Του Βασίλη Διαμαντάκη
Mε αφορμή τα χθεσινά σοβαρότατα επεισόδια στον πρώτο ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδας ΠΑΟΚ-Ολυμπιακού στην Τούμπα στο 88′ με το σκορ 2-1 υπέρ του Ολυμπιακού, επανέρχεται κατάμουτρα αυτό που δεν θέλουμε να αντιληφθούμε ως κοινωνία. Ότι η σαπίλα που υπάρχει σε αυτήν την χώρα υποδαυλίζεται και βρίσκει την έκφρασή της για πολλοστή φορά μέσα από τον χώρο του αθλητισμού.
Το φαινόμενο της βίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο παραμένει διαρκώς άλυτο και διαχρονικό τα τελευταία 35 χρόνια. Το κράτος το ίδιο η πολιτεία δείχνουν κατά καιρούς με την ανοχή τους και την στάση τους την ίδια, να αδιαφορούν σε μεγάλο βαθμό. H βία στο ποδόσφαιρο στην χώρα μας έχει λάβει εκρηκτικές διαστάσεις, όλες αυτές τις δεκαετίες. Ζούμε μια κοινωνική έκρηξη τα τελευταία χρόνια που λόγω και της οικονομικής κρίσης στη χώρα μας, οξύνει όλο και περισσότερο την αναλγησία του ανθρώπου.
Εκατοντάδες νομοσχέδια του αθλητικού νόμου στην Βουλή, από τόσους Υφυπουργούς Αθλητισμού, χιλιάδες συζητήσεις με ειδήμονες και όχι μόνο στα τηλεοπτικά πάνελ και στο ραδιόφωνο. Ένα ξαναζεσταμένο φαγητό που δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό και οριστικό. . Από την ΕΠΟ μέχρι τους μεγαλοπαράγοντες των ομάδων, όλοι δείχνουν να θέλουν να περάσουν την δική τους γραμμή. Το σύστημα παραμένει σάπιο από την κορυφή, μέχρι τα νύχια. Η εξυπηρέτηση συμφερόντων είναι αυτή, που δεν αφήνει να μπει ένα τέλος σε αυτό τον ανελέητο πόλεμο, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Οι ιδιοκτήτες των ομάδων επιστρατεύουν πολυάριθμες στρατιές οπαδών τυφλωμένων με μίσος και βία. Θέλουν να επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας σε μια κοινωνία, που από το 2010 πνέει τα ολίσθια. Ο ισχυρός είναι αυτός που θα επικρατήσει στο γήπεδο με κάθε τρόπο και μέσο. Ξυλοδαρμοί παικτών, διαιτητών, φιλάθλων, παραγόντων συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα, που σε κάθε περίπτωση είναι απαγορευτικό για τον μέσο νοήμονα φίλαθλο. Απειλές, δολοφονικές επιθέσεις ακόμα και σε δημοσιογράφους, βομβιστικές επιθέσεις, συμπληρώνουν το πάζλ.
O Γιάννης Φιλίππου ο μεγαλομέτοχος της ΚΑΕ ΑΕΚ στο μπάσκετ μετά τους τελικούς του 2004 όπου η ΑΕΚ είχε χάσει το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό με 3-2 και τα σοβαρότατα επεισόδια μετά του τέλους του 5ου τελικού, είχε πει την αμίμητη ατάκα μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες: «Εδώ έχουμε να κάνουμε με το πανηγύρι των τρελών και των ζουρλών». Σε μια σύγχρονη και προοδευτική κοινωνία έπρεπε το θέμα του χουλιγκανισμού να έχει λυθεί δια παντός.
Η αείμνηστη πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ έκοψε την βία στα βρετανικά γήπεδα από την ρίζα της. Δυο τραγωδίες τον Μάιο του 1985 στο Χέιζελ των Βρυξελλών με τους 35 νεκρούς και τον Απρίλιο του 1989 στο Χίλσμπορο της Αγγλίας με τους 89 νεκρούς έφταναν και περίσσευαν, για να καταλάβουν οι Άγγλοι πως έπρεπε να την εξαλείψουν οριστικά. Όσο στην Ελλάδα δεν θέλει ο οποιοσδήποτε να την αποτινάξει, στο μυαλό μας θα έχουμε πάντα τραγικές μνήμες, τους 21 νεκρούς στην Θύρα 7 τον Φεβρουάριο του 1981 στο Καραϊσκάκη, τον αποτρόπαιο θάνατο του καθηγητή Χαράλαμπου Μπλιώνα τον Οκτώβριο του 1986 στο Αλκαζάρ, τον μικρό Χρήστο τον Φεβρουάριο του 1991 έξω από το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας.
Ο Γιάννης Διακογιάννης είχε πει σε μια συνέντευξή του το 1995,ότι «το μεγαλύτερο φαινόμενο επί της γης μετά την θρησκεία, είναι το ποδόσφαιρο». Έτσι πρέπει να παραμείνει. Άλλοι το χαρακτηρίζουν το «όπιο» του λαού. Σε κάθε περίπτωση η βία από οποιοδήποτε σπορ και αν προέρχεται, πρέπει να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε απόλυτα ότι καταστρέφει την κοινωνία της κάθε χώρας. Δυστυχώς στην Ελλάδα βρίσκει καταφύγιο μέσα από τον χώρο του αθλητισμού-στο ποδόσφαιρο κυρίως-πάνω απ’ όλα και όχι μόνο.
