Της Ζωής Τόλη

Το έργο «Tango», του δραματουργού Σλάβομιρ Μρόζεκ, παρουσιάζεται στο θέατρο Olvio, σε μετάφραση του Παύλου Μάτεσι και σκηνοθεσία / εικαστική σύνθεση Νίκου Χατζηπαπά.

Είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο αξιόλογα μεταπολεμικά έργα του παγκόσμιου θεάτρου. Πρωτοπαίχτηκε στο Βελιγράδι το 1965 και στην Ελλάδα το 1972, με το θίασο του Νίκου Κούρκουλου και σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου.

Ένα φιλόδοξο έργο που προβλέπει την κατάρρευση της ανθρωπότητας στο βωμό της παγκοσμιοποίησης και του εθνικιστικού επεκτατισμού. Ο Πολωνός Μρόζεκ, σημαντικός εκπρόσωπος του πρωτοποριακού θεάτρου, πραγματεύεται τη μετωπική σύγκρουση ανάμεσα στον Άνθρωπο και τη Δύναμη, δύο αντίπαλες ιδέες που αδιάλειπτα επιχειρούν να κυριαρχήσουν η μία πάνω στην άλλη. Καταγράφει με ικανότητα τη διαμάχη του Πνεύματος απέναντι στη Βία, του πολιτισμού απέναντι στην εκμετάλλευση και την κακοποίηση.

Η όλη ατμόσφαιρα στήνεται από το δημιουργό χρησιμοποιώντας στοιχεία φαρσοκωμωδίας, με «παράταιρες» και τραγελαφικές πινελιές.

Μέσα στο σκηνικό που επιμελήθηκε η Έλλη Εμπεδοκλή, απολαμβάνουμε την εικαστική προσέγγιση της παράστασης που είναι εμπνευσμένη από την αισθητική του ζωγράφου Otto Dix. Μεταφερόμαστε στο κλίμα της εποχής και με τα κομψά / ενδεικτικά κοστούμια που επιμελήθηκε ο Νίκος Χατζηπαπάς, συμπληρώνεται το κατάλληλο σύμπαν για την παρανοϊκή «περιπέτεια», που ζουν επτά άτομα με διαφορετικούς χαρακτήρες και οπτικές.

Κλίμα γκροτέσκ γεννιέται με τα χονδροειδή αστεία, το αλαλούμ των σκέψεων και πράξεων, τους άλλοτε αιχμηρούς και άλλοτε αδιέξοδους διαλόγους, την κρυψίνοια και το παρασκήνιο, την κατάργηση των ορίων και μια γενική άναρχη συμπεριφορά.

Το σκηνοθετικό σκεπτικό στηρίζει τον θεμελιώδη συμβολισμό του Τango που όταν πρωτοπαρουσιάστηκε αφορούσε στην ανάγκη του ανθρώπου για επανάσταση. Ήταν στάση ζωής, μία διαμαρτυρία απέναντι στο στερεοτυπικό «παλιό» που υπηρετούσε την υποταγή σε δομές ξεπερασμένες. Μέσα στη μέθη της ανακάλυψης του καινούριου, ισοπεδώθηκαν όλα, αξίες, θεσμοί, υγιή στοιχεία της παράδοσης. Το κενό που δημιουργήθηκε το επωμίστηκε η επόμενη γενιά που αναζητά εναγωνίως σταθερές για να κατασκευάσει τον πολιτισμό της.

Αυτό το χάος και το «τίποτε», κάνει τον Άρθουρ, το νεαρό απόγονο μιας οικογένειας που «μαρτύρησε» να αλλάξει το κατεστημένο της εποχής της, να αναζητεί πρότυπα, αξιακό σύστημα, ένα υγιές κοινωνικό / πολιτικό περιβάλλον.

Η ιδεολογική σύγχυση, η χωρίς τάξη ζωή μέσα στο ίδιο του το σπίτι, η συνείδηση πως το παρελθόν είναι πλέον νεκρό και ούτε με τη βία δεν ανασταίνεται, τον «διαλύουν».

Έτσι ο Άρθουρ μέσα στον πανικό του χρησιμοποιεί την ωμή βία, ως εργαλείο επιβολής και επιθετικότητας απέναντι στην παλιά γενιά που με τα τραγικά της λάθη οδήγησε τη χώρα στον πόλεμο, την κατοχή και τον αφανισμό.

Αξιοπρόσεκτοι οι διάλογοι της παράστασης που διακρίνονται για την πυκνότητα και το βάθος των μηνυμάτων.

Η διανομή των ηθοποιών εύστοχη και οι ερμηνείες καλοδουλεμένες.

Ο Δημήτρης Γκουτζαμάνης ως Άρθουρ δυναμικός, άμεσος, πειστικός, παίζει με υποκριτική αυθορμησία και σεβασμό στο πρόσωπο που ενσαρκώνει.

Ξεχώρισαν οι Δημήτρης Μαύρος και Γιάννης Καλατζόπουλος που μέσα στο ερμηνευτικό τους κέντρο έπαιξαν με μαεστρία τους ρόλους τους και σκιαγράφησαν με την ανάλογη «εκκεντρική» δράση τα πορτρέτα των χαρακτήρων τους.

Πολύ καλές και υποκριτικά συνετές οι Μαρία Βλάχου και η Ειρήνη Γρέκα. Αξιοπρεπής η Νέλη Αλκάδη.

Τον Έντι τον υποδύεται εξαιρετικά ο Αβραάμ Παπαδόπουλος. Χειρίζεται το υλικό του ρόλου του με συνέπεια, ώστε να φανεί η «νίκη» της ωμότητας και η δυναμική της βίας, όταν έχουν όλα ισοπεδωθεί. Γι αυτό το λόγο στο τέλος, το ΤΑΝGO, χορεύεται πάνω στα ερείπια του πολιτισμένου κόσμου.

Τους φωτισμούς επιμελήθηκε επαρκώς ο Νίκος Βούλγαρης, την εναρμονισμένη κίνηση η Νατάσα Παπαμιχαήλ και την εμπνευσμένη μουσική ο σκηνοθέτης Νίκος Χατζηπαπάς.

Το «Ταngo» είναι μια ομαδική δουλειά, συγκροτημένη, ώριμη, με κείμενο δυναμίτη, εμπλουτισμένο με φιλοσοφικό υπόβαθρο, σπουδαία μετάφραση, σκηνοθεσία στρωτή, χωρίς υπερβολές ή περιττές εξάρσεις και υποκριτική αυτοτέλεια από όλους τους ήρωες του έργου.

Με το καυστικό της χιούμορ η παράσταση αξιολογείται ως διασκεδαστική, με πολλά κωμικά στοιχεία, τα οποία με τη σειρά τους, στηρίζουν το δραματικό πυρήνα και το ύφος το θεατρικού πονήματος.

The post Κριτική θεάτρου – «Tango» του Σλάβομιρ Μρόζεκ appeared first on Enetpress.

Το κουιντέτο Athens Tango Ensemble μας προσκαλεί σε ένα συναρπαστικό ταξίδι στη μαγεία του τάνγκο για μία μοναδική παράσταση στη σκηνή του Half Note Jazz Club,  την Τετάρτη 10 Μάϊου.

Μαζί τους επί σκηνής θα βρίσκονται εκλεκτοί καλεσμένοι: Natalia Soledad Petsalis, Ελένη Δημοπούλου και Αστέρης Τσέτσιλας.

Το Athens Tango Ensemble ερμηνεύει μουσικά αριστουργήματα από τη «Χρυσή εποχή» του Αργεντίνικου τάνγκο (1935-1955), συνθέσεις του Astor Piazzolla (tango nuevo), καθώς και σημαντικών Ελλήνων δημιουργών του είδους, της εποχής του μεσοπολέμου όπως Σουγιούλ, Γιαννίδη  και Αττίκ.

Το κουιντέτο Athens Tango Ensemble αποτελείται από τους σπουδαίους σολίστες:

Δήμος Βουγιούκας: ακορντεόν-μπαντονεόν, ενορχηστρώσεις

Κυριάκος Γκουβέντας: βιολί

Παναγιώτης Μάρκος: πιάνο

Δημήτρης Κουφογιώργος: κιθάρα

Κώστας Αρσένης: κοντραμπάσο

HALF NOTE JAZZ CLUB

Τριβωνιανού 17, Μετς

Ώρα έναρξης: 21.30

Είσοδος: 10 ευρώ (μπαρ), 15 ευρώ (Β’ Ζώνη), 20 ευρώ (Α’ Ζώνη)

Προπώληση: www.viva.gr, Media Markt, Seven Spots, Reload Stores

Βιβλιοπωλεία Ευριπίδης

Πληροφορίες – Κρατήσεις: 210 9213310

www.halfnote.gr

www.facebook.com/halfnote.gr

The post Μαγεία τάνγκο στο Halfe Note appeared first on Enetpress.