ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Τρυφερές ματιές στον κόσμο του παιδιού και σε μια ανατρεπτική σχέση 

Tου Νίνου Φένεκ Μικελίδη

*** Ένα αξέχαστο καλοκαίρι

Summer 1993. Ισπανία, 2017. Σκηνοθεσία-σενάριο: Κάρλα Σιμόν. Ηθοποιοί: Λάια Αρτίγκας, Πάουλα Ρόμπλες, Μπρούνα Κούζι, Νταβίντ Βερτάγκουερ. 97΄

Μια ιδιαίτερα σημαντική, συχνά οδυνηρή (εκείνη της απώλειας και της προσπάθειας προσαρμογής στα νέα δεδομένα), περίοδο στη ζωή ενός 6χρονου κοριτσιού παρουσιάζει στην τρυφερή αυτή, δοσμένη με διορατικότητα αλλά και ατόφια συγκίνηση, ταινία της, η Ισπανίδα σκηνοθέτρια Κάρλα Σιμόν. Περίοδο, πρέπει να πω, που αντλεί πολλά στοιχεία από τη δική της παιδική ζωή, η οποία, έχοντας μείνει ορφανή σε παρόμοια ηλικία, προσπαθούσε να προσαρμοστεί στην οικογένεια των θετών γονιών της.

Την 6χρονη Φρίντα της ταινίας (μια εξαιρετική στο ρόλο Λάια Αρτίγκας) αναλαμβάνουν, με το θάνατο των γονιών της (απ’ ότι συμπεραίνουμε έχουν πεθάνει από AIDS), η θεία και ο θείος της, που τη μεταφέρουν στην κωμόπολη όπου ζουν. Εκεί, η Φρίντα θα γνωρίσει και την νέα αδερφή της, τη μικρότερη απ’ αυτήν κόρη του ζευγαριού, που δείχνει να την αποδέχεται με χαρά, χωρίς καθόλου να ζηλεύει, αν και, από τη δική της πλευρά, η Φρίντα δεν είναι πάντα το ίδιο φιλική.

Εκείνο που καταφέρνει η Κάρλα Σιμόν είναι να αναπλάσει με λεπτομέρεια και γνώση τον κόσμο γύρω από την Φρίντα όπως αυτή ακριβώς τον αισθάνεται, τον βλέπει και τον αντιμετωπίζει.  Ένα κόσμο που συχνά οι μεγάλοι παραβλέπουν και που μπορεί να οδηγήσουν τα παιδιά σε σοβαρά ψυχολογικά και άλλα προβλήματα.

Με την κάμερα στο ύψος της Φρίντα (στο νου, αναπόφευκτα, έρχεται ο κινηματογράφος του Γιασουτζίρο Όζου), να παρακολουθεί και να καταγράφει, εκφράσεις, βλέμματα, σιωπές, αντιδράσεις, δισταγμούς , ψυχικά τραύματα αλλά και μικρές κακίες (που ξεκινούν από παρεξηγήσεις ή και δυσκολία κατανόησης), η σκηνοθέτρια μας δίνει αυτό ακριβώς που περνά ψυχολογικά το μικρό κοριτσάκι: τους φόβους, την ανασφάλεια, τον πόνο εξαιτίας της έλλειψης της μητέρας, και τελικά την αποδοχή της αλλαγής και της νέας οικογένειας, προσφέροντάς μας μια από τις πιο ωραίες, ταυτόχρονα συγκινητικές, διεισδύσεις πάνω στη ψυχολογία του παιδιού.

 

*** Κρυφή συνταγή

The Cakemaker. Ισραήλ/Γερμανία, 2017. Σκηνοθεσία-σενάριο: Οφίρ Ραούλ Γκράιζερ. Ηθοποιοί: Σάρα Άντλερ, Ζόχαρ Στράους, Τιμ Κάλκοφ. 104΄

Από το φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι (και Οικουμενικό Βραβείο καλύτερης ταινίας) μας έρχεται αυτή η ταινία του Ισραηλινού Οφίρ Ραούλ Γκρέιζερ. Μια ακόμη ταινία με θέμα την απώλεια, τη φορά αυτή σε σχέση με ένα ομοφυλόφιλο. Ο βασικός ήρωας της ταινίας, ο Γερμανός Όρεν, ερωτευμένος με τον ζαχαροπλάστη (φτιάχνει τα κέικ του τίτλου) Τόμας, ανακαλύπτει ξαφνικά πως ο εραστής του σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα στην Ιερουσαλήμ.

Ένας συντετριμμένος από την απώλεια Όρεν θα ξεκινήσει για ένα ταξίδι αναζήτησης και απρόσμενων ανακαλύψεων (ο Τόμας ήταν παντρεμένος με μια γυναίκα, την Ανάτ) και θα προσπαθήσει να διαμορφώσει τη μελλοντική ζωή του, με βάση την ασυνήθιστη σχέση που αρχίζει να αναπτύσσεται ανάμεσα σ’ αυτόν και την Ανάτ. Σχέση που ξεπερνά την καταγωγή, τη θρησκεία και την πολιτισμική κληρονομιά του καθενός και που δείχνει πως η κατανόηση και η αγάπη έχουν μεγαλύτερες παραμέτρους απ’ ότι πιστεύουμε.

Όπως ανάφερε ο ίδιος ο Γκράιζερ, η ταινία «ένα μελαγχολικό, αν και ζωντανό, πορτρέτο της Ιερουσαλήμ, βασισμένη σε μια προσωπική εμπειρία, παρουσιάζει χαρακτήρες που θέλουν να παραμερίσουν τους ορισμούς της εθνικότητας, της σεξουαλικότητας και της θρησκείας. Είναι μια ταινία γεμάτη αγάπη για τους ανθρώπους, τη ζωή, το φαγητό και το σινεμά, Είναι η ιστορία μου». Αποτέλεσμα: να μας  προσφέρει μια όμορφη, τρυφερή, μαζί και ανατρεπτική (για τις συντηρητικές, πάνω στο σεξ, αντιλήψεις του σύγχρονου Ισραήλ) ταινία, κρυφή συνταγή όχι μόνο για το νόστιμο φαγητό αλλά και για τον έρωτα και τις ανιθρώπινες σχέσεις.

 

** Loving Pablo

Ισπανία/Βουλγαρία, 2017. Σκηνοθεσία-σενάριο: Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα. Ηθοποιοί: Χαβιέ Μπαρντέμ, Πενέλοπε Κρουζ, Πίτερ Σάρσγκαρντ. 123΄

Η παρουσία του ζευγαριού Πενέλοπε Κρουζ και Χαβιέ Μπαρντέμ είναι το βασικό στοιχείο που μπορεί να τραβήξει το θεατή να δει την ταινία «Loving Pablo» του Φερνάντο Λεόν ντε Αρανόα, βασισμένο στο βιβλίο της δημοσιογράφου Βιρτζίνια Βαλέγιο, «Loving Pablo, Hating Escobar», ένας συνδυασμός σαπουνόπερας και γκανγκστερικής περιπέτειας, που προσπαθεί ταυτόχρονα να προσθέσει μια ρομαντική πλευρά στην ιστορία του περιβόητου Κολομβιανού  βασιλιά των ναρκωτικών Πάμπλο Εσκομπάρ .

Ωστόσο  ήδη στην τηλεόραση, σε παραγωγή της Netflix, είχαμε δει πρόσφατα μια αντίστοιχη, μεγαλύτερης βέβαια διάρκειας, σειρά γύρω από τον Πάμπλο και τα κατορθώματά του, ενώ, στη μεγάλη οθόνη είχαμε και, την καλύτερη, μέχρι στιγμής, κινηματογραφική μεταφορά της ζωής και της δράσης του Εσκομπάρ στην ταινία «Sicario ο εκτελεστής» του Ντενί Βιλνέβ, με ένα πολύ καλό Μπενίσιο Ντελ Τόρο στο ρόλο του «βασιλιά των ναρκωτικών».

Με μια επίπεδη σκηνοθεσία, ο Αρανόα αφηγείται την ιστορία του Πάμπλο μέσα από τη σχέση μιας διάσημης δημοσιογράφου της τηλεόρασης Βαλέγιο (η πάντα ωραία και, κομψά ντυμένη, Κρουζ) και του Πάμπλο (με τον Μπαρντέμ να τονίζει, κάπως υπερβολικά, τη ζωώδικη πλευρά του χαρακτήρα του), με την ίδια να αφηγείται τη σχέση τους, που βλέπουμε σε φλας-μπακ (όταν την πρωτοσυναντάμε έχει ήδη αρχίσει να συνεργάζεται με το FBI για την εξόντωσή του βασιλιά της κοκαϊνης).

Εκείνο όμως που κυριαρχεί στην ταινία είναι η γεμάτη πυροβολισμούς, εκτελέσεις και σκοτωμούς με διάφορους τρόπους, ιστορία του περιβόητου αυτού εγκληματία που για ένα μεγάλο διάστημα «λάδωνε» υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, ανάμεσά τους και πολιτικούς και κόμματα, κατορθώνοντας για ένα διάστημα να εκλεγεί ο ίδιος και βουλευτής.