Η Αριστερά είναι κάτι περισσότερο από το άθροισμα των αριστερών και των κομματικών φορέων τους. Η Αριστερά είναι κάτι -πολύ- περισσότερο από εκδοτήριο πιστοποιητικού ιδεολογικής καθαρότητας για να μετακληθεί όλο το σόι ενός αριστερού, η Αριστερά είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο, βαθύτερο και σημαντικότερο από το κυβερνών κόμμα, αλλά και από όλα τα άλλα κόμματα, ομάδες, κινήσεις και λοιπά γκρουπούσκουλα που υπάρχουν εν ονόματί της.
Η Αριστερά είναι ένας ψυχωμένος τρόπος να αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα, και να ενεργείς. Η Αριστερά είναι ένας τρόπος σκέψης και δράσης. Για πολλούς ανθρώπους, είναι η κοινωνική τους συνείδηση. Για ένα μέρος των υπολοίπων, είναι ο εφιάλτης τους, και για όσους υπολείπονται, δυστυχώς είναι το εφαλτήριό τους.
Τί σημαίνει Αριστερά σήμερα; Να σας πω εγώ: όταν διαβάζεις πως εξήντα δύο (62) άνθρωποι στη Γη κατέχουν πλούτο όσο και ο μισός πληθυσμός του πλανήτη, δηλαδή 3,5 δισεκατομμύρια (3.500.000.000) άνθρωποι, ο αριστερός άνθρωπος φρικάρει, οι γροθιές του σφίγγονται, κι αρχίζει να σκέφτεται πώς θα τα καταφέρει να αλλάξει αυτή την κατάσταση, πώς και τί θα πράξει ο ίδιος ώστε όλοι αυτοί οι υπέρογκοι πόροι να γίνουν τροφή, περίθαλψη, νερό, φάρμακα, στέγη, παιδεία και κοινωνική ασφάλιση σ’ όσους στερούνται όλα αυτά τα αγαθά, κι όχι ακόμα μία βίλα με δεκαοχτώ πισίνες, κι όχι ακόμα ένα ιδιωτικό τζετ με χρυσές χέστρες.
Ο αριστερός άνθρωπος αυτά οραματίζεται, όταν ο νεοφιλελεύθερος, όπως είναι σήμερα η πολιτικώς ορθή ονομασία του δεξιού, φαντασιώνεται τον εαυτό του στη θέση ενός εκ των 62 κροίσων– αυτή είναι η εδραία, η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς.
Αν έκανε λάθη και εγκλήματα η Αριστερά; Πάμπολλα. Και πολλά από αυτά ασυγχώρητα. Εάν στέγασε αρπακτικά, δολοφόνους, βολεψάκηδες, φανατικούς, παρτάκηδες ή ηλιθίους; Πολλούς. Όμως, ουδείς αναμάρτητος, άνθρωπος ή ιδεολογία. Το καλό, το δίκαιο που έχει φέρει στον κόσμο, στον παγκόσμιο πολιτισμό η Αριστερά είναι, πιστεύω, σπουδαιότερο από τον πόνο και την αδικία που έχει προκαλέσει. Εάν δεν ήταν η Αριστερά, οι εργάτες θα δούλευαν αδιαλείπτως μέχρι να πεθάνουν, χωρίς κανένα δικαίωμα – κάτι που σήμερα πάει να ξαναγίνει. Εάν δεν ήταν η Αριστερά, ο Άνθρωπος θα παρέμενε ένα εξάρτημα, ένα παρελκόμενο του εκάστοτε Άρχοντα, πλασμένο εκ Θεού μόνο και μόνο για να τρέφει, να υπερασπίζει, να διασκεδάζει και να εκτελεί το θέλημα του Άνακτα. Αν δεν υπήρχε η Αριστερά δεν θα ήμασταν πολίτες, αλλά υπήκοοι.
Όσοι σήμερα έχουν σκυλιάσει με την υπερφίαλη μωροφιλοδοξία ενός τύπου, που αυτοαποκαλείται Αριστερός, αλλά ασφαλώς δεν είναι, θα έπρεπε να κοιτάξουν το παλούκι που είναι μπηγμένο στο μάτι τους, πριν στηλιτεύσουν το άχυρο στο μάτι του διπλανού τους. Γιατί άλλο πράγμα είναι να κάνεις απολύτως θεμιτή κριτική στο κυβερνών κόμμα επειδή έχει περιμαζέψει τέτοια καϊνάρια στις τάξεις του, και άλλο να προσπαθείς να απαξιώσεις συλλήβδην την Αριστερά. Ειδικά όταν είσαι υποτελής, τσάτσος και τζουτζές των Αφεντικών, των Ισχυρών που ασφαλώς και δεν θέλουν τίποτα να αλλάξει ποτέ και πουθενά – ας πούμε στο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο, ώστε να συνεχίσουν τα κανάλια να ανακατεύουν, τσάμπα και ανενόχλητα, το εγκεφαλικό κουρκούτι των τηλεθεατών τους.
Σε ποιον να απολογηθεί η Αριστερά; Στον Μεσσία Κυριάκο, ο οποίος ευαγγελίζεται διαφάνεια και αξιοκρατία, όταν αυτές οι ίδιες οι αρετές ακούν “Μητσοτάκης” και πετούν αλαφιασμένες μακριά; Σε ποιον να απολογηθεί;
Στους δημοσιογράφους πολυτελείας, αυτά τα εκπαιδευμένα κανίς, που γλείφουν το χέρι που τα ταΐζει, δείχνοντας τα δόντια τους στους εχθρούς του Αφέντη, στα πρωτόζωα της κεντρώας σοσιαλδημοκρατίας, που λαθροβιώνουν στη λάσπη του πολιτικού περιβάλλοντος μόνο και μόνο από κεκτημένη ταχύτητα, σε ποιον, στον Γιωργάκη τον Παπανδρέου, που επανεφευρίσκει τη Δημοκρατία κάθε καλοκαίρι στις Σπέτσες, ανάμεσα σε μια τσιπούρα και μια βουτιά, σε ποιον, στον Παραπόταμο που στερεύει, στα μπασταρδάκια του Αδόλφου, σε ποιον, στην Καμαρίλα των Βρυξελλών, ή μήπως στις γραβατωμένες ύαινες του Χρηματοπιστωτικού Κεφαλαίου, που κάνουν ό,τι μπορούν ώστε οι πλούσιοι να γίνουν φαντασμαγορικά πλουσιότεροι και οι φτωχοί δραματικά φτωχότεροι;
Η Αριστερά δεν απολογείται σε κανέναν. Οι αριστεροί, όσοι από δαύτους κυβερνούν, οφείλουν να δίνουν λογαριασμό για τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους όχι μόνο στους άλλους αριστερούς πολίτες, που συμμερίζονται το αξιακό σύστημα της Αριστεράς, αλλά σε όλο τον κόσμο, σε όλο το λαό, που νομιμοποιεί την εξουσία τους.
