Oι εφιάλτες μιας πενταετίας στα Final Four βυθίστηκαν το βράδυ της Κυριακής (15/5) στον Βόλγα και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, που πρόλαβε να τα δει όλα και σε αυτό τον τελικό με αντίπαλο τη Φενέρ (σ.σ. του «άρχοντα των δαχτυλιδιών» Ζέλικο Ομπράντοβιτς), ανέβηκε επιτέλους στο βάθρο. Δεν ξέρουμε αν θα άντεχαν άλλο σοκ οι Ρώσοι…
Του Βαγγέλη Σπυράκη (elefenet@gmail.com)
Το μπάσκετ σε γενικές γραμμές είναι δίκαιο άθλημα. Ό,τι σου παίρνει τη μία φορά, σ΄ το δίνει την επόμενη και πάει λέγοντας. Αυτό αποδείχθηκε την Κυριακή το βράδυ, στο «Mercedes O2 Arena», στον τελικό του Final Four ανάμεσα στην ΤΣΣΚΑ και τη Φενέρ. Η «Ρώσικη αρκούδα», που είχε φτάσει στην πηγή τα τελευταία χρόνια, αλλά νερό δεν είχε πιει… τα κατάφερε χθες βράδυ σε έναν από τους συναρπαστικότερους τελικούς σε Final-4.
Ειδικά μάλιστα για τον Χριάπα, ο χθεσινός τελικός ήταν η απόλυτη δικαίωση. Ο Βίκτορ ήταν ο μοιραίος άνθρωπος πριν από δύο χρόνια στο Μιλάνο, όταν είχε γλιστρήσει και χάσει την μπάλα, δίνοντας την ευκαιρία στον Τάιρις Ράις να δώσει τη νίκη στη Μακάμπι και να τη στείλει στον τελικό. Κόντεψε να σταματήσει το μπάσκετ το «χταπόδι», όπως τον λένε για τα μακριά του χέρια και την ικανότητά του να… κόβει τους αντιπάλους του.
Η φάση στο Μιλάνο τον σόκαρε. Μετά ήρθαν οι τραυματισμοί και έφτασε στο σημείο να σκέφτεται ακόμη και την απόσυρση. Ο Ιτούδης τον κράτησε στην ΤΣΣΚΑ. Αν ο Χριάπα είναι υγιής, κανείς προπονητής δεν είναι τρελός να τον αφήσει να σταματήσει. Στην εκπνοή του μεγάλου χθεσινού τελικού, ο Βίκτορ, σηκώθηκε πιο ψηλά απ’ όλους, μάζεψε το ριμπάουντ από το άστοχο τρίποντο του ΝτεΚολό και έστειλε την μπάλα στο καλάθι της Φενέρ, ισοφαρίζοντας σε 83-83.
Ό,τι του είχε στερήσει του σπουδαίου Βίκτορ η ιστορία το 2014, του το επέστρεψε φέτος με τον καλύτερο τρόπο. Και το άξιζε ο Χριάπα, γιατί ήταν ο κορυφαίος παίκτης της ΤΣΣΚΑ όταν η μπάλα άρχισε να καίει. Τα δικά του σουτ κράτησαν την ομάδα του όρθια στη μεγάλη αντεπίθεση της Φενέρ στο δεύτερο μέρος, οι άμυνές του επίσης.
Άξιζε και ο Μίλος Τεόντοσιτς, που τόσα και τόσα του έχουν χρεώσει από το 2009 και το πρώτο του χαμένο Φάιναλ Φορ (με τον Ολυμπιακό στο ίδιο γήπεδο). Ήταν 22 ετών τότε, έφτασε στα 29 και σχεδόν κάθε χρόνο έχανε το τρόπαιο με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να φανταστεί κανείς -και φυσικά ο ίδιος. Έξι χαμένες ευκαιρίες μετρούσε ο Μίλος, που και χθες… ψιλοτρελάθηκε στο τέλος, αλλά κράτησε την ψυχραιμία του και με τις εξαιρετικές πάσες του έδωσε έτοιμα καλάθια σε ΝτεΚολό και Χάινς.
Η μεγαλύτερη δικαίωση, όμως, ήταν για το ίδιο το club της ΤΣΣΚΑ. Για να είμαστε δίκαιοι η «Ρώσικη αρκούδα» ήταν αυτή που άξιζε περισσότερο τη νίκη, έστω κι αν ο χθεσινός τελικός επεφύλαξε ακόμη μια ανατροπή-θρίλερ. Οι Μοσχοβίτες ήταν αυτοί που έκαναν το τέλειο ημίχρονο και βρέθηκαν να προηγούνται με 21 πόντους στον τελικό. Αυτοί ήταν τελικά που δεν πανικοβλήθηκαν όταν βρέθηκαν πίσω στο σκορ στα 20» με δύο πόντους ή στο ξεκίνημα της παράτασης με τρεις. Σ’ αυτό το Final Four έμοιαζαν σαν να ετοιμάζονταν χρόνια για αυτή τη στιγμή. Για να κερδίσουν μ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπο.
Ίσως να ήταν και καλύτερα έτσι. Να ξορκίσουν μια και καλή τα όποια φαντάσματα. Η ΤΣΣΚΑ του 2016 είναι η ομάδα που κέρδισε, ήταν η ομάδα που κατάφερε να νικήσει αυτό που έτρωγε έναν ολόκληρο οργανισμό εδώ και οκτώ χρόνια.
Ο αθλητισμός είναι συνήθεια. Είναι επανάληψη. Και ρουτίνα. Όπως για παράδειγμα το σουτ. Όπως για παράδειγμα το να παλεύεις μέχρι το τέλος. Ή να γυρνάς παιχνίδια. Ακόμη και το να τα χάνεις.
Για αυτό και η ΤΣΣΚΑ έπρεπε να γράψει την ιστορία της έτσι, όπως έλεγε κι ο Ιτούδης. Για το Βερολίνο, για την Κωνσταντινούπολη, το Λονδίνο, το Μιλάνο και τη Μαδρίτη.
Συμπέρασμα; Η ΤΣΣΚΑ ήταν δίκαια η νικήτρια. Και ο Δημήτρης Ιτούδης έγινε δικαίως ο δεύτερος Έλληνας που κατακτά τη Euroleague. Ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει όχι απλά έναν τελικό, αλλά και τον άνθρωπο-φίλο-κουμπάρο του, που τον βοήθησε να γίνει ένας μεγάλος προπονητής. Τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς! Για αυτό ίσως η νίκη που πέτυχε χθες να είναι η πιο δύσκολη που μπορεί να πετύχει μια ομάδα.
ΥΓ. Το Φάιναλ Φορ 2016 στο Βερολίνο ήταν η απόλυτη έκρηξη συναισθημάτων! Το απίστευτο φινάλε τής πιο όμορφης ανθρώπινης ιστορίας, που όμως θα έχει κι άλλα επεισόδια στο μέλλον. Ο μαθητής Ιτούδης νίκησε το δάσκαλο Ομπράντοβιτς και αυτό -αν το καλοσκεφτείτε- καθιστά το story ακόμη πιο ελκυστικό από το να είχε κατακτήσει ο Ζοτς το ένατο τρόπαιο στην καριέρα του.
