Ένα βήμα προς την πραγματική ενιαία Ευρώπη αποτελεί το σχέδιο για την υιοθέτηση ενός κοινού κατώτατου ευρωπαϊκού μισθού. Το I have a dream του Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ απαιτεί την αλλαγή της συμπεριφοράς των ισχυρών κρατών-μελών για τη δημιουργία μιας πραγματικής ευρωπαϊκής οικογένειας.

Η Ε.Ε. για να ανταποκριθεί στις προκλήσεις του οικονομικού γίγνεσθαι και τον ανταγωνισμό από Κίνα και Αμερική, χρειάζεται συντονισμό της παραγωγής, ανάδειξη των προϊόντων και ρύθμιση των αμοιβών. Κάποιοι έχουν ενστάσεις για το εγχείρημα αλλά μακροπρόθεσμα ο δρόμος για τη ενιαία ευημερία θα είναι πιο σύντομος. 

Το συγκεκριμένο θέμα ξεκίνησε από τη Γερμανία τον Ιανουάριο του 2015, ενώ φέρεται να συζητείται και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, παρά τις πολιτικές αντιδράσεις. 

 

MAD

 

Κατώτατος μισθός ως Μονάδα Αγοραστικής Δύναμης

 

Ο Γάλλος ευρωβουλευτής των Σοσιαλιστών Γκιγιόμ Μπαλάς έκανε μία εισήγηση προτείνοντας την προοδευτική θέσπιση ενός κοινού βασικού μισθού στην Ευρώπη.

Όπως ανέφερε, θα μπορούσε να ρυθμιστεί στο ύψος του 60% του βασικού μισθού της κάθε ευρωπαϊκής χώρας. Η συγκεκριμένη πρόταση εγκρίθηκε από την πλειοψηφία των βουλευτών, ελπίζοντας ότι θα καταχωρισθεί στην αναθεώρηση της Οδηγίας για την απόσπαση των εργαζομένων. Ωστόσο, στο έγγραφο το οποίο δημοσιεύθηκε από την Κομισιόν τον περασμένο Μάρτιο, δεν υπήρξε κάποια αναφορά στη θέσπιση βασικού μισθού.

Επίσης, το εν λόγω ζήτημα τέθηκε την προηγούμενη εβδομάδα και τον ίδιο τον πρόεδρο της Κομισιόν, καθώς υποστήριξε πως αποτελεί ζήτημα «κοινωνικής δικαιοσύνης».

 

Μεγάλη ψαλίδα αμοιβών

Παρά την πρόοδο η οποία έχει γίνει, υπάρχουν αρκετές διαφωνίες στις Βρυξέλλες, σχετικά με τη θέσπιση βασικού μισθού και την απόσπαση εργαζομένων. Ο ευρωβουλευτής των Σοσιαλιστών Φιλίπ Κορντερί δήλωσε ότι «αποτελεί ρεαλιστική φιλοδοξία και θα έλεγα αναγκαιότητα η θέσπιση ενός βασικού μισθού».

Σήμερα 6 χώρες (Ιταλία, Κύπρος, Αυστρία, Δανία, Φινλανδία και Σουηδία) δεν έχουν θεσπίσει ένα βασικό μισθό, ενώ υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ των βασικών μισθών σε κάποιες χώρες. Για παράδειγμα, ο βασικός μισθός της Βουλγαρίας το 2016 ήταν στα 216 ευρώ, ενώ στο Λουξεμβούργο ανήλθε στα 1.923 ευρώ.

«Εάν η διαφορά εκφραστεί σε αγοραστική δύναμη, οι αποστάσεις είναι μικρότερες, ωστόσο είναι έντονη η ανισότητα» δήλωσε ο Μπαλάς, ενώ προσέθεσε ότι σε πολιτικό επίπεδο είναι αναγκαίο να πειστούν όλοι οι εταίροι.

Επίσης, η θέσπιση του κατώτατου μισθού πρέπει να έχει και μία νομική βάση για να στηριχθεί. Το άρθρο 153 της Συνθήκης της Λισαβόνα ορίζει ότι «η Ένωση πρέπει να υποστηρίζει και να λειτουργεί συμπληρωματικά στις δραστηριότητες των κρατών μελών» που έχουν ως στόχο τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας.

 

Επιφυλάξεις από τις ανατολικές χώρες

Ανάμεσα στους εταίρους οι οποίοι θα χρειαστούν πειστικά επιχειρήματα είναι τα Ανατολικά κράτη, καθώς τα επίπεδα του βασικού μισθού τους βρίσκονται στα χαμηλότερα επίπεδα και η θέσπιση ενιαίου μισθού ενδέχεται να θέσει τέλος στο πολύτιμο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που έχουν.

Σύμφωνα με την αναφορά του Κορντερί, χωρίς τη θέσπιση νόμιμου βασικού μισθού στην ΕΕ, τα κράτη μέλη θα δυσκολευτούν σε μεγάλο βαθμό να προσελκύσουν επιχειρηματική δραστηριότητα ή κεφάλαιο.

Οι διαφωνίες έγκεινται στο γεγονός ότι εάν ο κατώτατος μισθός διαμορφωθεί κάτω από το 60% του εθνικού μέσου μισθού στις πιο ανεπτυγμένες χώρες, είναι πιθανό να ασκηθεί πίεση και να μειωθούν περαιτέρω οι μισθοί. Το γαλλικό ταμείο για παράδειγμα, πρότεινε ως ποσοστό το 45%-50% που θα αυξηθεί προοδευτικά στο 55%. Εάν επιτευχθεί αυτό στις ανατολικές χώρες, οι μισθοί θα αυξηθούν, καθώς ο κατώτατος μισθός βρίσκεται στο 40% του μέσου μισθού.