Tης Άννας Ανδρέου

Με τον Έλληνα Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη κατά την επίσκεψή του στην Τουρκία είπαν να συνεχίσουν τις διαπραγματεύσεις τους απευθείας μέσω ειδικών αντιπροσώπων και όχι δια μεσολαβητών, δήλωσε ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν. Αποκάλυψε ότι ενδέχεται επίσκεψη και του Πρωθυπουργού του Ισραήλ στην Τουρκία, λέγοντας ότι το σημαντικό είναι να έρθει ξανά στο προσκήνιο το θέμα του φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο.

Για το ουκρανικο ο Ταγίπ Ερντογάν είπε ότι θα έχει επικοινωνία με τον Ουκρανό Πρόεδρο Ζελένσκι σήμερα, και με Πούτιν τις επόμενες μέρες. “Θα ζητήσω να κάνουν μια θαρραλέα κίνηση”, είπε ο Τούρκος Πρόεδρος.

Όσον αφορά τα F16 ο Ταγίπ Ερντογάν ανέφερε ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος είναι θετικός για την πώλησή τους στην Τουρκία και ότι του είπε πως θα παρουσιάσει την θετική προσέγγισή του στο Κογκρέσο και θα παρακολουθήσει το θέμα”.

Όσο για το θέμα των S-400 ο Ταγίπ Ερντογάν θεωρεί ότι έκλεισε και πως ο συμβουλος του Φαχρετίν Αλτούν έδωσε την απάντηση στην Wall Street Journal. “Αυτό τους αρκεί”, σχολίασε ο Τούρκος Πρόεδρος.

Χαρακτήρισε μάλιστα τον Γάλλο Πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν ενεργό στο ΝΑΤΟ και επιμελή. “Αποφασίαμε να επανενεργοποιήσουμε την ομάδα Ιταλίας,Τουρκίας, Γαλλίας”, ανακοίνωσε ο Τούρκος Πρόεδρος.

“Ο ρόλος της Τουρκίας έγινε κατανοητός”

Σε δηλώσεις του στους Τούρκους δημοσιογράφους εν πτήση κατά την επιστροφή του από τις Βρυξέλλες όπου συμμετείχε στην Σύνοδο Κορυφής των Ηγετών του ΝΑΤΟ, ο Τούρκος Πρόεδρος είπε ότι στο περιθώριο της συνάντησης, πραγματοποίησε διμερείς συναντήσεις με τον Πρόεδρο της Γαλλίας, τους Πρωθυπουργούς της Ιταλίας, της Εσθονίας, της Ισπανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου. “Σε αυτό το σημείο, είναι προφανές ότι η εξαιρετική θέση της Τουρκίας μεταξύ των συμμάχων του ΝΑΤΟ και ο κρίσιμος ρόλος της στην περιοχή είναι καλύτερα κατανοητοί. Έχω δει και πιστεύω ότι τόσο οι σύμμαχοί μας όσο και ο κόσμος το γνωρίζουν περισσότερο αυτό τώρα”, ανέφερε.

Για την κρίση που προκάλεσε ο πόλεμος στην Ουκρανία, ο Τούρκος Πρόεδρος είπε ότι αποκάλυψε δύο ζητήματα. “Το πρώτο από αυτά είναι ότι ο ακρογωνιαίος λίθος και η βασική δομή της ευρωπαϊκής ασφάλειας είναι το ΝΑΤΟ. Το έχουμε δει πολύ καθαρά. Δεύτερον, η Τουρκία είναι ένας απαραίτητος σύμμαχος για τη διασφάλιση της περιφερειακής ασφάλειας. Πολλοί από τους ηγέτες το εξέφρασαν αυτό τόσο στις διμερείς συναντήσεις όσο και στη Σύνοδο Κορυφής”, ανέφερε ο Ταγίπ Ερντογάν. Ερωτηθείς σχετικά ο Τούρκος Πρόεδρος είπε “θεωρούμε ασφαλώς τη χρήση όπλων μαζικής καταστροφής ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας”.

“Κάνε μια θαρραλέα κίνηση”

Για τη διαπραγματευτική διαδικασία μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, ο Τούρκος Πρόεδρος είπε ότι υπάρχουν 6 σημεία αλλά καμιά πλευρά δεν δέχεται και τα 6 σημεία. “Υπάρχει μια κατάσταση σαν να υπάρχει συναίνεση για 4 σημεία. Ένα από αυτά αφορά το ΝΑΤΟ. Στην αρχή, η Ουκρανία επέμενε σε αυτό, αλλά αργότερα ο Ζελένσκι άρχισε να δέχεται ότι θα μπορούσε να υποχωρήσει από τη θέση για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Ένα άλλο ζήτημα είναι το ζήτημα της αποδοχής των ρωσικών ως επίσημης γλώσσας. Το παραδέχτηκε και ο Ζελένσκι. Τα Ρωσικά είναι μια γλώσσα που ομιλείται σχεδόν παντού στην Ουκρανία. Δεν υπάρχει πρόβλημα και σε αυτό το σημείο.

Ένα άλλο θέμα είναι ο αφοπλισμός. Φυσικά, η Ουκρανία είναι κράτος, οπότε δεν τίθεται θέμα αποδοχής αφοπλισμού από το Α έως το Ω. Αλλά και αυτό το θέμα δεν είναι που δεν μπορεί να συμφωνηθεί. Με άλλα λόγια, η ουκρανική πλευρά δήλωσε ότι και εκεί θα μπορούσαν να γίνουν ορισμένες υποχωρήσεις. Το τέταρτο ζήτημα είναι η συλλογική ασφάλεια. Η Ουκρανία επέδειξε επίσης θετική προσέγγιση ως προς αυτό. Αλλά, φυσικά, η Ουκρανία δεν είναι τόσο άνετη στα θέματα της Κριμαίας και του Ντονμπάς. Τελικά έκανε ένα καλό βήμα στο θέμα του Ντονμπάς, κατά τη γνώμη μου, μπορούμε να το ονομάσουμε έξυπνη κίνηση λέγοντας, ‘πρέπει να πάω σε δημοψήφισμα για αυτό το θέμα’. Το θέμα έμεινε εκεί”, είπε ο Ταγίπ Ερντογάν όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Κριμαία το 2014, η Άγκυρα ήταν πολύ ανοιχτά αντίθετη σε αυτήν την κατοχή και από τότε, σε κάθε συνάντηση το έλεγε στον Πούτιν.

Ωστόσο η Δύση δεν κράτησε μια πολύ σαφή, ξεκάθαρη στάση όπως κάνει σήμερα, ανέφερε ο Τούρκος Πρόεδρος. “Αυτό μας συνέβη σήμερα γιατί δεν υιοθέτησαν αυτή τη στάση”, υποστηριξε.

Ο Ταγίπ Ερντογάν ανέφερε ότι τα 4 από τα 6 σημεία μπορεί να γίνουν δεκτά από την Ουκρανία αλλά δεν υπάρχει σύγκλιση στα άλλα 2. “Τώρα θα έχω τηλεφωνική επικοινωνία με τον Ζελένσκι σήμερα. Μάλλον θα έχω και τηλεφωνική επικοινωνία με τον Πούτιν ξανά το Σαββατοκύριακο ή στις αρχές της εβδομάδας. Σε αυτές τις επαφές, θα πρέπει να τους πούμε ‘τώρα πρέπει να είσαι εσύ αυτός που θα κάνει το βήμα για που χρειάζεται για την ειρήνη στην επόμενη διαδικασία. Κάνε μια θαρραλέα κίνηση’”.

Θετικός ο Μπάιντεν για F16

Για το θέμα των F16, o Τούρκος Πρόεδρος είπε ότι “υπάρχουν θετικές προσεγγίσεις για τον εκσυγχρονισμό των αεροσκαφών”. “Από την άλλη, υπάρχουν θετικές συμπεριφορές για νέες αγορές. Ο Μπάιντεν μου είπε ‘θα παρουσιάσω τη θετική μου προσέγγιση στο Κογκρέσο για αυτό το θέμα και θα το παρακολουθήσω’. Ελπίζω ότι αν το αποτέλεσμα συνεχίσει προς αυτή την κατεύθυνση, τότε θα έχουμε την ευκαιρία να τελειώσουμε γρήγορα με τον εκσυγχρονισμό των νέων F-16 και με την αγορά των νέων”.

Ερωτηθείς για την συνομιλία που είχε στο πόδι με τον Τζο Μπάιντεν στις Βρυξέλλες και την πρόταση των Αμερικανών για αποστολή των S400 στην Ουκρανία, ο Τούρκος Πρόεδρος είπε ότι “αυτό το θέμα έχει κλείσει για εμάς. Οι S400 είναι δική μας περιουσία, αυτό τελείωσε”. O Τούρκος Πρόεδρος είπε ακόμη ότι ο υπεύθυνος επικοινωνίας του γραφείου του Φαχρετίν Αλτούν “έχει ήδη δώσει την απαραίτητη απάντηση με όλη την ευαισθησία σε όσα έγραψε η Wall Street Journal. “Αυτή η απάντηση τους αρκεί. Δεν υπάρχει ανάγκη για περισσότερα από αυτό. Γιατί το μόνο που κάνουν είναι να προκαλούν αναστάτωση. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να χτυπήσουν και να βάλουν σε μπελάδες της Τουρκία. Αλλά επεμβαίνουμε άμεσα, δεν μπορούν να το πετύχουν”, ανέφερε.

“Δεν μπορούμε να παραμερίσουμε το Άκκουγιου”

Για τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, ο Τούρκος Πρόεδρος είπε ότι αξιολογούν ορισμένες θέσεις του ΟΗΕ όσον αφορά τις κυρώσεις, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι δυνατόν να παραμερίσουμε τις σχέσεις μας με τη Ρωσία κάνοντας όλα αυτά τα βήματα. “Διότι σήμερα, μόνο το μισό φυσικό αέριο που χρησιμοποιούμε το παίρνουμε από τη Ρωσία. Εξάλλου, σήμερα κατασκευάζουμε το πυρηνικό εργοστάσιό μας στο Άκκουγιου με τη Ρωσία. Δεν μπορούμε να το παραμερίσουμε αυτό. Όταν το λέω αυτό στον Μακρόν σήμερα, μου λέει ‘έχεις δίκιο΄. Άρα δεν υπάρχει τίποτα που μπορούμε να κάνουμε εκεί. Πρέπει να διατηρήσουμε την ευαισθησία μας σε αυτό το θέμα. Καταρχάς, δεν μπορώ να αφήσω τους ανθρώπους μου στην παγωνιά το χειμώνα. Δεύτερον, δεν μπορώ να ακυρώσω τη βιομηχανία μας. Πρέπει να τους προστατεύσουμε”, είπε ο Τουρκος Πρόεδρος.

“Επιμελής ο Μακρόν”

Για τον Γάλλο Πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν είπε ότι ήταν ατυχής η δήλωσή του που είχε κάνει παλαιότερα ότι το ΝΑΤΟ είναι εγκεφαλικά νεκρό. “Ο Μακρόν είναι σήμερα ένας από τους ηγέτες που διαδραματίζουν τον πιο ενεργό ρόλο στο ΝΑΤΟ. Αρκετά επιμελής”. Ο Τούρκος Πρόεδρος είπε ακόμη ότι αποφάσισαν να επανεξετάσουν τις σχέσεις Τουρκίας-Γαλλίας, ακόμη και να επαναλάβουν τα βήματα που έκαναν ως Τουρκία-Γαλλία-Ιταλία. “”Ελπίζω ότι θα ξεκινήσουμε δυναμικά αυτή τη νέα διαδικασία μετά τις εκλογές» ανέφερε ο Ταγίπ Ερντογάν, διευκρινίζοντας ότι θα συζητήσουν για το αντιπυραυλικό σύστημα Eurosam, την κοινοπραξία Γαλλίας-Ιταλίας. «Συζητήσαμε αυτό το θέμα με τον Ντράγκι όπως το συζητήσαμε και με τον Μακρόν. Ο Ντράγκι έθεσε επίσης αυτό το θέμα στη συνάντησή του με τον Μακρόν μετά από μένα».

Για τον Αμερικανό Πρόεδρο είπε ότι ζήτησε να έχει μια συνομιλία στο πόδι μαζί του στη Σύνοδο Κορυφής. “Το επόμενο διάστημα θα έχουμε την ευκαιρία να συζητήσουμε κάποια θέματα μαζί του τηλεφωνικώς. Αλλά φυσικά ο υπουργός Εθνικής Άμυνας μου συζήτησε το θέμα των F-16 με τον ομόλογό του”, ανέφερε.

Με ειδικούς αντιπροσώπους οι συνομιλίες με Ελλάδα

Για την επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στην Τουρκία, ο Ταγίπ Ερντογάν είπε “είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε ποια βήματα θα μπορούσαμε να κάνουμε για την εξάλειψη των γνωστών προβλημάτων στις ελληνοτουρκικές σχέσεις”. Για την επόμενη διαδικασία, λέμε, ας κάνουμε τις διαπραγματεύσεις μας απευθείας, όχι διά των μεσολαβητών, ας κάνουμε τις συνομιλίες μας μέσω των ειδικών εκπροσώπων μας και ας το συνεχίσουμε έτσι”.

Ξανά στο προσκήνιο το φυσικό αέριο της Ανατολικής  Μεσογείου

Ο Ταγίπ Ερντογάν είπε ότι “μία από τις σημαντικότερες επισκέψεις ήταν η επίσκεψη του Ισραηλινού Προέδρου Χέρτζογκ. Σε αυτή τη διαδικασία, γίνεται λόγος και για επίσκεψη του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενέτ. “Με την άφιξή του, ίσως μπορέσουμε να ξεκινήσουμε μια νέα διαδικασία στις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ’, ανέφερε ο Τούρκος Πρόεδρος και πρόσθεσε ότι “υπάρχει κυρίως το θέμα του τι μπορούμε να κάνουμε μαζί για την ανατολική Μεσόγειο”. “Ως ένα από τα πιο σημαντικά βήματα που μπορούμε να κάνουμε μαζί στις διμερείς σχέσεις, νομίζω ότι είναι να έρθει ξανά στο προσκήνιο το θέμα του φυσικού αερίου. Για την αξιολόγησή τους, θα στείλουμε πρώτα τον Υπουργό Εξωτερικών, Υπουργό Ενέργειας και Φυσικών Πόρων, στο Ισραήλ αφού τα μέρη καθορίσουν την ημερομηνία. Θα ξεκινήσουμε αυτές τις συνομιλίες με τις επισκέψεις του Υπουργού Εξωτερικών μας και Υπουργού Ενέργειας μας στο Ισραήλ¨.

Για την ενέργεια ο Τούρκος Πρόεδρος είπε ακόμη “ας ελπίσουμε ότι αυτό θα ανοίξει νέες πόρτες για εμάς. Δεν θα τις αποκαλύψω αυτή τη στιγμή. Ας ελπίσουμε ότι με αυτές τις συνομιλίες που είχαμε, θα ανοίξουν μπροστά μας νέες πόρτες σε πολλούς διαφορετικούς τομείς ενέργειας, που όταν το ακούσετε, θα πείτε, ‘Από πού προήλθε αυτό;’ Ας ελπίσουμε ότι αυτές οι συνομιλίες θα αποφέρουν ένα αποτέλεσμα. Κάναμε τις πρώτες συναντήσεις, ελπίζω οι φίλοι μας να συνεχίσουν τις συνομιλίες και θα τα εξηγήσουμε όλα στη συνέχεια”

The post Ερντογάν: Είπαμε με Μητσοτάκη να συνεχίσουμε με ειδικούς αντιπροσώπους, όχι μεσολαβητές appeared first on Enetpress.

Του Συμεών Σολταρίδη

Το τελευταίο χρονικό διάστημα η περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου μετατράπηκε σε σημείο αντιλεγόμενο και τα συμφέροντα τρίτων χωρών που μεσολαβούν για ειρηνική διευθέτηση των διαφορών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα συνεχές ενδιαφέρον με σκοπό να δυναμώσουν την παρουσία τους εκεί.

Σχετικά με την ένταση έθεσα ερώτηση σε επιστήμονες κυρίως διεθνολόγους και πρώην διπλωμάτες οι οποίοι μου απάντησαν. Η ερώτηση είναι προς όλους:

–      Η τεταμένη ατμόσφαιρα της περιόδου που περάσαμε και περνάμε  στην Ανατολική Μεσόγειο, επηρέασε αρνητικά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Κάτω από αυτό το πρίσμα, πώς σχολιάζετε την ένταση αυτή;

Θεόδωρος Τσίκας, πολιτικός επιστήμονας, διεθνολόγος

«Πληρώνουμε την αναβλητικότητα πολλών δεκαετιών ως προς την επίλυση των προβλημάτων, λόγω φόβου για πολιτικό κόστος.

Αν δεν επιλυθούν ελληνοτουρκικές διαφορές και Κυπριακό, κάθε νέο ζήτημα όπως των ΑΟΖ, θα μας φέρνει ένα βήμα πριν το χείλος  του γκρεμού. Δεν θα έπρεπε να εκπλήξει κανέναν η επιθετική στάση της Τουρκίας. Διεκδικεί ρόλο ισχυρής περιφερειακής δύναμης και δεν μπορεί να επιβεβαιώσει αυτόν το ρόλο χωρίς συμμετοχή στο ενεργειακό παιχνίδι.

Η Τουρκία θεωρεί ότι Ελλάδα και Κυπριακή Δημοκρατία κάνουν «μονομερείς» κινήσεις. Ότι μέσω των συνεργασιών με Αίγυπτο και Ισραήλ προσπαθούν να την αποκλείσουν από την αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων στην Ανατολική Μεσόγειο. Το θέμα είναι τι επιδιώκουμε εμείς. Στόχος μας είναι γενικά να αποκρούσουμε την στάση της  Τουρκίας, να την καταγγέλλουμε, να ζητάμε κυρώσεις, αφήνοντας τα προβλήματα  άλυτα; Και να ζητάμε συνεχώς συμπαράσταση από ΕΕ ή άλλους διεθνείς παράγοντες; Μα αυτοί αφού δηλώσουν στήριξη , ζητούν από εμάς διάλογο με την γειτονική χώρα».

Κώστας Υφαντής , καθηγητής  στο Πάντειο Παν. διεθνολόγος

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εδώ και περίπου 2 χρόνια έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο υψηλής έντασης με την Τουρκία. Να τονίσω ότι δυστυχώς αποτύχαμε να εκμεταλλευτούμε την εικοσαετία 1999-2019 που ήταν η μεγαλύτερη περίοδος ηρεμίας και ενίσχυσης των επαφών σε πολλά επίπεδα (πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό).

Η ραγδαία μεταμόρφωση της Τουρκίας επί το συντηρητικότερο, πιο εθνικιστικό και «μεγαλοϊδεατικό» έκλεισε το όποιο παράθυρο ευκαιρίας. Η υιοθέτηση ενός νέου εθνικού αφηγήματος (γαλάζια πατρίδα) με αναφορές σε ένα οθωμανικό αυτοκρατορικό παρελθόν και η διπλωματική και στρατιωτική εμπλοκή σε μία περιοχή που ξεκινά από τον Καύκασο και το Ιράκ και φτάνει μέχρι την Λιβύη και το Σουδάν έχουν μεταλλάξει τα ζητήματα του Αιγαίου και το Κυπριακό ως ζητήματα που αφορούν στις ευρύτερες περιφερειακές φιλοδοξίες της Άγκυρας να διαμορφώσει τις εξελίξεις σε ένα νέο πλαίσιο (πολιτικό Ισλάμ, Αδελφοί Μουσουλμάνοι κλπ)».

Παναγιώτης Ιωακειμίδης,  Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

«Η οξύτατη ένταση στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις ξεκίνησε με ευθύνη της Τουρκίας από τον περασμένο Νοέμβριο με την υπογραφή του (παράνομου) μνημονίου Τουρκίας – Λιβύης και κλιμακώθηκε με τις έκνομες ενέργειές της στην Αν. Μεσόγειο. Υπήρξε η μακρύτερης χρονικής διάρκειας ένταση των τελευταίων δεκαετιών. Ευτυχώς υπήρξε αποκλιμάκωση της έντασης μετά από παρέμβαση πολλών παραγόντων, κυρίως Ευρωπαϊκής Ένωσης και Γερμανίας, αν και δεν έχει σταματήσει η τοξική ρητορική που εκπέμπεται από την Άγκυρα. Θα πρέπει άμεσα να σταματήσει και αυτή.

Και οι δύο χώρες θα πρέπει για ένα διάστημα να χαμηλώσουν τους τόνους, να αποφύγουν τη “διπλωματία του μεγαφώνου”, προκειμένου να δώσουν την ευκαιρία στον επικείμενο διερευνητικό διάλογο να πετύχει πρόοδο και έτσι να ανοίξει ο δρόμος για την επίλυση των προβλημάτων είτε μέσω διαπραγμάτευσης είτε με την παραπομπή τους στη Διεθνή Δικαιοσύνη, Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (ΔΔΧ).  Άλλος δρόμος για την ειρηνική επίλυση των οποιωνδήποτε διαφορών δεν υπάρχει.

Η σύγκρουση δεν συνιστά επιλογή και δεν επιλύει προβλήματα. Δημιουργεί νέα. Επομένως ελπίζεται  μέσα από την πρόσφατη κρίση να γεννηθούν δύο σημαντικές θετικές προοπτικές. Πρώτον, η προοπτική για την επίλυση των ελληνοτουρκικών προβλημάτων έστω σε κάποιο βάθος χρόνου και, δεύτερον, η προοπτική μιας στενότερης σχέσης Τουρκίας – Ευρωπαϊκής ένωσης, κάτι που εξυπηρετεί και τα ελληνικά συμφέροντα».

Δημήτρης Τριανταφὐλλου

Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων, Πανεπιστήμιο Kadir Has, Istanbul

«Η ένταση σχετίζεται με θεσμικές εξελίξεις και ανακατατάξεις. Μια αφορά τις ανακατατάξεις στο παγκόσμιο περιβάλλον ασφάλειας όπου διαφαίνεται μια ραγδαία αποδόμηση τους πολυμερούς κανονιστικού πλαισίου που διέπει τις σχέσεις μεταξύ των χωρών κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου και έκτοτε προς την δημιουργία ενός πολυπολικού διεθνούς  συστήματος, όπου οι μεγάλες δυνάμεις που απαρτίζουν τους πόλους αντιμετωπίζουν τις σχέσεις μεταξύ τους ανταγωνιστικά.

Η Τουρκία θέλοντας να προασπίσει καλύτερα τα συμφέροντα της βρίσκεται σε μια πορεία να αναδειχθεί σε ένα από τους σημαντικούς αυτούς πόλους βλέποντας ότι, μεταξύ άλλων, δεν μπορεί και δεν επιθυμεί να ανταποκριθεί στα κριτήρια ένταξης της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την διεύρυνση του ζωτικού της χώρο, όπως η ίδια το αντιλαμβάνεται, μέρους του οποίου συμπεριλαμβάνει εικαζόμενα κυρίαρχα δικαιώματα της Ελλάδας. Στην προσπάθεια της να προβάλλει τις θέσεις της δια της προβολής ισχύς αφύπνισε τα αντανακλαστικά της Ελλάδος που προσπαθεί να επαναφέρει την Τουρκία σε ένα τραπέζι διαλόγου. Οι δυο αντικρουόμενες αυτές προσεγγίσεις μας έχουν φέρει στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα».

Θάνος Βερέμης,  Αντιπρόεδρος Δ.Σ. ΕΛΙΑΜΕΠ, Ομότιμος Καθηγητής, Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Ιστορία, Διεθνείς Σχέσεις

«Η ένταση προκλήθηκε από την απουσία των ΗΠΑ από την περιοχή γενικά. Δεύτερον , η φύση μισεί τα κενά.  Ό Τούρκος Πρόεδρος έσπευσε να παίξει τον ρόλο του εξουσιαστεί στην περιοχή αυτή. Έπαιξε σε πολλά ταμπλό και έτσι δημιουργήθηκε ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας».

Θόδωρος Θεοδώρου,  Πρέσβης ε.τ, Γενικός διευθυντής  Ερευνητικού Κέντρου ΜΟΗΑ-Καβάλα  

«Η πολιτική που προωθεί η Τουρκία δεν είναι πρωτότυπη ούτε μας εκπλήσσει. Επειδή γνωρίζουμε καλά το γείτονά μας είμαστε προετοιμασμένοι σε όλους τους τομείς με αποτέλεσμα να μην αιφνιδιαζόμαστε. Παρά την μακροχρόνια οικονομική κρίση που χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε, όταν προκληθήκαμε επιβεβαιώθηκε η διπλωματική και αμυντική μας αρτιότητα. Συγκρατήσαμε την πρόκληση στα τραπέζια της διπλωματίας και ο λαός μας δεν γνώρισε μεγαλύτερες περιπέτειες, παρ όλο που κάποιες απαντήσεις μας ήταν ισχυρές (επεισόδιο φρεγατών)».

Αφεντούλης  Λαγγίδης,  Διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, διδάσκει στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών και στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Επικοινωνίας του Παντείου Πανεπιστημίου.

«Θα πρέπει εμφατικά να επισημανθεί πως το γενεσιουργό πλαίσιο της έντασης μεταξύ των δυο χωρών, εξακολουθεί να υφίσταται, καθώς δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί ως μοναδικότητα στην εξωτερική συμπεριφορά της τουρκικής πλευράς, η οποία αντιλαμβάνεται πως ο ρόλος της στο διεθνές σύστημα, περιορίζεται ασφυκτικά από τα νέα δεδομένα της χώρας, (πληθυσμιακά, στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτισμικά), τροφοδοτώντας μια “δυσανεξία” σε όρους επιρροής που φθάνει σε διαθέσεις αναθεωρητικές του παρόντος status quo.

Όσο το “πρόκριμα” για την από μέρους της Άγκυρας “υπέρβαση” των ασφυκτικών πλαισίων που τίθενται από το υπάρχον διεθνοπολιτικό πλαίσιο, εκφράζεται μέσα από την χρήση του “ισχυρού βραχίονος” της Ισχύος, δηλαδή με την στρατιωτική επιλογή (απειλή ή χρήση ένοπλης βίας), η ένταση δημιουργεί αναπόδραστα ανακλαστικά “αντι-συσπείρωσης” που εκφράζεται με τη σειρά της μέσα από μια διέγερση των αισθημάτων απειλής που δημιουργούνται στην άλλη πλευρά (Αθήνα-Λευκωσία, αλλά και άλλων μερών).

Το δυσάρεστο είναι πως το “δίλημμα ασφαλείας” (security dilemma) στην ελληνοτουρκική περίπτωση, δεν είναι αποτέλεσμα προσλήψεων ή/και προκαταλήψεων, αλλά είναι ή δίνει την αίσθηση πως στηρίζεται στην πραγματικότητα».

Σωτήρης  Σέρμπος,  Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δ.Π.Θ. και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.

«Η παρούσα κρίση των ε/τ σχέσεων περιλαμβάνει δύο σημαντικές διαφορές συγκριτικά με αντίστοιχες του παρελθόντος:

Η Τουρκία έχει ενεργοποιήσει το «γεωπολιτικό της χαρτί» και στο υποσύστημα της Ανατολικής Μεσογείου. Μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει τη φιλοδοξία της να αναδειχθεί ως κομβική ναυτική δύναμη. Εξέλιξη που θα συντελέσει στην ενίσχυση της σφαίρας επιρροής της σε μια ευρύτερη περιοχή (περιλαμβάνεται και η Αφρική ως η τελευταία μεγάλη αγορά του πλανήτη) και σε μια περίοδο όπου η περιφερειακή ισορροπία δυνάμεων «σβήνεται και ξαναγράφεται». Γι’ αυτό και επιμένει στην οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών συμβατών με το δόγμα της «Γαλάζιας Πατρίδας». Ενδεικτικά, επιχειρώντας μακριά από το έδαφός της (βλ. Λιβύη) και με την ιδιότητα της εκστρατευτικής δύναμης, η Άγκυρα στέλνει μήνυμα στις ΗΠΑ, οι οποίες συνεχίζουν να ανησυχούν τόσο για την ενίσχυση του ρωσικού αποτυπώματος (μετά τη Συρία και στην ανατολική Λιβύη) όσο και του κινεζικού (εμπόριο-οικονομία)».

Πέτρος Μαυροειδής, Πρέσβης επί τιμή

«Η ένταση υπάρχει και συνεχίζεται. Η Ελλάδα δεν υποστηρίχτηκε όσο έπρεπε από την Γερμανία. Η Τουρκία άνοιξε την Αμμόχωστο , κατέβασε το Ορούτς Ρέις και έρχεται ο ΥΠΕΞ της Γερμανίας, να κάνει τι;

Φαίνεται ότι δεν λένε τίποτε στον Ερντογάν, γιατί μάλλον ο Μητσοτάκης υποσχέθηκε και δεσμεύτηκε ότι θα λυθούν τα Ελληνοτουρκικά. Φαίνεται η Γερμανία τον κρατά με τις υποθέσεις Novartis και Siemens.

Ενταση λοιπόν υπάρχει γιατί ο Ερντογάν δημιουργεί την ένταση γιατί όπως φαίνεται θέλει να την προβάλει έναντι της εσωτερικής πολιτικής και οικονομικής κρίσης, της πανδημίας και θεωρεί μάλλον ότι η Ελλάδα με βάσει των τελευταίων δηλώσεων  που έγιναν θα πάει για ένα θέμα στις διερευνητικές και μας απειλεί για πολλά . Μάλλον αυτά τα μηνύματα μας μεταφέρει ο Γερμανός Υπ. Εξ . Ή αν προμηνύεται η ήττα του Τράμπ, οπότε ο Ερντογάν θέλει να προλάβει.

Θεωρώ ότι δεν θα πάει σε θερμό επεισόδιο γιατί οι Τούρκοι θα χάσουν. Και αυτό γιατί η περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι Συρία. Πιστεύω ότι ο στρατός είναι εναντίον του και μια ήττα μπορεί να επιφέρει πραξικόπημα.

Η συνεχιζόμενη ένταση οφείλεται αποκλειστικά στον Ερντογάν, στα σχέδια του Ερντογάν. Σε αυτή την ένταση παίζει ρόλο και ο διεθνής παράγοντας που δεν έκανε τίποτε για να την μειώσει. Επί πλέον  αυτή  την ένταση  οφείλεται και σε δικά μας λάθη».

The post Ένταση στην Ανατολική Μεσόγειο! Το θέμα είναι τι επιδιώκουμε εμείς appeared first on Enetpress.

Του Συμεών Σολταρίδη

Λόγω της μεργάλης σημασίας που έχει η Μέση Ανατολή και η Ανατολική Μεσόγειος, μετά την συνέντευξη που δημοσιεύσαμε την προηγούμενη εβδομάδα, της αν.καθηγήτριας στο Παν. Αιγαίου, Βιβής Κεφαλά, σήμερα δημοσιεύουμε την συνέντευξη του Αφεντούλη Λαγγίδη.

Είναι διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, διδάσκει στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών και στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Επικοινωνίας του Παντείου Πανεπιστημίου, και υπήρξε διαλέκτης του Τμήματος Τουρκικών και σύγχρονων Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Εργάστηκε ως ερευνητής στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων του Πάντειου Πανεπιστημίου και διατέλεσε ειδικός επιστημονικός συνεργάτης της Ναυτικής Σχολής Πολέμου. Διατέλεσε επίσης, επιστημονικός συνεργάτης του Ιδρύματος Μεσογειακών Μελετών, καθώς και του Ινστιτούτου Αμυντικών Αναλύσεων.

Ποια η γενική εικόνα της Μέσης Ανατολής με το διεθνές εναλλασσόμενο παζλ;

Σε πολλές αναλύσεις που επικεντρώνονται στη Μέση Ανατολή, το τελευταίο διάστημα (από το ξέσπασμα των «Αραβικών Ανοίξεων», ως και την πραγματικότητα στη μετακορονοϊό εποχή) εμφανίζονται παγίως δυο μοτίβα: α) η Μέση ανατολή του 2020, εμφανίζει ομοιότητες με αυτή της αμέσως μετά το 1916 (Συμφωνία Sykes-Picot) εποχής, ήτοι την επιστροφή σε ζώνες/σφαίρες επιρροής και β) η επιδημία του Covid-19 άλλαξε (μόνιμα υπονοείται) τα γεωπολιτικά δεδομένα στο χώρο. Επιπροσθέτως εμφανίζεται παγίως ένα κατ’ εξοχήν διπολικό σχήμα (όπου κατά περίπτωση, οι δυο πόλοι είναι -εναλλακτικά ή/και συμπληρωματικά- το Ιράν και τα συντηρητικά (βλ. Αραβικά/Σουνιτικά καθεστώτα/μοναρχίες του Κόλπου, το Ισραήλ προφανώς, οι ΗΠΑ και η Ρωσία μόνη ή σε συνδυασμό με την Κίνα) κ.ο.κ.

Τα πραγματικά δεδομένα (εδραζόμενα σε γεωπολιτικούς συντελεστές ισχύος υλικούς ή άϋλους), μάλλον οδηγούν στο συμπέρασμα πως η επιστροφή σε ένα status quo ενός και πλέον αιώνα πριν, δεν είναι δυνατή, αφού, αφενός, οι δρώντες είτε πλέον δεν υφίστανται πλέον, αφετέρου οι ενεργοί δρώντες σήμερα ΔΕΝ διαθέτουν ούτε την πλήρη ελευθερία κινήσεων ούτε την ισχύ να επιβάλλουν τον διαμοιρασμό της Μέσης Ανατολής σύμφωνα με το σχεδιασμό τους.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες (που ούτως ή άλλως δεν επέτυχαν και στο παρελθόν σχήματα κατά το δοκούν) επί παραδείγματι είναι αμφίβολο αν σε μια πιθανή μετα-Τραμπ εποχή να επανακάμψουν δυναμικά κατά το υπόδειγμα του παρελθόντος. Επί του παρόντος, κύριο μέλημα είναι η διαχείρηση της κατάστασης όπως πιθανώς θα διαμορφωθεί μετά την ανακοίνωση προσάρτησης της Δυτικής Όχθης (η οποία ομολογουμένως –αν τελικά γίνει πριν τις Αμερικανικές εκλογές – εγείρει ερωτηματικά με την καθυστέρηση της). Στη Συρία οι Αμερικανοί εμφανίζονται συμβιβασμένοι με την παρουσία και ρόλο της Ρωσίας, παρά το ότι εξακολουθούν να αντιτίθενται στο καθεστώς Άσσαντ.

Η Ρωσία με τη σειρά της, συμφιλιώνεται με την ιδέα ότι τα κέρδη στη Μέση Ανατολή ήταν και είναι πεπερασμένα και δεν εμφανίζεται κάθετα αντίθετη πλέον έναντι της επί του εδάφους στην Λιβύη. Τούτο σημαίνει πως διαμορφώνεται ένας γεωπολιτικός χώρος ευνοϊκός στην παρουσία άλλων μερών («ενδιάμεσων σε δύναμη») είτε χωρών της περιοχής (όπως η Αίγυπτος, αν ποτέ αυτή ξεπεράσει τις οικονομικές κυρίως εγγενείς αδυναμίες της) είτε απομακρυσμένων όπως η Κίνα, η οποία όμως αφενός δεν διαθέτει ακόμη επαρκείς προσβάσεις, αλλά ακόμα ούτε και τα απαραίτητα μέσα διείσδυσης (οικονομικής κυρίως)

Ποιος ο ρόλος της Τουρκίας; Έχει οφέλη από την εκεί παρουσία της;

Αντιστρέφοντας το εύλογο ερώτημα του εάν η Τουρκία έχει αποκομίσει πραγματικά οφέλη από το ρόλο που διαδραμάτισε στη Συρία ή τη Λιβύη, η τουρκική εξωτερική πολιτική η οποία φέρει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της σκέψης του τούρκου Προέδρου (και όχι μόνο βεβαίως) εμφανίζεται να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο ΚΟΣΤΟΣ το οποίο έχει υποστεί. Σε μια ανάλυση cost-benefit analysis και επί τη βάση του σκεπτικού πως το οιοδήποτε όφελος θα προκύψει όχι άμεσα, αλλά σε βάθος χρόνου, η Τουρκία με κινήσεις δανεισμένες από τα χαρτοπαίγνια (“All In”) ανεβάζει το «στοίχημα» όσο η αντίδραση δεν ξεπερνά, κυρίως τις ανοχές της άμεσης επιβίωσης του καθεστώτος Ερντογάν.

Επιπλέον –και πολύ σημαντικό ετούτο- αντιλαμβάνεται το γεωπολιτικό παίγνιο ενσωματώνοντας στην όλη «εξίσωση» το Ενεργειακό παίγνιο, η ευμενής τροπή του οποίου για την ίδια, θα αλλάξει άρδην το στάτους της χώρας, επιτρέποντας της να ξεφύγει από το «περιφερειακό πλαίσιο» και να ενταχθεί σε ένα πλανητικό πλέον (Ευρασία-Αφρική), κάτι το οποίο κολακεύει και τις ενδόμυχες (??) επιθυμίες της.

Γιατί την βλέπουμε στη Μ. Ανατολή σε εναλλασσόμενη συμμαχία με Ρωσία και ΗΠΑ;

Ας διευκρινισθεί εξ αρχής ότι αυτή η στάση της Τουρκίας, έχει επαναληφθεί τουλάχιστον 2 φορές στο παρελθόν. Αρχικά μετά την Κρίση της Κούβας (’62) και «τελεσίγραφο Τζόνσον» (’64) και αργότερα πριν και μετά το 1974 (εισβολή στην Κύπρο) με το ζήτημα της οπιοπαραγωγής και το εμπάργκο αντιστοίχως. Οι όποιες ομοιότητες βεβαίως δεν αναιρούν τις διαφορές με τις σημερινές συνθήκες, αλλά μας επιτρέπουν την εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων, για το μέλλον και το φαινομενικά «παράδοξο» και «αλλοπρόσαλλο» αυτής της συμπεριφοράς.

Να σημειωθεί πως η ένταξη της Τουρκίας στο Δυτικό στρατόπεδο ΔΕΝ οφείλεται μόνο στην ατατουρκική κληρονομιά της «δυτικοποίησης» (άλλωστε η πολιτική διαθήκη του Μ. Κεμάλ, η οποία σχεδόν στιγμιαία είδε το φως της δημοσιότητας επί Οζάλ, για να «αποσυρθεί» διακριτικά αμέσως μετά) συνιστούσε την σχεδόν με κάθε κόστος αποφυγή της ρήξης με την τότε Σοβιετική Ένωση (βλ. 10ετή σύμφωνα φιλίας κλπ.) .

Ο «επαναπροσανατολισμός» έγινε επί τη βάση της απειλής η οποία εξεφράσθη τότε από τη σοβιετική πλευρά για την ασφάλεια της χώρας το 1945. Η επιλογή της Δύσης και των ΗΠΑ, υπήρξε η μοναδική για τους τούρκους ιθύνοντες. Σήμερα (μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης) και εν τη απουσία «πραγματικών και ορατών « απειλών για την ασφάλεια της χώρας και ιδίως αφ ης στιγμής η Ρωσία από το ’91 και μετά ακολουθεί «συνεργατική» (στην οικονομία και όχι μόνο) στάση η Τουρκία έχει την «πολυτέλεια» να στραφεί είτε πραγματικά είτε διακηρυκτικά ως απειλή έναντι των ΗΠΑ, προς τη Ρωσία.

Πολύ δε περισσότερο δε, εφόσον τα συνολικά μεγέθη της Τουρκίας (με την εξαίρεση βεβαίως της εδαφικής έκτασης) έχουν διαφοροποιηθεί δραματικά υπέρ της. Σε συνδυασμό δε τούτο, με την διαπίστωση της τουρκικής πλευράς ότι η αμερικανική πλευρά είτε δεν δύναται πλέον, είτε δεν διαθέτει την θέληση να δρα τόσο παρεμβατικά και ενεργά όσο παλαιότερα (παρά μόνο αν το διακύβευμα απειλεί την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ) η Τουρκία εκδιπλώνει ένα σχεδιασμό στη Μ. Ανατολή και την Αν. Μεσόγειο, που «απορροφά» το κόστος στην Αμερικανική Διοίκηση και το Νομοθετικό, χρησιμοποιώντας και ενεργοπιώντας Αντι-Ρωσικά/αντι-κινεζικά αντανακλαστικά και χορηγώντας βεβαίως αφειδώς κεφάλαια για την επικοινωνιακή εικόνα της.

Σχετίζεται με την παρουσία της στην Ανατολική Μεσόγειο;

Είναι σαφές, και σημειώθηκε και ανωτέρω ότι η Ανατολική Μεσόγειος γίνεται αντιληπτή ως πεδίο επί του οποίου μελλοντικά θα κριθεί το κάτα πόσον η Τουρκία θα παραμείνει στον ήσσονα ρόλο της «περιφερειακή δύναμης» ή θα επαυξήσει επαρκώς τα μεγέθη της ώστε να καταστεί χώρα κομβική για όλες τις εξελίξεις στην Ευρασία και την Αφρική.

Αυτό θα επιτευχθεί –σύμφωνα με τους τουρκικούς σχεδιασμούς- με την εντυπωσιακή σε μέγεθος αύξηση της στρατιωτικής ισχύος (τη διαδικασία της οποίας παρακολουθούμε συνεχώς με τα εξοπλιστικά/τεχνολογικά προγράμματα), με την μεγέθυνση του χώρου προβολής Ισχύος, και με την παρεμβατικότητα σε όσες εξελίξεις εμπλέκουν τρίτα μέρη, αλλά αφορούν και την ίδια («δεν μπορεί να σημειωθεί καμία εξέλιξη χωρίς τη δική μας συγκατάθεση»).

Η φράση αυτή βεβαίως έχει δυο αναγνώσεις:

Πρώτον, όντως η ελληνική πλευρά δεν έχει (ίσως αδυνατεί όπως και άλλοι δυτικοί κύκλοι) αντιληφθεί τον τρόπο σκέψης και τα δεδομένα της «Νέας –κατά Ερντογάν- Τουρκίας». Η ελληνική πλευρά συζητεί με όρους και με γλώσσα που περιορίζεται στις διπλωματικές ατραπούς, όπου ο ορθολογισμός, ή/και έννοιες όπως Κράτος Δικαίου, και Δικαιώματα (ατομικά και συλλογικά) αντικαθίσταται στην τουρκική περίπτωση με αριθμητικά μεγέθη κατά κύριο λόγο ισχύος.

Αντιστοίχως, η τουρκική πλευρά, αντιλαμβάνεται την στάση που τηρεί η πλευρά με την οποία διαλέγεται, και εφόσον αυτή εμμένει σε αυτή και μόνο, όχι απλά ως «πασιφισμό» αλλά και ως πρόδηλη αναγνώριση πως αυτή (οι συνομιλητές δηλαδή) «δεν μπορούν» (δεν διαθέτουν την ισχύ) «ούτε θέλουν» (βλ. φοβούνται)

Αλλάζουν οι σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας;

Απαραίτητη προϋπόθεση για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα είναι α) το ιστορικό πλαίσιο και β) οι απόψεις που διαχέονται εντός των ισραηλινών κύκλων ηγεσίας, αναφορικά προς την Τουρκία.

Σε σχέση με το πρώτο σκέλος, να επισημανθεί πως σχεδόν από ο (επίσημο) ξεκίνημα τους (1949), οι Τουρκοισραηλινές σχέσεις αναπτύχθηκαν μέσω της αντίληψης/ανάγκης του Ισραήλ για αναζήτηση μιας –μουσουλμανικής μεν πλην όμως- μη αραβικής χώρας με συμφέροντα που συνέκλιναν και μέσω της ιδιαίτερης σχέσης και των δυο με τη Δύση και –βεβαίως- του μεγέθους της Τουρκίας (γεωγραφικά και πληθυσμιακά) ως δυνητική και πραγματική αγορά.

Από τουρκικής πλευράς, η αγαστή σχέση με το Ισραήλ, ήταν και ανάγκη αδήριτη, εφόσον σύμφωνα με την τουρκική σκέψη, το Ισραήλ, διέθετε όλες τις απαραίτητες προσβάσεις σε δυτικούς κύκλους, όσο και την τεχνογνωσία στις πληροφορίες, στις τεχνολογίες κτλ. Ιδίως από την περίοδο κατά την οποία το Ισραήλ κατέστη πυρηνική δύναμη, η τουρκική θεώρηση περιστρεφόταν γύρω από τον άξονα «Γνώση-Σεβασμός» που υπέκρυπτε και σε ικανό βαθμό ένα από πλευράς Τουρκίας «συμπλεγματικό» χαρακτήρα. Σημειωτέον ότι προ του 1948 η έκφραση που χαρακτήριζε τον Εβραίο στο θρήσκευμα Τούρκο (ή Οθωμανό παλαιότερα) υπήκοο ήταν «korkak Yehudi» (φοβιτσιάρης Ιουδαίος/Εβραίος).

Όταν το 2009 τα δεδομένα στις διμερείς σχέσεις άλλαξαν (7 χρόνια μετά την έλευση Ερντογάν) με τον γνωστό σε όλους πλέον τρόπο, ενώ αυτό φαινομενικά οφειλόταν σε μια υπέρ το δέον τουρκική έμφαση στο θρησκευτικό στοιχείο, στην πραγματικότητα εδράζονταν στην αναδυόμενη στην τουρκική πλευρά, ότι «η Τουρκία δεν έχει πλέον ανάγκη» το Ισραήλ.

Το τελευταίο δε, (ότι δηλαδή η Τουρκία ξεπέρασε την καθεστηκυία αντίληψη έναντι των «Εβραίων» και ότι η μεγέθυνση της δυνητικά απειλεί τον πυρήνα της ισραηλινής αντίληψης ότι καμία χώρα της περιοχής δεν πρέπει να «αναδειχθεί σε μοναδικό ηγεμονικό σταθεροποιητή –βλ. ισορροπία δυνάμεων) δεν διέλαθε της προσοχής των Ισραηλινών. Σήμερα, -εν κατακλείδι- οι σχέσεις σύμφωνα με πληροφορίες εμφανίζουν οριακά σημεία βελτίωσης, αλλά, είναι αμφίβολο κατά πόσον επί παραδείγματι το Ισραήλ στο πλαίσιο της συνεργασίας με την Τουρκία έναντι της «κοινής» απειλής της (Λιβανέζικης) Χεζμπολάχ, θα εγκαταλείψει την επιφυλακτική του στάση έναντι της Τουρκίας ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ όσο παραμένει επικεφαλής της τελευταίας ο Ερντογάν.

Ελλάδα και Κύπρος: Ποιος ο ρόλος τους μέσα σε αυτόν τον πολιτικό κυκεώνα;

Ξεκινώντας θα σταθούμε ιδιαίτερα σε μια φράση η οποία διέφυγε της πλήρους προσοχής της ελληνικής πλευράς, και την οποία φέρεται να εξέφρασε ο νυν Τούρκος πρέσβης στην Αθήνα Özügergin. Η φράση αυτή η οποία χονδρικά αποδίδεται ως «Δεν μας καταλαβαίνετε/ερμηνεύετε σωστά» δεν ήταν μια διπλωματική έντεχνη προσπάθεια να αποφύγει απαντήσεις που θα δυσαρεστήσουν την ελληνική πλευρά αλλά μια bona-fide έκφραση της τρέχουσας σκέψης και «κοσμοθεώρησης» (Weltanschauung) στους κύκλους της τουρκικής ηγεσίας.

Η φράση αυτό βεβαίως έχει δυο αναγνώσεις:

Πρώτον, όντως η ελληνική πλευρά δεν έχει (ίσως αδυνατεί όπως και άλλοι δυτικοί κύκλοι) αντιληφθεί τον τρόπο σκέψης και τα δεδομένα της «Νέας –κατά Ερντογάν- Τουρκίας». Η ελληνική πλευρά συζητεί με όρους και με γλώσσα που περιορίζεται στις διπλωματικές ατραπούς, όπου ο ορθολογισμός, ή/και έννοιες όπως Κράτος Δικαίου, και Δικαιώματα (ατομικά και συλλογικά) αντικαθίσταται στην τουρκική περίπτωση με αριθμητικά μεγέθη κατά κύριο λόγο ισχύος.

Αντιστοίχως, η τουρκική πλευρά, αντιλαμβάνεται την στάση που τηρεί η πλευρά με την οποία διαλέγεται, και εφόσον αυτή εμμένει σε αυτή και μόνο, όχι απλά ως «πασιφισμό» αλλά και ως πρόδηλη αναγνώριση πως αυτή (οι συνομιλητές δηλαδή) «δεν μπορούν» (δεν διαθέτουν την ισχύ) «ούτε θέλουν» (βλ. φοβούνται).

Επιστρέφοντας στο αρχικό ερώτημα που είναι το ζητούμενο, του ρόλου Ελλάδας-Κύπρου εν μέσω της παρούσης συγκυρίας, χωρίς περιστροφές, οι δυνατότητες και το περιθώρια της ελληνικής πλευράς έχουν περιορισθεί (και σε μεγάλο βαθμό από λανθασμένες επιλογές ή/και με την πλήρη απουσία τους).

Η βέλτιστη απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί, είναι πως Ελλάδα-Κύπρος, θα αυξήσουν τις επιλογές τους ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ, εφόσον συνειδητοποιήσουν πως το «παίγνιο» που διαδραματίζεται στον περίγυρο και όχι μόνο, δεν είναι προς τέρψιν και ψυχαγωγία, αλλά είναι ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ (Survival Games).

Και μόνο η σκέψη –επί παραδείγματι- του τι θα μπορούσαν να προσφέρουν μελλοντικά στα δυο κράτη οι –πανομολογούμενοι πλέον- Ενεργειακοί Πόροι της Ανατ. Μεσογείου, αρκεί προς επίρρωσιν της λέξης «Επιβίωση».

The post Α. Λαγγίδης: Ελλάδα και Κύπρος σε παιχνίδι επιβίωσης στην Ανατολική Μεσόγειο appeared first on Enetpress.