Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας και του Εκφοβισμού, με στόχο την ευαισθητοποίηση όλων των μελών της εκπαιδευτικής κοινότητας πάνω στο συγκεκριμένο θέμα και την πρόληψη και την αντιμετώπιση κάθε μορφής σχολικής βίας, σωματικής ή λεκτικής.

Σήμερα, που η κοινωνία μας αντιμετωπίζει ποικίλες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτισμικές προκλήσεις, είναι ιδιαίτερα σημαντικός ο ρόλος του σχολείου στην πραγμάτωση των ανθρωπιστικών αξιών, στην εξάλειψη της ρητορικής του μίσους και της ξενοφοβίας, καθώς και στην εξάλειψη των προκαταλήψεων και του ρατσισμού απέναντι σε κάθε είδους διαφορετικότητα (αναπηρία, σωματική διάπλαση, φύλο). Για την αποτελεσματική πρόληψη και την εξάλειψη της σχολικής βίας είναι ανάγκη να ενισχυθεί ο δημοκρατικός και ο κοινοτικός χαρακτήρας του σχολείου και να δοθεί έμφαση στην παιδαγωγική λειτουργία του.

Σε αυτή την κατεύθυνση το υπουργείο Παιδείας σχεδιάζει την ενίσχυση της συλλογικής λειτουργίας του Συλλόγου Διδασκόντων, την αναβάθμιση του θεσμού των μαθητικών κοινοτήτων, καθώς και τη συστηματική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στην παιδαγωγική διαχείριση της τάξης. Με την ανάπτυξη σχέσεων εμπιστοσύνης και συνεργασίας, τη συμμετοχή και το διάλογο οικοδομείται ένα ασφαλές περιβάλλον, χωρίς αποκλεισμούς, και οι μαθητές και οι μαθήτριες ενδυναμώνονται, μαθαίνουν να επιλύουν ειρηνικά τις διαφορές τους, να αποδέχονται τον άλλο, αλλά και να αμύνονται απέναντι στο φόβο και στην ανασφάλεια που προκαλείται από κάθε μορφής βία.

Ας δεσμευτούμε λοιπόν εκπαιδευτικοί, μαθητές και μαθήτριες πως το σχολείο θα είναι ένας χώρος φιλόξενος για όλους και όλες, ένας χώρος όπου όλα τα παιδιά και οι έφηβοι και οι έφηβες θα νιώθουν ασφάλεια και αποδοχή.

The post Υπουργείο Παιδείας: «Το σχολείο, χώρος φιλόξενος για όλους» appeared first on Enetpress.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ… 6 Μαρτίου
Επιμέλεια: Σταύρος Χρονόπουλος, υπεύθυνος Μarketing «Εκδοτικός Οίκος Historical Quest» (https://www.historical-quest.com/)

6 Μαρτίου 961
Ο Νικηφόρος Β´ Φωκάς καταλαμβάνει τον Χάνδακα, δίνοντας τέλος στο Εμιράτο της Κρήτης. Το Εμιράτο της Κρήτης ήταν μια μουσουλμανική πολιτεία στο μεσογειακό νησί της Κρήτης από το 820 έως την επανακατάληψή του από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία το 961. Παρόλο που η πολιτεία αναγνώριζε τη φεουδαρχία του Χαλιφάτου των Αββασιδών και διατηρούσε στενούς δεσμούς με τους Τολουνίδες της Αιγύπτου, ήταν ντε φάκτο ανεξάρτητο. Μια ομάδα Ανδαλούσιων εξόριστων κατέκτησαν την Κρήτη από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία το 824 και την καθιέρωσαν γρήγορα ως ανεξάρτητη πολιτεία. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία επιχείρησε αρκετές φορές να υποτάξει την περιοχή, αλλά απέτυχε καταστροφικά. Το Εμιράτο και στα 135 χρόνια της ύπαρξής του αποτελούσε έναν από τους βασικότερους εχθρούς του Βυζαντίου. Η Κρήτη έλεγχε τις θάλασσες της Ανατολικής Μεσογείου και αποτελούσε βάση για τους μουσουλμάνους κουρσάρους από την Ανατολή, οι οποίοι λεηλατούσαν τις περιοχές της νότιας Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το τέλος της ιστορίας του Εμιράτου δόθηκε με την κατάκτηση της Κρήτης από τον Νικηφόρο Β´ Φωκά και την επανένταξη της περιοχής στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ρωμανός όρισε τον Νικηφόρο Β´ Φωκά ως αρχηγό της επιχείρησης της ανακατάληψης του νησιού. Αυτός αναχώρησε ως επικεφαλής μιας τεράστιας στρατιωτικής δύναμης από την Κωνσταντινούπολη και φτάνοντας στο νησί νίκησε την αρχική μουσουλμανική αντεπίθεση, ξεκινώντας έτσι την πολιορκία του Χάνδακα, η οποία έληξε το χειμώνα του 961 με νίκη των Βυζαντινών και κατάληψη της πόλης στις 6 Μαρτίου. Η πόλη λεηλατήθηκε, τα τζαμιά καταστράφηκαν και τα τείχη ρίχτηκαν. Ο μουσουλμανικός πληθυσμός σφαγιάστηκε ή πωλήθηκε σε σκλαβοπάζαρα. Ο τελευταίος εμίρης του νησιού και ο γιος του στάλθηκαν ως αιχμάλωτοι στην Κωνσταντινούπολη, όπου ο Φωκάς επέστρεψε με επευφημίες από τους κατοίκους της πόλης. Το νησί μετατράπηκε σε βυζαντινό θέμα και ο μουσουλμανικός πληθυσμός προσηλυτίστηκε στο χριστιανισμό, από ιεραποστόλους όπως ο Νίκων ο Μετανοείτε. Μεταξύ των προσήλυτων ήταν και ο πρίγκιπας Ανεμάς, ο οποίος εντάχθηκε στο βυζαντινό στρατό και σκοτώθηκε στην πολιορκία του Δορόστολου το 971 ενάντια στους Ρως. Ο βυζαντινός ποιητής Θεοδόσιος ο Διάκονος, ο οποίος έζησε την εποχή εκείνη, έγραψε το πανηγυρικό ποίημα με τίτλο «Ἅλωσις τῆς Κρήτης», εξυμνώντας το γεγονός της ανακατάληψης

6 Μαρτίου 1788
Ο Πρώτος Στόλος φτάνει στο νησί Νόρφολκ προκειμένου να ιδρύσει μία αποικία καταδίκων. Το νησί βρίσκεται 1.400 χλμ. ανατολικά της Αυστραλίας και κατοικείται από τους απόγονους του βρετανικού πλοίου HMS Bounty και Αυστραλούς μετανάστες. Στις 19 Μαρτίου 2015 ανακοινώθηκε ότι θα ανακληθεί η αυτοδιοίκηση του νησιού από την Κοινοπολιτεία και θα αντικατασταθεί από ένα τοπικό συμβούλιο με την πολιτεία της Νέας Νότιας Ουαλίας να παρέχει τις υπηρεσίες στο νησί. Η Νομοθετική Συνέλευση του Νόρφολκ αποφάσισε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την πρόταση, που διενεργήθηκε στις 8 Μαΐου 2015. Οι ψηφοφόροι ερωτήθηκαν για το εάν θα μπορούσαν ελεύθερα να αποφασίσουν για το καθεστώς του νησιού τους, την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική τους ανάπτυξη και να συμβουλευτούν μέσω ενός δημοψηφίσματος για το μελλοντικό μοντέλο κυβέρνησης του νησιού Νόρφολκ προτού εκείνες οι αλλαγές ενεργοποιηθούν από το αυστραλιανό Κοινοβούλιο. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν το ηχηρό «ναι» με 68% των ψήφων και επιβεβαιώθηκε η βούληση των κατοίκων του νησιού να αποφασίσουν ελεύθερα για την πολιτική και πολιτιστική τους ανάπτυξη και όχι να τους επιβληθεί

6 Μαρτίου 1882
Επανιδρύεται το Βασίλειο της Σερβίας. Το Βασίλειο της Σερβίας δημιουργήθηκε όταν ο πρίγκιπας Μίλαν Γ΄ Ομπρένοβιτς, ηγεμόνας του Πριγκιπάτου της Σερβίας, ανακηρύχθηκε βασιλιάς το 1882 ως Μίλαν Α’. Από το 1817 το Πριγκιπάτο κυβερνιόταν από τη δυναστεία Ομπρένοβιτς (που αντικαταστάθηκε από τη δυναστεία Καραγεώργεβιτς για ένα σύντομο χρονικό διάστημα). Το Πριγκιπάτο, υποτελές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, πέτυχε την πλήρη de facto ανεξαρτησία όταν τα τελευταία οθωμανικά στρατεύματα έφυγαν από το Βελιγράδι το 1867. Το Συνέδριο του Βερολίνου το 1878 αναγνώρισε την τυπική ανεξαρτησία του Πριγκιπάτου της Σερβίας, που συγκροτήθηκε από τις περιφέρειες Νις, Πίροτ, Τόπλιτσα και Βράνιε / Νότιο τμήμα της Σερβίας. Το 1882 ο βασιλιάς Μίλαν Α’ ανακήρυξε το Βασίλειο της Σερβίας και διατήρησε μια εξωτερική πολιτική φιλική προς την Αυστροουγγαρία. Μεταξύ 1912 και 1913 η Σερβία διεύρυνε σημαντικά την έκτασή της με την εμπλοκή της στον Α΄ και Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο – προσαρτήθηκαν το Σάντζακ-Ράσκα, τo Βιλαέτι του Κοσσυφοπεδίου και η Μακεδονία του Βαρδάρη. Αποτέλεσμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν να ενωθεί το 1918 με τη Βοϊβοντίνα και το Βασίλειο του Μαυροβουνίου. Προς το τέλος του 1918 η Σερβία συμμετείχε με το νεοσύστατο Κράτος των Σλοβένων, Κροατών και Σέρβων στη δημιουργία του νέου Βασιλείου των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων (αργότερα γνωστό ως Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας)

6 Μαρτίου 1902
Ιδρύεται η Ρεάλ Μαδρίτης. Το ποδόσφαιρο εισήχθη στη Μαδρίτη από τους καθηγητές και μαθητές του Ινστιτουθιόν Λίμπρε ντε Ενσενιανθάδα (Institución Libre de Enseñanzada), μεταξύ των οποίων υπήρχαν και αρκετοί απόφοιτοι των Πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Κέιμπριτζ. Εν έτει 1895 ίδρυσαν την ομάδα Φούτμπολ Σκάι (Foot-ball Sky), που αγωνιζόταν τα κυριακάτικα πρωινά στη Μονκλόα. Το 1900 η ομάδα χωρίστηκε σε δύο διαφορετικούς συλλόγους, τη Νιου Φούτμπολ ντε Μαδρίδ (New Foot-Ball de Madrid) και την Εσπανιόλ ντε Μαδρίδ (Español de Madrid). Πρόεδρος της δεύτερης ήταν ο Χουλιάν Παλάθιος. Το 1902 η Εσπανιόλ ντε Μαδρίδ χωρίστηκε και πάλι, με αποτέλεσμα το σχηματισμό της «Σοσιεδάδ» Μαδρίδ ΦΚ («Sociedad» Madrid FC) στις 6 Μαρτίου του 1902. Πρώτος της πρόεδρος υπήρξε ο Χουάν Παδρός Ρουμπιό, ενώ πρώτος γραμματέας ο Μανουέλ Μεντία. Λίγο αργότερα, τον Χουάν Παδρός Ρουμπιό θα διαδεχόταν ο αδελφός του Κάρλος Παδρός. Τρία μόλις χρόνια μετά την ίδρυσή της, η Μαδρίδ ΦΚ κατέκτησε τον πρώτο της τίτλο, το πρώτο από τα τέσσερα συνεχόμενα Κύπελλα Ισπανίας. Η ονομασία «Ρεάλ» (Real, που σημαίνει Βασιλική) της αποδόθηκε από το Βασιλιά Αλφόνσο ΙΓ΄ στις 29 Ιουνίου του 1927. Έκτοτε η ομάδα αναφέρεται ως Ρεάλ Μαδρίδ, αλλά οι οπαδοί της συνηθίζουν να την αποκαλούν και ως Μαδρίδ. Λόγω της τεράστιας και διαχρονικής επιτυχίας της, έλαβε το χαρακτηρισμό «Βασίλισσα της Ευρώπης»

6 Μαρτίου 1910
Ο στρατός ανοίγει πυρ και σκοτώνει στο χωριό Κιλελέρ δύο αγρότες έπειτα από επεισόδια με τους σιδηροδρομικούς. Άλλοι δύο νεκροί πέφτουν στο χωριό Τσουλάρ, γεγονός που οδηγεί σε εξέγερση των αγροτών. Τα αιματηρά επεισόδια που ξεκίνησαν από το χωριό Κιλελέρ και εξαπλώθηκαν σε άλλες πόλεις της Θεσσαλίας, αποτέλεσαν την κορυφαία εξέγερση της ελληνικής αγροτιάς ενάντια στην εκμετάλλευση των τσιφλικάδων. Μία εξέγερση που προκάλεσε τη συμπάθεια όλου του λαού και οδήγησε σταδιακά στη λύση του αγροτικού ζητήματος

6 Μαρτίου 1933
Αποτυγχάνει πραξικόπημα του στρατηγού Νικόλαου Πλαστήρα για να καταλάβει την εξουσία και να αποτρέψει το σχηματισμό κυβερνήσεως από το νικητή των εκλογών Παναγή Τσαλδάρη

6 Μαρτίου 1994
Πεθαίνει η Μελίνα Μερκούρη, Ελληνίδα ηθοποιός και πολιτικός. Η Μελίνα Μερκούρη (Αθήνα 18 Οκτωβρίου 1920 – Νέα Υόρκη 6 Μαρτίου 1994) καταγόταν από φημισμένη οικογένεια πολιτικών. Πρωτοεμφανίζεται στη θεατρική σκηνή το 1944 στο Θέατρο Βρετάνια με το θίασο των Γιώργου Παππά και Αντώνη Γιαννίδη, με το έργο του Αλέξη Σολομού «Το μονοπάτι της Λευτεριάς» και ακολουθεί το έργο του Laszlo Bus-Fekete «H κόμισσα και ο καμαριέρης». Αρκετά σημαντική ήταν και η πορεία της στο διεθνή και ελληνικό κινηματογράφο. Της χάρισε αρκετά βραβεία με κορυφαίο το βραβείο πρώτης γυναικείας ερμηνείας του Φεστιβάλ των Κανών και επίσης μία υποψηφιότητα για Όσκαρ για το «Ποτέ την Κυριακή» (Never on Sunday) το οποίο έχασε απ’ την Ελίζαμπεθ Τέιλορ το 1960. Κατά τη διάρκεια της επταετίας (1967-1974) πολέμησε σφοδρά τη χούντα, χρησιμοποιώντας τη φήμη και τη λάμψη που είχε αποκτήσει, με συνέπεια να της αφαιρεθεί η ελληνική υπηκοότητα.

Διετέλεσε υπουργός Πολιτισμού κατά τα χρονικά διαστήματα 1981-1989 και 1993-1994, θέση η οποία της έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει εκστρατεία για την επιστροφή των κλεμμένων Μαρμάρων της Ακρόπολης από το λόρδο Έλγιν, τα οποία βρίσκονται στις προθήκες του Βρετανικού Μουσείου, να δημιουργήσει το θεσμό των δημοτικών περιφερειακών θεάτρων (γνωστά ως ΔΗΠΕΘΕ) με σκοπό την πολιτιστική ανάπτυξη της ελληνικής περιφέρειας, αλλά και το θεσμό των Πολιτιστικών Πρωτευουσών της Ευρώπης, με πρώτη την Αθήνα το 1985. Το 1990 διεκδίκησε τη δημαρχία της Αθήνας, χωρίς όμως επιτυχία. Στη δεύτερη θητεία της στο υπουργείο Πολιτισμού δίνει μεγάλη σημασία στην εισαγωγή του πολιτισμού και της θεατρικής αγωγής στα σχολεία, αλλά καταβεβλημένη από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, την Κυριακή 6 Μαρτίου του 1994

The post Ματιές στο παρελθόν… appeared first on Enetpress.