Της Μαρίνας Κουρμπέλα (marinakourbela@gmail.com)
Στην ιστοσελίδα, εκτός από τις ειδήσεις, μπορείτε να διαβάζετε και θέματα σχετικά με την ανθρώπινη διάσταση, ή την κοινωνική, ενός γεγονότος, μιας εξέλιξης, ή μια προσωπική εμπειρία.
Σήμερα, αρχίζει η δημοσίευση ενός θέματος με έντονη ανθρώπινη διάσταση και κοινωνική, και με επιπτώσεις στην οικονομική εξέλιξη. Έχει γενικό τίτλο: «Αφιέρωμα στους φτωχοποιημένους». Το αφιέρωμα αυτό αποτελεί προϊόν δημοσιογραφικής έρευνας, προσωπικής εμπειρίας, εμπειρίας διπλανών ανθρώπων, και χαρακτηρίζεται από ευελιξία στην έκφραση, στην οποία και η φαντασία καλείται, ενίοτε, να υπηρετήσει την αποτελεσματικότερη απόδοση του εκάστοτε θέματος.
Το «Αφιέρωμα στους Φτωχοποιημένους» αποτελείται από διάφορες θεματικές ενότητες, οι οποίες θα δημοσιεύoνται σε συνέχειες.
Το σημερινό θέμα έχει τον ειδικό τίτλο: «Ο Εκπρόσωπος».
«Ο Εκπρόσωπος»
Φθάνει, είπα, και σηκώθηκα, Ήταν μια δύσκολη και κοπιαστική ημέρα.
Μη φεύγετε, μου φώναξε, ευγενικά, ένας κύριος που στεκόταν στην πόρτα. Έχω έρθει για να σας μιλήσω.
Περιμένετε ώρα; Δε σας κατάλαβα.
Δεν πειράζει, αρκεί να μπορέσω να σας πω τα αιτήματα και τα παραπονά μας. Είμαι ο εκπρόσωπος των φτωχοποιημένων, περίπου το 80%, όπως υπολογίζουμε. Είμαστε άνθρωποι από όλη την Ελλάδα, και από διάφορα επαγγέλματα. Έξω από το γραφείο σας είναι πολλοί, αλλά συμφωνήσαμε, αυτή τη φορά, να έρθω μόνο εγώ, για να μιλήσουμε.
Του έκανα νόημα, κάθισε και άρχισε να μιλάει. Είχε μια πολύ ευγενική φυσιογνωμία.
Αυτό που πρώτα θέλουμε να σας παρακαλέσουμε, είναι να εκφράσετε για λογαριασμό μας ευγνωμοσύνη στους ευεργέτες μας. Κάποια στιγμή μέσα στην επταετία της κρίσης, εξαντλήθηκε κάθε πόρος. Αυτοί μας κράτησαν στη ζωή.
Ξέρετε, ποιος λίγο-ποιος πολύ, εκτός εξαιρέσεων, ευεργετηθήκαμε από μία η περισσότερες μορφές αλληλεγγύης: οικογενειακή αλληλεγγύη, φιλική, συναδελφική, κοινωνική και η Εκκλησία.
Κατάλαβα, του είπα.
Όχι, δε μπορείτε να καταλάβετε, αν δε ζήσετε αυτές τις καταστάσεις. Όταν κοιμάσαι με τις ζεστές κουβέρτες σου, δεν είναι δυνατό να καταλάβεις πώς νιώθει ο άστεγος και πεινασμένος, έξω, στην παγωμένη νύχτα. Πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν ακόμη και να σκεφθούν μια τέτοια εικόνα. Δε χρειάζεται, άλλωστε. Δεν πρέπει όλοι να είμαστε φτωχοποιημένοι. Σας χρειαζόμαστε για να μας βοηθήσετε.
Είμαι μία από το 80%, του διευκρίνισα, αλλά δε φάνηκε να το πρόσεξε, και συνέχισε…
Να σας ξεκαθαρίσω, όμως, πως η υλική αποκατάσταση θα γίνει το συντομότερο, δυνατό, από όλους μας.
Αυτό που επείγει να γίνει τώρα, άμεσα, είναι η ηθική αποκατάσταση. Αυτά μου ανέθεσαν να σας πω, οι φτωχοποιημένοι συνάδελφοί μου, και σας παρακαλούμε να μας βοηθήσετε.
Εχω καθήκον να βοηθήσω, και σας ευχαριστώ που μου δίνετε αυτήν την ευκαιρία, αλλά και χαρά…
Ξέρετε, μου είπε με σχεδόν τρεμάμενη φωνή, θέλουμε να μείνουμε άνθρωποι, και στο διάστημα της φτωχοποίησης, στο διάστημα που χρωστάμε. Να προσφέρουμε και εμείς, με όποιον τρόπο έχουμε η κάθε μία και ο κάθε ένας από τους φτωχοποιημένους συναδέλφους μου, και στο βαθμό που μπορούμε:
. Να κρατήσουμε την ψυχική μας υγεία, τον αυτοσεβασμό, το ηθικό μας. Να μείνουμε ζωντανοί…
. Μερικοί από τους ευεργέτες μας, χωρίς να το θέλουν, ή να το αντιλαμβάνονται, δε μας αντιμετωπίζουν όπως πριν τη φτωχοποίηση. Άλλοι μας «μηδενίζουν» με τον τρόπο τους, όταν, για παράδειγμα, δε δέχονται ούτε ένα ελάχιστο δώρο, ελάχιστο συμβολισμό της ευγνωμοσύνης.
Μας στερούν, έτσι, τη χαρά της προσφοράς, μας απαγορεύουν την έκφραση ευγνωμοσύνης, την ανθρώπινη επικοινωνία.
Αυτό δεν μπορούμε να το δεχτούμε. Εμείς τους ευγνωμονούμε, συνεχίζουμε να είμαστε άνθρωποι, και ήρθαμε σε σας.
Δηλαδή;
Να γράψετε ότι μας έσωσαν τη ζωή και τους ευχαριστούμε. Τους ευγνωμονούμε. Είμαστε εδώ, και περιμένουμε την ώρα που θα ανταποδώσουμε
Πηγή: Blog:marina anastas.kourbela
