Η κληρονομιά που αφήνει πίσω του ο «3D» είναι μεγαλύτερη από τους τίτλους που κατέκτησε, τα σουτ που έβαλε, τις κινήσεις που έκανε στο παρκέ.
Του Βαγγέλη Σπυράκη
Τι να πεις και τι να γράψεις για τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Κάποιες φορές τα λόγια είναι λίγα να αποτυπώσουν την πραγματικότητα. Οι εικόνες πάλι; Κι αυτές ενδεχομένως να είναι λίγες. Το βέβαιο είναι πως όσοι βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ το βράδυ της Δευτέρας (30/5) για το τελευταίο παιχνίδι της τεράστιας καριέρας του, θα θυμούνται για πάντα τα συναισθήματα που δημιουργήθηκαν. Τι κυριάρχησε; Η ανατριχίλα και ένα «μετά από σένα, ποιος;».
Ο Διαμαντίδης αποσύρθηκε! Ποιος να το πίστευε ότι θα ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου, να δούμε τον τελευταίο από μια χρυσή γενιά παικτών που έβγαλε το ελληνικό μπάσκετ. Ο 3D αφήνει πίσω του μια κληρονομιά που πολύ δύσκολα θα ξεπεραστεί από άλλον αθλητή. Κατ΄ αρχάς γιατί θα είναι σπάνιο να παίξει για 12 χρόνια στην ίδια ομάδα. Κατά δεύτερον, διότι πολύ δύσκολα να βρεθεί κάποιος να ταιριάξει τόσο πολύ στον «απόλυτο» ρόλο του. Ο Διαμαντίδης δεν έγινε μύθος επειδή κατέκτησε τρία ευρωπαϊκά και εννέα πρωταθλήματα και δύο μετάλλια με την Εθνική. Για την ακρίβεια δεν έγινε μύθος κυρίως λόγω αυτών… Ούτε επειδή είναι πρώτος σε ranking, πρώτος σε ασίστ, πρώτος σε κλεψίματα, 6ος σε πόντους, πρώτος ριμπάουντερ και πρώτος μπλοκέρ ανάμεσα στους «κοντούς» στην ιστορία της Euroleague. Ακόμη και αυτά τα εντυπωσιακά -σχεδόν μυθικά- στατιστικά επιτεύγματα είναι η γαρνιτούρα.
Ο Διαμαντίδης έγινε μύθος λόγω του τρόπου που έπαιζε: ένα ρομπότ που προγραμματίστηκε για να υπηρετεί την ομάδα.
Ήταν ηγέτης, αλλά όχι με την ελληνική έννοια. Ηγέτης δεν είναι (μόνο) αυτός που δεν φοβάται να πάρει την ευθύνη. Δεν είναι απαραίτητα ο καλύτερος. Ηγέτης είναι αυτός που δίνει το παράδειγμα. Και συνήθως το κάνει με τις πράξεις του και όχι τα λόγια του. Το ελληνικό μπάσκετ ναι μεν εκτοξεύτηκε με τον Νίκο Γκάλη, αλλά ας μη γελιόμαστε: ο Γκάλης ήταν κάτι εξωκοσμικό. Ήταν κάτι άλλο. Ένας μάγος. Ο Διαμαντίδης δεν ήταν κάτι τέτοιο. Δεν ήταν ζογκλέρ ούτε βιρτουόζος. Ήταν ένας παίκτης που δούλεψε σκληρά και κατάφερε να βγάλει στο παρκέ όλα αυτά που έκαναν τα τελευταία χρόνια το ελληνικό μπάσκετ να θεωρείται κυρίαρχο στην Ευρώπη: πάθος, διάβασμα, γνώση, ομαδικότητα, άμυνα, ανιδιοτέλεια, μαχητικότητα. Το ελληνικό μπάσκετ ήταν περισσότερο «Γιαννάκης» από «Γκάλης». Το ελληνικό μπάσκετ είναι επομένως και «Διαμαντίδης».
Ο Διαμαντίδης πέρα από διαφήμιση αποτελούσε εκείνο το χημικό στοιχείο που έκανε τους υπόλοιπους καλύτερους. Συστατικό που έβρισκε κανείς σε παίκτες όπως ο Γιαννάκης, ο Φάνης, ο Παπαλουκάς. Δεν υπάρχει περίπτωση παίκτης που έχει περάσει από τον Παναθηναϊκό να μην αναφέρει ότι ο συγκεκριμένος κύριος με το Νο 13 δεν ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχε ποτέ. Είναι χαρακτηριστικό του να κάνει τους άλλους καλύτερους, χωρίς να κρύβεται, χωρίς να βάζει μπρος το όνομά του, τα χρόνια του, ή το ειδικό του βάρος για να βγάλει άλλον στη σέντρα. Ακόμη και οι διαφωνίες με τους προπονητές του (που τα τελευταία χρόνια ήταν συχνές) περιορίζονταν πίσω από τις κλειστές πόρτες. Εκτός αν ξέρετε άλλον σούπερ-σταρ που να μην εκφέρει γνώμη επί παντός του επιστητού σε μια ομάδα και που παράλληλα να δεχόταν γενναία μείωση μισθού για την τελευταία χρονιά της καριέρας του, χωρίς να… ανοίξει μύτη.
Όλα αυτά είναι ο Διαμαντίδης και ακόμη περισσότερα. Εν κατακλείδι, ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν ο «καλύτερος πρεσβευτής του μπάσκετ όπως πρέπει να παίζεται», το «καλύτερο παράδειγμα για τους νέους αθλητές» και με διαφορά «ο καλύτερος συμπαίκτης όλων των εποχών».
Γιατί όπως είπε και ο Αργύρης Πεδουλάκης, τα κατορθώματα του Διαμαντίδη πρέπει να διδάσκονται στα σχολεία. Κι αν η δική του ιδέα ίσως παραείναι πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα, αυτό που μπορεί να γίνει είναι το παράδειγμά του να μεταδίδεται σε όους τους αθλητικούς συλλόγους. Χρειαζόμαστε κι άλλους Διαμαντίδηδες. Ανθρώπους με ταλέντο και προσωπικότητα που θα λειτουργούν για το γενικότερο καλό.
{source}
<iframe width=»560″ height=»315″ src=»https://www.youtube.com/embed/KVSa5PMgg70″ frameborder=»0″ allowfullscreen></iframe>
{/source}
