ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

Η ταινία «Η ανατομία μιας πτώσης» της Τριέτ σαρώνει στα βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου

Ανταπόκριση του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Στη γαλλική ταινία «Η ανατομία μιας πτώσης» της Ζιστίν Τριέτ απονεμήθηκε το βραβείο καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας στην ετήσια 36η τελετή των βραβείων της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου που έγινε χτες το βράδυ στο Βερολίνο, παρουσία εκατοντάδων μελών της Ακαδημίας και αρκετών σκηνοθετών, ηθοποιών και άλλων μελών των υποψηφίων ταινιών. Με συνολικά πέντε βραβεία (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, γυναικείας ερμηνεία, σεναρίου, και βραβείο επίτευξης για μοντάζ), η ταινία της Τριέρ αναδείχθηκε η μεγάλη νικήτρια των φετινών βραβείων της Ακαδημίας. Η ίδια η Τριέτ στην ομιλία της επέλεξε να επαινέσει τους ανθρωπους του συνεργείου της, εκείνους που «ζουν στη σκιά, αλλά είναι τόσο σημαντικοί για μένα».

Τα βραβεία ψήφισαν τα 4.600 μέλη της Ακαδημίας που εκπροσωπούν 52 χώρες, ανάμεσα τους και χώρες μη ευρωπαϊκές, όπως το Ισραήλ και η Παλαιστίνη.

Στην εισαγωγική προσφόνησή της, η Πρόεδρος της Ακαδημίας, γνωστή Πολωνή σκηνοθέτρια Ανιέσκα Χόλαντ τόνισε, καταχειροκροτούμενη θερμά από τους καλεσμένους, «σε μια εποχή σαν τη δίκη μας, μας κάνει να διερωτόμαστε, ποιος θα τολμήσει να υπερασπιστεί τους Εβραίους φιλους μας, πώς θα εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας σ’ αυτούς, πώς θα εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στα εκατομμύρια των άμαχων Παλαιστίνιων πολιτών που υποφέρουν; τι κάνουμε; Αντιδρούμε αντί απλά να μιλάμε;», προσθέτοντας πως ο πόλεμος στην Ουκρανία εξακολουθεί να καταστρέφει και να ερημώνει.

Με τον Chairman της Ακαδημίας, Μάικ Ντάουνι, να τονίζει πως «σε μια περίοδο πολέμου, όπου είμαστε μια κοινότητα με μέλη τόσο Ισραηλινούς όσο και Παλαιστινίους, και πρέπει να καταλάβουμε πως εκείνο που με κάνει να διερωτώμαι είναι τι μπορούν να κάνουν οι Ευρωπαίοι για να καλυτερεύσουν τα πράγματα, ποιος είναι ο ρόλος της Ακαδημίας μας, έχουμε μέλη και συναδέλφους από όλες τις πλευρές, έχουμε Ουκρανούς,Ρώσους, Ισραηλινούς, Παλαιστινίους. Πρέπει να καταλάβουμε το ρόλο της Ακαδημίας αλλά και τα όριά της…Χρεαιζεται να μπορούμε να ακούμε και να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο». Παραλαμβάνοντας το δικό της βραβείο η Σάντρα Χιούλερ ζήτησε από το κοινό να κρατήσει ενός λεπτού σιγή για την ειρήνη που τόσο χρειαζόμαστε την εποχή μας.

Το πιο θερμό χειροκρότημα δέχτηκε ο Ούγγρος σκηνοθέτης Μπέλα Ταρ, με τους παρευρισκόμενους να στέκονται όρθιοι για να τον υποδεχτούν όταν ανακηρύχθηκε το Τιμητικό Βραβείο της Προέδρου της Ακαδημίας, Ανιέσκα Χόλαντ.

Αξίζει να αναφέρω πως ο Μπέλα Ταρ, είναι ο 6ος κινηματογραφιστής που λαμβάνει το βραβείο αυτό, μετά από τους Μανοέλ Ντε Ολιβέιρα, Μισέλ Πικολί, Σερ Μάικλ Κέιν, Αντρζέι Βάιντα και Κώστα Γαβρά. Ενώ, το Βραβείο Επίτευξης στον Παγκόσμιο Κινηματογράφο απονεμήθηκε στην Ισπανίδα σκηνοθέτρια, Ιζαμπέλ Κοϊσέτ.

Με την Κοϊσέτ να αναφέρεται στις ταινίες που Κάτια φέρε όλα αυτά τα χρόνια να γυρίσει σε διάφορες χώρες, μαθαίνοντας πολύ νωρίς στην καριέρα της πως «πίσω από την κάμερα δεν υπάρχουν σύνορα, διαβατήρια η σημαίες». Κλείνοντας χαριετολογίζοντας πως το αγαλματίδιο του βραβείου μοιάζει με παιχνίδι του σεξ, προσθέτοντας πως «ίσως του χρόνου η Ακαδημία να βάλει και μπαταρίες για να είναι πιο χρήσιμο…».

Συγκινητική ήταν η παρουσία, μέσω βίντεο σύνδεσης, της Αγγλίδας ηθοποιού Βανέσα Ρεντγκρέιβ, μαζί με την κόρη της Τζόιλι Ρίτσαρντσον, που τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας για το σύνολο του έργου της, με την Βανέσα να επαινεί τον αποθανόντα σύζυγό της, διάσημο σκηνοθέτη Τόνι Ρίτσαρντσον, και πατέρα της κόρης της, Τζόιλι, τονίζοντας πως σ’ αυτόν οφείλει ότι έμαθε σχετικά με τον τον τρόπο ερμηνείας.

Στα βραβεία και η αγγλική ταινία Scrapper της Σάρλοτ Ρίγκαν, που είχαμε προβάλει στο φετινό 36ο ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ. 

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

• Καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας: Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΙΑΣ ΠΤΩΣΗΣ της Ζιστίν Τριέτ (Γαλλία)
• Καλύτερου ντοκιμαντέρ: smoke sauna της Άννας Χιντς (Εσθονία/Γαλλία/Ισλανδία)
• Ευρωπαίος σκηνοθέτης: Ζιστίν Τριέτ (Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΙΑΣ ΠΤΩΣΗΣ)
• Ευρωπαία ηθοποιός: Σάντρα Χιούλερ (Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΙΑΣ ΠΤΩΣΗΣ)
• Ευρωπαίος ηθοποιός: Μαντς Μίκελσεν (Η ΓΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΓΕΛΙΑΣ)
• Ευρωπαίος σεναριογράφος: Ζιστίν Τριέτ & Άρθουρ Χαράρι (Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΜΙΑΣ ΠΤΩΣΗΣ)
• Ευρωπαϊκή Ανακάλυψη – Βραβείο FIPRESCI: ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΕΡΩΤΑ της Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ (Ηνωμένο Βασίλειο/Ελλαδα)
• Ευρωπαϊκό Κινούμενο Σχέδιο μεγάλουμήκους: ROBOT DREAMS του Πάμπλο Μπέργκερ (Ισπανία/Γαλλια)
• Ευρωπαϊκή ταινία μικρού μήκους: TOTAL WORKING των Total Refusal: Σουζάνα Φλοκ, Ρόμπιν Κλένγκελ, Λέναρντ Μούλερ και Μάικλ Σταμπφ Αυστρία)
• Ευρωπαϊκό Βραβείο Νεαρού Κοινού: SCRAPPER της Σάρλοτ Ρίγκαν ( Ηνωμένο Βασίλειο) (φιξιόν)

Οι νικητές των Excellence Awards στις κατηγορίες «Ευρωπαϊκή Φωτογραφία», «Μοντάζ», «Σχεδιασμός παραγωγής». «Κοστούμια», «Μακιγιάζ & Κόμμωση», «Πρωτότυπης Μουσικής», « Ήχου» και  Οπτικών Εφέ», καθώς και οι νικητές του βραβείου για το Σύνολο του Έργου, το «Ευρωπαϊκό Τιμητικό Βραβείο», το «Ευρωπαϊκό Βραβείο Επίτευγμα στον Παγκόσμιο Κινηματογράφο», το «European Sustainability Award-Prix Film4Climate», το Βραβείο του «Euromages Διεθνούς Συμπαραγωγής», το «Βραβείο Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου» και το Βραβείο Νεανικού Κοινού, έχουν ήδη αναγγελθεί εδώ και μέρες και τιμήθηκαν χθες β4αδυ στην τελετή της Απονομής.

The post Η ταινία «Η ανατομία μιας πτώσης» σαρώνει στα ευρωπαϊκά βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογρά appeared first on Enetpress.

ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ 

Βραβευμένο ψυχολογικό δράμα μυστηρίου από τη Ζιστίν Τρίε – ο «Δράκος» του Κούνδουρου μαζί με Γκοντάρ και Χίτσκοκ σε επανέκδοση

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Η «Ανατομία μιας πτώσης», το ψυχολογικό δράμα, που χάρισε φέτος τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών στη σκηνοθέτρια Ζιστίν Τρίε, ξεχωρίζει από τις νέες ταινίες της εβδομάδας που αρχίζει από αύριο.

Στο πρόγραμμα και τρεις θαυμάσιες επανεκδόσεις: σε νέα ψηφιακή μορφή η κλασική ταινία «Ο δράκος» του Νίκου Κούνδουρου, ένα από τα ορόσημα του κινηματογράφου μας, με την ανεπανάληπτη ερμηνεία του Ντίνου Ηλιόπουλου, το εφιαλτικό «Week-end» του Ζαν-Λικ Γκοντάρ και « Το χέρι που σκοτώνει» (****), έξοχο φιλμ νουάρ του Άλφρεντ Χίτσκοκ, γύρω από ένα καταζητούμενο,  «Merry Widow killer» όπως τον ονομάζουν τα μίντια και η αστυνομία, που φτάνει σε μια ήσυχη επαρχιακή πόλη για να επισκεφτεί (να κρυφτεί στην πραγματικότητα από την αστυνομία) μια συγγενική οικογένεια και να μπλέξει σ’ αυτήν τη νεαρή, χαριτωμένη και αθώα ανιψιά του.

Ταινία που συνδυάζει το μυστήριο, το σασπένς, το χιούμορ και τις εκπλήξεις, με τον τρόπο που μόνο ο «μετρ» του μυστηρίου (και όχι μόνο) καταφέρνει να συνδυάσει με εξαιρετική έμπνευση και μαεστρία. 

*** ½ – Ανατομία μιας πτώσης 

Anatomie d’une chute. Γαλλία, 2023. Σκηνοθεσία: Ζιστίν Τρίε. Σενάριο: Ζιστίν Τρίε, Αρτίρ Αραρί. Ηθοποιοί: Σάντρα Χούλερ, Σουάν Αρλό, Αντουάν Ρενάτζ. 150´

Σε ένα δικαστικό ψυχολογικό δράμα μυστηρίου, γύρω από μια γυναίκα συγγραφέα που κατηγορείται για το θάνατο του συζύγου της, στρέφεται ο φετινός Χρυσός Φοίνικας του φεστιβάλ των Καννών, «Ανατομία μιας πτώσης» της Ζιστίν Τρίε. Η ταινία αρχίζει με τη συγγραφέα, τη Γερμανιδα Σάντρα (μια πολύ καλή Σάντρα Χούλερ), να δίνει συνέντευξη σε μια νεότερη γυναίκα, συνέντευξη που διακόπτεται εξαιτίας της εκκωφαντικής μουσικής που παίζει (στην πραγματικότητα για να τις διακόψει) ο Γάλλος άντρας της στο πάνω δωμάτιο του σαλέ στις γαλλικές Άλπεις όπου ζουν. Στην επόμενη σημαντική σκηνή, που γύρω της εκτυλίσσεται το όλο μυστήριο, παρακολουθούμε το μικρό τους γιο να βγάζει βόλτα το σκύλο τους, σκηνή που την ακολουθεί με το γιο να επιστρέφει και να ανακαλύπτει τον πατέρα νεκρό, με τραύμα στο κεφάλι, πάνω στο χιόνι, μπροστά στο σαλέ.

Στη δίκη που ακολουθεί, με δικηγόρο της Σάντρα, ένα παλιό φίλο, που ήταν ερωτευμένος μαζί της, προσπαθούμε ν’ ανακαλύψουμε αν το τραύμα συνέβη με το πέσιμο του συζύγου ή αν κάποιος (με μοναδική ύποπτο τη σύζυγο) τον χτύπησε και τον έσπρωξε από το παράθυρο από όπου έπεσε. Σίγουρα υπάρχουν υποψίες εξαιτίας των καβγάδων που σταδιακά αποκαλύπτονται στην όλη πορεία και τη στάση του ακαδημαϊκού, αποτυχημένου όμως συγγραφέα, συζύγου, μπροστά σε μια πετυχημένη σύζυγο, ενώ η κατάθεση του σχεδόν τυφλού γιου δεν βοηθά καθόλου στην εξιχνίαση. 

Η Τρίε (της οποίας την ταινία «Σεξ και Ψυχανάλυση» είδαμε το 2019 στις Κάννες), με τη βοήθεια ενός καλογραμμένου και με αρκετές ανατροπές, σεναρίου, στήνει μεθοδικά την όλη εξέλιξη, χρησιμοποιώντας τη πτώση του θύματος για να παρουσιάσει μεταφορικά και τη πτώση στις σχέσεις του ζευγαριού, ενώ παράλληλα χρησιμοποιεί την παρουσία και κατάθεση του μικρού γιου του ζευγαριού στο δικαστήριο για να καταγράψει το βίαιο πέρασμά του από την παιδική στην εφηβική ηλικία.

Στα θετικά της  σκηνοθεσίας και η εξαιρετική, με μαεστρία, διεύθυνση των ηθοποιών, ιδιαίτερα της Χούλερ (η οποία καταφέρνει να δείξει με τον πιο φυσιολογικό τρόπο πως ακόμη και τα διάφορα ψέματα που λέει μπορούν εύκολα να περάσουν για αλήθειες), με την Τρίε να αναπτύσσει με πειστικότητα τις λεπτομερείς καταθέσεις, παραμένοντας μέχρι και το φινάλε αντικειμενική, χωρις ποτέ να παίρνει τη θέση της Σάντρας, αφήνοντας μας να διερωτόμαστε αν τελικά η Σάντρα είναι αθώα ή ένοχη.

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ 

*****  Week end

Γαλλία, 1967. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ζαν-Λικ Γκοντάρ. Ηθοποιοί: Μιρέιγ Νταρκ, Ζαν Γιάν, Ζαν-Πιέρ Καλφόν, Ζαν-Πιέρ Λεό. 95´

Το «Γουίκ-εντ» του Γκοντάρ γυρίστηκε σε μια χρόνια (1967) όπου το τρομερό παιδί του γαλλικού νέου κύματος είχε καταφέρει να γυρίσει τέσσερις συνολικά (τρεις μεγάλου μήκους κι ένα από τα σκετς της ταινίας, «Το παλιότερο επάγγελμα του κόσμου») ταινίες, ενώ στη συνέχεια θα έστρεφε την προσοχή του σ’ ένα διαφορετικό, αγωνιστικό κινηματογράφο όπου κυριαρχούσαν οι τότε μαοϊκές θέσεις του δημιουργού του «Με κομμένη την ανάσα».

Ήρωες της ταινίας είναι ένα αστικό ζευγάρι, που ξεκινάει από το Παρίσι με το αυτοκίνητό του για να περάσει το Σαββατοκύριακό του στην στο σπίτι της μητέρας του συζύγου. Αφού μας δώσει μια εικόνα του χαρακτήρα του ζευγαριού (η γυναίκα περιγράφει στον άντρα της τις λεπτομέρειες μιας παρτούζας, ενώ ο άντρας που, σαν κι αυτήν, θέλει να θεωρείται απελευθερωμένος σεξουαλικά, ενδιαφέρεται για το πώς θα ξεφορτωθούν την πεθερά για να κληρονομήσουν τη μεγάλη περιουσία της), ο Γκοντάρ τους ακολουθεί σ’ ένα οδοιπορικό, όπου το αυτοκίνητο αλλά και γενικά τα αγαθά της καταναλωτικής κοινωνίας μας, έχουν μετατρέψει την ανθρωπότητα σ’ ένα χώρο αληθινά Δαντικό, ένα χώρο αίματος και φωτιάς. 

Σ’ ένα ατέλειωτο τράβελινγκ (με την κάμερα να κινείται σε ρόδες κατά μήκος ενός αυτοκινητόδρομου) παρακολουθούμε ένα μποτιλιάρισμα, που συνδυάζει το κωμικό με το τραγικό, το φριχτό με το γελοίο, για να καταλήξει στην πραγματικά αποκαλυπτική εικόνα ενός φοβερού δυστυχήματος. Δυστύχημα που, όπως και τα επόμενα που θ’αντικρύσουμε στη διαδρομή, φαίνεται να μην απασχολεί κανέναν. Οι άνθρωποι αποξενωμένοι, αποπροσανατολισμένοι, ζώντας σ’ ένα κόσμο όπου η τηλεόραση, το κράτος και το χρήμα, δεν κάνουν τίποτ’ άλλο από του να τους αποχαυνώνουν, ενδιαφέρονται περισσότερο για το ντύσιμό τους, τη μάρκα του αυτοκινήτου τους, τα μικρά, εγωιστικά τους προβλήματα, χωρίς να νοιάζονται καθόλου για το τι συμβαίνει γύρω τους.

Ο Γκοντάρ ξεκινάει από την πραγματικότητα (ο αριθμός των ατυχημάτων κάθε Σαββατοκύριακο είναι, κι όχι μόνο στο Παρίσι αλλά σ’ όλες τις μεγαλουπόλεις του «δυτικού» πολιτισμού, πραγματικά τρομακτικός), για να καταλήξει σε μια ταινία φανταστική (οι δρόμοι, το τοπίο γενικότερα, φωτογραφημένα έξοχα από τον Ραούλ Κουτάρ, μοιάζουν να βγήκαν από ταινία φαντασίας), μια ταινία όπου το μαύρο χιούμορ συμβαδίζει με την ποίηση και την «τρέλα». Όπως σ’ όλες τις μέχρι τότε ταινίες του, ο σκηνοθέτης φτιάχνει ένα κολάζ από φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους εικόνες, ένα κολάζ που δεν είναι τίποτ’ άλλο από σκηνες από την καθημερινότητα, από την τότε πραγματικότητα (τη Γαλλία του 1967, τη Γαλλία του Ντε Γκολ και μιας αστικής τάξης που οδηγείται στην αυτοκαταστροφή της), ιδωμένη βέβαια, και «διορθωμένη» από το πινέλο ενός ιδιότυπου κινηματογραφιστή.  

Στο κολάζ αυτό βρίσκουν χώρο επισκέπτες από έναν άλλο κόσμο: ένας μάγος που παίζει τον «Θεό», ο Σεν Ζιστ που διαβάζει κείμενά του, η Έμιλι Μπρόντε στην οποία βάζει ο «ήρωας», ένας μουσικός που παίζει πιάνο αλλά και σχολιάζει τη μουσική του Μότσαρτ σ’ ένα αγρόκτημα όπου η κάμερα το παρουσιάζει τρεις φορές με διαφορετικά πανοραμίκ, αποσπάσματα από ποιήματα και τραγούδια, μανιφέστα, επαναστατικά ή τριτοκοσμικά (οι δυο σκουπιδιάρηδες ή αργότερα τα μέλη ενός επαναστατικού μετώπου) ακόμη κι ο κανιβαλισμός (η σύζυγος που τρώει τον άντρα της), όλα βουτηγμένα στο αίμα και τη φωτιά που ανάφερα στην αρχή.

Ο Γκοντάρ μπορεί να μην είναι πάντα συμπαθητικός αλλά με τις ταινιες του (ιδιαίτερα σ’ αυτό το «Γουίκ-εντ», που ο δημιουργός του ονομάζει «ταινία που βρέθηκε ανάμεσα στα παλιοσίδερα»), καταφέρνει πάντα να προκαλεί την ανησυχία, να μας εξοργίζει, να μας βάζει σε σκέψη, ακόμη και να μας αηδιάζει. Να μας αηδιάζει για το τι γίνεται, και το τι αφήνουμε να γίνεται, γύρω μας. «Μπροστά στη φρίκη της αστικής τάξης χρειάζεται μια άλλη, μεγαλύτερη φρίκη», μας λέει σε μια στιγμή της  πάντα επίκαιρης αυτής ταινίας του. Κι αυτή τη φρίκη η ταινία του αναπτύσσει σε όλο το αιματηρό, αποκρουστικό μεγαλείο της.

***** Ο δράκος 

Ελλάδα, 1956. Σκηνοθεσία: Νίκος Κούνδουρος. Σενάριο: Ιάκωβος Καμπανέλλης. Ηθοποιοί: Ντίνος Ηλιόπουλος, Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, Γιάννης Αργύρης, Θανάσης Βέγγος, Μαρίκα Λεκάκη. 85´

 Ξαναβλέποντας τον «Δράκο» του Νίκου Κούνδουρου, εκείνο που τον κάνει επίκαιρο, ακόμη και σήμερα, είναι κατ’αρχάς το θέμα του: το θέμα του μοναχικού ανθρωπάκου που, καταπιεσμένος σε μια κοινωνία που τον αποξενώνει και τον απωθεί, προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια και να ζήσει τη ζωή του μέσα από μιαν άλλη ταυτότητα. Εκείνη ενός γνωστού εγκληματία, γνωστού με το παρατσούκλι Δράκος, που κυνηγά η αστυνομία.

Ο Θωμάς, ο ήρωας που με εκπληκτική εσωτερικότητα ερμηνεύει ο Ντίνος Ηλιόπουλος, είναι ένας μικροαστός που ζει κλεισμένος στο μικρό, καλά οργανωμένο, μίζερο κόσμο του σε μια γραφειάκι δουλειά που, παρά τον 13ο μισθό των Χριστουγέννων, δεν του επιτρέπει ούτε την αγορά ενός νέου παλτού. Το ότι μοιάζει με τον καταζητούμενο Δράκο, του δίνε την ευκαιρία ν’ αλλάξει ζωή, να βγει από το καβούκι του ανθρωπάκου και να γίνει, για λίγο, άνθρωπος με προσωπικότητα, έστω και εγκληματική, που να τον σέβονται οι γύρω του. 

Η σεναριακή ιστορία του Ιάκωβου Καμπανέλλη μου θύμισε, πρέπει να πω, την παλιά κωμωδία του Τζον Φορντ, που έτυχε να δω στην Τσιμιοθηκη του Λονδίνου, «The Whole Town’s Talking» (1935),  όπου ο ανθρωπάκος ήρωάς του, που τον ερμήνευε ο Έντουαρντ Ρόμπινσον, μπλέκεται σε διάφορες περιπέτειες, επειδή έμοιαζε καταπληκτικά με ένα καταζητούμενο από την αστυνομία ληστή.

Με βάση ένα καλογραμμένο, με με στους, μετρημένους διαλόγους, σενάριο, ο Καμπανέλλης, μαζί του και ο Κούνδουρος, απέφυγαν την κωμωδία, τονίζοντας την τραγική πλευρά της ιστορίας τους, τοποθετώντας τον ήρωά τους σε μια συγκεκριμένη ελληνική κοινωνία, την Αθήνα της δεκαετίας του ‘50, με τη φτώχεια, και το παρακράτος να κυριαρχεί έμμεσα, τον υπόκοσμο με τους μικροαπατεώνες του, τα άχαρα, ύποπτα μπαρ του Πειραιά, την αρχαιοκαπηλεία, από την οποία δεν μπορεί να ξεφύγει. 

Δεύτερος λόγος που η ταινία δεν έχασε τίποτα από την πρωτοτυπία της, είναι το στιλ της, στιλ που δυστυχώς δεν φαίνεται να έχει άλλους, στη συνέχεια, σκηνοθέτες. Πέρα από την αναγνωρισμένη ρεαλιστική της τοποθέτηση, δείγμα της επίδρασης του ιταλικού νεορεαλισμού (ιδιαίτερα εκείνο των πρώτων ταινιών του Φελίνι), η ταινία έχει επηρεαστεί σημαντικά τόσο από το γερμανικό εξπρεσιονισμό όσο και από το φιλμ νουάρ.

Εκτός από την επιλογή των ντεκόρ και τους φωτισμούς (με τη μαυρόασπρη φωτογραφία του Κώστα Θεοδωρίτση να εκμεταλλεύεται με έμπνευση τις φωτοσκιάσεις), όλα δείχνουν την εξπρεσιονιστική/νουάρ τους επίδραση: η παρουσία του δρόμου, στοιχείο που τονίζει ιδιαίτερα στο βιβλίο της «Η δαιμονική οθόνη» η Λότε Άισνερ, με το φόβο που αυτός προκαλεί στον ήρωα – στις περισσότερες σκηνες τρέχει να κρυφτεί από τα μάτια των άλλων, ακολουθούμενος από την εξαιρετική, υποβλητική μουσική του Μάνου Χατζιδάκι – τα κοστούμια, μαύρο για το Θωμά, συχνά σε πρώτο πλάνο, να αποφεύγει να το βγάλει φοβούμενος μήπως του το κλέψουν (σκηνή που μου θύμιζε το νεορεαλιστικό «Παλτό» του Αλμπέρτο Λατουάντα), και οι χώροι, όπως εκείνος της σκηνής με τον ετοιμοθάνατο Θωμά να σέρνεται έξω από το καμπαρέ για να πεθάνει στο δρόμο, πλάι σ’ ένα περαστικό κάρο – κάτι ανάμεσα στον εξπρεσιονισμό και τον ποιητικό ρεαλισμό ενός Μαρσέλ Καρνέ – και βέβαια το στιλιζαρισμένο παίξιμο των ηθοποιών.

Στοιχεία που συμβάλλουν στο να μετατρέψουν την ταινία σε ορόσημο στην ιστορία του κινηματογράφου μας, ταινία που δεν έχασε τίποτα από τη φρεσκάδα, την ομορφιά, τη δύναμη και την ποίηση που είχε όταν πρωτοπροβλήθηκε πριν από 65 χρόνια.

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ: Ψυχολογικό δράμα μυστηρίου από την Ζιστίν Τρίε – εξαιρετικές επανεκδόσεις με Κούνδουρο, Γκοντάρ και Χίτσκοκ appeared first on Enetpress.