Γράφει ο Νεκτάριος Φανουργιάκης
Στα οπαδικά σάιτ που έχουν κατακλύσει το Διαδίκτυο, ξεχωρίζει ένα βορειοελλαδίτικο για το μοναδικό τρόπο γραφής. Είναι το σάιτ isovitis.gr και οι ιστορίες παοκτσήδικης τρέλας του Νίκου από την Καβάλα, μια ζωής μόνο ΠΑΟΚ. Oι παιδικές αναμνήσεις, οι εκδρομές, οι πίκρες, οι χαρές και οι απογοητεύσεις μιας ανιδιοτελούς αγάπης ενός οπαδού του Δικέφαλου της Θεσσαλονίκης. Το Εnetpress.gr σάς παρουσιάζει τον μοναδικό αυτό «Ισοβίτη».
– Είναι διαφορετικό να είσαι ΠΑΟΚ τελικά;
Αυτά που χωρίζουν τους οπαδούς των ομάδων είναι, διαχρονικά, αυτά που τους ενώνουν. Στα βασικά κοινωνιολογικά στοιχεία που συνθέτουν κάθε οπαδική μάζα δεν υπάρχουν ορατές διαφορές με τις αντίπαλες. Η κουλτούρα του Παοκτσή, όπως την έζησα από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 μέχρι και σήμερα, ξεχωρίζει λόγω ενός μοναδικού στοιχείου που το διαθέτει σε τεράστιο βαθμό και υπερκαλύπτει όλα τα άλλα: Η πραγματική τρέλα. Η παλαβομάρα που σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί σχήμα λόγου, η σχεδόν ολοκληρωτική απουσία κάθε λογικής από την ασπρόμαυρη κερκίδα και γενικότερα από την καθημερινότητα του γηπεδικού Παοκτσή.
Δεν θα βρεις πουθενά τόσο μεγάλο ποσοστό υγιών ανθρώπων να συμπεριφέρονται διαρκώς και σε κάθε τομέα της ζωής τους πέρα από οποιαδήποτε κοινωνική σύμβαση και χωρίς καμία λογική βάση όσο ανάμεσα στους Παοκτσήδες. Και αυτό είναι το μεγάλο όπλο της Παοκτσήδικης ιστορικής μοναδικότητας -κάθε οπαδικό ορόσημο σημαδεύτηκε από ασπρόμαυρους τρελούς που έδρασαν παράλογα, καταφέρνοντας κάθε φορά να γράψουν ιστορία, επειδή απλώς δεν τους ένοιαζε να τη γράψουν, αλλά να κάνουν του κεφαλιού τους. Η μανία της αυτοκαταστροφής δεν πρέπει να μένει απ’ έξω ως άλλο βασικό χαρακτηριστικό, αλλά στην ουσία κι αυτό είναι κάτι που προκύπτει από την παράλογη λογική του να είσαι Παοκτσής και να ζεις ως τέτοιος την κάθε μέρα σου.
– Πώς είναι μια ζωή μόνο ΠΑΟΚ σαν οπαδός παλιότερα και σαν φίλαθλος τώρα;
Όπως είναι κάθε ζωή, με τις ιδιαιτερότητες του καθένα. Η δική μου ιδιαιτερότητα είναι η αδυναμία μου να κρατηθώ μακριά από το γήπεδο, τον σύνδεσμο, το καφενείο, τους φίλους και τις παρέες που συζητάνε για τον ΠΑΟΚ από το πρωί ως το βράδυ. Σαφώς, το να ακολουθείς τον ΠΑΟΚ απαιτεί την αποδοχή της σύμβασης πως θα ζήσεις ως Σίσυφος το υπόλοιπο της ζωής σου, καταστρέφοντας τα πάντα και κυρίως καταστρέφοντας όσα χτίζεις εσύ. Έχει ένα ενδιαφέρον αυτό το μαρτύριο. Οπαδός ή φίλαθλος δεν υπήρξα ποτέ. Δεν ένιωσα ποτέ ως εκπρόσωπος μίας αθλητικής ομάδας -αντιθέτως, πάντα βλέπω τις ομάδες που αγωνίζονται σε όλα τα αθλήματα με το έμβλημα του ΠΑΟΚ ως δικούς μας εκπροσώπους στους αθλητικούς χώρους, κάτι που τα τελευταία χρόνια τείνει να φθείρεται, όσο ο αθλητισμός παραδίδεται στον σύγχρονο καταναλωτισμό.
– Πως σου ήρθε η ιδέα του σάιτ isovitis.gr και ποσό δύσκολο είναι να συντηρείς ένα οπαδικό σαιτ χωρίς κέρδος; Ποια είναι τα όνειρα σου για το σάιτ;
Το isovitis.gr αγοράστηκε και φτιάχτηκε από φίλο Παοκτσή, ο οποίος μια μέρα μου έστειλε ένα μήνυμα «έτοιμο, τώρα πρέπει να γράψεις. Το ψευδώνυμο «Ισοβίτης» το χρωστάω σε ένα πανί που είχα φτιάξει μικρός, το 1991, το «ΙΣΟΒΙΤΕΣ» και έγινε διάσημο κυρίως επειδή πρωταγωνίστησε στα πολύωρα αφιερώματα στον αγώνα ΠΑΟΚ-Παρί Σεν Ζερμέν το 1992, αλλά και στον επίσης επεισοδιακό τελικό με τον Ολυμπιακό λίγους μήνες πριν. Το σάιτ δεν «συντηρείται», καθώς το μοναδικό του έξοδο, δηλαδή το κόστος του hosting, καλύπτεται από τον άνθρωπο που μου το «χάρισε».
Πέρα από αυτό, απλώς γράφω. Το δικό μου κόστος είναι μόνο οι «εργατοώρες» που αφιερώνω γράφοντας. Ζυγίζοντας πόσα κερδίζω από τη δωρεάν αυτοψυχανάλυση ξεφορτώνοντας τις σκέψεις μου στο μπλογκ, είμαι σαφώς κερδισμένος. Όσο για όνειρα, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να επιβεβαιώνω στον εαυτό μου με κάθε μου κείμενο πως όλα έχουν πηγή στην καρδιά -αν ποτέ γράψω με το μυαλό, θα το κλείσω. Σε κάθε περίπτωση, οικονομικός παράγοντας όπως διαφημίσεις ή χορηγίες δεν μπήκαν και δε θα μπούνε ποτέ.
– Στο σάιτ αναφέρεσαι πολύ συχνά σε αναμνήσεις των παιδικών χρόνων. Τι νοσταλγείς από εκείνα τα χρόνια;
Δε νοσταλγώ τίποτα από το παρελθόν. Το άθροισμα των εμπειριών μου είναι το παρόν μου, άρα όλες οι αναμνήσεις μου είναι ενσωματωμένες σ’ αυτό που είμαι σήμερα. Δεν άφησα ποτέ κάτι πίσω ώστε να χρειαστεί να επιστρέψω σ’ αυτό. Το μόνο που νοσταλγώ είναι το μέλλον, όπως έχει πει ο Νικόλας ο Τριανταφυλλίδης.
– Ποια ομάδα του ΠΑΟΚ και ποιας χρονιάς θεωρείς την καλύτερη όλων των εποχών;
Μπορώ να μιλήσω μόνο για τα τελευταία τριάντα χρόνια, που παρακολουθώ από κοντά και συνεπέστατα: Καμία. Φέτος συμπληρώσαμε 31 χρόνια δίχως πρωτάθλημα και είναι αστείο να μιλάς για καλύτερες ομάδες όταν έχεις ξεχάσει πώς είναι να βγαίνεις πρώτος, άρα και καλύτερος. Μπορώ να αναλύσω κερκίδες και εκδρομές κάθε χρονιάς, αλλά από ομάδες χόρτασα να πονάει το μυαλό μου βλέποντάς τις στο χόρτο. Ομάδες που απλώς χαιρόμουν να βλέπω ήταν ο ΠΑΟΚ του Χάαν το 1995, του Αναστασιάδη το 1997 και το 1998, του Μπάγεβιτς το 2001 και το 2002, του Σάντος το 2009, αλλά αποσπασματικά και δίχως συνέπεια.
– Φέτος ο ΠΑΟΚ θα παίξει ξανά προκριματικά Champions League. Τι θυμάσαι από τις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές του ΠΑΟΚ στην Ευρώπη και ποια θεωρείς την κορυφαία στιγμή;
Κορυφαία στιγμή ήταν όσα συνέβησαν μετά το 27ο λεπτό του ΠΑΟΚ-Σπάρτακ Τρνάβα, τον Αύγουστο του 1997. Χρειάζεται ανάλυση σελίδων για να τεκμηριωθεί αυτή η άποψη, αλλά ας το θέσουμε ως την ολοκληρωτική κατάρρευση μιας ολόκληρης γενιάς Παοκτσήδων που είχαν ζήσει επί πενταετία την απόλυτη ευρωπαϊκή απομόνωση, λόγω της τιμωρίας μας από τα επεισόδια με την Παρί, και την ταυτόχρονη αναγέννηση μιας επόμενης, πιο αισιόδοξης και χοντρόπετσης γενιάς Παοκτσήδων, γεγονότα που συνέβησαν στο ίδιο ματς, μέσα σε λίγα λεπτά.
Το 0-3 που έγινε 5-3 και όσα σήμανε αυτή η ανατροπή στη συνέχεια, με τον αποκλεισμό της Άρσεναλ και τη σταδιακή επαναφορά του ΠΑΟΚ στην ευρύτερη κορυφή των συνεπών ευρωπαϊκών ομάδων στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ, τα βάζω πάνω από οποιαδήποτε άλλη σχετική ευρωπαϊκή μαρτυρία μου με τον ΠΑΟΚ, ακόμα και από το ταξίδι στο Παρκ Ντε Πρενς και τα χιλιάδες μικρά και μεγάλα που έχω να θυμάμαι από τότε.
Η Νάπολι του Μαραντόνα, τα πέναλτι με τη Σεβίλλη, ο αποκλεισμός της Μαλίν στο 87’, το έπος της Κωνσταντινούπολης στην παράταση, αλλά και τα αμέτρητα «παραλίγο» μας -αυτό που δε γιατρεύεται είναι που δεν κατάφερε επί 210 λεπτά να μας βάλει γκολ η Μπάγερν Μονάχου και χρειάστηκε τη βοήθεια του διαιτητή στη διαδικασία των πέναλτι με τις διαρκείς επαναλήψεις για να μας αποκλείσει με 9-8.
