ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Ψυχολογικό θρίλερ από Πολάνσκι, μέτριο πρίκουελ από τον «Πόλεμο των άστρων»
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
*** Μια αληθινή ιστορία
D’ apres une histoire vraie. Γαλλία/Πολωνία/Βέλγιο, 2017. Σκηνοθεσία: Ρόμαν Πολάνσκι. Σενάριο: Ολιβιέ Ασαγιάς, Ρόμαν Πολάνσκι. Ηθοποιοί: Εμανουέλ Σενιέ, Εύα Γκριν, Βενσάν Περέζ. 100΄
Η ταινία του Ρόμαν Πολάνσκι αρχίζει με μια διάσημη συγγραφέα, τη Ντελφίν (Εμανουέλ Σενιέ), να υπογράφει για τους φαν της το νέο της βιβλίο. Σημείο καμπής στην καριέρα της, με την Ντελφίν να περνάει κρίση δημιουργίας, όταν ξαφνικά γνωρίζει μια παράξενη γυναίκα, την Ελ (Εύα Γκριν), η οποία δείχνει να την καταλαβαίνει όσο κανένας άλλος και με την οποία αρχίζει μια παράξενη φιλία με επικίνδυνα αποτελέσματα όταν η Ελ αρχίζει να επεμβαίνει στη ζωή της, μετακομίζοντας στη διαμέρισμα της Ντελφίν και αρχίζοντας να οργανώνει τη ζωή της.
Στο νου έρχονται όχι μόνο παλιότερες ταινίες του Πολάνσκι (από τη «Νύχτα των δολοφόνων» και την «Αποστροφή» μέχρι «Το μωρό της Ροζμαρί») αλλά και του Χίτσκοκ, ιδιαίτερα με το «Νοτόριους», όταν η Ντελφίν αρχίζει να γίνεται υποχείριο της Ελ και να κινδυνεύει η ζωή της – ο ίδιος ο Πολάνσκι, μιλώντας για την ταινία του, ανάφερε πως εκείνο που τον τράβηξε στο βιβλίο της Ντελφίν Ντε Βιγκάν, στο οποίο στηρίζεται το σενάριο (που έγραψε μαζί με τον γνωστό Γάλλο σκηνοθέτη Ολιβιέ Ασαγιάς – «Personal Shopper: η βοηθός»), επειδή είχε θέματα παρόμοια με αυτά των ταινιών του, ιδιαίτερα σε ταινίες όπως «Το μωρό της Ροζμαρί» και «Αποστροφή».
Ο Πολάνσκι έφτιαξε ένα ψυχολογικό, με διάφορες ανατροπές θρίλερ, αλλά και με McGuffin που παραπλανούν το θεατή, καταφέρνοντας να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα αγωνίας και μυστηρίου, που σταδιακά γίνεται απειλητική, μπλέκοντας με μαεστρία την πραγματικότητα με τη φαντασία, την τέχνη με τη ζωή και κάνοντας τον θεατή να μην είναι ποτέ σίγουρος αν η Ελ είναι πράγματι αληθινή ή πρόσωπο της φαντασίας της Ντελφίν. Με τις εξαιρετικές ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστριών να συμβάλλουν στη δημιουργία της «παραπλάνησης» που επιδιώκει ο Πολάνσκι. Συνολικά μια ταινία που θυμίζει τον παλιό Πολάνσκι, αναμφισβήτητα καλύτερο από τις πρόσφατες, όχι τόσο συναρπαστικές, ταινίες του («Ο θεός της σφαγής», «Αόρατος συγγραφέας»).
** Solo: A Star Wars Story
ΗΠΑ, 2018. Σκηνοθεσία: Ρον Χάουορντ. Σενάριο: Τζόναθαν &Λόρενς Κάσνταν. Ηθοποιοί: Άλντεν Έρενριτς, Γούντι Χάρελσον, Εμίλια Κλαρκ, Τζούνας Σουάταμο, Τάντι Νιούτον, Λίντα Χαντ, Πολ Μπέτανι. 135΄
Η εποποιία του «Πολέμου των άστρων» φαίνεται να μην τελειώνει ενόσω υπάρχει ένα νεανικό κοινό που την περιμένει. Αυτό έχει αποδείξει το franchise μιας από τις πιο εμπορικές ταινίες στην ιστορία του αμερικανικού κινηματογράφου, με αποτέλεσμα τώρα, να έχουμε ένα «πρίκουελ» στην αρχική, αξεπέραστη τριλογία του Τζορτζ Λούκας, το πολυδιαφημιζόμενο «Solo: a Star Wars Story», που σκηνοθέτησε ο Ρον Χάουορντ, ο πρώην ηθοποιός και νυν σκηνοθέτης (ανάμεσά τους και των περιπετειών «Κώδικα ΝταΒίντσι» και «Απόλλων 13»).
Στο πρίκουελ αυτό του Χάουορντ, με τον Άλντεν Έρενριτς να ερμηνεύει το νεαρό Χαν Σόλο (που στην τριλογία ερμήνευε με τρόπο ανεπανάληπτο ο Χάρισον Φορντ) αρκετά ικανοποιητικά, αν και χωρίς εκείνη την αφέλεια, ανάμιχτη με μια απολαυστική θρασύτητα, που έδινε στη δική του ερμηνεία ο Φορντ, η ταινία αρχίζει όταν ο κατοπινός ήρωας, ήταν ακόμη νεοσύλλεκτος, για να μάθουμε πώς απέκτησε το όνομά Σόλο, ο νεαρός, αδιόρθωτος Χαν και πώς συνάντησε τον Τσιουμπάκα, πριν ακόμη γίνει μέλος της Αντίστασης, για να πολεμήσει, στο πλάι μιας θαρραλέας Κίρα (μια πολύ καλή Εμίλια Κλαρκ), κι ένα συμπαθητικό κλέφτη (με τον Γούντι Χάρελσον να «κλέβει» την παράσταση) και την παρέα του, την πάντα κακή και άπληστη Αυτοκρατορία και την ακόμη πιο επικίνδυνη Πορφυρή Αυγή (λέτε να είχαν στο νου τους τη Χρυσή Αυγή οι σεναριογράφοι της ταινίας Τζόναθαν και Λόρενς Κάσνταν;).
Το σενάριο δυστυχώς των αδερφών Κάσνταν δεν προσφέρει τίποτα το καινούριο. Απλά περιορίζεται στο να αναπτύσσει μια συνεχή δράση μέσα από μια σειρά, ατέλειωτα, πάντα στα γνωστά κλισέ, επεισόδια, που, από τα πρώτα κιόλας πλάνα, χωρίς να φτάνουν στο επίπεδο των επεισοδίων της τριλογίας, συχνά δεν σε αφήνουν να πάρεις ανάσα. Το συμπέρασμα: χάρτινοι χαρακτήρες, πολλά ωραία εφέ, αρκετό σασπένς, λίγο δυστυχώς χιούμορ και σωστό, αναμενόμενο ρυθμό (αν και κάποιες σκηνές μοιάζουν αδικαιολόγητες ή και περιττές), που θα ικανοποιήσει τους φαν κι ένα ίσως πιο νεανικό κοινό.
Αποτέλεσμα: μπορεί, χάρη στην τελειοποίηση των εφέ CGI, τα διαστημόπλοια να κινούνται με μεγαλύτερη άνεση, να κάνουν πιρουέτες που θα ζήλευε και ο Φρεντ Αστέρ, τελικά όμως το πρίκουελ αυτό του Χάοουορντ σε κάνει απλά να νοσταλγείς την πρώτη τριλογία, την τρέλα και το πάθος του Χάρισον Φορντ, και το σφιχτοδεμένο μοντάζ, μαζί με την κοφτερή ματιά του Τζορτζ Λούκας.
ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
** ½ – ΤΑΞΙΔΙ ΑΝΑΨΥΧΗΣ (The Leisure Seeker). Ιταλία/Γαλλία, 2017. Σκηνοθεσία: Πάολο Βίρζι. Σεναριο: Στίβεν Άμιντον. Ηθοποιοί: Χέλεν Μίρεν, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Κρίστιαν ΜακΚέι. 112΄
Ο τίτλος της ταινίας The Leisure Seeker αναφέρεται στο όνομα που δίνουν στο τροχόσπιτό τους το ηλικιωμένο ζευγάρι της ταινίας (Χέλεν Μίρεν και Ντόναλντ Σάδερλαντ), που ο Ιταλός σκηνοθέτης Πάολο Βίρζι γύρισε στην Αμερική. Η ταινία αφηγείται τη «φυγή» του ηλικιωμένου ζευγαριού (τα παιδιά τους θέλουν να τους υποβάλουν σε ιατρικές εξετάσεις που θα τους χωρίσουν) από το σπίτι τους στο Νιτρόιτ σ’ ένα ταξίδι, κατά μήκος της θρυλικής οδού 66, προς τον αμερικανικό Νότο, για να επισκεφτεί ο πρώην καθηγητής σύζυγος το σπίτι του Έρνεστ Χέμινγουεϊ στο Κι Γουέστ.
Ένα ταξίδι που θα τους βοηθήσει να θυμηθούν τα χρόνια ενός όλο πάθος έρωτα (τώρα αυτός υποφέρει από Αλτζχάιμερ, ενώ εκείνη από καρκίνο) αλλά και να ανακαλύψουν καινούρια πράγματα για τον εαυτό τους και να ξεσκεπάσουν μυστικά που έκρυβαν εδώ και χρόνια. Ταξίδι διανθισμένο με χιούμορ αλλά και συγκίνηση, που κερδίζει χάρη στις εξαιρετικές, δοσμένες με ευαισθησία και ζωντάνια, ερμηνείες του δίδυμου Μίρεν-Σάδερλαντ, με εκείνη της Μίρεν να κερδίζει υποψηφιότητα στις Χρυσές Σφαίρες.
** ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ (Paris pieds nus. Γαλλία/Βέλγιο, 2016. Σκηνοθεσία΄-σενάριο: Ντομινίκ Αμπέλ & Φιόνα Γκόρντον. Ηθοποιοί: Ντομινίκ Αμπέλ, Φιόνα Γκόρντον, Εμανουέλ Ριβά, Πιερ Ρισάρ. 83΄
Από τη βουβή κωμωδία του Τσάρλι Τσάπλιν ως αυτήν του Ζακ Τατί και του Πιέρ Ρισάρ (με τον ίδιο να κάνει μια εμφάνιση) αντλεί η διασκεδαστική αυτή, ρομαντική κωμωδία του δίδυμου Ντομινίκ Αμπέλ και Φιόνα Γκόρντον (με τους ίδιους πολύ καλούς στους κεντρικούς ρόλους), με τη Φιόνα να φτάνει από τον Καναδά στο Παρίσι για να βοηθήσει τη θεία της (Εμανουέλ Ριβά), που θέλουν να τη μεταφέρουν σε γηροκομείο, και να μπλέξει μ’ έναν άστεγο (Ντομινίκ), σε διάφορες απίθανες, τρελές περιπέτειες.
