Μια οφειλόμενη τιμή στον σπουδαίο συγγραφέα Αντώνη Σαμαράκη αποδόθηκε πριν λίγες μέρες στην Πλατεία Αυδή, στο Μεταξουργείο. Παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου, πραγματοποιήθηκαν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του διεθνώς αναγνωρισμένου Έλληνα πεζογράφου, Αντώνη Σαμαράκη παρουσία της συζύγου του και ακούραστης συνοδοιπόρου του, και μετά θάνατον, Ελένης Σαμαράκη.

Το έργο φιλοτέχνησε ο γλύπτης Π.Τζανουλίνος. Η προτομή τοποθετήθηκε στην πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο, στη γειτονιά όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο σπουδαίος Έλληνας ποιητής και πεζογράφος.

Το πορτρέτο του Έλληνα πεζογράφου της μεταπολεμικής γενιάς, φιλοτεχνήθηκε σε λευκό μάρμαρο Διονύσου και είναι ρεαλιστικής τεχνοτροπίας. Πάνω στο μάρμαρο, αναφέρονται -εγχάρακτα- τίτλοι από τα σημαντικότερα έργα του Σαμαράκη.

Στην εκδήλωση, ο Δήμαρχος Αθηναίων Κώστας Μπακογιάννης, ευχαρίστησε τη σύντροφο ζωής του μεγάλου λογοτέχνη, που όπως είπε με τις δράσεις της διαιωνίζει τη μνήμη και τις ανθρωπιστικές αξίες του. Συνεχάρη επίσης τον Π. Τζανουλίνο για το έργο του που «στολίζει την πλατεία Αυδή, θυμίζει και τιμά το αέναο έργο του Αντώνη Σαμαράκη».

Όπως, ανέφερε: «Ο σπουδαίος αυτός άνθρωπος, έγινε η “φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή”. Ανύψωσε την ελευθερία ως απόλυτο και αναγκαίο ιδεώδες τόσο στο συγγραφικό όσο και στο κοινωνικό του έργο. Η κληρονομιά του συγγραφέα της πίστης και της ελπίδας, του “ποτέ δεν είναι αργά”, της άρνησης στον παραλογισμό του διχασμού, αποτελεί διαχρονική πηγή έμπνευσης και σημείο αναφοράς για όλες και όλους. […] Σήμερα, στο 2023, η σκέψη και η στάση του Α. Σαμαράκη γίνονται πυξίδα. Στην εποχή της αβεβαιότητας, των πολλαπλών κρίσεων και ματαιώσεων, της κατάρρευσης των οικουμενικών αξιωμάτων, η ανάγκη των νέων για πνευματικούς ηγέτες είναι ολοφάνερη κι επιτακτική».

Στα αποκαλυπτήρια της προτομής -μεταξύ άλλων- παρευρέθηκαν ο Υφυπουργός Πολιτισμού Νικόλας Γιατρομανωλάκης, εκπροσωπώντας τον Πρωθυπουργό, η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Φωτεινή Πιπιλή εκ μέρους του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, ο πρώην Πρόεδρος τη Βουλής Νίκος Βούτσης, ο Υφυπουργός Παιδείας Άγγελος Συρίγος, ο Α’ Αντιπρόεδρος της Βουλής Νικήτας Κακλαμάνης, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Κουρουμπλής, η Ευρωβουλευτής Ελίζα Βόζεμπεργκ, καθώς και Αντιδήμαρχοι της Αθήνας, εκπρόσωποι δημοτικών παρατάξεων και δημοτικοί σύμβουλοι. Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν επίσης η κ. Δάφνη Σημίτη και η κ. Γεωργία Σαμαρά.

Η Ελένη Σαμαράκη, σε δήλωσή της, ανέφερε: «Είναι μεγάλη τιμή, χαρά και συγκίνηση ο Αντώνης να ξαναγυρίζει κοντά μας, στην πλατεία Αυδή, στη γειτονιά που μεγάλωσε, μέσα στα καφενεία που του άρεσε πάντα να συχνάζει και φυσικά το σπουδαιότερο, ανάμεσα στους νέους που πλημμυρίζουν την πλατεία και τόσο τους πίστευε και τους στήριζε. Ανήκε πάντα στους νέους ανθρώπους που οραματίζονται και μάχονται για ένα καλύτερο κόσμο. Η μεγάλη αυτή τιμή απευθύνεται σε όλους τους πνευματικούς ανθρώπους που δίνουν ποιότητα και μαγεία στη ζωή μας!»

Ο Κώστας Μπακογιάννης, καλωσορίζοντας στην εκδήλωση την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, επισήμανε πως η παρουσία της τιμά τη γειτονιά της, το κέντρο της πόλης, τους κατοίκους που την κρατούν ζωντανή και ανθούσα, τονίζοντας πόσο σημαντική και ενθαρρυντική είναι η στήριξη της ΠτΔ στη μάχη για τη διατήρηση των ιστορικών αθηναϊκών κινηματογράφων και ευρύτερα της μοναδικής ταυτότητας και του χαρακτήρα της Αθήνας.

Ο Αντώνης Σαμαράκης, ο οποίος έφυγε από τη ζωή πριν από 20 χρόνια, διακρινόταν για τη μεγάλη του αγάπη προς τους νέους. Μάλιστα, δική του ιδέα ήταν η δημιουργία της Βουλής των Εφήβων, που έδωσε «φωνή» σε νέες και νέους από όλη τη χώρα. Θέλοντας να τον τιμήσουν, μαθητές από τη χορωδία του International Metropolitan School συμμετείχαν στα εγκαίνια με τέσσερα μελοποιημένα τραγούδια σε ποίηση Αντώνη Σαμαράκη.

The post Στην πλατεία Αυδή τα αποκαλυπτήρια της προτομής του Αντώνη Σαμαράκη appeared first on Enetpress.

“Αντώνης Σαμαράκης – Μία διαδρομή στον 20ό αιώνα”. Μια έκθεση για τη ζωή και το έργο του σημαντικού συγγραφέα στο Πολιτιστικό Κέντρο “Μελίνα” του Δήμου Αθηναίων

Ένα γράμμα στο οποίο ο Αντώνης Σαμαράκης περιγράφει τον σφοδρό έρωτά του για την αγαπημένη του σύντροφο Ελένη, κλέβει τις εντυπώσεις στην έκθεση για τη ζωή και το έργο του σπουδαίου συγγραφέα που εγκαινιάστηκε πριν λίγες μέρες στο Πολιτιστικό Κέντρο “Μελίνα” του Δήμου Αθηναίων και θα διαρκέσει έως τις 27 Απριλίου 2022.

Ο Σαμαράκης, που, όπως μαθαίνουμε, μέχρι την γνωριμία του με την μετέπειτα σύζυγό του ήταν ορκισμένος εργένης, μιλά στην επιστολή αυτή για “παραζάλη”: “η ένταση του έρωτά μου με αναστάτωνε”, γράφει. “Από τις πρώτες ώρες ένοιωθα πως είχα για τα καλά τσιμπηθεί μαζί της”…

Ο έρωτας αυτός κράτησε δεκαετίες, και συνεχίζεται αμείωτος -κι ας είναι πια, σχεδόν μισό αιώνα μετά τον γάμο τους, απών ο ίδιος και παρούσα μόνο εκείνη. Το αντιλαμβανόμαστε από το πάθος της Ελένης Σαμαράκη, καθώς μας ξεναγεί στην έκθεση μιλώντας μας για τα παρασκήνια της κοινής τους ζωής, για όσα κρύβονται πίσω από τις ημερομηνίες και τους σταθμούς του έργου του, για τις υποσημειώσεις της πορείας του. Λόγια και γράμματα καρδιάς, και στο τέλος της έκθεσης, κάτι που σε (συν)ταράζει: μια εικόνα της πραγματικής καρδιάς του Αντώνη Σαμαράκη που συντηρείται σε φορμόλη, στο Μουσείο Ανατομίας…

Η Ελένη Σαμαράκη είναι άλλωστε η αφανής πρωταγωνίστρια αυτής της συναρπαστικής έκθεσης που στήθηκε, με σημαντική καθυστέρηση λόγω της πανδημίας, για τα 100χρονα από τη γέννησή του συγγραφέα (θυμίζουμε πως το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού ανακήρυξε το 2020 Έτος Αντώνη Σαμαράκη). Η έκθεση διοργανώθηκε από το ΥΠΠΟ στο πλαίσιο του Λογοτεχνικού Έτους Αντώνη Σαμαράκη, με τη συνεργασία του Οργανισμού Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων.

Οι διηγήσεις της σε παρασύρουν: μας δείχνει την αγαπημένη πολυθρόνα του συγγραφέα, που υποδέχεται τον επισκέπτη της έκθεσης, και μας εξηγεί πως εκεί έγραφε, όχι στο γραφείο, αλλά στην πολυθρόνα του αυτή, πάνω σε έναν ξύλινο δίσκο που έβαζε στα πόδια του. Στην γραφομηχανή του, παραδίπλα, γινόταν η δεύτερη γραφή.

Μια σειρά από εκθέματα ξεδιπλώνουν την προσωπικότητα και το πολυσχιδές έργο του συγγραφέα: έργα σημαντικών καλλιτεχνών και αγαπημένων του φίλων  όπως του Παναγιώτη Τέτση και του Γιάννη Μπουτέα που εμπνεύστηκαν από τη μορφή και το έργο του, μια προθήκη με παράσημα και μετάλλια, γραμματόσημα που τον απεικονίζουν, κι ένα επίτοιχο χρονολόγιο που παρακολουθεί την ζωή του από τη γέννηση μέχρι τον θάνατό του -παρατηρούμε πως και ως μωρό είχε την ίδια χαρακτηριστική τσαχπίνικη έκφραση.

Μια φωτογραφία από το Χαλάνδρι διασώζει το πεύκο κάτω από το οποίο έγραφε, διάβαζε και εμπνεόταν τα πρώτα του ποιήματα, παιδί ακόμα. Το “Πεύκο του Αντώνη”, που βρισκόταν απέναντι από το σπίτι του, κοσμεί σήμερα μια μαρμάρινη πλάκα. Δυστυχώς το θαυμάσιο γλυπτό του Διονύση Γερολυμάτου με το παιδί που κρατάει τον ήλιο κλάπηκε…

Καθώς εξελίσσεται η έκθεση, και περιεργαζόμαστε τα βιβλία του σε προθήκες, μαθαίνουμε για την  χριστιανική του φάση, για την εποχή που πήγε εθελοντής στην Αιθιοπία (τότε ο εθελοντισμός δεν ήταν ακόμα καθόλου της μόδας), αλλά και για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε νέος, πριν αναγνωριστεί το έργο του, όταν το 1954, στα 35 του χρόνια, προσπαθώντας μάταια να πουλήσει το “Ζητείται Ελπίς” στα βιβλιοπωλεία που τον απέρριπταν, περίλυπος έγραψε μια αφιέρωση …στον εαυτό του: “Στον Αντώνη, κουράγιο! Αντώνης”. Ευτυχώς όμως,  ο Ευάγγελος Παπανούτσος διέκρινε την αξία του βιβλίου, και του αφιέρωσε μια επιφυλλίδα στην πρώτη σελίδα του “Βήματος”. Αυτή ήταν η αρχή μιας θριαμβευτικής πορείας στα ελληνικά γράμματα.

“Είχε κι ένα απωθημένο να γίνει ηθοποιός”, μας αποκαλύπτει γελώντας η κ.Σαμαράκη, “μάλιστα κάποια στιγμή μελέτησε ένα κείμενο και το είπε στον Κουν, ο οποίος, αφού τον άκουσε, ήρθε κατά πάνω του με ανοιχτά χέρια και του είπε: “Να μην σε ξανακούσω!!!”. Παρ’ όλ’ αυτά ο Αντώνης Σαμαράκης έκανε ένα πέρασμα στο πλευρό του Δήμου Σταρένιου στην ταινία το “Λάθος” (1975). Λίγο παρακάτω, ένας δίσκος βινυλίου μας θυμίζει πως ο μέγας Ένιο Μορικόνε είχε γράψει τη μουσική για το “Λάθος” του Peter Fleischmann με τον Μισέλ Πικολί. Υπήρξαν κι άλλες ταινίες, όπως το “Ποτάμι” του Κούνδουρου σε μουσική Χατζιδάκι, με τον Τίτο Βανδή.

Μας εντυπωσιάζει η συλλογή εξώφυλλων από  τις ξένες εκδόσεις των έργων του (λχ από τη ρώσικη έκδοση του “Λάθους”). Μετράμε 72 εξώφυλλα από τις συνολικά 133 ξένες εκδόσεις βιβλίων του. Οι επισκέπτες της έκθεσης φεύγουν με ένα υπέροχο, συλλεκτικό δωράκι: ένα σημειωματάριο με εξώφυλλο κάποιο από αυτά. Τι ωραία ιδέα…

Σε μια άλλη προθήκη βλέπουμε την αλληλογραφία του με ιερά τέρατα της εποχής: Αγκάθα Κρίστι, Ζορζ Σιμενόν, Χάρολντ Πίντερ, Οριάνα Φαλάτσι. Και βέβαια το γράμμα στο οποίο αποκαλύπτει τον έρωτά του για την (πανέμορφη) Ελένη του. Την παντρεύτηκε μέσα σε μια εβδομάδα. Εκείνη ήταν μόλις 20 χρονών.

Περίοπτη θέση στην έκθεση έχει το έργο “Διαστρωματώσεις” του στενού του φίλου Γιάννη Μπουτέα, σημαντικού εικαστικού, του οποίου ογκώδη έργα δεσπόζουν στο Μετρό Κεραμεικός. Είναι ένα κλειστό ράντζο, που πάνω του έχει έναν φωτεινό σταυρό από νέον. “Μια μέρα, βρήκα το ράντζο αυτό σε ένα μαγαζί στην Βεΐκου”, μας είπε “και το πήρα στο εργαστήριο μου. Όταν πέθανε ο Αντώνης, μου ήρθε η ιδέα να το κλείσω, και να το γεμίσω με διπλωμένες εικόνες σε μισοδιάφανο χαρτί. Το ράντζο παραπέμπει στο κρεβάτι: εκεί όπου γίνεται η σύλληψη της ζωής, δηλαδή εκεί που γεννιέται η ζωή αλλά και εκεί που τελειώνει η ζωή. Το κλειστό κρεβάτι (ράντζο) παραπέμπει στη ζωή που έφυγε αλλά ταυτόχρονα κλείνει μέσα του ιδέες…”. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν έβαζαν τα αγαπημένα τους αντικείμενα μέσα στον τάφο; “Ο Αντώνης εμπνεόταν από τις ειδήσεις και τις εικόνες των εφημερίδων. Οι διπλωμένες εικόνες μέσα στο ράντζο παραπέμπουν στις ιδέες του. Και η επιλογή ενός φωτεινού σταυρού από νέον εκφράζει τη συμπαντική ενέργεια”.

Το 2003 ο Αντώνης Σαμαράκης αφήνει την τελευταία του πνοή. Όμως έχει προνοήσει με κάθε λεπτομέρεια ακόμα και για το τέλος του. Οι οδηγίες προς την Ελένη είναι ξεκάθαρες: θέλει να δωρίσει το σώμα του στο ΕΚΠΑ για να βοηθήσει τους φοιτητές της Ιατρικής Σχολής στην έρευνά τους. “Ήταν δωρητής σώματος και προς το τέλος της ζωής του είχε παρακολουθήσει μαθήματα ανατομίας στο πανεπιστήμιο. Ήξερε πως είχαν έλλειψη σωμάτων”. Σήμερα, η καρδιά του και ο, τι έχει απομείνει από το σώμα του εκτίθενται στο Μουσείο Ανατομίας του ΕΚΠΑ.

“Αν πεθάνω εκτός Αθηνών θα με μεταφέρεις εσύ με ελικόπτερο”, της είχε πει -είχε προβλέψει για όλα. “Όταν συνέβη, και τα παιδιά στην Ιατρική Σχολή έμαθαν πως το σώμα που είχαν μπροστά τους ήταν του Αντώνη Σαμαράκη, δεν ήθελαν να τον κόψουν…”, λέει η σύντροφός του, που ακολούθησε κατά γράμμα τις οδηγίες του.

Δυο λόγια που διαβάζουμε στην έκθεση, συμπυκνώνουν το πνεύμα του Σαμαράκη: “Όσο υπάρχει ανησυχία, υπάρχει ελπίδα”… Τα λόγια αυτά μας συντροφεύουν φεύγοντας.

Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ

Ο Αντώνης Σαμαράκης πρωτοεμφανίστηκε στη λογοτεχνία στις αρχές της δεκαετίας του ‘30 μέσα από τις στήλες διαφόρων περιοδικών και το 1954 εξέδωσε την πρώτη του συλλογή διηγημάτων με τίτλο “Ζητείται ελπίς”. Ακολούθησαν κι άλλα βιβλία του, τα οποία εκδόθηκαν πολλάκις και μεταφράστηκαν σε όλον τον κόσμο σε πάνω από 30 γλώσσες. Το 1962 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος για τη συλλογή του “Αρνούμαι”, το 1966 με το Βραβείο των Δώδεκα – Έπαθλο Κώστα Ουράνη για το μυθιστόρημά του “Το Λάθος”, το 1970 με το Μεγάλο Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας στη Γαλλία για το ίδιο μυθιστόρημα και το 1982 με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας Europalia για το σύνολο του έργου του.

Ο Αντώνης Σαμαράκης υπήρξε ένας από τους πιο πολυδιαβασμένους και πολυμεταφρασμένους Έλληνες δημιουργούς και ταυτόχρονα ενεργός πολίτης, ο οποίος στο έργο του αποτύπωσε τη σκέψη του καθημερινού ανθρώπου για τον ολοκληρωτισμό και την κρατική εξουσία, τον πόλεμο, την πυρηνική απειλή, τον βαθύτατο σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και τις ιδιαιτερότητές της. Το όνομά του ταυτίστηκε με την ελπίδα, τον ανθρωπισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ειδικότερα των παιδιών, καθώς -εκτός των άλλων- υπήρξε για πολλά χρόνια Πρέσβης Καλής Θελήσεως της UNICEF και ψυχή του θεσμού της Βουλής των Εφήβων.

Η έκθεση με τίτλο “Αντώνης Σαμαράκης – Μία διαδρομή στον 20ό αιώνα”, δομείται και αναπτύσσεται πάνω σε μία νοητή γραμμή ενός χρονολογίου -προσωπικού και δημόσιου, που διασχίζει περισσότερες από οχτώ δεκαετίες του γεμάτου με σημαντικά γεγονότα 20ού αιώνα, ξεκινώντας από τη γέννηση του τιμώμενου δημιουργού, το 1919, έως και τον θάνατό του, το 2003.

Με άξονα το χρονολόγιο αυτό, η έκθεση φιλοδοξεί να συντελέσει σε ένα θεωρητικό αλλά και οπτικό διάλογο, ανάμεσα στα εκθέματα, προσωπικά αντικείμενα, ελληνικές και διεθνείς εκδόσεις των έργων του, έργα φιλοτεχνημένα από Έλληνες εικαστικούς, χειρόγραφα του Αντώνη Σαμαράκη αλλά και άλλων διακεκριμένων προσωπικοτήτων, έγγραφα, άρθρα, προβολές και φωτογραφίες.

Εκθέματα τα οποία προέρχονται από όλο το φάσμα της ζωής του συγγραφέα και με τα οποία αναδεικνύονται οι άρρηκτα συνδεδεμένες πορείες του, τόσο η προσωπική όσο και η καλλιτεχνική, προβάλλεται το συγγραφικό και το ανθρωπιστικό έργο του και παράλληλα καλύπτεται ιστορικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά μία μεγάλη χρονική περίοδος της Ελληνικής ιστορίας.

Την έκθεση,  επιμελήθηκε ο αρχιτέκτων Γιώργος Ρυμενίδης με την ολόψυχη προσφορά και συμβολή της Ελένης Σαμαράκη, αγαπημένης συζύγου του Αντώνη, η οποία έδωσε ανεπιφύλακτα πλήρη πρόσβαση στο προσωπικό της αρχείο, υπό την εποπτεία της Διεύθυνσης Γραμμάτων της Γενικής Διεύθυνσης Σύγχρονου Πολιτισμού του Υπουργείου Πολιτισμού καθώς, βέβαια, και με την υποστήριξη της Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων, στην οποία η Ελένη Σαμαράκη δώρισε πρόσφατα ένα σημαντικό κομμάτι του αρχείου τού δημοφιλούς και αγαπητού στο ευρύ κοινό συγγραφέα.

INFO

H έκθεση θα διαρκέσει έως τις 27 Απριλίου 2022.

Είσοδος ελεύθερη.

Πολιτιστικό Κέντρο “Μελίνα” του Δήμου Αθηναίων,

Ηρακλειδών 66 & Θεσσαλονίκης Θησείο, Στάση Μετρό Κεραμικός

The post «Στον Αντώνη, Κουράγιο! Αντώνης» appeared first on Enetpress.

Το Μορφωτικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ επιβεβαιώνοντας τον ρόλο που (οφείλει να) έχει, αλλά και τις προσδοκίες μας από τα εκλεκτά μέλη του, παρουσίασε πριν λίγο καιρό στα γραφεία της Ένωσης τη νέα του έκδοση: το λεύκωμα «Όταν ο Τύπος έγραφε την ιστορία του 1821».

Άκρως επίκαιρο τις μέρες αυτές της επετείου της 25ης Μαρτίου, και βέβαια της συμπλήρωσης 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση, διεκδικεί -και λόγω θέματος αλλά και λόγω καλαισθησίας- μία περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μας.

Έχοντας «βομβαρδιστεί» τον τελευταίο χρόνο με (εν πολλοίς τετριμμένες) εκδηλώσεις για την επέτειο, είναι ευχής έργον ότι έχουμε στα χέρια μας το συναρπαστικό αυτό πόνημα με την υπογραφή σημαντικών μελών της ΕΣΗΕΑ, το οποίο αποτελεί μια αναδρομή στην ιστορία του Τύπου: ο ελληνικός Τύπος ξεκίνησε ως χειρόγραφος στα χρόνια του αγώνα και συνεχίστηκε, εδώ και στο εξωτερικό, ως έντυπος πλέον, συχνά κάτω από αντίξοες συνθήκες, συμβάλλοντας σημαντικά στην εξέλιξη του απελευθερωτικού αγώνα, ενημερώνοντας αγωνιστές και κοινό.

Ταυτόχρονα αποτελεί ευτυχή συγκυρία η συνεργασία του Μορφωτικού Ιδρύματος με την πάντα δραστήρια (και πρόθυμη να συνδράμει σε σοβαρές πρωτοβουλίες σαν κι αυτή) Ελληνογερμανική Αγωγή που για άλλη μία φορά τιμά τον παιδευτικό της ρόλο πέρα από τα στενά όρια του σχολείου.

Όπως σημειώνει στην εισαγωγή του λευκώματος η Κατερίνα Λυμπεροπούλου, δημοσιογράφος, μέλος του ΔΣ του Μορφωτικού Ιδρύματος και υπεύθυνη συντονισμού έκδοσης, οι πρωτότυπες εφημερίδες από τις οποίες αντλήθηκε το υλικό είναι: Ελληνικά Χρονικά, Φίλος του Νόμου, Γενική Εφημερίς, Λόγιος Ερμής. Επίσης, Σάλπιγξ Ελληνική (φωτογραφική ανατύπωση του 1958) και Αχελώος (ο τίτλος και ο λογότυπος του οποίου ελήφθησαν από το περιοδικό Νέος Ελληνομνήμων του έτους 1904).

Οι 10 θεματικές γύρω από τις οποίες αναπτύσσεται η έκδοση είναι: Οι χειρόγραφες εφημερίδες του αγώνα • «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος»: Η κήρυξη της επανάστασης • Η ανεξαρτησία του Τύπου στην επανάσταση • Οι φιλέλληνες και η συμβολή τους στον αγώνα • Το ιδανικό της ελευθερίας στον Τύπο • Τα οικονομικά του αγώνα • Αγώνας και εξωτερική πολιτική • Εσωτερική πολιτική και διχόνοια των Ελλήνων • Μεσολόγγι: Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι – Δ. Σολωμός • Ο πρώτος κυβερνήτης του νέου ελληνικού κράτους.

Γράφουν: Τίτος Αθανασιάδης, Πέτρος Ευθυμίου, Παύλος Τσίμας, Έλενα Χουζούρη, Νικόλας Βαφειάδης, Άγγελος Στάγκος, Κώστας Ιορδανίδης, Σωτήρης Μανιάτης, Χρήστος Μπάρλας, Δημήτρης Ψυχογιός. Και το επίμετρο, η γραμματέας του Μορφωτικού Ιδρύματος Φανή Πετραλιά.

«Το δικαίωμα “να πνέωσι και να ζώσι” είναι εξίσου σημαντικό με το δικαίωμα της έκφρασης του λόγου». Με αυτά τα λόγια ο Παύλος Τσίμας υπογράμμισε τη διαχρονική

αξία της ελεύθερης έκφρασης του Τύπου σε κάθε στιγμή του εθνικού μας βίου, στο πλαίσιο της διαδικτυακής παρουσίασης του λευκώματος.

«Πιάσαμε κυριολεκτικά στα χέρια μας πρωτοσέλιδα που είχαν αγγίξει οι πρωταγωνιστές της Επανάστασης στο πολιορκούμενο Μεσολόγγι», είπε χαρακτηριστικά ο γενικός διευθυντής της Ελληνογερμανικής Αγωγής Σταύρος Σάββας, ενώ ο Νικόλας Βαφειάδης ανέφερε: «Ως πολεμικός ανταποκριτής αγαπώ την έξαψη της μάχης, όμως πίσω από αυτό υπάρχει ένας αγώνας να δοθεί νόημα στην ίδια της έννοια της ελευθερίας – κι εκεί έπαιξε ρόλο κομβικό ο Τύπος». Προσθέτοντας ότι μέσα από τα πρωτοσέλιδα της εποχής αναδύεται και ένα από τα χαρακτηριστικά των Ελλήνων που δυστυχώς παραμένει αναλλοίωτο μέχρι σήμερα: το χαρακτηριστικό των ανθρώπων που έλεγαν «τι με μέλει». Κι απαντώντας σε ερώτηση της Κατερίνας Λυμπεροπούλου, ανέφερε ότι σήμερα, σε συνθήκες πανδημίας, το «τι με μέλει» οδηγεί στην αδυναμία κατανόησης της κρισιμότητας των στιγμών.

«Η ιστορία ή εμείς αποφασίζουμε να παραλείψουμε ή να αποκρύψουμε πράγματα. Πολλά πράγματα που δεν μας αρέσουν μένουν στην άκρη. Συχνά εστιάζουμε στα πιο πομπώδη και θριαμβευτικά και πολλές φορές παρουσιάζουμε τα γεγονότα διαστρεβλωμένα», τόνισε με τη σειρά του ο διευθυντής σύνταξης της Εφημερίδας των Συντακτών, Σωτήρης Μανιάτης. «Δεν είναι οι εμφύλιοι στο DNA μας. Στις δυσκολίες είμαστε όλοι μαζί. Όταν, όμως, τις ξεπερνάμε βάζουμε τον εαυτό μας μπροστά. Σήμερα στην πανδημία φαίνεται πόσο εύκολα διχαστήκαμε».

Ο Μεσολογγίτης δημοσιογράφος Χρήστος Μπάρλας αναφέρθηκε στην πρώτη ελληνική τυπωμένη εφημερίδα: «Ο Λόγιος Ερμής ήταν τα social media της εποχής που κράτησαν τον λαό ενωμένο και τον οδήγησαν σε κάτι μεγαλύτερο κι ευρύτερο».

«Στη σύντομη ζωή του συναντήθηκε με το πνεύμα της επαναστατημένης Ελλάδας κι έγινε ήρωας των Ελλήνων δίνοντας το ίδιο του το αίμα. Σφαγιάστηκε στην έξοδο του Μεσολογγίου, αφού πρώτα είχε σκάψει κι είχε θάψει το τυπογραφείο του», είπε για τον εκδότη της πρώτης εφημερίδας του Αγώνα, «Ελληνικά Χρονικά», Ιάκωβο Ιωάννη Μάγιερ, η γραμματέας του Μορφωτικού Ιδρύματος, Φανή Πετραλιά.

Ο Παύλος Τσίμας, επεσήμανε ότι δεν έχει μελετηθεί η ιστορία των ελληνικών εφημερίδων όσο θα έπρεπε και τόνισε: «Είναι συγκινητικό ότι σε μια Επανάσταση, στην οποία οι πιθανότητες επιτυχίας ήταν ελάχιστες, οι αγωνιστές ένιωθαν την ανάγκη να εκδίδουν εφημερίδες. Οι σύγχρονοι δημοσιογράφοι καταγόμαστε από τους δημοσιογράφους του Αγώνα»

Όπως σημειώνει η πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ και πρόεδρος του Μορφωτικού Ιδρύματος Mαρία Αντωνιάδου στον πρόλογο του λευκώματος, «ο αναγνώστης έχει παράλληλα τη δυνατότητα να ενημερωθεί για το πλούσιο αρχείο της ανακαινισμένης βιβλιοθήκης της ΕΣΗΕΑ (που φέρει το όνομα του Δημήτρη Ι. Πουρνάρα, πρώην προέδρου της Ένωσης), μέρος του οποίου επικαλούνται οι συντάκτες των κειμένων. Εκεί και η εμβληματική ρήση που αναγράφεται στα Ελληνικά Χρονικά του ελβετικής καταγωγής πρωτοπόρου εκδότη-δημοσιογράφου Ιωάννη Ιάκωβου Μάγερ (1798-1826), που προτίμησε να ακολουθήσει τη θυσία των Μεσολογγιτών και να πεθάνει οικογενειακώς κατά τη δραματική έξοδο «Ἡ δημοσίευσις εἶναι ψυχή τῆς δικαιοσύνης», τίτλος που δεσπόζει στην κορυφή της κεντρικής αίθουσας της ΕΣΗΕΑ.

Η δε αναφορά (κάτω από τον τίτλο της έκδοσης) «Οι Ξενοφώντες της επανάστασης», στον ιστορικό, συγγραφέα καιφιλόσοφο της αρχαιότητας Ξενοφώντα γίνεται επειδή εκτιμάται ως ο πρώτος δημοσιογράφος -πολεμικός ανταποκριτής- σημαντικών γεγονότων της εποχής του. Γι’ αυτό άλλωστε και απονέμεται τιμητικό μετάλλιο με τη μορφή του, έπειτα από απόφαση του Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ, σε πρόσωπα που συμβάλλουν στο έργο της.

INFO

Το βιβλίο προσφέρεται δωρεάν, όπως άλλωστε όλες οι εκδόσεις του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ, στα μέλη της, καθώς και σε κάθε ενδιαφερόμενο.

The post «Όταν ο Τύπος έγραφε την Ιστορία του 1821» appeared first on Enetpress.

Διαβάζουμε στο εισαγωγικό σημείωμα του σχολείου:

«Έναν χρόνο τώρα…
που συναντιόμαστε, επικοινωνούμε, μαθαίνουμε από απόσταση…
που οι μάσκες δεν είναι μόνο για τους γιατρούς…
που η συνέντευξη λοιμωξιολόγων έχει μεγαλύτερη τηλεθέαση από το ποδόσφαιρο…
που τα ωραία μέρη δεν είναι αυτά με κόσμο…
που οι κοινωνικές αποστάσεις είναι για καλό…
που αθλούμαστε με κωδικό #6 και ψωνίζουμε με κωδικό #2…
που η υγεία όλων μας έγινε το πιο σημαντικό αγαθό…
που η ζωή μας άλλαξε…

Έναν χρόνο τώρα, από απόσταση, οι χαρακτήρες του Αρκά ξορκίζουν το κακό με «σκεπτόμενο» χιούμορ, μας εκπαιδεύουν στη νέα πραγματικότητα, μας μαλώνουν, όταν δεν τηρούμε τα μέτρα, μας θυμίζουν να χαμογελάμε κι ας είναι πίσω από τις μάσκες. Μας κάνουν να γελάμε και να βρίσκουμε ξανά αισιοδοξία και δύναμη».

Η έκθεση, που εγκαινιάστηκε διαδικτυακά την περασμένη εβδομάδα και θα διαρκέσει έως τις 22 Μαΐου, τιτλοφορείται «Από απόσταση. Περιλαμβάνει 42 προσεγμένες αναπαραγωγές έργων του Αρκά που διαμορφώθηκαν κι εκτυπώθηκαν αρχικά ως κόμικς από τον δημιουργό τους, κατά το διάστημα των δύο τελευταίων χρόνων (2020-2021), με αφορμή την πανδημία του κορονοϊού.

Όπως σημειώνουν οι διοργανωτές:

«Τον τελευταίο χρόνο βιώσαμε και συνεχίζουμε να βιώνουμε τις συνέπειες αυτής της πανδημίας, γεγονός που άλλαξε καθοριστικά τον τρόπο της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Ανησυχίες κι εκνευρισμοί, οδυνηρές απώλειες και αποστασιοποιήσεις, πρωτόκολλα κι αντιδράσεις, μαζί με περιορισμούς και στερήσεις, φόβους κι ελπίδες, νοσταλγίες αλλά κι ευτράπελα ήταν όσα γνωρίσαμε, τα οποία δεν θα μπορούσαν ασφαλώς να αφήσουν ασυγκίνητο τον Αρκά, έναν σκιτσογράφο με τόσο καυστικό χιούμορ. Έναν ευφάνταστο και πολυδιάστατο κομίστα, που εδώ και σαράντα χρόνια μας συνοδεύει καθημερινά σχολιάζοντας με ευφυία κι αυτοκριτική διάθεση, με καυστικότητα κι άλλοτε με ειρωνεία, πολλές από τις συνήθειες και τα απρόβλεπτα, τις αινιγματικές ή αμήχανες συμπεριφορές και παραδοξότητές μας, μέσα πάντα από το μοναδικό του χιούμορ».

Αρκεί μια γρήγορη ματιά στα έργα της έκθεσης, για να διαπιστώσουμε την έμφαση που δίνει ο καλλιτέχνης στην ανευθυνότητα που παραδοσιακά χαρακτηρίζει τον μέσο νεοέλληνα (στη λογική του γνωστού «δε βαριέσαι»): «Ο κόσμος δυσκολεύεται να κατανοήσει τις οδηγίες των ειδικών, γιατί περιέχουν άγνωστες μέχρι τώρα λέξεις, όπως «ατομική ευθύνη», διαβάζουμε σε μια γελοιογραφία του, ενώ αλλού δημιουργεί το δικό του «rapid test βλακείας»: Ο κορονοϊός είναι μια παγκόσμια συνωμοσία. ΝΑΙ. ΟΧΙ.».

Κάποιοι ίσως σχολιάσουν πως ο ταλαντούχος σκιτσογράφος περιορίζει την κριτική του στην ατομική ευθύνη αφήνοντας στο απυρόβλητο τις παθογένειες της ελληνικής πολιτείας (βλέπε συνωστισμό στις ΜΕΘ, έλλειψη ιατρικού προσωπικού κλπ). Παρ’ ολ’ αυτά το πενάκι του δεν παύει να παράγει τροφή για σκέψη, τόσο γι’ αυτούς που τον αγάπησαν χρόνια τώρα, όσο και για τους νεότερους που τον πρωτογνωρίζουν σήμερα. Δεν διστάζει άλλωστε να περιλάβει και την Εκκλησία, όταν ας πούμε δείχνει δύο κορονοϊούς να συνομιλούν ως προς του πού θα βρουν πρόσφορο έδαφος, και να λένε: «μόνο στις εκκλησίες ελπίζουμε πια».

Την επιμέλεια της έκθεσης και του καταλόγου που θα κυκλοφορήσει, έκανε η Ιστορικός Τέχνης και Θεωρίας του Πολιτισμού (ΕΚΠΑ) κ. Αθηνά Σχινά.

INFO

Η έκθεση του Αρκά «Από απόσταση» θα φιλοξενείται έως και τις 22/5 στους διαδικτυακούς τόπους https://www.ea.gr/arkas/ και www.ea.gr/arkas/katalogos

The post «Από απόσταση» στην Ελληνογερμανική Αγωγή – Διαδικτυακή έκθεση για τον κορονοϊό, με έργα του Αρκά appeared first on Enetpress.

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο και συνεχίζει μια επιτυχημένη πορεία σε φεστιβάλ του εξωτερικού.

Στον ρόλο του γιατρού ο εκπληκτικός Προμηθέας Αλειφερόπουλος, ο οποίος βρίσκεται μόλις στην αρχή μιας πολλά υποσχόμενης κινηματογραφικής καριέρας. Τον ρόλο της αιθέριας κοπέλας ενσαρκώνει η Αναστασία – Ραφαέλα Κονίδη.

Και στο «τιμόνι» βρίσκεται, ο πρωτοεμφανιζόμενος Μίνως Νικολακάκης ο οποίος μας εξηγεί γιατί γύρισε  μια ταινία που δεν συνηθίζουμε να βλέπουμε στο ελληνικό σινεμά…

Πως σας ήρθε η ιδέα για την ιδιαίτερη αυτή ταινία;

«Εμπνευσμένος από τις ιστορίες των γιαγιάδων μου, αφηγήσεις του χωριού που έκρυβαν μυστικά για τα σκοτεινά σοκάκια του, τα σπίτια των συγχωριανών και την αύρα του δάσους, πολλές φορές μέσα σ’ ένα πέπλο δεισιδαιμονίας και παραδειγματισμού. Προσπάθησα να συνδυάσω αυτές τις ιστορίες με ταινίες του φανταστικού που ως παιδί τις ζήλεψα και προσπάθησα να τις κάνω στη χώρα μου. Οι περιορισμένοι πόροι για κάτι τέτοιο με οδήγησαν σε μία οικονομημένη παραλλαγή αυτών των ιστοριών, που νομίζω έδωσαν στην Άλυτη μια γοητεία ρεαλισμού του φανταστικού».

Στην Ελλάδα, λίγες είναι οι ταινίες genre (είδους). Οι περισσότεροι γυρίζουν ταινίες κοινωνικού προβληματισμού ή σχέσεων. Θεωρείτε πως το είδος της φαντασίας έχει αδικηθεί;

 «Είναι ένα θεματικό σινεμά στο οποίο δεν έχουμε ιδιαίτερη παράδοση, έχει πολλές κατασκευαστικές απαιτήσεις και πολλές φορές ‘ανταγωνιζόμαστε’ ξένες ταινίες με πολλαπλάσιους προϋπολογισμούς και τεχνική εμπειρία. Πάραυτα και η Άλυτη, στον πυρήνα της είναι μια ταινία σχέσεων, με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο. Κάθε ταινία του φανταστικού έχει μέσα του μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία, γιατί με αυτή ταυτίζεται ο θεατής και μπορεί να βυθιστεί στα όσα γίνονται, όσο απόκοσμα και να είναι. Αλλιώς είναι απλώς σινεμά του εντυπωσιασμού. Φέτος είχαμε αρκετές ελληνικές ταινίες που φλέρταραν με το φανταστικό και με χαροποίησε ιδιαίτερα. Ελπίζω να τις αγκαλιάσει και το ελληνικό κοινό για να υπάρχει και συνέχεια».

Θα δεχόσασταν τον όρο «λαϊκή-παραδοσιακή φαντασία»ή «φαντασία των μύθων»; Έχετε μελετήσει ιδιαίτερα τη λαϊκή μας παράδοση; Στο εξωτερικό  έχει αναπτυχθεί περισσότερο η ηρωϊκη, επική φαντασία, η φαντασία τρόμου…

«Είναι συναφείς όροι γιατί από παραλογές και μύθους αντλήσαμε στοιχεία της Άλυτης αλλά είμαι διστακτικός να πω ότι αποπειραθήκαμε να κάνουμε μια ακριβή απόδοση. Είχα κάνει μεγάλη έρευνα σε παραλογές, τα λαογραφικά βιβλία του Ν. Πολίτη αλλά και καταγραφές μαρτυριών ‘περίεργων’ φαινομένων από περιηγητές. Σε αντίθεση με τις ταινίες ηρωικής επικής φαντασίας και τρόμου, ένα έντονο σινεμά (κάποιες φορές ενοχικά απολαυστικό) το οποίο ‘φωνάζει’, εμείς επιλέξαμε να κάνουμε μια ταινία που να ‘ψιθυρίζει’. Έτσι δεν έκαναν και οι γιαγιάδες μας δίπλα από το τζάκι και ανατριχιάζαμε με τις πιο απλές ιστορίες;».

Είναι τόσο ευδιάκριτη η μαγική υπόσταση της ηρωίδας σας ώστε εικάζει κανείς πως πιστεύετε πως η μαγεία παίζει κάποιο ρόλο στη ζωή μας. Παίζει;

«Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο αλλά η μαγεία που εμείς εννοήσαμε στην ταινία, είναι αυτή με την οποία καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή, αν και τα λόγια είναι πολύ μικρά για να την ορίσουν και μοιραία τη στενεύουν. Ένα ηλιοβασίλεμα είναι μαγικό από μόνο του. Ο κεραυνοβόλος έρωτας επίσης. Ακόμα και ο ερωτικός αποχωρισμός εμπεριέχει συναισθήματα ιδιαίτερα. Μιλήσαμε για μία μαγεία ‘απτή’, της καθημερινής ζωής, που είναι πιο ενδιαφέρουσα όταν την αισθανόμαστε και να τη νιώθουμε παρά όταν την κατανοούμε».

Βλέποντας την «Άλυτη» μου θυμίσατε τα παραμύθια της γιαγιάς, που πάντα είχαν κάτι τρομακτικό. Θα θεωρούσατε των εαυτό σας ένα story teller εικόνων της σύγχρονης εποχής;

«Χαίρομαι ιδιαιτέρως που η Άλυτη σας έκανε αυτό το συνειρμό. Η εποχή μας είναι τόσο κορεσμένη από πληροφορίες και γεγονότα που δεν ξέρω τί είναι σύγχρονο πλέον. Νομίζω πάντα το διαχρονικό λάμπει και θα συνεχίσει να λάμπει ανεξαρτήτως τρέχουσας ροής γεγονότων. Πάντα με γοήτευαν οι ανθρώπινες ιστορίες οι οποίες όπου και να τις τοποθετήσεις,  ξεδιπλώνουν μία αλήθεια μακριά από χωρικά ή χρονικά πλαίσια. Κι αυτό τις κάνει να αντέχουν στο χρόνο. Δεν είναι και τυχαίο ότι στην ταινία μας πυρήνας είναι η αμφιταλαντευόμενη ερωτική ιστορία ενός σύγχρονου ανθρώπου με έναν άχρονο. Κάπως έτσι είναι ίσως και η σχέση μου με τη σύγχρονη εποχή».

Χρησιμοποιήσατε μια κατά κάποιον τρόπο ποιητική γλώσσα που θυμίζει 15σύλλαβο δημοτικών τραγουδιών. Αυτή η γλώσσα θεωρείτε πως λειτουργεί σήμερα;

«Στόχος μας είναι να δημιουργήσει στο θεατή μια άβολη και περίεργη αίσθηση με αυτή τη γλώσσα (όπως ακριβώς συμβαίνει και στον γιατρό με την κοπέλα) και σταδιακά, να τον οδηγήσουμε να την αποδεχθεί. Έτσι κι αλλιώς, μιλάμε για ένα πλάσμα ρομαντικό, άλλης εποχής, που προσπαθεί να ‘συναντηθεί’ όμως με έναν αστό γιατρό. Ο χαρακτήρας μιας τέτοιας ρομαντικής παρουσίας είναι κάτι το δυσεύρετο σήμερα και νομίζω, αν υπήρχε, σίγουρα θα αντιμετωπιζόταν με σκεπτικισμό, όπως πολλά πράγματα που παρεκκλίνουν από την καθημερινή μας συνήθεια. Αν όμως τους δώσουμε μια ευκαιρία ίσως κάποιες φορές να μας αιφνιδιάσουν ευχάριστα».

Πως  θα περιγράφατε την παράξενη αυτή και σαγηνευτική κοπέλα;

«Η Δανάη είναι ένας κλασικός και ίσως αρχετυπικός χαρακτήρας, αφού συνδέεται με ένα μύθο. Είναι η γυναίκα που το καλό και το κακό είναι δυσδιάκριτα στο φάσμα της ζωής της, στο απομονωμένο σπίτι της μέσα στο δάσος, καθώς μέσα της συνυπάρχουν τόσο το συναίσθημα, όσο και το ζωώδες ένστικτο.

Είναι το μοντέλο μιας ύπαρξης που μόνο αγάπη έχει για τον φυσικό κόσμο που μας περιβάλλει, και έχει μάθει να επιβιώνει με ένα πρωτόγνωρο τρόπο, ιδιαίτερα απέναντι σε ένα δυτικό κόσμο που επί σειρά δεκαετιών καταστρέφει τη φύση.  Μέσα σε όλη την πολυπλοκότητα του χαρακτήρα της και των συναισθημάτων της, παλεύει για την διατήρηση του κόσμου από τον οποίο όλοι καταγόμαστε».

Μιλήστε μου λίγο για τους δύο πρωταγωνιστές σας. Με τι κριτήριο τους επιλέξατε;

«Ο Προμηθέας και η Αναστασία-Ραφαέλα είναι δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί με μαεστρία στη “μεταμόρφωση”. Για λόγους που δε μπορώ να αποκαλύψω, για να μην προδώσω ανατροπές της ιστορίας, ο Προμηθέας ξεκινάει ως ο αγνός γιατρός που πάει να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε ένα χωριό και μετατρέπεται σε κάτι που του αλλάζει την κινησιολογία, αλλά και τον τρόπο ερμηνείας.

Aντιστοίχως η Αναστασία, κάτω από την προσωπείο μιας άχρονης κοπέλας που πάσχει από μια περίεργη δερματική ασθένεια, καλείται με ένα λυρισμό να ερμηνεύσει ένα ρόλο που έχουμε δει πολλές φορές στο σινεμά αλλά σπανίως με αυτό το ρεαλιστικό τρόπο. Στο δοκιμαστικό ‘έβγαλαν’ δύο διακριτούς και ξεχωριστούς χαρακτήρες, χαρακτηριστικούς του κόσμου τον οποίο εκπροσωπούσαν στην Άλυτη.»

Ως σκηνοθέτης ανησυχείτε για το μέλλον του κινηματογράφου αλλά και του επαγγέλματός σας εξαιτίας του κορωνοϊού;

 «Η πανδημία έσπρωξε ‘ευκολότερα’ τον κινηματογράφο σε μία κατεύθυνση που ήδη δειλά είχε πάρει. Την ατομική θέαση των ταινιών στο κινητό, που κατά τη γνώμη μου αποτελεί απλά μια μικρογραφία εμπειρίας. Η φόρμα αυτού του μέσου κατευθύνει την αφηγηματική διάθεση σε εκβιαστικούς δρόμους γιατί στόχος είναι να μην αποσπαστεί η προσοχή του θεατή σε άλλη πληροφορία.

Το σινεμά της αίθουσας με το οποίο έχω μεγαλώσει, πάντα ήταν μια συλλογική εμπειρία και το αίσθημα άλλαζε ανάλογα με τον κόσμο μέσα στην αίθουσα, έδινε δε τον απαραίτητο χώρο ο θεατής να βυθιστεί στην αφήγηση. Ανοίγουν μεν εναλλακτικοί επαγγελματικοί ορίζοντες στην δουλειά ενός σκηνοθέτη, γιατί υπάρχει απαίτηση για online περιεχόμενο, αλλά εύχομαι η θέαση ταινιών στην αίθουσα να μη γίνει μια εμπειρία ελίτ “συλλεκτών” όπως έχει γίνει για παράδειγμα το βινύλιο».

Ποια πιστεύετε ότι είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στο να κάνεις σινεμά σήμερα στην Ελλάδα;

«Είναι εξαιρετικά δύσκολο να κάνει κάποιος μια ταινία, πόσο μάλλον ως πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης. Όπως έχει διαμορφωθεί πλέον η βιομηχανία του παγκόσμιου κινηματογράφου, ακόμα και ο χώρος που υπάρχει για μία νέα ταινία είναι εξαιρετικά περιορισμένος. Ενδεικτικά λέω ότι η Άλυτη ήθελε τέσσερα χρόνια development και άλλα δύο μέχρι να βρεθούν τα χρήματα. Κατόπιν χρειαζόταν χρόνος για να κάνει μια καλή πρεμιέρα, μετά διανομές.

Όλα αυτά τα στάδια, για κάθε κινηματογραφιστή αποτελούν μικρούς άθλους, με πολλές αντιξοότητες, απογοητεύσεις που πολλές φορές κάνουν τα επόμενα στάδια αβέβαια. Στην Ελλάδα η δυσκολία πολλές φορές έγκειται στο ότι υπάρχει μια ‘αστάθεια’ σε πολλούς τομείς, αλλά αυτό είναι ίδιον την χώρας. Μία δόση ‘δονκιχωτισμού’ βοηθάει τα πράγματα και παρ’ όλες τις αντιξοότητες βγαίνουν ιδιαίτερες ταινίες και ‘περπατάνε’ καλά στο εξωτερικό. Εύχομαι κάποια στιγμή να καταφέρουν να κάνουν το ίδιο κι εδώ, και με ευκολότερο τρόπο από ότι τώρα».

The post Μίνως Νικολακάκης: Η Άλυτη, η μαγεία του σινεμά και τα τρομακτικά παραμύθια της γιαγιάς appeared first on Enetpress.

Η έκθεση αναφέρεται στην ιστορία ενός καστρομονάστηρου του 13^ου αιώνα στο Ιόνιο Πέλαγος. Το μοναδικής ιστορικής, αρχιτεκτονικής και πολιτισμικής σημασίας αυτό συγκρότημα δεσπόζει σε μια απομονωμένη γωνιά του Ιονίου, σε ένα λιλιπούτειο νησάκι (για να καταλάβετε πόσο μικρό, θα καταλάμβανε μόλις το ένα τρίτο ενός αεροδιάδρομου): πρόκειται για το νησί Σταμφάνη του συμπλέγματος των Στροφάδων. Παρ’ όλο το μικρό μέγεθός του, το νησί είναι μοναδικό όχι μόνο για τη ιστορία του αλλά και για την πλούσια χλωρίδα και πανίδα του, χάρη στη μοναδική γεωλογική του φυσιογνωμία.

Σύμφωνα με τα ιερά δίπτυχα του ναού, το καστρομονάστηρο ιδρύθηκε από έναν βυζαντινό αυτοκράτορα, ενώ για αιώνες άκμαζε εκεί μια αυτάρκης μοναστική κοινότητα. Ποια είναι η ιδιαιτερότητά του; Στον αμυντικό πύργο του συγκροτήματος βρίσκεται ένας οχυρωμένος ναός, σπανιότατη περίπτωση για τον ορθόδοξο κόσμο – για προστασία από τους αδίστακτους Τούρκους και Αλγερινούς πειρατές.

Η έκθεση υποδέχεται τον επισκέπτη με μια τεράστια επιδαπέδια αεροφωτογραφία των νησιών: για λίγο «πατάς» στον πανέμορφο θαλάσσιο χώρο όπου βρίσκονται οι Στροφάδες. Το μοναστήρι αυτό, μαθαίνουμε, το έχτισε ως τάμα η Ειρήνη της δυναστείας των Λασκαριδών, επειδή σώθηκε, πλέοντας σε αυτά τα νερά. Πράγματι, τα νερά, στο σημείο αυτό, μοιάζουν να στροβιλίζονται, «είναι μια θάλασσα σαν πλυντήριο», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Ροντ Χάικελ, συγγραφέας, ταξιδευτής και φίλος του McCabe.

Αν βρεθείς εκεί και λοξοδρομήσεις, ο επόμενος σταθμός είναι η Σικελία…

Η δομή της έκθεσης «χτίζεται» στην λογική της σταδιακής κορύφωσης του ενδιαφέροντος: στο τέλος σε αιφνιδιάζει και σε συγκινεί ταυτόχρονα, σαν το τέλος μιας καθηλωτικής ταινίας -και υπ’ αυτήν την έννοια είναι υποδειγματική.

Εκεί δηλαδή που μαθαίνεις για τους τελευταίους κατοίκους του νησιού, τον πατέρα Γρηγόριο (και την επί 38 χρόνια ασκητική ζωή του ταγμένου αυτού μοναχού των Στροφάδων), τον φαροφύλακα, και τον βαρκάρη που έφερνε προμήθειες στο νησάκι και ταυτόχρονα εκτελούσε χρέη ψάλτη (πτυχές μιας καθημερινότητας που τόσο όμορφα ξεδιπλώνει η Κατερίνα Λυμπεροπούλου μέσα από την έρευνά και τα κείμενά της), συνειδητοποιείς αίφνης πως όλα αυτά είναι παρελθόν. Πως ο πατέρας Γρηγόριος δεν ζει πια… Πως δεν ζει πια κανείς στους Στροφάδες. Και πως τα λόγια του μοναχού ήταν προφητικά: «Αν δεν στερεωθεί μόνιμα το μοναστήρι, στον πρώτο σεισμό θα καταρρεύσει». Κάτι ήξερε. Οι σεισμοί είχαν ξαναχτυπήσει το νησί παλιότερα…

Προς το τέλος της έκθεσης, έρχεται ένα ακόμα σοκ, όταν οι λαμπερές φωτογραφίες του Robert McCabe από το πανέμορφο καστρομονάστηρο, αντικαθίστανται με αυτές της κατάρρευσης του από τον σεισμό του 2018…

Σήμερα, το μοναστήρι βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση με επιτακτικό το αίτημα αναστήλωσης μετά από δυο καταστροφικούς σεισμούς το 1997 και το 2018. Ο επόμενος σεισμός μπορεί να είναι το τέλος του. Η έδρα του μοναστηριού και το λείψανο του Αγίου Διονυσίου που το καθαγίασε έχουν μεταφερθεί προσωρινώς στη γειτονική Ζάκυνθο από το 1717, μετά από επιδρομή και σφαγή των μοναχών. Η αναστήλωσή του, μαθαίνουμε, είναι στα σχέδια του ΥΠΠΟ. Κι αν υλοποιηθεί, ο μικρός αυτός περιβαλλοντικός και ιστορικός παράδεισος θα ξαναζωντανέψει και θα γίνει επισκέψιμος…

Η σειρά φωτογραφιών του Robert McCabe και η έρευνα της Κατερίνας Λυμπεροπούλου πλαισιώνονται από μοναδικά εκθέματα αλλά και κείμενα διακεκριμένων επιστημόνων και είναι ένας φόρος τιμής στη ζωή του τελευταίου μοναχού των δυσπρόσιτων Στροφάδων, τον πατέρα Γρηγόριο. Είναι επίσης μια κραυγή για την περιβαλλοντική διάσωση των Στροφάδων, που αποτελούν, μεταξύ άλλων, σημαντικό μεταναστευτικό σταθμό ορνιθοπανίδας, φιλοξενώντας ένα από τα σημαντικότερα δάση της δυτικής Ελλάδας.

Η έκθεση, είναι βασισμένη στο βιβλίο «Ο τελευταίος μοναχός των Στροφάδων» των Robert A.McCabe και Κατερίνας Λυμπεροπούλου. Η παρουσίαση της σειράς φωτογραφιών – τεκμηρίων του Robert McCabe πλαισιώνεται μεταξύ άλλων, από την μακέτα του Μοναστηριού από το 1910, την παρουσίαση της μελέτης αποκατάστασης του μοναστικού συγκροτήματος, και από αντιπροσωπευτικά δείγματα της μοναδικής χλωρίδας και πανίδας των Στροφάδων –μέρος της έκθεσης άλλωστε είναι ένα lightbox που παρουσιάζει την πλούσια ορνιθοπανίδα των νησιών.

Να πούμε επίσης πως πρόσφατα, η έκθεση εμπλουτίστηκε με σημαντικά κειμήλια της Μονής Στροφάδων, τεκμήρια της σπουδαιότητας της, τα οποία ταξίδεψαν από το Μουσείο Εκκλησιαστικής Τέχνης της Ζακύνθου όπου και φιλοξενούνται.

Μην τη χάσετε.

*Επιμέλεια έκθεσης: Ελένη Αθανασίου. Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός: Αλέξης Βερούκας

The post Ο τελευταίος μοναχός των Στροφάδων appeared first on Enetpress.

Στην Citronne της Πατριάρχου Ιωακείμ λοιπόν, στον 4^ο όροφο μιας πολυκατοικίας, που έχει φιλοξενήσει μέχρι και προβολές  (βλέπε  τη θρυλική ανεξάρτητη Iαπωνική ταινία επιστημονικής φαντασίας Tetsuo, του Shinya Tsukamoto, πριν λίγο καιρό), τώρα παρουσιάζει την ατομική  έκθεση του Νίκου Μάρκου, η οποία εγκαινιάστηκε πριν λίγες μέρες και θα διαρκέσει έως τις 30 Απριλίου. Ο καλλιτέχνης παρουσιάζει μία καινούργια φωτογραφική ενότητα, ως συνέχεια  της  ατομικής του έκθεσης “Monumenta Naturalia” το 2012.

Ο Νίκος Μάρκου παρατηρεί, συνθέτει και καταγράφει τον «κόσμο»- όρος ο οποίος επιδέχεται πολλαπλές ερμηνείες: σύμπαν, διάστημα, κόσμημα, σύνολο ανθρώπων, χώρος… Στην τελευταία αυτή ενότητα, οι φωτογραφίες είναι καταγραφή / ντοκουμέντο ενός εσωτερικού κόσμου· το «Inner Space”.

Ο Νίκος Μάρκου “σκηνοθετεί» τις φωτογραφίες – συνθετικά “τοπία»,  χρησιμοποιώντας αντικείμενα «objets trouvés», όπως είναι οι πέτρες, το χώμα, το χαρτί, οι βόλοι. Αποσπά τα αντικείμενα αυτά από το πλαίσιό τους, τα ιδιοποιείται, τα αλλάζει, τα σκηνοθετεί και, στην συνέχεια, τα φωτογραφίζει. Προκύπτει, δηλαδή, μια νοητή πραγματικότητα, ακίνητη και πεπερασμένη. Είναι μια εικαστική άσκηση ανάμεσα στο φυσικό και στο τεχνητό· προσομοιάζει στο φυσικό,  απορρέει, όμως, από την φαντασία του φωτογράφου.

Η φωτογραφική ενότητα “Inner Space” παρουσιάζεται στην γκαλερί CITRONNE, σε διαλογική συνέχεια με τις προηγούμενες  «Topos» και «Nature Monuments». Επίσης, σε μία σειρά βίντεο του Νίκου Μάρκου, που παρουσιάζονται στο πλαίσιο της έκθεσης, η κινούμενη εικόνα «διαλέγεται» με το φωτογραφικό έργο και λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην καινούργια και τις παλαιότερες ενότητες του Νίκου Μάρκου.

Ο Νίκος Μάρκου (Αθήνα, 1959), σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά από το 1980 εργάζεται ως καλλιτέχνης φωτογράφος. Έχει κάνει δεκαπέντε ατομικές εκθέσεις σε μουσεία και γκαλερί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό και έχει συμμετάσχει σε πάνω από εξήντα ομαδικές εκθέσεις· επίσης, έχει αποσπάσει βραδεία και διακρίσεις σε φωτογραφικούς διαγωνισμούς. Το έργο του Νίκου Μάρκου έχει δημοσιευτεί σε δύο μονογραφίες : Geometries, κείμενα: Κωστής Αντωνιάδης & Όλγα Δανιηλοπούλου, Εκδόσεις Αδάμ 2000 και COSMOS, κείμενο: Ηρακλής Παπαϊωάννου, εκδόσεις tetarto, 2004.

INFO

 ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΚΟΥ «Inner Space»
Ατομική έκθεση φωτογραφίας
Εγκαίνια: Τετάρτη, 26 Φεβρουαρίου στις 8 μ.μ.
Διάρκεια: 26 Φεβρουαρίου – 30 Απριλίου 2020
Γκαλερί CITRONNE- Aθήνα, Πατριάρχου Ιωακείμ 19, Κολωνάκι

Γκαλερί CITRONNE-Αθήνα
Πατριάρχου Ιωακείμ 19, 4ος όροφος
Τηλ.: 2107235226
Email: athens@citronne.com
Ώρες λειτουργίας:
Τρ., Πεμ., Παρ. 11.00-15.00 & 17.00-20.00 και Τετ. 11:00-15:00, Σαβ., 11.00-16.00

The post O κόσμος του Νίκου Μάρκου appeared first on Enetpress.

Η έκθεση περιλαμβάνει 14 ζωγραφικές συνθέσεις κυρίως μεγάλων διαστάσεων και ένα γλυπτό της καλλιτέχνιδας, που έχουν φιλοτεχνηθεί από το 1986 έως το 2016. Στην ουσία πρόκειται για μια ιχνηλάτηση της διαδρομής της Μαρίας Φιλοπούλου από τα έτη των σπουδών της στο Παρίσι μέχρι την ωρίμανσή της, με ενδιάμεσους σταθμούς τις ενότητες που την απασχόλησαν: εσωτερικοί χώροι, θερμοκήπια, παραλίες, καταρράκτες και κολυμβητές. O τίτλος της έκθεσης παραπέμπει στην σχέση της καλλιτέχνιδας με την αναζήτηση της ορατής ή της αόρατης στέγης που θα την κάνει να αισθανθεί ασφάλεια και γαλήνη.

Ο θεατής την ακολουθεί στην δική της καλλιτεχνική απελευθέρωση καθώς σταδιακά άφησε πίσω της στους προστατευμένους χώρους του σπουδαστικού εργαστηρίου στην Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού, του ατελιέ της στην Αθήνα, του νάιλον κελύφους των θερμοκηπίων για να περιπλανηθεί στην απεραντοσύνη της θάλασσας και στα ορμητικά νερά των καταρρακτών. Αυτό το άνοιγμα στην ζωή καθρεπτίζεται ανάγλυφα και στις φιγούρες που πρωταγωνιστούν στα έργα της: από την μοναχική νεανική αυτοπροσωπογραφία της, ο χρωστήρας της έφτιαξε δεκάδες κορμιά που χαίρονται την επαφή με την φύση και το νερό.

O ιστορικός τέχνης Χριστόφορος Μαρίνος επισημαίνει στο εισαγωγικό σημείωμα του καταλόγου:

«Εξετάζοντας αναδρομικά το έργο της Μαρίας Φιλοπούλου, διαπιστώνουμε πως η επιτυχία της έγκειται στο ότι ζωγραφίζει οικεία θέματα τα οποία, στην ουσία, από τεχνικής άποψης, είναι εξαιρετικά δύσκολα. Είναι φαινομενικά εύκολο να διαβάσει και να ταυτιστεί κανείς με μια ζωγραφική απεικόνιση της θάλασσας. Λίγοι όμως κάθονται να σκεφτούν ή είναι σε θέση να γνωρίζουν πόσο δύσκολο είναι να αποτυπώσεις το νερό με τρόπο πειστικό».

Η ιστορικός τέχνης Ελισάβετ Πλέσσα συμπληρώνει: «Η Φιλοπούλου νιώθει προστατευμένη στα έργα της, χαίρεται μέσα τους. Τα θέματά τους είναι όλα βιωμένα από τις εμπειρίες της και γι’ αυτό η εικόνα της ζωγραφικής της ταυτίζεται με την εικόνα της ζωής της. Δεν μιλά πολύ για τη δουλειά της, εσωστρεφής και μαζί εξωστρεφής όπως οι εικόνες της, ζωγραφίζει χωρίς ενοχές αυτά που αγαπά και τον τρόπο της να τα αγαπά αντικρίζοντάς τα».

Την έκθεση συνοδεύει πλήρως εικονογραφημένη δίγλωσση έκδοση. Οι παράλληλες εκδηλώσεις και τα εκπαιδευτικά προγράμματα της έκθεσης θα ανακοινωθούν σύντομμα

 ΙΝFO

Είσοδος ελεύθερη

16 Φωκίωνος Νέγρη

Φωκίωνος Νέγρη 16, 112 57 Αθήνα

Διάρκεια:

11/3/2020 – 16/5/2020

Ώρες λειτουργίας: 

Τετάρτη – Παρασκευή 18:00 – 21:00

Σάββατο 12:00-18:00

Κλειστά:

25 Μαρτίου 2020

16-18 Απριλίου 2020

1 Μαϊου 2020

The post Οι προσωπικοί παράδεισοι της Μαρίας Φιλοπούλου appeared first on Enetpress.

Το cinematherapy workshop θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 9 Noεμβρίου στο Iνστιτούτο Δραματοθεραπείας Ροές (Δροσίνη 12, Καλαμαριά) και ώρα 17:00-21:00 (για δηλώσεις συμμετοχής: 6973826821, 2314032417).

Η Χριστίνα Παπαθωμά σπούδασε ψυχολογία και θέατρο σε Ελλάδα και Αγγλία. Έκανε μετεκπαίδευση στη Δραματοθεραπεία και μεταπτυχιακό στην Ομαδική θεραπεία. Τα τελευταία χρόνια συντονίζει το βιωματικό σεμινάριο Cinematherapy.

-Πείτε μας λίγα λόγια για το cinematherapy workshop.

«Είναι ένα βιωματικό εργαστήριο με αυτογνωσιακό χαρακτήρα πού ξεκινάει με την προβολή μιας ταινίας. Στην συνέχεια επεξεργαζόμαστε το θέμα της ταινίας σε σχέση με μας, μέσα από δραματοθεραπευτικές τεχνικές και διαδραστικές ασκήσεις».

-Με ποιον τρόπο μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά η θέαση μιας ταινίας;

«Η θέαση μια ταινίας προβληματίζει και πολλές φορές λειτουργεί και καθαρτικά. Απλά όταν βγαίνουμε από το cinema δεν έχουμε την ευκαιρία να επεξεργαστούμε και να συζητήσουμε σε βάθος κατά πόσο μας έχουν επηρεάσει τα θέματα που θίγει η ταινία και γιατί μας αγγίζουν σε σχέση με τα βιώματά μας. Αυτή η διεργασία μπορεί να πραγματοποιηθεί στο βιωματικό αυτό σεμινάριο».

-Τι είδους ταινίες προβάλλετε; Δώστε μας κάποιο παράδειγμα

«Μπορει να χρησιμοποιηθουν ταινίες από διάφορους σκηνοθέτες όπως είναι οι Kιμ Κι Ντουκ, Γούντι Άλεν, Tέρενς Μάλικ. Αλλά είναι μέρος της διαδικασίας να μην γνωρίζουν εκ των προτέρων οι συμμετέχοντες ποια ταινία θα δουν, επειδή δεν έχει καμία σημασία αν την έχουν ξαναδεί ή αν δε τους άρεσε -την προσεγγίζουμε από εντελώς άλλη σκοπιά».

-Ο κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια έχει λιγότερα ταμπού. Μοιάζει περισσότερο απενοχοποιημένος, πιο τολμηρός, δείχνει ακραίες, συχνά νοσηρές σχέσεις. Ως δραμαθεραπεύτρια πως το βλέπετε αυτό;

«Κατανοώ ότι οι κινηματογραφιστές θέλουν να καταπιαστούν με τα θέματα της εποχής και να τονίσουν όλες τις εκφάνσεις τους. Αλλά αυτή η συνεχής έκθεσή μας στην ωμή βία και νοσηρότητα, μας εξοικειώνει με τις ακραίες συμπεριφορές και επειδή ο κινηματογράφος έχει μια μαγεία, καμιά φορά η νοσηρότητα μπορεί να ωραιοποιηθεί και να προκαλέσει ασυνείδητα τον θεατή. Ειδικά η υπερέκθεση των νέων παιδιών και εφήβων σε αυτές τις εικόνες, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να επηρεάσει αρνητικά το ψυχισμό τους».

-Θα προβάλλατε στους συμμετέχοντες μια ταινία όπως ο “Κυνόδοντας» ή το «Miss Violence”;

«Κατανοώ την καλλιτεχνική αξία του greek weird wave, αλλά στο συγκεκριμένο εργαστήριο επιλέγονται ταινίες με θέματα υπαρξιακού ενδιαφέροντος που δεν παρουσιάζουν τόσο ακραίες καταστάσεις».

The post Cinematherapy: Τώρα (και) στη Θεσσαλονίκη appeared first on Enetpress.

Φιλοξενούνται στον χώρο του πρώην Hydra Workshop αλλά και στο λιμάνι του νησιού, όπου τοποθετήθηκαν τρεις, μεγάλης κλίμακας, κατασκευές του. Τόσο στην ζωγραφική όσο και στην σκηνογραφία, ο Νίκος Στεφάνου ξέρει πως να φτιάχνει, με τα ίδια του τα χέρια και με απλά υλικά, έναν μαγικό κόσμο για τον θεατή. Αυτήν την διαχρονική του ικανότητα θα απολαύσουμε στην ΄Υδρα.

Το αφιέρωμα, που περιλαμβάνει περίπου 40 ζωγραφικά έργα, ισάριθμες μακέτες σκηνογραφιών, ένα μεγάλο σύνολο κατασκευών, παιχνιδιών και μικρών γλυπτών, διοργανώνεται από την Κοινωφελή Επιχείρηση του Δήμου ΄Υδρας, με την φροντίδα και την επιμέλεια του ζωγράφου Αλέξη Βερούκα, φίλου του καλλιτέχνη. Η έκθεση έχει τίτλο «Τα Παιχνίδια της Ζωής μας. Το Μυστικό Εργαστήρι του Νίκου Στεφάνου», καθώς θα περιέχει πολλά από τα ζωγραφικά του σύνεργα, μεταφέροντας στην ΄Υδρα ένα τμήμα του ατελιέ του από την Αθήνα.

Τα εγκαίνια της έκθεσης «προλόγισε» με τον καλύτερο τρόπο συναυλία του Σταμάτη Κραουνάκη (επίσης φίλου του καλλιτέχνη) και της ομάδας Σπείρα-Σπείρα.

Νίκος Στεφάνου στην ΄Υδρα: ΄Εργα από τη δεκαετία του 1950 μέχρι σήμερα

Τα έργα του Στεφάνου που θα δούμε στην ΄Υδρα, προήλθαν από ιδιωτικές συλλογές με το παλαιότερο να έχει γίνει την δεκαετία του 1950 και τα νεότερα – οι μεγάλες κατασκευές – να ολοκληρώνονται αυτές τις ημέρες από τον καλλιτέχνη. Μέσα σε αυτές τις σχεδόν επτά δεκαετίες, ο ζωγράφος και σκηνογράφος κατάφερε να ισορροπήσει ανάμεσα στον μύθο και τον ρεαλισμό. Παράλληλα δεν έχασε ποτέ την παιδική χαρά της χειροτεχνικής κατασκευής, την διάθεση να μοιραστεί τα «παιχνίδια» που φτιάχνει.

Ετσι οι επισκέπτες του νησιού θα δουν σε ένα σημείο του λιμανιού το ομοίωμα του πρωτοπόρου ανεμοπλάνου-υδροπλάνου με το οποίο ο Δημήτριος Καμπέρος το 1912 πέταξε από το Νέο Φάληρο και προσγειώθηκε στην θέση Μανδράκι της Ύδρας. Λίγο μακρύτερα θα βρίσκεται το σύμπλεγμα δυο «Αρχαίων Πύργων», γνώριμου στοιχείου των ζωγραφικών έργων του καλλιτέχνη, με επισκέψιμο εσωτερικό χώρο που επιφυλάσσει εκπλήξεις για μικρούς και μεγάλους. Στον μικρό εξώστη στην άκρη της προβλήτας του λιμανιού, θα «αγκυροβολήσει» το «Ποστάλι», ξύλινη επιχρωματισμένη κατασκευή του ζωγράφου, που αναπαριστά το πρώτο μικρό φορτηγό και επιβατηγό ατμόπλοιο στην ιστορία.

Αυτές οι τρεις κατασκευές είναι περίπου 9 μέτρων η καθεμιά, από υλικά όπως κόντρα πλακέ, πανί, χαλκοσωλήνες και επιζωγραφισμένο χαρτί του μέτρου. Το «Ποστάλι» έχει ήδη δωρηθεί στον Δήμο ΄Υδρας από τον Αλέξη Βερούκα,(ο οποίος εκτός από ζωγράφος είναι και συλλέκτης), όπως θα γίνει και με το ανεμοπλάνο, το οποίο θα τοποθετηθεί σε δημοτικό παιδότοπο του νησιού.

Αλέξης Βερούκας: «Ο ζωγράφος Στεφάνου είναι πάντα ένα παιδί, που δεν χόρτασε το παιχνίδι»

Στο κείμενο του επιμελητή της έκθεσης Αλέξη Βερούκα διαβάζουμε: «Στην περίπτωση του Στεφάνου, ισχύει ξεκάθαρα η φράση του Ηράκλειτου, ότι ο χρόνος στη ζωή του ανθρώπου είναι ένα παιδί, που πεισματικά ρίχνει τα ζάρια. Ο ζωγράφος Στεφάνου είναι πάντα ένα παιδί, που δεν χόρτασε το παιχνίδι. Πότε δεν κοιμάται πολύ. Ακόμα και σήμερα δίνει τις νύχτες την μάχη με τον χαμένο χρόνο που αφιέρωσε στην διαδρομή του για τον βιοπορισμό. Και όταν σηκώνεται πια – πάντα αξημέρωτα – προσδοκά από την δημιουργική περιπέτεια στο εργαστήρι να του φανερώσει το έργο εκείνο που θα δικαιώσει όλες τις μέρες, όλα τα βάσανα, που περάσανε από τη ζωή του. Το ‘’Αξιον Εστί’’ των χαμένων ονείρων του.

Δουλεύει ατελείωτες ώρες στο καταφύγιο του, στους πρόποδες του Υμηττού, υλοποιώντας σχέδια και πολύπλοκους υπολογισμούς που έχει κάνει με τον πρωινό καφέ και σβήνει το φως το βράδυ αφήνοντας πίσω σκαριά πλοίων, θεατρικές σκηνές και έργα, που τα αστραφτερά τους ντουκοχρώματα μισοφέγγουν ανεξίτηλα στο σκοτάδι. Η δουλειά του Στεφάνου αποπνέει την ίδια ατμόσφαιρα που μπορεί να βρει κανείς μόνον στη μελαγχολική μεταφυσική του Ντε Κίρικο ή τη στιλπνή ευγένεια του Τανγκί, αποκαλύπτοντας τον τόσο πραγματικό ονειρικό τόπο όπου παίζεται το δικό του έργο. Πάντα κρατάει ανοιχτή στο θεατή την πόρτα της μυστικής αυλής με τα παιχνίδια του».

Ο Νίκος Στεφάνου γεννήθηκε το 1933 στον Πειραιά. Σε ηλικία μόλις 17 ετών ξεκίνησε να φτιάχνει σκηνικά για το θέατρο, μαθητεύοντας έτσι και στην τέχνη του χρωστήρα, στο πλάι πολλών σπουδαίων Ελλήνων ζωγράφων και σκηνογράφων. Μελέτησε την αγιογραφία, αντιγράφοντας εικόνες και ψηφιδωτά από την Μονή Δαφνίου και το Αγιο Ορος. Σπούδασε, με υποτροφία, λιθογραφία και σκηνογραφία στο Παρίσι, μετεκπαιδεύτηκε στην Βιέννη. Συνεργάστηκε αδιάλειπτα με τους μεγαλύτερους θιάσους, ξεκινώντας από την Εθνική Λυρική Σκηνή και το Εθνικό Θέατρο μέχρι το ΚΘΒΕ, τα ΔΗΠΕΘΕ και ιδιωτικούς θιάσους. Υπήρξε δραστήριος και στο εξωτερικό ως σκηνογράφος στο Λονδίνο, το Παρίσι και τη Βιέννη. Συνολικά ανέλαβε την σκηνογραφία σε περισσότερες από 100 παραστάσεις εντός και εκτός συνόρων.

Παράλληλα, τις δεκαετίες ’60 και ’70, ο Στεφάνου έδωσε την τελική μορφή στην διαμόρφωση κοινόχρηστων χώρων και την διακόσμηση προσόψεων με ανάγλυφες συνθέσεις στις περισσότερες μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες στην Κρήτη, την Ρόδο και την Κέρκυρα. Στην ζωγραφική του κεντρικό ρόλο έπαιξε η συστέγαση με τους συνομήλικους ζωγράφους, Αλέκο Φασιανό και Βασίλη Σπεράντζα στο περίφημο «Ατελιέ της Καλλιθέας». Στην συνέχεια εργάστηκε και εξέθεσε την δουλειά του στο Παρίσι όπου έζησε με την σύντροφό του και μετέπειτα σύζυγό του Ναταλία Στεφάνου. Έργα του υπάρχουν σε ιδιωτικές και κρατικές συλλογές στην Ελλάδα και την Γαλλία. Η τελευταία μεγάλη αναδρομική του έκθεση οργανώθηκε το 2010 στο Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς.

Info:

Διάρκεια έκθεσης:

24 Αυγούστου 2019 ως 18 Σεπτεμβρίου 2019

Αίθουσα: πρώην Hydra Workshop, Πλατύσκαλο, Λιμάνι Υδρας

The post Ο Νίκος Στεφάνου «πετάει» το ανεμοπλάνο του στην Ύδρα appeared first on Enetpress.