Του Πάνου Τσούμα

«Το να παρακολουθείς μια χώρα να αυτοκτονεί, δεν είναι κάτι που συμβαίνει συχνά. Κάποιος που δεν ξέρει, θα υποθέσει ότι είναι κάτι γρήγορο, βίαιο και εντυπωσιακό – όπως η γενοκτονία της Ρουάντα ή ο Βεζούβιος που σκέπασε την Πομπηία (…) Όχι, η εθνική αυτοκτονία είναι αργή διαδικασία – δεν είναι προϊόν μιας στιγμής.

»Συμβαίνει όταν μια κακή ιδέα έρχεται πάνω σε άλλη και πάνω σε άλλη κι άλλη κι άλλη κι άλλη και τα γρανάζια που κινούν τη χώρα αρχίζουν να γυρνούν πιο αργά και πιο αργά και η σκουριά αρχίζει να σκεπάζει τις κάποτε γυαλιστερές επιφάνειές τους. Επανάσταση – ψυχρή και οργισμένη. Μίσος, ως πολιτική στρατηγική. Νόμοι, που χρησιμοποιούνται για να διαιρούν και να εξουσιάζουν. Κανονισμοί φτιαγμένοι για να τιμωρούν. Εκλογές που χρησιμοποιούνται για να εδραιωθεί καθεστώς…».

Απόσπασμα από κείμενο του Αμερικανού συγγραφέα Joel Hirst* όσα προηγήθηκαν. Για τη Βενεζουέλα γράφει ο Hirst  -τίτλος του κειμένου του: «Η αυτοκτονία της Βενεζουέλας»- όπου η πορεία εθνικής αυτοκτονίας βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο -μέχρι και τα σχολεία υποχρεώθηκαν να λειτουργούν δυο μέρες την εβδομάδα λόγω αδυναμίας κάλυψης των αναγκών σε ηλεκτρική ενέργεια.

 

Σοσιαλ-επαναστατικό πρότυπο της εγχώριας ζερβοσύνης η Βενεζουέλα, δείχνει κατά πού οδεύει, επιταχύνοντας, η βαλκάνια (αγ)Ελλάς με κολαούζο τον υπο-πάτο του παρακμιακού μεταπολιτευτικού πάτου. Υπερβολική η εκτίμηση, θα πουν ενδεχομένως ορισμένοι, όμως ας προσέξουν τη συνέχεια:

 

Για να ξέρει πού πηγαίνει κάποιος (άτομο ή συλλογικότητα) απαιτείται να γνωρίζει πού βρίσκεσαι και πού πατάει. Προϋπόθεση, όμως, του να γνωρίζει πού βρίσκεται και πού πατάει, είναι να ξέρει από πού έρχεται. (Το λένε και αυτογνωσία όλο αυτό). Προσεγγίζοντας μ’ αυτή τη συλλογιστική τον «υπο-πάτο» που βρίσκεται στο πηδάλιο της ημέτερης, ούτως ή άλλως προβληματικής, εθνο-βαρκούλας, να δούμε πρώτα την καταγωγή του (από πού έρχεται).

 

Δεν θα το πω εγώ αυτό. Εμπιστεύομαι τον αοίδιμο Λεωνίδα Κύρκο, ο οποίος στην τελευταία του συνέντευξη-διαθήκη («Καθημερινή» 3-12-2006) είπε για τους πατέρες του κυβερνητικού (;) συριζομαζώματος:

«Από τη στιγμή που μπήκα μέσα στο αριστερό κίνημα ήμουνα δοσμένος σε αυτό. Δεν ήμουνα με την κριτική διάθεση που απέκτησα εκ των υστέρων, γι’ αυτό και τα όσα συζητάμε για νέους κ.τ.λ. τα ακούω βερεσέ. Ένας νέος αν δεν έχει εμπειρίες, δεν τις έχει ζήσει, δεν τις έχει βιώσει για να μπορεί να κάνει τον κριτικό έλεγχο, εύκολα παραδίδεται στους εντυπωσιασμούς. Ήρθε μια στιγμή που μπορούσα να δω πολλά πράγματα από τη συμπεριφορά του Ζαχαριάδη, δεν τα είδα. Και νιώθω μια ευθύνη. Δεν ασκούσα, βέβαια, τότε καμιά απολύτως επιρροή. Ήμουν ένα στελεχάκι της βάσης, που (…) δεν είχε το κουράγιο να δει κατάματα τους ανθρώπους, οι οποίοι στα μάτια του παρουσιάζονταν γιγάντιοι. Και είδα ότι όλοι αυτοί, ας μην τους πω όλους, ήταν περιτρίμματα. Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο -τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν- θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη νεολαία. Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες…».

 

«Περιτρίμματα» λοιπόν και «γελοίοι, χωρίς καμία παιδεία» οι «γίγαντες» που δεν κατάφεραν να εγκαθιδρύσουν στην ψωροκώσταινα παράρτημα του σοβιετικού… παράδεισου! Αν, στις μαύρες μέρες που ζούμε ως χώρα, ο Λεωνίδας θα έλεγε κάτι ανάλογο για τα… θηρία: Τσίπρα, Παππά, Φλαμπουράρη, Φίλη, Μπαλτά, Κατρούγκαλο Σκουρλέτη, Σπίρτζη, Δρίτσα… και το ταίρι τους, τον… μαραθωνομάχο Καμμένο, το αφήνω φλου…

 

Ο καθένας μπορεί να κάνει την εκτίμησή του, προσωπικά θα καταθέσω μόνο τη δική μου. Που λέει ότι, από όποια πλευρά και να το δεις, το ζερβοδεξιό σανίδι στο οποίο πατάει ο τόπος το τελευταίο δεκαπεντάμηνο είναι «μπανανόφλουδα» Βενεζουέλας ποικιλίας «Τσάβες-Μαδούρο». Η καθημερινά επιταχυνόμενη προς το χειρότερο πολυσχιδής διολίσθηση (θεσμική, οικονομική, κοινωνική, διοικητική, παραγωγική…) επιβεβαιώνει, θεωρώ, με τον καλύτερο τρόπο την εκτίμηση αυτή.

 

Είναι πρόδηλο επίσης, για τον υπογραφόμενο, πως είτε επιτευχθεί συμφωνία με την επιτροπεία, για τα μέτρα του τρίτου -και εμμέσως τέταρτου μνημονίου- είτε όχι, η διολίσθηση θα συνεχιστεί. Μόνο να προσθέσει στην ήδη συντελεσμένη καταστροφή είναι ικανή η «μπανανόφλουδα». Που σημαίνει ότι αν ολοκληρώσει το «έργο» της πάμε για «Βενεζουέλα plus»!

 

ΥΓ. Δεν έπεσε εξ ουρανού, εννοείται, η λάτιν μπανανόφλουδα «Τσάβες-Μαδούρο». Δικό μας «ζωντανό» είναι, τέκνο του καρπερού τέρατος που λέγεται νεοελληνική φαυλο-παράνοια. Όπως η ανθρώπινη ηλιθιότητα έτσι και η καθ’ ημάς φαυλο-παράνοια δεν ξεχωρίζει ιδεολογίες, πολικές παρατάξεις ή επίπεδα μορφωτικά και κοινωνικά εν γένει. Όποιος κάτι άλλο πιστεύει είναι περισσότερο επικίνδυνος και από τον εντελώς ηλίθιο.