ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Από τη τσαπλινική Μασίνα του Φελίνι στον κασκαντέρ καουμπόι του Χόπερ

***** Οι νύχτες της Καμπίρια

Le notti di Cabiria. Ιταλία, 1957. Σκηνοθεσία: Φεντερίκο Φελίνι. Σενάριο: Φελίνι, Ένιο Φλαϊάνο, Τούλιο Πινέλι. Ηθοποιοί: Τζουλιέτα Μασίνα, Φρανσουά Περιέ, Αμεντέο Λατσάρι, Ντόριαν Γκρέι. 110΄

Το δράμα μιας πόρνης, πιο αθώας και από τις πιο αθώες γυναίκες, έρμαιο στα χέρια διάφορων αντρών που την εκμεταλλεύονται με τον χειρότερο, πιο απάνθρωπο τρόπο, σε ένα αξέχαστο, χωρίς ψεύτικους συναισθηματισμούς, αριστούργημα, από τα πιο συγκινητικά του δημιουργού του, που δίκαια κέρδισε το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας του 1957 και χάρισε στην Τζουλιέτα Μασίνα το βραβείο ερμηνείας στις Κάνες.

Εκπληκτική στο ρόλο της Καμπίρια, η Μασίνα, ένα είδος θηλυκού «ανθρωπάκου», εκείνου του Σαρλό, που κινείται ανάμεσα στα πάρτι, τους σταρ (ανάμεσα στις πολύ καλές σκηνές εκείνες με τον Αμεντέο Λατσάρι), τα ψεύτικα θαύματα και τις ανδρικές υποσχέσεις, χωρίς ποτέ να χάσει την ελπίδα της στη ζωή και τον άνθρωπο, ακόμη και στις πιο απαιαισόδοξες στιγμές. Αξέχαστη και η μουσική του Νίνο Ρότα, από τις καλύτερες που μας έδωσε ο μεγάλος αυτός συνθέτης.

*** Η τελευταία ταινία

The Last Movie. ΗΠΑ, 1971. Σκηνοθεσία: Ντένις Χόπερ. Σενάριο: Ντένις Χόπερ, Στιούαρτ Στερν. Ηθοποιοί: Τζούλι Άνταμς, Ντάνιελ Έιντς, Ρίτσμοντ Αγκίλαρ, Ροντ Κάμερον. 108΄

Η δεύτερη αυτή σκηνοθεσία του Ντένις Χόπερ, μετά την τεράστια επιτυχία του «Ξένοιαστου καβαλάρη», θεωρήθηκε από πολλούς φιάσκο αν και ορισμένοι την είδαν σαν ένα ακόμη εξαιρετικό δείγμα της αντι-κουλτούρας της δεκαετίας του ’70.

Σ’ αυτήν ο Χόπερ, στο ρόλο του Κάνσας, ενός κασκαντέρ, που γυρίζει ένα μπι-γούεστερν, κάπου στο Περού, αποφασίζει, μετά τα γυρίσματα, να παραμείνει εκεί, για να ζήσει μια ειδυλλιακή ζωή με μια πόρνη, αλλά θα μπλέξει με έναν άλλο Αμερικανό που αναζητά χρυσό καθώς και με τους ντόπιους που αρχίζουν να γυρίζουν το δικό τους «γουέστερν» στα εγκαταλειμμένα σκηνικά της ταινίας.

Η ταινία γυρίστηκε με τον Χόπερ να εμπνέεται από την κατάσταση που κυριαρχούσε στα γυρίσματα της ταινίας «The Sons of Katie Elder» («Και οι 4 ήταν γενναίοι») του Χένρι Χάθαγουεϊ αλλά και την κατάσταση στην ίδια τη Γιουνιβέρσαλ στην τότε περίοδο. Ο Χόπερ κατάφερε πάντως να συνδυάσει όμορφα την ταινία μέσα στην ταινία, και την ταινία μέσα στην ψεύτικη ταινία, μαζί με το κυνήγι του χρυσού και την ερωτική ιστορία του κασκαντέρ με την πόρνη και, με ένα γρήγορο, αποσπασματικό μοντάζ, να περνάει, με δεξιοτεχνία ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, δίνοντας μια εικόνα της πολυπλοκότητας και της σύγχυσης που επικρατούσε στην τότε μεταβατική, συναρπαστική όμως, εποχή, τόσο στο Χόλιγουντ όσο και στην υπόλοιπη κοινωνία.

** ½ – Πορφυρά ποτάμια

Les rivieres pourpres. Γαλλία, 2000. Σκηνοθεσία: Ματιέ Κασοβίτς. Σενάριο: Ζαν-Κριστόφ Γκρανζέ. Ηθοποιοί: Ζαν Ρενό, Βενσάν Κασέλ, Ντομινίκ Σαντά, Ζαν-Πιερ Κασέλ, Νάντια Φαρές. 106΄

Ενας εγκληματολόγος (Ζαν Ρενό) κι ένας αστυνομικός ντετέκτιβ (Βενσάν Κασέλ) συνεργάζονται για να ανακαλύψουν τον σίριαλ κίλερ, ύστερα από το φόνο ενός καθηγητή σ’ ένα πανεπιστήμιο στις Άλπεις. Παρά το παρατραβηγμένο σενάριο και μια επιφανειακή, αν και εντυπωσιακή, σκηνοθεσία, το αστυνομικό αυτό θρίλερ του Κασοβίτς («Το μίσος») βλέπεται χάρη στον προσεγμένο ρυθμό της και το μυστήριο που δημιουργείται. Από τις καλύτερες σκηνές αναφέρω αυτή του εντυπωσιακού φινάλε. Ταινία ιδιαίτερα για να περάσετε μια διασκεδαστική βραδιά στα θερινά.