Του Βασίλη Διαμαντάκη
Η αρχή του 2010 ήταν το τέλος της σύγχρονης Ελλάδας, όπως τη γνωρίσαμε μετά τη μεταπολίτευση το 1974. Σε αυτά τα 40 χρόνια της διαδρομής είδαμε την Ελλάδα να ευημερεί, να ματώνει, να αυτοκαταστρέφεται. Αλλά ποτέ να διεκδικεί, παρότι είναι μια χώρα με μοναδική ιστορία στον κόσμο. Oι κοινωνικές εκρήξεις είναι τέτοιας έκτασης και τόσο έντονες σχεδόν καθημερινά, που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής όλων σχεδόν των Ελλήνων.
Η χώρα μας έζησε για αρκετά χρόνια μέσα στα δανεικά πλούτη. Με τα κονδύλια της τότε ΕΟΚ, από το 1985. Οι Έλληνες έζησαν το δικό τους όνειρο, και βρίσκονταν μέσα στην απόλυτη ευδαιμονία. Αλλά κοινωνίες αθώες δεν υπάρχουν σήμερα στον κόσμο. Η ανομία, όπου δεν υπάρχουν τα όρια και οι νόμοι, ζει και βασιλεύει.
Το 2004 με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας μπαίνει ένα οριστικό τέλος στο παραμύθι που ζήσαμε. Χάνεται παράλληλα η μεγαλύτερη ευκαιρία για να αλλάξει σελίδα η χώρα, στη σύγχρονη ιστορία της. Ο τυχοδιωκτισμός έχει ανοίξει επικίνδυνες ατραπούς στη δημόσια εικόνα της χώρας. Από το 1988 και με το πρώτο σκάνδαλο δημόσιου χρήματος στη Δικαιοσύνη, αυτό του επιχειρηματία Γιώργου Κοσκωτά με την Τράπεζα Κρήτης, η ελληνική κοινή γνώμη μαθαίνει πρώτη φορά την ορολογία διαπλοκή και υπεξαίρεση κρατικού χρήματος.
Σε ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στα ελληνικά χρονικά, όπου ενεπλάκη και ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, τα ΜΜΕ επιχείρησαν να δημαγωγήσουν τον ελληνικό λαό. Παράλληλα, εξυπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα, χάιδεψαν τους πολιτικούς ως πελάτες τους σε κάθε λογής σκάνδαλα.
Η Δικαιοσύνη παρουσίασε και πάλι το γνωστό πρόσωπο. Οι αδύναμοι κινδυνεύουν να βρεθούν με το παραμικρό πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Έννοιες όπως το λούμπεν προλεταριάτο επανέρχονται στην επικαιρότητα. Οι δυνατοί και πλούσιοι παραμένουν στο απυρόβλητο.
Ο οικονομικός αναλφαβητισμός επέφερε δραματικές αλλαγές στους εργαζομένους. Η οικονομική κρίση, που διαφαινόταν ήδη από το μακρινό 2008, απέκτησε ανεξέλεγκτες διαστάσεις και πλησίαζε όλο και πιο κοντά. Οι σχέσεις Εκκλησίας και κράτους φτάνουν στα όρια του παραλόγου. Η κατάσταση φαντάζει ακόμα πιο δυσοίωνη, με τα μνημόνια και το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας σε αστρονομικά ποσά. Στη δεκαετία του 1950 ζητούνταν γαμπρός, κατά την παράφραση μιας πασίγνωστης ελληνικής ταινίας. Σήμερα ζητείται από το κράτος επειγόντως μια καθαρή και δυναμική λύση. Όλο το σύμπαν δείχνει να συνωμοτεί εναντίον μας.
Μέσα σε όλα αυτά στην Ελλάδα, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, ο κίνδυνος της καθιέρωσης ολοκληρωτικών (οικονομικών) καθεστώτων είναι υπαρκτός όσο ποτέ άλλοτε, 71 χρόνια από τη λήξη του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου και τις οριστικές ήττες του ναζισμού και του φασισμού στη Γηραιά Ήπειρο. Άλλωστε οι καιροί αλλάζουν, αλλά η ιστορία επαναλαμβάνεται με διαφορετικούς τρόπους κάθε φορά και γενιά.