Του Πάνου Τσούμα**

 «Θεωρῶ ὅτι ὁ κάθε τόπος ἒχει τό δικό του «Τσερνόμπιλ» (…) Στή χώρα μας συνέβη πρίν κάποια χρόνια. Ἒτσι μεταλλάχθηκε ὁ πολιτισμικός ἱστός τῆς χώρας καί τό pH τῆς κοινωνίας. Ἒκτοτε ἀκολούθησαν πολιτικές τερατογεννέσεις.

Τελευταῖα ἀσχολοῦνται μαζοχιστικά μέ τό πρωτογενές πλεόνασμα. Κανέναν δέν ἒχω ἀκούσει νά ψελλίζει ἒστω καί μιά λέξη γιά τό πρωτοφανές πνευματικό ἒλλειμμα. Μιά τηλεορασόπληκτη κοινωνία «ἐπιβιώνει πνευματικά» χωρίς νά ἒχει καταλάβει ὅτι ἒχει μεταμορφωθεῖ σέ ζόμπι (…).

Καί τά παιδιά; Ἄφρονες Ἕλληνες, παράφρονες πολιτικοί, δέν ἀφουγκράζεστε τήν ἀγωνία καί τήν ὀργή τους; Καί ὅλα αὐτά ἐν ὀνόματι μιᾶς ἐπικίνδυνης οὐτοπίας: τῆς ἐξουσίας, ὅποιας ἐξουσίας. Νά τή χαίρεστε…..»

ΤΟΥ μουσικοσυνθέτη Σταύρου Ξαρχάκου  η …μπαταριά!  Χρονικά το «Τσέρνομπιλ» δεν το προσδιόρισε. Όπως δείχνει όμως και το πολυτονικό, σίγουρα  δεν αφήνει απέξω  το ΠΑΣΟΚ και δη αυτό της οκταετίας 1981-89.

-ΣΥΜΦΩΝΩ αλλά και διαφωνώ.  Σε συνάρτηση με την άρτι, τότε,  ένταξη  της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγματι εκείνο το ΠΑΣΟΚ κάθε άλλο  παρά σύγχρονα και προβλεπτικά λειτούργησε.

ΚΑΘΕ άλλο παρά θετικό ήταν επίσης το παράδειγμα που έδωσε σε ζητήματα θεσμών, παιδείας,  συμπεριφοράς  της εξουσίας και εύρυθμης εξέλιξης  της κρατικής λειτουργίας.

ΟΜΩΣ για στάσου! Από άλλον πλανήτη ήρθε μήπως το ΠΑΣΟΚ;  Γέννημα θρέμμα της τσάτρα πάτρα «ανάπτυξης της υπανάπτυξης» δεν ήταν οι δήθεν «μη προνομιούχοι» που το πλαισίωσαν στελεχιακά και οπαδικά;

ΚΑΠΝΟ  ανεπεξέργαστου «μακρυγιαννισμού»  δεν κουβάλαγαν στα πνευματικά σακούλια τους οι αυτοχειροτονημένοι «δημοκράτες …αγωνιστές» -εξ ου και «θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες/τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς…»;

ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ότι την ίδια εποχή φύσαγαν  ούριοι άνεμοι , όσον αφορά τον ευρωπαϊκό σοσιαλισμό (Μπιτεράν, Πάλμε) και τις προοπτικές του «τρίτου κόσμου» (Τίτο, Γκάντι, Σαντάντ, Γκαντάφι), θα επιμείνω στα μακρυγιανικά …οράματα και θάματα!

– ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ της περίφημης «γενιάς του ‘30» η οσιοποοίηση του μπάρμπα Γιάννη διαπότισε τον κοινωνικοπολιτικό  ιστό  χωρίς καμία εξαίρεση.

ΒΟΛΕΥΕ όλους η λαϊκότητα του Μακρυγιάννη, μόνο που έκρυβε ένα «μυστικό»! Τη σχέση του ήρωα με την καθηλωτική για την εξέλιξη του τόπου αντίληψη ότι το κράτος ανήκει στην εκάστοτε πολιτική εξουσία.

ΧΑΡΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ της  εν λόγω  αντίληψης και της σχέσης της με τον «όσιο», η εισήγηση Παλαμήδη-Μακρυγιάννη  στη  «βουλή» τον  Ιανουάριο του 1844.

ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «Έθνος και  παράδοση» του Θεόδωρου Ζιάκα διαβάζουμε ότι  οι  δυο τους απαιτούσαν:

– «Να αποκλειστούν από την εξουσία οι «ετερόχθονες» (κατά τεκμήριο και οι μόνοι μορφωμένοι)

-Να παραχωρηθεί  η εξουσία στους «αγωνιστάς», σαν ένα είδος «βάλσαμο» ώσπου να γιάνουν οι πληγές τους».

ΑΝΑΦΕΡΕΙ ακόμα το βιβλίο ότι συνοψίζοντας ο Μακρυγιάννης έλεγε: «Αν είναι να μείνουμε να μείνουμε ημείς νηστικοί ας πάει στο διάολο η ελευθερία»*.

ΔΕΝ ΗΡΘΕ λοιπόν από το πουθενά το ΠΑΣΟΚ. Από το σκοτεινό υπόγειο της αναπτυγμένης (ένεκα η τρισκατάρατη Δύση) υπανάπτυξης  ξεπετάχτηκε. Το υπόγειο που θρέφει «άγιους» τύπου Παΐσιου, «σωτήρες» τύπου Σώρα και «λαϊκούς …αγωνιστές-επαναστάτεςς» τύπου «Τσίπρας και Σια».

– ΣΕ ΣΧΕΣΗ με τις απαιτήσεις των χαλεπών καιρών, ζούμε τώρα όχι τον πάτο του υπόγειου αλλά τον υπό πάτο.

ΑΥΤΟΝ που κραυγάζει «ή αυτοί ή εμείς». Που χρησιμοποιεί το υπόλοιπο κράτους ως «βάλσαμο» για «αγωνιστές» τύπου Καρανίκα. Που, προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία, φωνάζει κάθε ώρα και στιγμή «ας πάει στο διάολο η δημοκρατία».

ΤΥΧΑΙΟ άραγε ότι ο «υπό πάτος», εκτός από μαμμόθρεφτη ζερβοσύνη και πρωτόγονη πασοκαρία, συσπειρώνει και «λαϊκή» Νέα Δημοκρατία; Όχι βέβαια. Κοινό γαρ το υπόγειο και τα σκοτάδια του διακομματικά.

– ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ όμως, και τελειώνω,  με Σταύρο Ξαρχάκο.  Όσον αφορά την «κοινωνία ζόμπι» καμία αντίρρηση. Ωσαύτως και για το  «πνευματικό έλλειμμα», αλλά με  μια διαφορά. Να προσδιοριστεί επιτέλους  που εντοπίζεται το έλλειμμα.

ΔΙΟΤΙ αν μιλάμε για θέατρο, κινηματογράφο, μουσική, τέχνες γενικά, υπάρχει μπόλικη προσφορά. Μάλιστα μεγάλο μέρος της «προσφοράς» μπήκε μπροστά προκειμένου να επικρατήσει το αντιμνημονιακό «τέρας»!

ΚΑΠΟΥ έχουμε μπερδευτεί νομίζω. Η «ζόμπι κοινωνία» του τσιφτετελισμού και του λάτιν οριενταλισμού έφτασε να θεωρεί «πνευματική ηγεσία» τους κάθε είδους διασκεδαστές (βλέπε Λαζόπουλος) και αυτό δεν πρέπει να περνάει ντούκου

ΟΝΟΜΑΤΑ λοιπόν Σταύρο  και διευθύνσεις, αν πρέπει να στηριχτεί το όποιο πνεύμα πασχίζει για ξύπνημα. Διαφορετικά έχουμε «μπαμ  ηκούσθη στον αέρα» και μετά ξανά ύπνος. Στην αγκαλιά του ξύπνιου …τέρατος!

*Οι κατά Μακρυγιάννη αναφορές του Ζιάκα βασίζονται σε στοιχεία που παραθέτει σε βιβλία του ο Γεράσιμος Κακλαμάνης-ο πιο αντισυμβατικός ίσως διανοητής του νεοελληνικού αφηγήματος κάθε απόχρωσης. Ανάλογες αναφορές κάνει επίσης ο Ευ. Κοροβίνης στο βιβλίο «Νεοελληνική Φαυλοκρατία».

** Τεχνικός υπ/κός- αξ/κός της Π.Α. (1963-1990 ). Περιφερειακός ανταποκριτής-αρθρογράφος της «Ελευθεροτυπίας» (1991-2011). Διευθυντής-δημιουργός της εφημερίδας «εμπρός» Ναυπάκτου (1998-2011

The post Ξαρχάκος, «Τσέρνομπιλ» και Μακρυγιάννης appeared first on Enetpress.

Ο διάσημος Αμερικανός σκηνοθέτης, Τζορτζ Ρομέρο, δημιουργός της κλασικής “καλτ” ταινίας τρόμου, “Η νύχτα των ζωντανών νεκρών”, που η απρόσμενη επιτυχία της ξεκίνησε μια μόδα δημιουργίας δεκάδων ταινιών του είδους, πέθανε την περασμένη Κυριακή στο Τορόντο, σε ηλικία 77 χρόνων, ύστερα από μάχη με τον καρκίνο.

Η εμφάνιση, το 1968, της ταινία του, “Η νύχτα των ζωντανών νεκρών”, που το γύρισμα της στοίχισε μόλις 100 χιλιάδες δολάρια, σε μια περίοδο αγώνων ενάντια στο ρατσισμό, θεωρήθηκε σημαδιακή, ιδιαίτερα όταν για πρωταγωνιστή είχε τον μαύρο ηθοποιό, Ντουέιν Τζόουνς, “αν και εμείς δεν το είχαμε σκεφτεί καθόλου όταν γυρίζαμε την ταινία”, μου είχε αναφέρει ο Ρομέρο σε συνέντευξη που μου έδωσε, χρόνια αργότερα, σε επίσκεψη του στο φεστιβάλ Βενετίας.

Η μεγάλη επιτυχία της ταινίας, χάρη τόσο στην έμμεση πολιτική της αναφορά όσο και στον πιο ανθρώπινο και απλό τρόπο (“ήθελα να μοιάζουν με το γείτονα”, ανέφερε) με τον οποίο παρουσίαζε τα ζόμπι, οδήγησε τον Ρομέρο (και στη συνέχεια άλλους λιγότερο ταλαντούχους σκηνοθέτες) να συνεχίσει με το γύρισμα και άλλων ταινιών με το ίδιο θέμα, ανάμεσά τους και τις δυο, πολύ καλές, “Dawn of the Dead” (“Ζόμπι, το ξύπνημα των νεκρών”, 1979), “Day of the Dead” (“Η μέρα των ζωντανών νεκρών”, 1985) και “Land of the Dead” (“Η γη των ζωντανών νεκρών”, 2005), που ήταν και η πιο πολυέξοδη και πιο εμπορική ταινία του.

“Στην καρδιά μου έχω μια ξεχωριστή θέση για τα ζόμπι” είχε αναφέρει κάποτε, “εχουν πολλαπλούς σκοπούς, δεν σε εξοργίζουν, δεν έχουν κάποια κρυφή ατζέντα, είναι αυτά που είναι. Γι αυτό και τα συμπαθώ.”

Γεννημένος στις 4 Φεβρουαρίου 1940, στη Νέα Υόρκη, στην περιοχή του Μπρονξ, ο Ρομέρο μεγάλωσε βλέποντας τις κλασικές ταινίες τρόμου, με βρικόλακες, μούμιες και λυκανθρώπους. Θα σπουδάσει γραφικές τέχνες, πριν στραφεί στον κινηματογράφο, δουλεύοντας αρχικά στα σκηνικά των ταινιών. Εκτός από ταινίες με ζόμπι θα στραφεί και σε άλλου είδους ταινίες, όπως το “Knightriders” (1981), “Creepshow” (1982), “Monkey Shines” (Άγριο ένστικτο”, 1988) και “Bruiser” (2001).

Το 1978, στην ταινία του, “Μάρτιν” θα καταπιαστεί και με το θέμα του βρυκόλακα. Θέμα στο οποίο θα επιστρέψει στην τελευταία του ταινία, “The Empire of the Dead” (“Η αυτοκρατορία των νεκρών”, 2014), όπου ο Ρομέρο προσπάθησε να συνδυάσει τα ζόμπι με τους βαμπίρ, αλλά και να προσθέσει το στοιχείο της πολιτικής σάτιρας, όπως ανέφερε ο ιδιος.

The post Τα ζόμπι έχασαν τον …πατέρα τους appeared first on Enetpress.

Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 77 ετών, ο σκηνοθέτης Τζορτζ Ρομέρο, θρύλος των ταινιών τρόμου του Χόλιγουντ, ο οποίος έδινε μάχη με τον καρκίνο.

«Ο θρυλικός κινηματογραφιστής Τζορτζ Ρομέρο πέθανε την Κυριακή ακούγοντας το σάουντρακ, της πιο αγαπημένης του ταινίας, “The Quiet Man” (Ο Ήσυχος Άνθρωπος) έχοντας τη σύζυγό του, Σούζαν Ντέζροσερ και την κόρη του, Τίνα Ρομέρο στο πλευρό του. Πέθανε ήσυχα στον ύπνο του, μετά από σύντομη, αλλά επιθετική μάχη με τον καρκίνο των πνευμόνων αφήνοντας πίσω την αγαπημένη του οικογένεια, πολλούς φίλους και μία κινηματογραφική κληρονομιά που συνεχίζει να αντέχει στον χρόνο» αναφέρεται σε ανακοίνωση του μάνατζέρ του Κρις Ρο.

Το 1968, με την επαναστατική για την εποχή ταινία του «Η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» ξεκίνησε το είδος ταινιών ζόμπι.

Η συμβολή του στην pop κουλτούρα είναι σημαντική, καθώς ταινίες ζόμπι γυρίζονταν και πριν το 1968, όμως ο Ρομέρο έθεσε τις βάσεις για τα σύγχρονα κινηματογραφικά θρίλερ.

Λήψη σε μαύρο και άσπρο, εστιάζει σε μια ομάδα ανθρώπων που είναι παγιδευμένοι σε σπίτι στην ύπαιθρο, καθώς τα ζόμπι αρχίζουν να περιπλανώνται στα χωράφια. Η ταινία είναι αξιοσημείωτη για τα φρικιαστικά ειδικά εφέ της και ο πρωταγωνιστής είναι Αφρο-Αμερικανός, φαινόμενο που σπανίζει στις ταινίες τρόμου εκείνης της περιόδου.

Η ταινία γυρίστηκε έξω από το Πίτσμπουργκ με προϋπολογισμό 114.000 δολαρίων, αλλά είχε έσοδα 30 εκατομμύρια δολάρια, έγινε κλασική καλτ και ακολούθησαν αμέτρητες του είδους.

Ο Ρομέρo  σκηνοθέτησε τις συνέχειες της ταινίας, «Η Αυγή των Ζωντανών Νεκρών», «Η Ημέρα των Ζωντανών Νεκρών» και «Η Γη των Ζωντανών Νεκρών».

Ο Τζορτζ Ρομέρο σκηνοθέτησε και ταινίες επιστημονικής φαντασίας και μυστηρίου χωρίς ζόμπι, «Τhe Crazies» (Παράνοια) , «Season of the Witch» (Κυνήγι των Μαγισσών) και την ανθολογία τρόμου «Creepshow».

The post «Έφυγε» ο μετρ του τρόμου Τζορτζ Ρομέρο appeared first on Enetpress.

Για να μετρήσεις τους εν ζωή υπουργούς που άφησαν θετικό αποτύπωμα υπηρετώντας την καθαυτό πολιτική, τα δάχτυλα του ενός χεριού είναι πολλά. Ένας εξ αυτών, όταν τον ρώτησα το περασμένο Σάββατο πώς βλέπει τη σύμπραξη των γόνων Φώφης Γ. και Γιώργου Π., μου είπε ότι πρόκειται για «διευθέτηση υλικών σε οστεοφυλάκιο».  

Του

Πάνου Τσούμα

«Και ο Βενιζέλος;», έθεσα το ερώτημα. «Περιμένω να ακούσω», απέφυγε την απάντηση.

Έστω κι έτσι πάντως, έδειξε πως δεν συγκαταλέγει τον Βενιζέλο μεταξύ των προς διευθέτηση «οστών»!

Εκτίμηση που ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, με την ομιλία του την Κυριακή στην Κεντρική Επιτροπή, δικαίωσε μεν επί ματαίω δε. Και το λέω αυτό διότι ναι μεν ο Βαγγέλης έδειξε για πολλοστή φορά τη δυνατότητά του να αντιλαμβάνεται το πολυδύναμο της ζοφερής πραγματικότητας και τo πολυσύνθετo της ευθύνης που απαιτεί η αντιμετώπισή της, αλλά ποιος τον άκουσε;

Ικανός πλέον -ένεκα η καλή ζύμωση της δεδομένης ευφυΐας με τη μεστή εμπειρία- να εντάσσει τη μικρή εικόνα του κόμματός του στη μεγαλύτερη της Ελλάδας και αυτή σε εκείνες της Ευρώπης και του κόσμου, έχει το μειονέκτημα να απευθύνεται σε ελάχιστους.

Τα «οστά», αντίθετα, έχουν ακροατήριο. Το έδειξε περίτρανα η περίπτωση Σώρρα και όχι σαν φαινόμενο -που δεν είναι. Επιφαινόμενο είναι ο Σώρρας και αυτό που έδειξε η περίπτωσή του, για πολλοστή φορά, είναι το μόνιμο φαινόμενο μιας κοινωνίας «λειψάνων» που έχει προγραμμένους τους όποιους Βενιζέλους και Στουρνάρες.

Μιας κοινωνίας που δεν έστερξε να αφουγκραστεί προσωπικότητες όπως ο Γιώργος Γραμματικάκης, ο Σταύρος Τσακυράκης, ο Νικηφόρος Διαμαντούρος, ο Χαρίδημος Τσούκας, ο Παναγιώτης Καρκατσούλης και άλλοι που ξεχνάω. Απαξίωσε, αντίθετα, όλους αυτούς πιστεύοντας ότι το εγχείρημα «Ποτάμι» ήταν παραφυάδα της διαπλοκής, όπως ανώνυμα διέδιδαν οι εγκάθετοι «αρουραίοι» του ΣΥΡΙΖΑ στο Διαδίκτυο.

__Αλήθεια, η ευπιστία στους εγκάθετους «αρουραίους» σε τι διαφέρει απ’ αυτή προς τα τρισεκατομμύρια του Σώρρα; Στο ίδιο διαχρονικό φαινόμενο δεν ανάγεται το παιδαριώδες στέρξιμο στις πραγματιστικά ανερμάτιστες αντιμνημονιακές κραυγές των ιστορικά -και όχι μόνο- καθυστερημένων, Τσίπρα, Καμμένου, Μιχαλολιάκου και παραφυάδων;

__«Ευκρινές σήμα» ζήτησε ο Βενιζέλος από τα «συντροφικά… οστά» δίνοντας και την περιγραφή του. «Το λιγότερο», είπε, «που έχουμε να κάνουμε είναι να προστρέξουμε τάχιστα, τάχιστα στην πολιτική απόφαση του συνεδρίου μας του Ιουνίου 2015, που είναι ομόφωνη… Και να κινήσουμε τη διαδικασία για τη συγκρότηση του μεγάλου πολιτικού φορέα που θα εκφράζει όλο το εύρος… της δημοκρατικής παράταξης…, αλλά όχι μόνο. Με γενναιοδωρία, με διαφάνεια, με γνήσια ανανεωτική διάθεση, με εντιμότητα οργανωτική και προσωπική, χωρίς μηχανισμούς, χωρίς εγκλωβισμούς» (η υπογράμμιση δική μου).

Δεν στάθηκε όμως μόνο σ’ αυτά. «Αν κάποιοι νομίζουν», πρόσθεσε λίγο μετά, «ότι υπάρχει δίλημμα μεταξύ συμφέροντος και προοπτικής της παράταξης από τη μία μεριά και του συμφέροντος και της προοπτικής της Πατρίδας από την άλλη (…), αλλά τώρα προτάσσεται το μέλλον και το συμφέρον της παράταξης, τότε έχω να σας πω, πολύ απλά, ότι αυτοί που το πιστεύουν αυτό νομίζουν ότι έχουν κομματικό πατριωτισμό, αλλά στερούνται πραγματικού πατριωτισμού».

Σαφέστερα δεν γινόταν να πει ότι πρώτα καταπολεμάς τη μούχλα στο σπίτι σου και μετά διεκδικείς το παραπέρα. Ούτε να υπενθυμίσει πιο ξεκάθαρα ότι προέχει η πατρίδα του κόμματος και όχι το αντίθετο.

Δεν γινόταν, κυρίως, να επισημάνει περισσότερο εύσχημα τη διαφορά της Ν.Δ. που ήξεραν με τη σημερινή. Ότι δηλαδή ο νυν αρχηγός Κυριάκος, αν και γόνος, δεν φέρει σφραγίδα «ζόμπι». Και πως αυτό το πέτυχε στη διαδικασία εκλογής έχοντας τα «ζόμπι» απέναντί του.

Εμμέσως πλην σαφώς η έμμεση επισήμανση συνιστά υπόδειξη επί δύο. Αφενός ότι δεν νοείται ελπιδοφόρα ενοποίηση του χώρου που ορίζεται παραδοσιακά σαν Δημοκρατική Παράταξη χωρίς κατάκτηση της έξωθεν καλής μαρτυρίας. Και αφετέρου ότι ο επικεφαλής δεν μπορεί να προέρχεται από την περιοχή των «ζόμπι»!

Κρίνοντας από τις αντιδράσεις, και δη τη «νον πέιπερ» διαρροή της Χαριλάου Τρικούπη περί «προσωπικών απόψεων», το λες και «στου… ζόμπι την πόρτα όσο θέλεις βρόντα»!

The post Βενιζέλος και… ζόμπι! appeared first on Enetpress.