Μία νέα εποχή ξεκινά για το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, καθώς ο βραβευμένος σκηνοθέτης Γιάννης Σακαρίδης παίρνει το τιμόνι, μετά τον πρόωρο χαμό του αγαπημένου, επί σειρά ετών καλλιτεχνικού διευθυντή Αντώνη Παπαδόπουλου, στον οποίο πιστώνεται η διεθνής ακτινοβολία του θεσμού.

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Φεστιβάλ Δράμας, χθες 15-04-20, στην 6η συνεδρίαση του, ενέκρινε τη πρόσληψη του νέου Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας κ. Γιάννη Σακαρίδη.

Με σεβασμό στη μνήμη του Αντώνη και τη σπουδαιότητα του θεσμού του Φεστιβάλ Δράμας, ο Δήμαρχος Δράμας Χριστόδουλος Μαμσάκος και ο Πρόεδρος του Φεστιβάλ  Γιώργος Δεμερτζής, με τη σύμφωνη γνώμη της Υπουργού Πολιτισμού κυρίας Λίνας Μενδώνη ανακοινώνουν την επιλογή του  Γιάννη Σακαρίδη. Η ταλαντούχα προσωπικότητα του, η βραβευμένη καλλιτεχνική του πορεία, η ωριμότητα αλλά και η αποφασιστικότητα του, σε συνδυασμό με την αγάπη του για την ταινία μικρού μήκους και το Φεστιβάλ της Δράμας, ήταν τα κριτήρια επιλογής του.

Γνήσιο τέκνο του Φεστιβάλ Δράμας, ο Γιάννης Σακαρίδης, επιτυχημένος μοντέρ στην Αγγλία, έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στη Δράμα, όπου και  βραβεύτηκε για τη μικρού μήκους ταινία του Αλήθεια (2006). Μερικά χρόνια αργότερα, το 2014-15 και το 2017-18, συμμετείχε στην κριτική και προκριματική επιτροπή του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος..

Ας σημειωθεί πως ο σκηνοθέτης έχει στο ενεργητικό του δύο ταινίες μεγάλου μήκους (Wild Duck, Πλατεία Αμερικής), ενώ το έργο του γενικά χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη ευαισθησία απέναντι σε φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα.

Η Πλατεία Αμερικής υπήρξε η επίσημη πρόταση της Ελλάδας για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας (2018).

Ο πρόεδρος του Οργανισμού Γιώργος Δεμερτζής δήλωσε: «Εύχομαι από καρδιάς στον νέο Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Φεστιβάλ Δράμας κ.Γιάννη Σακαρίδη, σιδερένιος, υγεία σ’αυτόν και την οικογένεια του, καλή δύναμη και κάθε επιτυχία στο δύσκολο έργο του. Ο Δήμαρχος Δράμας, το Δ.Σ και το προσωπικό του Φεστιβάλ, θα είμαστε πάντα δίπλα του αρωγοί και συνοδοιπόροι προκειμένου να σχεδιάσουμε και να στοχεύσουμε σε μια νέα λαμπρή εποχή της ταινίας μικρού μήκους στη χώρα μας αλλά και διεθνώς. Συγχαρητήρια Γιάννη!».

«Το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Δράμας καθόρισε με τον καλύτερο τρόπο τη καλλιτεχνική μου πορεία, και τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να αξιοποιήσουμε με ευθύνη ό,τι καλό έχει προηγηθεί, σε κάτι δημιουργικό», δήλωσε με τη σειρά του ο Γιάννης Σακαρίδης.

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΑΚΑΡΙΔΗΣ

Ο Γιάννης Σακαρίδης σπούδασε Φωτογραφία και Ιστορία Τέχνης στο London College of Printing και Σκηνοθεσία στο University of Westminster. Ήταν μέλος της London Film Makers Co-Op για αρκετά χρόνια, όπου άρχισε να σκηνοθετεί μικρού μήκους ταινίες, όπως  BUSKERS (1995), SQUADDING IN HACKNEY (1995), DOGKILLERS (1996), MAUSOLEUM (2004), και κάποιες experimental, όπως PARIS (1993), DECAY (1996).

Συνέχισε να εργάζεται ως επαγγελματίας μοντέρ σε μεγάλου μήκους ταινίες στην Ελλάδα και την Αγγλία, όπως SCREAMIN’ JAY HAWKINS: I PUT A SPELL ON ME του Νίκου Τριανταφυλλίδη (2001), O ΒΑΣΙΛΙΑΣ του Νίκου Γραμματικού (2002), A WOMAN IN WINTER του Ρίτσαρντ Τζόμπσον (2006), σε κινηματογραφικά trailer για την Warner Bros, όπως MIDNIGHT IN THE GARDEN OF GOOD & EVIL του Κλιντ Ίστγουντ (1997), THE GENERAL του Τζον Μπούρμαν (1998), EYES WIDE SHUT του Στάνλεϋ Κιούμπρικ (1999), καθώς και σε πολυάριθμα ντοκιμαντέρ για την βρετανική τηλεόραση, όπως VELVET GOLDMINE για το Channel 4, CLASH OF THE TITANS: RANGERS/CELTICS για το BBC2, CARNIVAL FACES για National Geographic

Ύστερα από δεκαοκτώ χρόνια στο Λονδίνο, έγραψε και σκηνοθέτησε την μικρού μήκους ταινία ΑΛΗΘΕΙΑ (2006) , την πρώτη που γύρισε στην Αθήνα, όπου και μένει μόνιμα από το 2007. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του ως σκηνοθέτης WILD DUCK (2013) με πρωταγωνιστές τη Θέμιδα Μπαζάκα και τον Αλέξανδρο Λογοθέτη, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Τορόντο και ταξίδεψε σε πολλά φεστιβάλ του κόσμου.

Η δεύτερη ταινία του ως σεναριογράφος/παραγωγός/σκηνοθέτης ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ – AMERIKA SQUARE (2016) με πρωταγωνιστές τους Γιάννη Στάνκογλου, Μάκη Παπαδημητρίου, Θέμιδα Μπαζάκα και Βασίλη Κουκαλάνι σε συμπαραγωγή της ΕΡΤ και του ΕΚΚ, βραβεύτηκε σε πολλά διεθνή φεστιβάλ και ήταν η επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας για τα Όσκαρ (2018). Η ταινία είχε διανομή στην Αμερική, Κίνα, Ισπανία, Ανατολική Ευρώπη (HBO), Αγγλία, Τουρκία, Ελλάδα και Κύπρο.

The Hollywood Reporter έγραψε για τη ταινία: “Το Amerika Square είναι μια από τις καλύτερες ευρωπαϊκές ταινίες για τις οδυνηρές επιπτώσεις του προσφυγικού”.

Στο Φεστιβάλ Μικρού Μήκους της Δράμας έχει διαγωνιστεί και βραβευτεί με δύο ταινίες Μυθοπλασίας: Μαυσωλείο (1998), Αλήθεια (2006, Ειδικό βραβείο Μυθοπλασίας, Τιμητική Διάκριση Μουσικής) ενώ έχει συμμετάσχει δύο φορές στις προκριματικές και κριτικές επιτροπές του Ελληνικού Διαγωνιστικού του φεστιβάλ, όπως και σε Γνωμαδοτική Επιτροπή του ΕΚΚ για μικρού Μήκους.

Φιλμογραφία (ως σκηνοθέτης):

Amerika Square (2016) Σενάριο-Σκηνοθεσία-Παραγωγή

Βραβείο Κοινού στο  7o Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Πεκίνου. Erasmus Youth Jury Award, Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Τεργέστης. Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Los Angeles Greek Film Festival. Βραβείο Καλύτερου Μοντάζ της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Open Frontiers Contest. Βραβείο FIPRESCI (Διεθνής Ομοσπονδία Κριτικών Κινηματογράφου), 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ειδική Μνεία Ερμηνείας στον Βασίλη Κουκαλάνι, 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Ειδικό Βραβείο Επιτροπής, Βραβεία Νεότητας, 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Βραβείο Κοινού στο  3o Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Burgas. New Directors Competition, 52ο Chicago Film Festival. Διαγωνιστικό τμήμα Flash Forward, 21ο Busan International Film Festival.

Wild Duck (2013)  Σενάριο-Σκηνοθεσία-Παραγωγή. Toronto International Film Festival (TIFF 2013), Raindance Film Festival, Busan Film Festival (Flash Forwrd), Chicago Film Festival, New Directors Competition, Mostra – Sao Paulo, In Competition, Thessaloniki IFF, In Competition, International Film Festival of India, Goa

Αλήθεια (2006, μικρού μήκους) Σενάριο-Σκηνοθεσία. 47ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (Ειδική Μνεία στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας), Raindance Film Festival (Tiscali Best Shorts Selection), 29ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (Ειδικό βραβείο της Επιτροπής και βραβείο καλύτερης Μουσικής).

Mausoleum (2004, μικρού μήκους) Raindance Film Festival, Drama International Film Festival, Orange Best Shorts.

Dogkillers (1996, μικρού μήκους), Decay (1996, μικρού μήκους), Buskers (1995, μικρού μήκους), A poem for 4 countries (1995, μικρού μήκους), Squadding in Hackney (1995, μικρού μήκους/ντοκ.), La Valeta (1994, μικρού μήκους), Paris (1993, μικρού μήκους)

The post O Γιάννης Σακαρίδης νέος καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Δράμας appeared first on Enetpress.

Δύο ελληνικές ταινίες, που υλοποιήθηκαν με την χρηματοδότηση του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου έλαβαν σημαντικά βραβεία σε κορυφαία φεστιβάλ του Εξωτερικού.

Πρόκειται για την  ταινία «Γιος της Σοφίας» της Ελίνας Ψύκου η οποία  απέσπασε το μεγάλο βραβείο στο Φεστιβάλ της Tribeca της Νέας Υόρκης. Και το φιλμ “Πλατεία Αμερικής” για το οποίο έλαβε ο σκηνοθέτης Γιάννης Σακαρίδης στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Πεκίνου το βραβείο κοινού στο τμήμα Future Forward (αφορά νέους σκηνοθέτες).

Με αφορμή τις παραπάνω σημαντικές διακρίσεις των  ελληνικών ταινιών η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λυδία Κονιόρδου σημειώνει:

“Ο κινηματογράφος των Ελλήνων δημιουργών έχει παγιωθεί πλέον στη συνείδησή του διεθνούς κοινού της 7ης τέχνης ως ξεχωριστός. Η επιλογή της θεματολογίας, η σκηνοθετική άποψη, η ερμηνεία των ηθοποιών και εν γένει όλοι οι συντελεστές συμβάλουν στο να ολοκληρωθούν ταινίες που διακρίνονται ανάμεσα σε άλλες με προϋπολογισμούς κατά πολύ μεγαλύτερους.

Αυτό συμβαίνει επειδή οι Έλληνες κινηματογραφιστές πίστεψαν στο όραμα και τις δυνάμεις τους, παρόλο που διάγουμε μία εποχή που  ορίζεται από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης. Αυτή η αφοσίωση στο σκοπό τους καταξιώθηκε: τα έργα τους τιμήθηκαν με διεθνείς περγαμηνές σε σημαντικά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου.

Συγχαίρουμε τους σκηνοθέτες και τους συντελεστές που τους στήριξαν στο να υλοποιηθούν οι ταινίες που έφεραν την ελληνική κινηματογραφική παραγωγή στο προσκήνιο.”

* Για την ταινία «Γιος της Σοφίας» της Ελίνας Ψύκου η κριτική επιτροπή,  μέλη της ήταν  οι ηθοποιοί   William Dafoe και Peter Fonda, ψήφισε ομόφωνα την ταινία με το σκεπτικό “συμφωνήσαμε ότι η ταινία μας προκάλεσε να δούμε με ένα νέο τρόπο και γοητευτήκαμε από τον αναπάντεχο ουμανισμό των δύσκολων χαρακτήρων της. Η σκηνοθεσία ήταν γεμάτη σιγουριά, ο τόνος της μοναδικός και ανυπομονούμε να δούμε την επόμενη ταινία της Ελίνας Ψύκου.” Το βραβείο συνοδεύει επιχορήγηση 20.000 δολαρίων.

* Ο Γιάννης Σακαρίδης κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε στη κινέζική πρωτεύουσα  παρέδωσε massterclass στη Κινηματογραφική Ακαδημία του Πεκίνου (Beijing Film Academy).

The post Βραβεία σε ελληνικές ταινίες σε ΗΠΑ και Κίνα appeared first on Enetpress.

Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
Δυσλειτουργικές οικογένειες και αγώνες επιβίωσης σε προβληματικές κοινωνίες.

*** 1/2 – Ακριβώς το τέλος του κόσμου
Juste la fin du monde. Γαλλία, 2016. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ξαβιέ Ντολάν. Ηθοποιοί: Ναταλί Μπαέ, Βενσάν Κασέλ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Λεά Σεϊντού. 97′

Σε θεατρικό έργο του Ζαν-Λικ Λαγκάρς, που πέθανε από AIDS σε ηλικία 38 χρόνων, είναι βασισμένη η ταινία του βραβευμένου τρεις φορές στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» Καναδού σκηνοθέτη Ξαβιέ Ντολάν («Mommy», «Σκότωσα τη μητέρα μου», «Ο Τομ στη φάρμα»). Η νέα του αυτή ταινία (Μέγα Βραβείο της κριτικής επιτροπής στις περσινές Κάνες) παρουσιάζει την επιστροφή του Λουί (Γκασπάρ Ιλιέλ), ενός με ανίατη αρρώστια συγγραφέα, που επιστρέφει ύστερα από δωδεκάχρονη απουσία στο σπίτι του για να αποκαλύψει στην οικογένειά του, τη μητέρα και τα αδέρφια του, πως πεθαίνει.

Πρόσωπα μιας δυσλειτουργικής οικογένειας η οποία τον αντιμετωπίζει με αδιαφορία και νευρικότητα: η  μπερδεμένη μητέρα (Ναταλί Μπαέ), η γεμάτη παράπονα και καταπιέσεις αδερφή (Λεά Σεϊντου) και ο μεγαλύτερος, ζηλιάρης αδερφός του (Βενσάν Κασέλ). Παρά τη φαινομενική αδιαφορία τους (αν και όλοι δείχνουν τελικά ευχαριστημένοι που ο Λουί μπόρεσε να επιστρέψει κοντά τους), η επιστροφή αυτή θα βγάλει σταδιακά στην επιφάνεια τα αδιέξοδα, τη μοναξιά, τον πόνο και τη θλίψη τους.

«Εκείνο που με τράβηξε στο θεατρικό έργο», ανέφερε ο Ντολάν στις Κάνες, όπου είχε προβληθεί η ταινία του, «είναι τα θέματα του Λαγκάρς, τα αισθήματα των χαρακτήρων, είτε φωναχτά είτε σιωπηλά, οι ατέλειές τους, η μοναξιά τους, η θλίψη τους, τα αίσθημα κατωτερότητάς τους… θέλησα οι λέξεις του Λαγκάρς να μιλιούνται όπως τις σκέφτεται κανείς, χωρίς υποχωρήσεις… Αν τις νερώναμε θα τις κάναμε τετριμμένες…»

Με ένα διάσημο καστ ηθοποιών και μέσα από τις ατελείωτες συζητήσεις τους, τους καβγάδες, τις ενοχές, τα συχνά άχρηστα μπερδεμένα λόγια  αλλά και τα παιδιαρίσματά τους, ο Ντολάν, με την κάμερα στο μεγαλύτερο μέρος σε κοντινά πλάνα, καταγράφει την κάθε έκφραση, τον κάθε μορφασμό και την κάθε αντίδραση των προσώπων του, καταφέρνοντας να βγάλει στην επιφάνεια το δράμα και την αγωνία που κρύβεται μέσα στον καθένα από τα πρόσωπα της δυσλειτουργικής αυτής οικογένειας.

*** Το κρύο της Τραπεζούντας
The Cold of Kalandar/Kalandar Sogugu. Τουρκία/Ουγγαρία, 2016. Σκηνοθεσία: Μουσταφά Καρά. Σενάριο: Μουσταφά Καρά, Μπιλάλ Σερτ. Ηθοποιοί: Χαϊντάρ Σισμάν, Νουράι Γεσιλαζάρ, Χάνιφε Καρά. 130′

Σε ένα απομακρυσμένο ορεινό, ξεχασμένο από το σύγχρονο πολιτισμό, χωριό, κοντά στη Μαύρη Θάλασσα, μας μεταφέρει, στη δεύτερη αυτή ταινία του, ο Μουσταφά Καρά για να αφηγηθεί την ιστορία μιας φτωχής οικογένειας που αγωνίζεται να επιβιώσει. Ο Μεχμέτ, επικεφαλής μιας πενταμελούς οικογένειας, δεν θέλει να ζήσει την ασφυκτική, χωρίς κανένα μέλλον, ζωή του εργάτη σκάβοντας σε ορυχείο της περιοχής.

Αντίθετα, και παρά τα χρέη του που συνεχώς αυξάνονται καθώς και τα καθημερινά, πολύ λογικά παράπονα της προσγειωμένης στην άχαρη καθημερινότητα γυναίκας του, παραμένει άνθρωπος με όνειρα και ελπίδες για μια καλύτερη, πιο ανθρώπινη ζωή. Γι’ αυτό και επιμένει κάθε μέρα να σκάβει, με το σφυρί και τη γλυφίδα, σε αναζήτηση χρυσού και άλλων ορυκτών, στις πιο απόμερες, επικίνδυνες πλαγιές της ορεινής Ανατολίας, στη διάρκεια και των τεσσάρων εποχών του χρόνου, ακόμη και μέσα στη βροχή, το κρύο και τα χιόνια.

Με ένα στιλ συγγενικό με εκείνο του συμπατριώτη του Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν αλλά και του δικού μας Αγγελόπουλου, ο Μουσταφά Καρά, στα 130 λεπτά που διαρκεί η ταινία του, καταγράφει, αργά και με σιγουριά (με τρόπο, πρέπει να τονίσω, που σταδιακά καταφέρνει να σε καθηλώσει), με την κάμερα πίσω από ανοιχτές πόρτες και μουντά παράθυρα, και με έξοχα φωτογραφημένες, βουκολικές, θα έλεγα, βουτηγμένες συχνά στην ομίχλη, σκηνές, την πορεία του Μεχμέτ, που, εκτός από την προσπάθεια εξόρυξης χρυσού, επιμένει να χρησιμοποιήσει τον μοναδικό ταύρο της οικογένειας σε ταυρομαχίες που, όπως ελπίζει, μπορούν να του αποφέρουν πολλά χρήματα – με σκηνές της ταυρομαχίας που δείχνουν την ντοκιμαντεριστική παιδεία του σκηνοθέτη της.

Από την πρώτη σκηνή, και σε πολλές άλλες που ακολουθούν, παρακολουθούμε τον Μεχμέτ να σκάβει, άλλοτε στο σκοτάδι κι άλλοτε στο φως,, ψάχνοντας το χρυσό που θα τον απελευθερώσει από τη θλιβερή ζωή του.

Σκάψιμο σε αφιλόξενος χώρους, αντίστοιχους με εκείνους της αμερικανικής Άγριας Δύσης, με τη φύση (το βουνό, τα βράχια, τη βροχή, το χιόνι, την ομίχλη) να παίζει σημαντικό ρόλο στην ταινία κι όπου ο άνθρωπος μοιάζει με ένα ασήμαντο στοιχείο της.

Είναι ακριβώς σ’ αυτή την όμορφη, ταυτόχρονα άγρια, φύση, και μέσα από σκηνές που αγγίζουν το σουρεαλισμό (τα σαλιγκάρια που ξαφνικά έχουν καταλάβει όλο το χώρο, μέσα και έξω από το φτωχικό καλύβι όπου ζει η οικογένεια) που ο Μεχμέτ, σε ένα όμορφο, ποιητικό φινάλε που μοιάζει να βγήκε από κάποιο όνειρο ή παραβολή, θα υλοποιήσει τελικά το όνειρό του.

*** Suburra: υπόγεια πόλη
Suburra. Ιταλία, 2015. Σκηνοθεσία: Στέφανο Σολίμα. Σενάριο: Σάντρο Πετράλια, Στέφανο Ρούλι, Τζιανκάρλο Ντε Κατάλντο, Κάρλο Μπονίνι. Ηθοποιοί: Πιερφραντζέσκο Φαβίνο, Γκρέτα Σκαράνο, Ζαν-Ιγκ Ανγκλάντ, Αλεσάντρο Μπόργκι, Τζούλια Γκοριέτι. 135′

Με τον Πάπα να προσεύχεται και να συνομιλεί κρυφά με έναν κατώτερο ιερωμένο, ενώ οι υπηρέτριες ετοιμάζουν το πρωινό του, αρχίζει η ταινία του Στέφανο Σολίμα, σκηνοθέτη της πετυχημένης τηλεοπτικής σειράς «Γκομόρα». Σκηνή που ακολουθείται με μια σκηνή στο κοινοβούλιο (βρισκόμαστε στο 2011) με τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης να τονίζει, υπό τα χειροκροτήματα των βουλευτών του, πως «αυτό το καράβι δεν θα βουλιάξει».

Τις σκηνές αυτές ακολουθεί σκηνή σε κάποια δεξίωση, με ένα βουλευτή να ζητά «βοήθεια» στα σχέδιά του από ένα κολ-γκερλ πολυτελείας (όλες οι γυναίκες στην ταινία, πρέπει να αναφέρω, χρησιμοποιούνται απλά ως αντικείμενα για να εξυπηρετήσουν τα σχέδια των εξουσιαστών). Σκηνή που ακολουθείται, τη φορά αυτή, από σκηνή με μαφιόζους.

Εκκλησία, πολιτική και μαφία, η διαφθορά δηλαδή σε όλα τα επίπεδα της σύγχρονης ιταλικής κοινωνίας. Οι τρεις δυνάμεις που συνεργάζονται υπόγεια αλλά σταθερά και με συγκεκριμένο σχέδιο, για να μετατρέψουν τη Suburra, μια κακόφημη περιοχή της Ρώμης, μέσα σε εφτά μέρες («εφτά μέρες πριν από την Αποκάλυψη», όπως μας πληροφορούν οι τίτλοι της ταινίας) σε ιταλικό Λας Βέγκας, που θα τους αποφέρει το ζητούμενο, δηλαδή το χρήμα.

Με βάση το βιβλίο που έγραψε ο πρώην πολιτικός Τζιανκάρλο Ντε Κατάλντο, σε συνεργασία με τον Κάρλο Μπονίνι, η κάμερα του Στέφανο Σολίμα κινείται, μέσα από διαδρόμους, από μισοφωτισμένους, σχεδόν πάντα κάτω από βροχή, δρόμους, με ένα στιλ καθαρά ρεαλιστικό (σχεδόν ντοκιμαντεριστικό), με έντονα τα στοιχεία του νουάρ, με ένα σφιχτοδεμένο, χωρίς κλισέ, σενάριο και με μια σύγχρονη, πολύ πετυχημένη μουσική υπόκρουση, για να διεισδύσει στα διάφορα  στρώματα της ρωμαϊκής κοινωνίας, και να μας αποκαλύψει τις μυστικές συμφωνίες, τις δολοπλοκίες, τους εκβιασμούς, αλλά και τις συγκρούσεις και τα ειδεχθή εγκλήματα των ανθρώπων που κινούν τα νήματα της εξουσίας, για να εξασφαλίσουν τα τεράστια οικονομικά κέρδη τους.

Ο Σολίμα δεν χαρίζεται σε κανέναν. Η ταινία του, όπως παλιότερα και εκείνες του Φραντσέσκο Ρόζι, εξετάζει κάθε πλευρά της λειτουργίας των μηχανισμών εκείνων (όπου η βία παραμένει αναπόσπαστο τμήμα) της κοινωνίας του ελεύθερου εμπορίου και του νεοφιλελευθερισμού, που στόχος της είναι το με κάθε μέσο κέρδος σε βάρος οποιασδήποτε ηθικής, κοινωνικής ή άλλης αξίας.

** 1/2 – Πλατεία Αμερικής
Ελλάδα, 2016. Σκηνοθεσία: Γιάννης Σακαρίδης. Σενάριο: Γιάννης Τσίρμπας (βασισμένο στο βιβλίο του «Η Βικτώρια δεν υπάρχει»), Βαγγέλης Μουρίκης, Γιάννης Σακαρίδης. Ηθοποιοί: Γιάννης Στάνκογλου, Μάκης Παπαδημητρίου, Βασίλης Κουκουλάνι, Θέμις Μπαζάκα, Ερρίκος Λίτσης, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Αχιλλέας Κυριακίδης. 86′

Την απογοήτευσή του για τη μετατροπή της Πλατείας Αμερικής σε ενα είδος γκέτο μεταναστών εκφράζει ο οργισμένος ρατσιστής Νάκος (ένας πολύ καλός, συγκρατημένος Μάκης Παπαδημητρίου), από τα βασικά πρόσωπα της ταινίας «Πλατεία Αμερικής» του Γιάννη  Σακαρίδη («Wild Duck»). Μια κάποτε σφύζουσα από ζωντάνια και νυχτερινή ζωή πλατεία, που οι παλιοί τη θεωρούσαν, όπως σωστά αναφέρει η ταινία, τη «Βία Βένετο της Αθήνας», από τις πιο ακριβές περιοχές της πρωτεύουσας, μέρος όπου έζησαν διάσημοι καλλιτέχνες και γενικά άνθρωποι των γραμμάτων. Αντίθετα, σήμερα η πλατεία εχει μετατραπεί, εξαιτίας των μεταναστών που την εχουν κατακλύσει, σε «πλατεία Αβυσσηνίας», όπως ειρωνικά την αναφέρουν οι γύρω από αυτήν κάτοικοι.

Ο ανυποχώρητος ρατσιστής Νάκος, που απεχθάνεται τους μετανάστες, γιατί ήρθαν να του πάρουν την πλατεία του («αυτό μου είχε μείνει μόνο», αναφέρει σε κάποια στιγμή, θέλοντας να κρατήσει, έστω και σε τατουάζ, το παλιό σιντριβάνι της πλατείας) ειναι ένα από τα πολλά πρόσωπα της ταινίας που ζουν στην ίδια πολυκατοικία με αυτόν. Ανάμεσά τους, τα υπόλοιπα βασικά πρόσωπα της ταινίας: ο Μπίλι (Γιάννης Στάνκογλου), ο «καλλιτέχνης» του τατουάζ, ο Σύρος Τάρεκ, με τη 10χρονη κόρη του, που θέλει να πάει στο Βερολίνο, η Αφρικανή Τερέζα, που την εκμεταλλεύονται οι νταβατζήδες και διάφοροι άλλοι.

Παρά τις κάποιες σεναριακές αδυναμίες και ορισμένα κλισέ που διεισδύουν σε μερικές από τις σκηνές, ο Σακαρίδης σκιαγραφεί με οξυδέρκεια και σιγουριά τους βασικούς  χαρακτήρες του, καταγράφοντας με λεπτομέρεια τη συμπεριφορά και τις διάφορες αντιδράσεις τους, από εκείνες με τον Νάκο στο μηχανάκι του άλλοτε να δοκιμάζει μια τρελή πρόταση για delivery του καφέ κι άλλοτε να μοιράζει τα δηλητηριασμένα καρβέλια με τα οποία σχεδιάζει να «εξολοθρεύσει» τους μετανάστες της πλατείας «του» (και με τα οποία παραλίγο θα σκότωνε την ίδια τη μητέρα του), μέχρις εκείνες της ταλαιπωρίας του Τάρεκ και της κόρης του, όταν οι διακινητές αναλαμβάνουν να τους στείλουν στη Γερμανία καθώς και στις σκηνές με τον Μπίλι είτε στη δουλειά του είτε όταν παίρνει τελικά μια θαρραλέα απόφαση για να βοηθήσει την Τερέζα και τον Τάρεκ.

Στη δημιουργία της σωστής ατμόσφαιρας συμβάλλει η μουντή φωτογραφία, ιδιαίτερα στους εξωτερικούς χώρους και όχι μόνο της πλατείας, η ατμοσφαιρική μουσική του Μίνου Μάτσα καθώς και οι εξαίρετες ερμηνείες όλων των ηθοποιών. Συνολικά μια ακόμη συγκλονιστική εικόνα του μεταναστευτικού, του ρατσισμού και της γενικότερης κοινωνικής κατάστασης στην Ελλάδα της κρίσης.

The post ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ – ΚΡΙΤΙΚΗ appeared first on Enetpress.