Άλλο ο έρωτας «σύντροφε-ισσα» και άλλο η καψούρα. Ο έρωτας δεν είναι ιδιοκτησιακός. Είναι της αγαπητικής διαθεσιμότητας, που δεν δυναστεύει, δεν χρησιμοποιεί, δεν μνησικακεί, δεν ψεύδεται, δεν αυθαιρετεί, δεν προσβάλλει, δεν εξοντώνει.

Panos TsoumasΤου

Πάνου Τσούμα

 

Εν αντιθέσει με τον έρωτα που εξυψώνει, η καψούρα είναι του ιδιοκτησιακού πάθους που καθηλώνει, τυραννά, μνησικακεί, τυφλώνει… και ενίοτε σκοτώνει.

Σε σχέσεις αναφέρομαι, αν δεν το έπιασες, «ιστορία» μου. Κι αν δεν το έχεις υπόψη σου σημείωσέ το. Ο έρωτας και η καψούρα, όπως και το δίδυμο επιπολαιότητα, αδιαφορία, έχουν να κάνουν με κάθε είδους σχέση.

Αφορούν συνεπώς κι αυτές: των πολιτικών με την πολιτική, των πατριωτών με την πατρίδα, των λαϊκιστών με το «λαό», των εθνικιστών με το έθνος, του καθενός με τον εαυτό του… και πάει λέγοντας.

Χρόνια τώρα, «πονεμένη μου ιστορία», παρατηρώ -δεν το ήθελα μου προέκυψε- πώς «τρίβεις το πιπέρι» των σχέσεων με την πολιτική, την ιστορία, τον πατριωτισμό…, την αντίληψη για την πραγματικότητα του κόσμου και του εαυτού σου.

Κατά κανόνα, είτε αδιαφορείς αφήνοντας τα ρεύματα να σε πηγαινοφέρνουν είτε σχετίζεσαι επιδερμικά και με τρόπο που παραπέμπει σ’ εκείνο που λέει: «το γουδί το γουδοχέρι κι έναν κόπανο στο χέρι».

 

kaps

 

Μένεις ως εκ τούτου εσαεί ένα εύηθες «γουδί και γουδοχέρι»! Το οποίο όταν βρεθεί ενώπιον καθοριστικών για τη ζωή του διλημμάτων, γίνεται άθυρμα ποταπών «ερωτύλων» και φανατικών «καψούρηδων».

Φτερά για να πετάξεις σου τάζουν, «γουδί και γουδοχέρι», οι ερωτύλοι και καψούρηδες. Και όταν τσακισμένο πέσεις καταγής συγγνώμη δε ζητάνε.

«Στούκας» αμετανόητα «τρίβουν το πιπέρι» τους ρίχνοντας πάντα το φταίξιμο σε άλλους (στο σύστημα, στους ξένους, στους πράκτορες στη διαπλοκή… στον αέρα που φύσηξε ανάποδα) και ποτέ «στον κακό τους τον καιρό».

Δεν προσποιούνται όλοι, είναι βέβαιο. Ειδικά τα «καψούρια» πιστεύουν σ’ αυτά που λένε και κάνουν – για τους «ερωτύλους» έχω επιφυλάξεις. Mόνο που αυτό ισχύει για οποιονδήποτε «ανήκεστα… μαστουρωμένο» με τον εαυτό του και την πίστη του.

 

Διότι ναι, «γουδί και γουδοχέρι», για να έρθω στο προκείμενο. Αυτοί που τους τελευταίους 18 μήνες πιλοτάρουν (;) το σκάφος «Ελλάς», είναι τόσο βαριά καψούρηδες, ώστε να συγκρίνονται, αναλογικά, με τους τζιχάντ…ελευθερωτές τού μουσουλμανικού κόσμου.

Η αξιοπρέπειά σου, η περηφάνια σου, τα εθνικά και λαϊκά σου δίκια λένε πως είναι αντικείμενο του πόθου τους. Όμως η επιμονή τους να μην αναλαμβάνουν την ευθύνη για την καταστροφική τους δεινότητα, ζητώντας έστω και μισή συγγνώμη, τούτο υποδηλώνει: ότι πραγματικό αντικείμενο του πόθου τους είναι η εξουσία, για την οποία θα τα δώσουν όλα, ανεξαρτήτως κόστους για όσους την υφίστανται!

Υπερβάλλω θα μου πεις ενδεχομένως «ιστορία κι αμαρτία» μου, αλλά πρόσεξε: Όπως κι αλλού, έτσι και στην πολιτική, η καψούρα έχει θεμέλιο την κομπλεξική στέρηση. Όπου, κατά κανόνα, υποβόσκει λάβα αναπλήρωσης, εμπλουτισμένη με καυτή φαντασίωση.

Αυτό σημαίνει πως έτσι και η στερημένη μαστουρο-καψούρα βρεθεί σε «κρεβάτι», έχοντας το πάνω χέρι, αλίμονο στα «αντικείμενα του πόθου»! Γίνεται τότε, για να το πω όσο πιο κόσμια με παίρνει, «του σαδομαζοχισμού… το κάγκελο».

 

Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνουν περίτρανα, πιστεύω, οι μέχρι τώρα επιδόσεις της ζερβόδεξης «μαστουρο-καψούρας» που έχει «καπακώσει» τον τόπο. (Ότι το «καπάκωμα» έγινε με τη θέληση τμήματος του «λαού», ακόμα χειρότερα για τον ίδιο).

Δεν έμεινε τίποτα που να μην κακοποιήθηκε βάναυσα, που να μην εξευτελίστηκε. Με απίστευτο σαδισμό ποδοπατήθηκε το όποιο απομεινάρι εμπιστοσύνης στη δημοκρατία, την πολιτική, το κράτος δικαίου, την κοινωνική και εθνική προοπτική.

Ότι έπεται συνέχεια, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.
Το υπογράφουν οι πανηγυρισμοί του (Τ)ΣΥΡΙΖΑ για την επέτειο του ελεεινού δημοψηφίσματος, που, αποδεδειγμένα πλέον, ήταν «τζιχαντιστικής» σύλληψης και καταστροφικότητας.
Το τεκμηριώνει απόλυτα η δολιοφθορά τού νομοσχεδίου για την… άδολη αναλογική.
Τα ρέστα της παίζει με την «άδολη» η «τζιχάντ καψούρο-μαστούρα». Αδίστακτα ομολογεί πως: αν όχι εμείς «γαία πυρί μιχθήτω»!

 

ΥΓ. «Νέε θυμήσου: δε γίνεσαι δούλος όταν σε υποτάσσει μόνον αυτός που έχει την εξουσία – αλλά κι εκείνος που την πολεμάει»

Οδ. Ελύτης, «Εν λευκώ»