Mη φοβάσαι την αγάπη

Είναι ωραία

Αγάπα την αγάπη

Είναι η Ζωή

Αφησε να γεμίσει η ψυχή σου αγάπη

Μπες εσύ μέσα στην αγάπη

Γίνε εσύ αγάπη

Κράτησε ότι έχεις, Οσα απόκτησες, Οσα σου δόθηκαν

Κράτησέ τα. Κάνε και αυτά αγάπη

Ετσι θα νοιώθεις, πως η αγάπη είναι όλα

Οτι και αν είναι

Οτι και αν δείχνει

Ενα ειναι το πρόσωπό της

Μη φοβάσαι την αγάπη

Σε ξεπερνάει

Βγαίνει στο δρόμο, ποτάμι ορμητικό

Διώχνει ότι δεν είναι αγάπη

Δε δειλιάζεις πιά

Δεν αμφιβάλλεις

Δεν αγωνιάς

Έχεις ότι πιό όμορφο, ότι καλύτερο,ότι πιό δυνατό

Γαλήνη

Η αγάπη δεν έχει χρόνο

Με την αγάπη έχεις τό χθές, το σήμερα και το αύριο

Χαμογελάς

Χαρά είναι η αγάπη

Οταν έρχεται λύπη, τη σκεπάζει και δεν υπάρχει

Η αγάπη είναι ύπαρξη

Καί εσύ μαζί της

Δε μένουν προβλήματα

Δε χωράνε εμπόδια

Τα λύνει

Ανύπαρκτα

Η αγάπη είναι δύναμη

Το ψέμα τη φοβάται και το κακό το τρομάζει

Δε γνωρίζει δόλο

Δε γνωρίζει πονηρία

Δε γνωρίζει μίσος

Αφαντα

Κράτησε μαζί σου τον άνθρωπό σου

Αγκάλιασε τους γύρω σου

Σκεπασέ τους με την αγάπη

Τους ψάχνει ο φθόνος και δεν τους βλέπει

Φεύγει ντροπιασμένος

Μένει η αγάπη

Αφαντα τα αντίθετα

Ανοιξε την πόρτα

Βγές στο φώς

Βγες στους ανθρώπους

Δώσε χαρά από τη χαρά σου

Αγάπη από την αγάπη σου

Γιατί εσύ είσαι αγάπη

The post Mη φοβάσαι την αγάπη appeared first on Enetpress.

Μια φορά, μου λέει η Θεία Ορμήνεια, ήρθε στο σπίτι, κλαίγοντας, κάποια κυρία, γνωστή και σε σένα.

Γιατί κλαις, τη ρώτησα, βλέποντάς τη να προσπαθεί να κρύψει τα δάκρυά της με την ανάστροφη του χεριού της.

Θέλω να με βοηθήσετε!

Ναι,

Τόσα χρόνια ζούμε μαζί, και μόλις τον βλέπω που γυρίζει σπίτι, η τον συναντάω έξω για να πάμε κάπου, γεμίζουν τα μάτια μου δάκρυα. Πολύ δύσκολα τα συγκρατώ για να σταματήσουν εκεί. Καταλαβαίνετε;

Περίπου!

Να, ο άντρας μου και εγώ παντρευτήκαμε με αγάπη, αλλά από την πρώτη κιόλας ημέρα, συμβαίνει αυτό που σας είπα,

Συγκίνηση!

Ναι. Ακριβώς, Το έχει καταλάβει, και μόλις βλέπει πως βουρκώνω, απλώνει τα χέρια του στους ώμους μου, και λέει πάμε σπίτι μας να τα πούμε.

Και πιάνετε κουβεντούλα

Οχι. Μόλις μπαίνουμε στο σπίτι μας, κάθε φορά, δε λέμε τίποτα για αυτό που μου συμβαίνει. Τίποτα. Κάθε φορά! Τι να κάνω; Ήρθα να με βοηθήσετε.

Την κοίταζα χαμογελώντας. Ηταν τόσο ωραία όσα μου έλεγε! Θα συνεχίσεις, έτσι της είπα. Μη διακόψεις αυτή τη συγκίνηση. Είναι συγκίνηση αγάπης, που σε ξεπερνά, Να χαίρεσαι! Συμβαίνει και σε μένα. Ακόμη και τώρα, που έχω μεγάλα εγγόνια! Όταν τον κοιτάζω, βουρκώνω!

Το όμορφο, όμως εδώ, είναι και κάτι άλλο. Νομίζω, ότι του αρέσει. Δε μου λέει τίποτα. Που και που χαμογελάει και το βλέμμα του έχει μια λαμπιρίζουσα, παιδική πονηριά. Προσποιείται πως δεν καταλαβαίνει. Μετά, όμως από τέτοιες στιγμές είναι πιο χαρούμενος και το δικαιολογεί με διάφορα.

Δηλαδή, λέτε να το αφήσω έτσι;

Ναι!

Και πως μπορώ να το εξηγήσω, έστω και για μένα; Να γνωρίζω τι είναι αυτή η συγκίνηση.

Δε χρειάζεται να το εξηγήσεις. Άφησέ το έτσι!

The post H Θεία Ορμήνεια για τη συγκίνηση της αγάπης: Άφησέ το έτσι! appeared first on Enetpress.

Η χειρόγραφη επιστολή παραδόθηκε στη Φίλις μετά την ανέλκυση από τον βυθό του Ατλαντικού ενός φορτηγού που μετέφερε στο φορτίο του μεταξύ άλλων και αλληλογραφία, (το οποίο πλοίο σύμφωνα με εκτιμήσεις πιθανώς βυθίστηκε το 1941).

Το τελευταίο μήνυμα που είχε στείλει η Φίλις στον αρραβωνιαστικό της, Μπιλ Γουόκερ, ο οποίος υπηρετούσε στο σύνταγμα Wiltshire στην Ινδία, ήταν εκείνο με το οποίο αποδεχόταν την πρόταση γάμου του. Η γυναίκα σκεφτόταν ότι ο αγαπημένος της δεν της απάντησε ποτέ επειδή μετάνιωσε. Μέχρι τώρα.

Στην επιστολή του ο Μπιλ της γράφει ότι έκλαψε από χαρά όταν διάβασε ότι δεχόταν να γίνει γυναίκα του. «Μακάρι να ήσουν εδώ όταν άνοιξα το γράμμα… Μόνο να ήξερες πόσο ευτυχισμένο με κάνεις, αγάπη μου» της γράφει.

Μέχρι σήμερα η Φίλις δεν γνωρίζει εάν ο Μπιλ επέζησε του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Κάποια στιγμή συνέχισε τη ζωή της, παντρεύτηκε τον Τζιμ Χολογουέι, με τον οποίον απέκτησε τέσσερα παιδιά, που της χάρισαν τέσσερα εγγόνια και αυτά με τη σειρά τους δισέγγονα. Όταν ο Τζιμ έφυγε από τη ζωή μερικά χρόνια αργότερα, η Φίλις ξαναπαντρεύτηκε.

«Δεν πιστεύω ότι ο Μπιλ επέζησε του πολέμου. Αν ήταν ζωντανός θα ερχόταν κατευθείαν στο σπίτι μου» λέει εξηγώντας πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή της εάν είχε λάβει την επιστολή και είχε σμίξει με τον Μπιλ.

«Θα είχαμε παντρευτεί. Αγαπιόμαστε πολύ» προσθέτει.

Η επιστολή του Μπιλ ήρθε στο φως από ενάλιους αρχαιολόγους, μαζί με εκατοντάδες άλλες επιστολές -συνολικά 700 επιστολές γραμμένες στη βρετανική τότε Ινδία το 1940- που παρουσιάζονται στο πλαίσιο έκθεσης με τίτλο «Voices from the Deep» (Φωνές από τον Βυθό) στο Ταχυδρομικό Μουσείο του Λονδίνου.

Όπως εξηγεί ο επιμελητής της έκθεσης «είναι η μεγαλύτερη συλλογή επιστολών από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να γράφουν που επιβίωσε από οποιοδήποτε ναυάγιο, οπουδήποτε στον κόσμο».

Τα γράμματα διασώθηκαν επειδή στο σημείο που βρέθηκαν δεν υπήρχε φως, ούτε οξυγόνο, «σαν ένα σφραγισμένο μεταλλικό κουτί τοποθετημένο σε καταψύκτη».

The post Mεγάλες αγάπες appeared first on Enetpress.

Γράφει η Μαρίνα Κουρμπέλα (marinakourbela@gmail.com)

_ Γυρίσαμε, μου είπε. Όλοι, και θα μείνουμε μόνιμα εδώ.
Δεν την είχα ξαναδεί στο χωριό. Ίσως μεγάλωσε όταν δεν ήμουν εδώ, και έφυγε μετά, σκέφθηκα. Κρατούσε από το χέρι δύο νεαρά αγόρια, και το ένα από αυτά ένα μεγάλο φανάρι.

– Χθες ήρθαμε, αλλά βιάζομαι να τους δω όλους απόψε. Τους πεθύμησα όλους. Με μερικές φίλες, αλλά και μερικούς άντρες, αμούστακους, τότε, περάσαμε πολύ ωραία χρόνια, χαίρομαι να τα θυμάμαι.

Όσο μιλούσε περπατούσαμε, και εγώ, χωρίς να ξέρω γιατί, τους ακολουθούσα.
Σταμάτησε σε ένα μικρό σπιτάκι, μια χαμοκέλα, όπως τη λένε στο χωριό. Εκεί έμενε η Θειά Βαγγελιώ, μια λεβεντόψυχη γυναίκα, που βοηθούσε όλους στο χωριό, όταν το έφερνε η περίσταση, και ας ήταν φτωχή. Τα κατάφερνε.

Τη γνωρίζεις; με ρώτησε
Ναι τη γνωρίζω.
Με αυτήν πηγαίναμε χρόνια σε όλα τα γύρω πανηγύρια. Μας έχαναν οι δικοί μας, μας μάλωναν, αλλά εμείς, τίποτα. Μόλις μαζεύαμε μια δεκάρα, όπου φύγει, φύγει.

Χτύπησε την πόρτα, και πριν προλάβει να μιλήσει, βλέπω τη Θειά Βαγγελιώ να βγαίνει γελώντας και να αγκαλιάζονται. Γύρισες, της είπε, και τα μάτια της έτρεχαν.
Θα έρθω αύριο να τα πούμε. Τώρα βιάζομαι, γιατί θέλω να τους δω όλους απόψε, να τους πω ότι γύρισα, και από αύριο έχουμε καιρό για όλα.

Πάω, για να τους προλάβω ξύπνιους.
Είδες τη Βαγγελιώ , μου λέει. Κατασυγκινήθηκε. Χρόνια δεν της έγραφα, γιατί οι δικοί της ήταν από μεγάλα τζάκια, και όλοι σπουδαγμένοι, όταν μεγαλώσαμε, δεν ήθελαν να κάνει μαζί μου παρέα. Φτωχή εγώ τότε και από οικογένεια αγροτών. Φτωχό άντρα παντρεύτηκα. Οι παρέες τους ήταν από τον πρόεδρο του χωριού και πάνω. Όλη η υψηλή κοινωνία της περιοχής. Την πάντρεψαν και με πλούσιο. Μετά φτώχυναν, όλοι. Δεν γνωρίζω πώς, ούτε ρώτησα. Εμείς με τον άντρα μου φύγαμε, φτιάξαμε μια καλή κατάσταση, εκεί, και ό,τι μπορούσα, έκανα. Χωρίς να το γνωρίζει. Εσύ δεν θα πεις τίποτα.

Γέλασα δυνατά. Μόλις την είχα συναντήσει και μου μιλούσε έτσι.
Όχι, όχι, είπα. Δεν Λέω.
Ναι, αλλά γιατί γελάς; Τα ζιζάνια μπαίνουν, ακόμη και σε μεγάλες φιλίες, όπου υπάρχει κάτι καλό μπαίνουν, και αν τα καταφέρουν το χαλάνε.

Τα αγόρια έδειχναν και αυτά να καταχαίρονται με τα γενόμενα.. Σκούνταγε ο ένας τον άλλον, μικροχοροπηδούσαν, μουρμούριζαν και κανένα τραγουδάκι, την αγκάλιαζαν και της έσκαγαν φιλιά, και τέτοια. Κάθε τόσο, έριχναν και σε εμένα ένα βλέμμα, χαμογελαστό.

Ένιωθα και εγώ χαρούμενη, και συνέχιζα να τους ακολουθώ.
Εδώ, μου λέει, όταν φθάσαμε στο άλλο σπίτι, μένει η πιο στενή φίλη των παιδικών μου χρόνων. Αυτή δεν με ξέχασε ποτέ, και ο άντρας της είναι ο πιο έμπιστος φίλος.

Είχαμε πάει σε περίπου δώδεκα-δεκαπέντε σπίτια.
Όλοι καταχαίρονταν, όλοι και όλες δακρυσμένοι, για το γυρισμό της.

Τους αγαπάτε όλους το ίδιο;

Με κοίταξε μάλλον με περιέργεια.

Έχεις ζυγαριά για την αγάπη; Η αγάπη είναι μία. Ο καθένας έχει στην καρδιά μου μια μοναδική θέση. Αυτή που ήθελε, αυτή που μπόρεσε να πάρει, ή μπόρεσα εγώ να του δώσω, όλοι έχουν. Μόνο ένας δεν μπορεί να έχει. Αυτός δεν θέλησε να γίνει φίλος. Με είχε βλάψει πολύ. Με κακολόγησε σε άνθρωπο που ήξερε πως θα το πει στον άντρα μου. Εγώ το ξεπέρασα, δεν κράτησα κακία. Αυτός, όχι. Δεν το άντεχε.

Αν γινόταν φίλος, θα ήταν σα να δεχόταν πως είπε ψέματα, και ότι εγώ είμαι εντάξει. Όλα τα έκανε γιατί με διεκδικούσε. Συνήθως έτσι γίνεται. Όταν σε διεκδικούν, με όποια μορφή, και δεν απαντάς, αν δεν αντέξουν την άρνηση, σε κατηγορούν. Αυτός ήθελε να αφήσω τον άντρα μου και το ένα παιδί που είχα τότε.

Ευτυχώς, δεν μας διέλυσε. Περάσαμε μια μεγάλη δοκιμασία ως αντρόγυνο και ως οικογένεια, αλλά, δόξα τω Θεώ, νίκησε η αγάπη μας. Μετά φύγαμε στο εξωτερικό όπως σου προείπα.

Τώρα; Γιατί αυτή η βιασύνη, η λαχτάρα;
Tώρα, θέλω να τους δω και να τους δείξω ότι τους αγαπάω. Το ξέρουν, αλλά κάποιοι μπορεί, μετά από τόσα χρόνια, να αμφιβάλλουν. Μια φίλη μου, αυτή που πάμε τώρα, έμαθα πως είναι πολύ άρρωστη και δεν θέλει να βλέπει κανείς τα χάλια της, όπως λέει. Κλείστηκε στον εαυτό της. Όμως για μένα, είναι η φίλη μου. Η ίδια τότε, η ίδια τώρα, με ή χωρίς τραυματισμένη την υγεία της.

Καταλαβαίνεις, με ρώτησε, και λες πως αγωνιούσε για την απάντηση…
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Είχα συγκινηθεί. Ένιωθα μια όμορφη ζεστασιά.
Αγκάλιασα τα παιδιά, τα φίλησα, Έδωσα στο χέρι και στην ίδια, και γύρισα να φύγω.
Ας μην πιστέψει καμία και κανένας πως έπαψα να τους αγαπάω, φώναξε.

Πηγή: Blog:marina anastas.kourbela

Φωτογραφία: Τάκης Τλούπας

The post Ας μην πιστέψει καμία και κανένας πως έπαψα να τους αγαπάω! appeared first on Enetpress.

Tης Έλενας Σολταρίδου

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα να βρω το θέμα για το καινούργιο μου άρθρο. Ίσως να προσπαθούσα να βρω το χρόνο εκείνον που απερίσπαστη θα μπορούσα να γράψω, ίσως πάλι να αναζητούσα εκείνο το ερέθισμα το οποίο θα με εντυπωσίαζε…

Η αφορμή δόθηκε από την επιστολή που είχε στείλει πριν από λίγο καιρό το μοντέλο Cara Delevigne στο περιοδικό «Time» και μιλούσε για την κατάθλιψη από την οποία υπέφερε και την προσπάθεια που κατέβαλε για να γίνει αποδεκτή από τον κόσμο της μόδας.

Αποδοχή λοιπόν. Αποδοχή του εαυτού μας, αποδοχή του εαυτού μας από τους άλλους, αποδοχή του εαυτού μας από εμάς τους ίδιους, αναγνώριση των επιτευγμάτων και της αξίας μας και ανάγκη επιβεβαίωσης της αξίας και των επιτευγμάτων μας από τους άλλους.

«…Αισθανόμουν σαν να χρειαζόμουνα επιβεβαίωση από όλους. Συνέπεια αυτού ήταν να σταματήσω να βλέπω τον εαυτό μου και τι σήμαινε να είσαι ευτυχισμένος, τι σήμαινε να είσαι επιτυχημένος. Νομίζω πως όλα πηγάζανε από μία βαθιά επιθυμία μου να αρέσω στους άλλους και να με αγαπάνε. Όταν κάνεις ό,τι μπορείς για να κάνεις τους ανθρώπους ευτυχισμένους με τη δουλειά σου, αλλά υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν είναι, αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι έχεις κάνει τα πάντα, ότι έσπρωξες τον εαυτό σου χαμηλά και υπάρχει και αυτή η στιγμή που σταματάς και λες τι προσπαθώ να κάνω, για ποιον το κάνω;

…Με τον καιρό άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι η δουλειά και το να παίρνω την έγκριση των άλλων δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Φυσικά και ήμουν περήφανη για τα επιτεύγματά μου, αλλά δεν ήμουν αυθεντικά ευτυχισμένη.

Πήρε καιρό, αλλά τώρα αναγνωρίζω ότι η δουλειά δεν είναι το παν και η ευτυχία έρχεται με πολλές μορφές. Άνοιξα το μυαλό μου και τώρα αγκαλιάζω νέα πράγματα με μία παιδική περιέργεια. Περνάω περισσότερο χρόνο κάνοντας πράγματα που αγαπώ και είμαι ικανή να κάνω καλύτερη δουλειά εξαιτίας αυτού. Έχω ακόμα τόσα πολλά να μάθω, αλλά αντιλήφθηκα ότι το να χτυπάω τον εαυτό μου, το να νιώθω ένοχη και να μετανιώνω για παρελθοντικά λάθη με κρατάει πίσω.

Εξάλλου, ανεξάρτητα από το σε πόσους ανθρώπους αρέσεις εσύ και η δουλειά σου, δεν αξίζει εάν δεν αρέσεις εσύ στον εαυτό σου».

Ευτυχία, αποδοχή, ικανοποίηση, αναγνώριση, αξία… Πολύ συχνά ξεχνάμε πόσα απλά πράγματα υπάρχουν που μπορεί να μας χαρίσουν μικρές και όμορφες στιγμές. Ξεχνάμε πως αν δεν αναγνωρίσουμε εμείς τον εαυτό μας, αν δεν τον συγχωρέσουμε, αν δεν τον αποδεχτούμε και δεν τον επιβραβεύσουμε, κανένας δεν θα το κάνει.

Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν τον εαυτό μας, ας αποδεχτούμε τον εαυτό μας, την εικόνα μας, τα λάθη μας, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας και ας μη ζητάμε την επιβεβαίωση μόνο μέσα από τους άλλους. Ας τον αγαπήσουμε, ας τον προσέξουμε, ας τον φροντίσουμε και ας θυμηθούμε πως μόνο όταν τον αγαπήσουμε αληθινά, θα ζητάμε δίπλα μας ανθρώπους που θα μας κάνουν να διεκδικούμε για εμάς το καλύτερο.

(Για το συγκεκριμένο άρθρο χρησιμοποιήθηκε υλικό από την ιστοσελίδα motto.time.com, www.healthyplace.com)

The post Η αποδοχή του εαυτού μας appeared first on Enetpress.