Της Δανάης Τανίδου*
Πριν από 4 χρόνια η ζωή και το σώμα μου θεώρησα ότι με πρόδωσαν. Με ανάγκασαν να περιέλθω σε μια κατάσταση ημιακινησίας στην αρχή και ακινησίας λίγο αργότερα.
Οι γιατροί επέβαλαν την ακινησία ως μέθοδο αποτροπής του χειρουργείου, που όμως δεν απετράπη. Τέσσερα χρόνια τώρα ευτυχώς κινούμαι, αλλά οι πόνοι παραμένουν. Το βασικό μου ερώτημα όμως ήταν το «γιατί να συμβεί αυτό;». Εντάξει υπήρχε ένα παθολογικό ζήτημα, αλλά προσωπικά δεν πιστεύω πως άλλο πράγμα είναι η ψυχή του ανθρώπου και άλλο είναι το σώμα του. Το ένα ζει μέσα στο άλλο και είναι συγκοινωνούντα δοχεία που ανταλλάσσουν μηνύματα που το μυαλό πολλές φορές αποκρύπτει.
Έτσι συνειδητοποίησα πως το πρόβλημά μου ήταν ότι ποτέ δεν έμαθα να περπατάω. Αλήθεια. Πάντα φοβόμουν πως στο επόμενο βήμα που θα έκανα θα έπεφτα. Γιατί από το φόβο τους μην πάθω κανένα κακό, όσο ήμουν μικρή, οι δικοί μου δεν με άφησαν ποτέ να πέσω για να μάθω τι γίνεται μετά. Και από το φόβο του να πέσω χωρίς να το καταλάβω, σταμάτησα να περπατάω.
Όταν όμως σταμάτησα να περπατάω, μετά από λίγο καιρό κατάλαβα ότι σταμάτησα και να ζω. Εκείνη τη στιγμή είπα ένα δυνατό ΣΤΟΠ και πήρα το χρόνο μου για να βάλω το μυαλό μου και την ψυχή μου να δούνε αυτά που απέφευγαν να δουν!
Σκέφτηκα όλες τις φορές που είχα πέσει πραγματικά: τότε στη Β’ Λυκείου που έπεσα μπροστά σε όλη την τάξη μου -είχαμε πάει εκδρομή στο Ναύπλιο και έφαγα μια θεαματική βουτιά μέσα σε μια λακκούβα με λασπόνερα βγαίνοντας από το μουσείο.
Τι έκανα; Καθόμουν μέσα στα νερά και έκλαιγα από τα γέλια, γιατί πραγματικά μου είχε φανεί απίθανα αστείο. Τι έκαναν και όλοι οι άλλοι; Γελούσαν και δεν με πείραζε καθόλου. Την άλλη φορά που είχα πέσει φορώντας κάτι ψηλά παπούτσια και με είδε αυτός που μου άρεσε (επίσης στην εφηβεία μου). Να μη θυμηθώ όταν πολύ μικρή έπεσα από μια κούνια και χτύπησα το κεφάλι μου.
Όλο το βράδυ δεν έπρεπε να κοιμηθώ για να μην πάθω διάσειση (ωραίο ήταν εκείνο το βράδυ. Η μαμά μου, μου διάβασε σχεδόν ΟΛΑ τα παραμύθια μου). Ή όταν έπεσα από την ψηλή τσουλήθρα και απλά τη γλίτωσα με μπόλικους μώλωπες και γδαρσίματα στα πόδια. Όλες εκείνες τις άπειρες φορές που είχα πέσει, με τελευταία εκείνη στην αυλή του σχολείου που έπεσα μπροστά στους μαθητές μου. Τι έκανα; Γέλαγα. Και ύστερα; Σηκώθηκα και προχώρησα.
Μετά είπα να σκεφτώ για τις άλλες πτώσεις μου. Τις λεγόμενες αποτυχίες μου. Πτώσεις μου διαβάζονται καλύτερα. Πτώση να περάσω στο προαπαιτούμενο της υποκριτικής (κλάμα!!!) που ευτυχώς και έγινε έτσι. Με τίποτα δεν θα μπορούσα να είμαι ηθοποιός (τόση έκθεση), άσε που μετά ανακάλυψα την ομορφιά του γραψίματος. Πτώση να καταφέρω να χάσω όλα εκείνα τα ατελείωτα κιλά, που όπως τα έχανα τα ξανάπαιρνα, αλλά τελικά κάποια τα ξεφορτώθηκα. Πτώσεις με λάθος επιλογές στην προσωπική μου ζωή που με έκαναν όμως να δω ποια είναι η ζωή που πραγματικά θέλω να ζήσω.
Μια σειρά από ατελείωτες πτώσεις που ως εκ θαύματος με κράτησαν όρθια και ζωντανή. Πτώσεις που με έκαναν να είμαι λίίίίγο πιο σοφή.
Δεν θα το παίξω έξυπνη. Δεν θα σταματήσω ποτέ να φοβάμαι τις πτώσεις, την αποτυχία. Τώρα είναι ξανά μια στιγμή στη ζωή μου που καλούμαι να περπατήσω και να κάνω πιο μεγάλα βήματα. Και όσο πιο μεγάλο το βήμα, τόσο πιο μεγάλη η πτώση. Φυσικά και φοβάμαι. Φυσικά και αγχώνομαι. Δεν έγινα ένας άλλος άνθρωπος. Όμως έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου. Να μη σταματάω να περπατάω ό,τι και αν συμβεί. Γιατί και οι πτώσεις έχουν πολύ γέλιο τελικά!!
* Θεατρολόγος – συγγραφέας
