Ουάσινγκτον
Του Δ.Π. Δήμα (dpdimas29@ gmail. Com)
Η ελληνική κυβέρνηση «τζογάρισε» τα ρέστα της στην επικείμενη επίσκεψη Ομπάμα στην Ελλάδα και έχασε! Ατυχώς, δε, ελλείψει πολιτικής αντίληψης του βαθύτερου αμερικάνικου γίγνεσθαι, είχε επενδύσει πρόσθετες προσδοκίες στην εκλογή της Χίλαρι Κλίντον! Κι εκεί ήταν που έχασε και το «πουκάμισο» της…
Επί του προκείμενου, ο πρωθυπουργός και οι παρ’ αυτώ που είχαν ανοίξει εξωθεσμικά κανάλια επικοινωνίας με παράγοντες της Ουάσινγκτον είναι προφανές ότι «θαμπώθηκαν» και «κολακεύτηκαν» από την υποτιθέμενη άνετη πρόσβασή τους στους διάδρομους της αμερικάνικης εξουσίας και απέτυχαν να δουν τη «μεγάλη εικόνα» ώστε να κάνουν έγκαιρη και ίδια διάγνωση για το επερχόμενο «τσουνάμι Τραμπ».
Επηρεασμένοι οι κυβερνητικοί κύκλοι από εξωθεσμικούς παράγοντες που είχαν αναλάβει εργολαβικά το «αλισβερίσι» με τις διεφθαρμένες πρακτικές του ζεύγους Κλίντον μέσω του Ιδρύματος που διατηρoύν στη Νέα Υόρκη και «μπολιασμένοι» με φιλαρέσκεια από τις ευκαιριακές κολακείες που αφειδώς τους παρείχαν οι συνομιλητές τους, πίστεψαν πως αποτελούν «παίχτη και διακινητή-εκπρόσωπο» των αμερικάνικων συμφερόντων στην ευρύτερη περιοχή! Οποία απόσταση από την πραγματικότητα!… Ευσεβής πόθος, μάλλον!
Η κυβέρνηση βρίσκεται αίφνης σε δύσκολη και αμήχανη θέση! Και, οποία ειρωνεία! Θα καταφέρει ο νυν «συστημικός» κ. Τσίπρας να λειτουργήσει και να «επικοινωνήσει» επαρκώς τις ανησυχίες του για τα ζητήματα της χώρας στο νέο πολιτικό περιβάλλον της Ουάσινγκτον που διαπνέεται από τον ανατρεπτικό και αντισυστημικό λόγο που κομίζει μαζί του ο νέος κάτοικος του Λευκού Οίκου; Και θα βγάλει, άραγε, από την «ντουλάπα» τα σκονισμένα, πλέον, «ανατρεπτικά» αντανακλαστικά του για να βρει κοινό τόπο με τον εξωτικό και απρόβλεπτο Ντόναλντ Τραμπ, του οποίου η εντυπωσιακή νίκη ανέτρεψε το στάτους κβο στην αμερικάνικη πρωτεύουσα;
Η περίπτωση της Ελλάδας σίγουρα και σχετικά σύντομα θα βρεθεί στο ραντάρ των νέων παιχτών στην Ουάσινγκτον εκ του γεγονότος ότι οι αυξανόμενες προκλήσεις στην Ευρωζώνη σε συνδυασμό με το Brexit αποτελούν προκλήσεις των οποίων θα πρέπει να επιληφθεί ο νέος πρόεδρος.
Εν τω μεταξύ, είναι πλέον αρκετοί εκείνοι που συζητούν και αναρωτιούνται για το πού θα παιχτεί η «Τρίτη Πράξη» στην επανάσταση των μαζών κατά της παγκόσμιας πολιτικής και οικονομικής τάξης πραγμάτων -πρώτα ήλθε το Brexit και τώρα αφίχθη με απίστευτη ορμή το «τσουνάμι Τραμπ» για να διαλύσει ένα κατεστημένο που τον πολέμησε άγρια. Τι έπεται; Γαλλία, Ιταλία ή κάπου πιο κοντά;
Περιμένοντας τον Ομπάμα!… Προς τι;
Η επικείμενη επίσκεψη Ομπάμα δεν προσφέρεται πλέον για συζητήσεις επί του χρέους και άλλων συναφών ζητημάτων που «καίνε» τη χώρα και εκ των πραγμάτων υποβαθμίζεται η πολιτική της σημασία. Βεβαία εξακολουθεί να έχει την «τουριστική» της αξία για την προσέλκυση παγκοσμίου αρχαιολογικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος όταν αρχίσουν να κάνουν το γύρο του κόσμου οι εικόνες της ομιλίας του Αμερικάνου πρόεδρου με φόντο την Ακρόπολη.
Μέσα στο διχαστικό κλίμα και στην έντονη πόλωση που επικράτησε στις ΗΠΑ καθ’ όλην αυτήν την περίοδο, η επίσκεψη Ομπάμα στην καλύτερη περίπτωση «τιμολογήθηκε» κυρίως για κάποιους ασαφείς συμβολισμούς ελληνικής εμπνεύσεως και προσδοκίας και πολύ λιγότερο για την ουσία της.
Η επίσκεψη του Αμερικάνου πρόεδρου, κατά μια ειρωνική συγκυρία, θα συμπέσει με τις προετοιμασίες των αντιαμερικανικών εορταστικών εκδηλώσεων για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Επίσης, κατά μια έτερη ειρωνική συγκυρία, εκείνοι που διαδήλωναν πριν από 17 χρόνια το 1999, κατά της άφιξης ενός άλλου Αμερικάνου πρόεδρου, του Μπιλ Κλίντον, παραμονές και πάλι της 17ης Νοέμβρη, και οι οποίοι παρ’ ολίγον να καταφέρουν να την ακυρώσουν, τώρα με «συστημικό μανδύα», αλλά με κομμένα τα φτερά λόγω της μεγάλης πολιτικής ανατροπής στην Ουάσινγκτον, ετοιμάζονται ακόμη να υποδεχθούν τον κ. Ομπάμα, αλλά όχι πλέον ως το… «μάννα εξ ουρανού».
Ο «καλός λόγος» του Αμερικάνου πρόεδρου στον οποίον πόνταραν οι Έλληνες οικοδεσπότες του δεν έχει πλέον πέραση, γιατί τόσον αυτός όσον και ο «μεσολαβητής» στα ελληνικά πράγματα, πρώην πρόεδρος Μπιλ Κλίντον περνάνε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, με το δεύτερο να έχει «εξευτελισθεί» από τις αποκαλύψεις των WikiLeaks για το «παραμάγαζο» που είχε ανοίξει με τη «συμβία» του για διάφορες ασυμβίβαστες συναλλαγές, όσο εκείνη ήταν στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Εξάλλου, ο κ. Ομπάμα μπορεί σώματι να βρίσκεται από την Τρίτη στην Αθήνα, αλλά στο μυαλό του θα επεξεργάζεται τρόπους διάσωσης πυλώνων της εσωτερικής του πολιτικής που θα αρχίσουν να ξηλώνονται μετά την ορκωμοσία του νέου κυρίαρχου παίχτη στο αμερικάνικο σκηνικό.
Οι άτολμες πολιτικές ενός, εκ των πραγμάτων, αποδειχθέντος άκρως συντηρητικού Ομπάμα, στο διεθνή χώρο, συνοδεύτηκαν επίσης από δραματικές αποτυχίες και, εν πολλοίς, αποτέλεσαν σταθερή συνεχεία με ενισχυμένη μάλιστα δόση, των νεοσυντηρητικών αποφάσεων του προκάτοχου του, Τζορτζ Μπους του νεότερου.
Τις πολιτικές αυτές είχε κληθεί να προαγάγει και προασπίσει η Χίλαρι Κλίντον στην πρώτη 4ετία στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, περιστοιχιζόμενη από ένα σκληρό πυρήνα νεοσυντηρητικών, με «συνταγές» του άτυπου προεδρικού σύμβουλου Τζον Ποντέστα, οι οποίες φιλοδόξησαν από την αρχή να καταστήσουν την Τουρκία σε κέντρο της ευρύτερης περιοχής και την Ελλάδα έναν από τους δορυφόρους της.
Ο Μπιλ Κλίντον είχε παραδεχθεί στην Αθήνα τις ευθύνες της χώρας του για την αμερικάνικη συμπαράσταση στη δικτατορία των συνταγματαρχών, γεγονός που είχε «μαλακώσει» την ελληνική γνώμη με λίγη… «βοήθεια» από τα μέσα ενημέρωσης, από τα οποία ερμηνεύτηκε ως «συγγνώμη» του Αμερικάνου πρόεδρου.
Μήπως είναι η στιγμή και για τον κ. Ομπάμα έστω και την ύστατη αυτή στιγμή, λίγο προ της αποχωρήσεώς του, να παραδεχθεί από την Αθήνα ανάλογες ευθύνες της χώρας του ώστε να τον «ακούσει» όλη η περιοχή, για τις λανθασμένες επιλογές του ίδιου αλλά και του προκάτοχου του, που άναψαν φωτιές στη Μέση Ανατολή με συνεπακόλουθες επιπτώσεις τις μεγάλες προσφυγικές εξόδους προς Ελλάδα και προς άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης; Κάτι, που, κατ’ ελάχιστον, είναι αμερικάνικης δημιουργίας και ευθύνης; Ίσως βοηθήσει τον διάδοχό του στον Λευκό Οίκο.
Ο Κλίντον με έντονη προδιάθεση, όπως αποδεικνύεται τώρα, στο «ξέπλυμα ιδεών και χρημάτων», κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα είχε βάλει στο «πλυντήριο» της ιστορίας τις προγενέστερα διαπραχθείσες αμερικάνικες αμαρτίες που, εν τέλει και για του λόγου το αληθές, εκείνες δεν ήταν δικής του ευθύνης! Τι θα κάνει άραγε ο Ομπάμα που φέρει ακέραια την ευθύνη για τις ενέργειες των νεοσυντηρητικών επιτελών του (Κλίντον, Νούλαντ κ.ά.) που με τις σημερινές τους πράξεις συνέβαλαν στο «μπάχαλο» του ευρύτερου χώρου της Μέσης Ανατολής;
Εκ των πραγμάτων, ο Αμερικάνος πρόεδρος είναι σε αδύναμη θέση και ο λόγος του πλέον, για την ακρίβεια ο «καλός του λόγος» δεν έχει απήχηση στους ισχυρούς της Ευρώπης, ούτε αποτελεί εγγύηση στο χρηματιστήριο αξιών.
Εξάλλου, πώς είναι δυνατόν; Ακόμη και στην περίοδο της μεγάλης ισχύος του, η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ του είχε καταστήσει σαφές, σε ό,τι αφορά το ελληνικό χρέος, πως εκείνος θα πρέπει να φροντίζει τα του οίκου του και «αφήστε εμάς να φροντίζουμε τα του οίκου μας», ενώ ανάλογα ήταν και τα ξεσπάσματα Σόιμπλε στις παραινέσεις Λιου, του Αμερικάνου υπουργού Οικονομικών.
Η προεδρία του πρώτου μαύρου πρόεδρου κινδυνεύει τώρα να καταστεί ένας αστερίσκος υποσημείωσης στην αμερικάνικη πολιτική ιστορία. Όχι τυχαία βέβαια!
Πριν από οκτώ περίπου χρόνια, στις 6 Απριλίου του 2009, ο πρόεδρος Ομπάμα στην πρώτη ευρωπαϊκή του έξοδο αγνόησε τους παραδοσιακούς Ευρωπαίους συμμάχους (Γερμανία και Γαλλία) και μετέβη στην Άγκυρα, από όπου, με εισήγηση του απανταχού παρόντος Τζον Ποντέστα, έδωσε μια ιστορική ομιλία στο τουρκικό κοινοβούλιο, απευθυνθείς στο μουσουλμανικό κόσμο από την τουρκική πρωτεύουσα. Σημειολογικά η αμερικάνικη ενέργεια απέβλεπε στο να καταδείξει στο μουσουλμανικό κόσμο το «παράδειγμα» της Τουρκίας ως ένα μετριοπαθές μοντέλο μίμησης. Οι εξελίξεις έδειξαν ότι ο κ. Ομπάμα απέτυχε οικτρά.
Τώρα, στο κλείσιμο της προεδρίας του, οκτώ χρόνια αργότερα, ο κ. Ομπάμα κατά μια συγκυρία μεταβαίνει και πάλι στην ίδια περιοχή, αλλά στην άλλη πλευρά του Αιγαίου. Μήπως αποτελεί γι’ αυτόν μια δεύτερη ευκαιρία για να «διορθώσει» τα προ 8ετίας εσφαλμένα μηνύματά του και να ισορροπήσει κάπως τα πράγματα; Άλλωστε, είναι η Ελλάδα εκείνη που έχει υποστεί τις συνέπειες της αμερικάνικης προχειρότητας και απερισκεψίας, περισσότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα και με ένα γείτονα που ονειρεύεται οθωμανικά μεγαλεία.
Ίσως, σε τελική ανάλυση, είναι ο Αμερικάνος πρόεδρος που χρειαζόταν αυτή την επίσκεψη πολύ περισσότερο από τη μέχρι πρότινος αγωνιούσα ελληνική κυβέρνηση. Τώρα, δε, μετά το εκλογικό αποτέλεσμα που εν πολλοίς θεωρείται και συλλήβδην καταψήφιση της διακυβέρνησής του, μπορεί να του ‘ναι απαραίτητη περισσότερο από πριν.
Αν μη τι άλλο, για την υστεροφημία του!… Όση θα του έχει απομείνει σε λίγο καιρό…
