«Με την εσωτερική μας κατάσταση-σαν οργάνωση, σχεδιασμός, στελέχωση, ετοιμότητα, εκτέλεση-έχει να κάνει η αναφορά στο Νοέμβρη 1967. Σε μεγάλο βαθμό είναι εξόχως σχετική με τα σημερινά, αλλά και τα παντοτινά».
Στα είκοσι με εικοσιένα ένα κουτάβι είσαι. Που κοιτάει τη μύτη του και νομίζει ότι βλέπει τον κόσμο. Οι πολλοί μένουν εκεί για πάντα, κάποιοι ¨καταραμένοι¨ εξελίσσονται διευρύνοντας και εμβαθύνοντας τη ματιά στο πέλαγος του κόσμου, αλλά αυτό είναι άλλο μέγα θέμα.
ΕΙΚΟΣΙ προς εικοσιένα λοιπόν. Ήγουν πενήντα χρόνια και κάτι μήνες πίσω. Τα είδα όλα τότε. Μόνο που οι αναγωγές στο όλον του ελλαδιστάν έγιναν πολύ μετά. Χρειάστηκε να διαβώ πολλές ακόμα «λούμπες» καταστάσεων και γεγονότων.
ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ του 1967 ήταν. Και η αναφορά σ αυτά που έζησα δεν μπορεί παρά να είναι τηλεγραφική.
ΜΕ ΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ μας κατάσταση-σαν οργάνωση, σχεδιασμός, στελέχωση, ετοιμότητα, εκτέλεση-έχει να κάνει η αναφορά στο Νοέμβρη 1967. Σε μεγάλο δε βαθμό είναι εξόχως σχετική με τα σημερινά, άλλα και με τα παντοτινά του ελλαδιστάν.
ΠΡΟΟΙΜΙΟ του Ιουλίου 1974 τα γεγονότα εκείνων των ημερών. Και αιτία να προκληθούν η επιχείρηση Γρίβα στον τουρκοκυπριακό θύλακα Κοφίνου.
Η ΤΟΥΡΚΙΑ απάντησε με συγκέντρωση στρατευμάτων για απόβαση στην Κύπρο, αλλά και στον Έβρο, δείχνοντας αποφασισμένη για όλα.
ΣΥΝΕΠΕΙΑ αυτού ήταν οι μονάδες των ΕΔ να βρεθούν σε κόκκινο συναγερμό και όχι μόνο. Δόθηκε εντολή εφαρμογής σχεδίων πολέμου για τα οποία κάποιοι δεν είχαν ιδέα.
ΕΝΑΣ εξ αυτών ήταν και ο υποφαινόμενος. Υπηρετούσα τότε στο Πήλιο, όπου η κεντρική μονάδα του συστήματος ραντάρ-εξ ου και η ονομασία «τζόκερ».
ΒΕΘΗΚΑ εκεί τον Οκτώβριο του 1965, κατ ευθείαν από τη σχολή ΣΤΥΑ, την οποία έκλεισαν οι τσιπροκαμένοι.
ΔΥΟ ΧΡΟΝΩΝ υπαξιωματικός δηλαδή, που σημαίνει στραβάδι κανονικό. Στραβάδι όμως που η μοίρα θέλησε να είναι «στους στραβούς ο μονόφθαλμος», όσον αφορά το αντικείμενο τηλεπικοινωνίες.
ΤΗΛΕΓΡΑΦΙΚΑ, όπως προείπα, θα αναφερθώ-για τα παραμέσα ο νοών νοείτω-και πάμε στην εφαρμογή του σχεδίου πολέμου:
ΠΡΩΤΟ και κατεπείγον μέτρο η μεταφορά και εγκατάσταση των δυο ‘’αρχαίων’’ εφεδρικών ραντάρ (πλάτους, ύψους) σε προεπιλεγμένη θέση κοντά στο χωριό Συκή νότια της Τσαγκαράδας.
ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ το σχέδιο, κοίταξε τι χρειάζεται, μάζεψέ τα και φεύγεις, μου λέει ο προϊστάμενος- όστις από μηχανήματα …όπως ‘’η γελάδα το τραίνο’’!
ΜΕΣΗΜΕΡΙ δόθηκε η εντολή το βράδυ έπρεπε να φύγουμε-το λες και ‘’τσάτρα πάτρα’’ …εκστρατεία!
ΕΧΟΝΤΑΣ στρατοπεδεύσει πρόχειρα υπό καταρρακτώδη βροχή κοντά στο χωριό, για να βγάλουμε τη νύχτα, γύρω στις 11 της επόμενης φτάσαμε στη θέση που θα στηνόταν η μονάδα.
ΠΡΩΤΗ μου σκέψη, όταν στήθηκαν τα αντίσκηνα, να λειτουργήσω το FM ώστε να έχουμε επαφή με την μητέρα μονάδα. Φευ όμως. Κοιτάζοντας το χάρτη για να δω κατά που πρέπει να βλέπει η κεραία, είδα να ορθώνεται μπροστά τοίχος αδιαπέραστος.
ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ 200 μέτρα ψηλότερη ήταν η κορυφή της λοφοσειράς στους πρόποδες της οποίας βρισκόμασταν, οπότε να δει η κεραία την μητέρα μονάδα αδύνατο.
ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑΖΩ, χάρη στους κόπανους που είχαν επιλέξει τη θέση, προβλέποντας επικοινωνία με FM, επαφή με τον έξω κόσμο πιάσαμε μετά από τρεις μέρες, μέσω έρπουσας ‘’επιστράτευσης’’ της μοναδικής τηλεφωνικής γραμμής που έφτανε στη Συκή.
ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ της τέταρτης μέρας, και ενώ στο μεταξύ είχαν λειτουργήσει τα μηχανήματα επικοινωνίας με τα αεροπλάνα, έφτασε τζιπ να με πάρει επειγόντως, διότι πίσω ,λέει, «είχαν όλα διαλύσει».
Έ, ΟΧΙ δεν είχαν. Ο πανικός τους ήταν περισσότερο παρά οι βλάβες στα μηχανήματα.
ΑΠΟΔΕΚΤΗΣ του πανικού ο ‘’μονόφθαλμος’’(έλα χάλασαν τα τηλέτυπα, κοίταξε την τάδε συχνότητα, δεν μας ακούν καλά τα αεροπλάνα, έχει φύσημα το ΑΚΕ με Πάρνηθα, βουίζει ο Χορτιάτης) σαλτάρισε εντελώς την πέμπτη μέρα, όταν έφτασε εντολή για διασπορά κεραιών, που, εν μέρει, συνεπαγόταν και μετακόμιση μηχανημάτων.
ΚΑΚΟΣ χαμός. Για δέκα περίπου μέρες ο ύπνος ήταν ελάχιστος. Κι αυτό όταν, υποτίθεται, είχαν έρθει ενισχύσεις από τα επιτελεία. Ε και! Σαν τον προϊστάμενο που προανέφερα η σχέση τους με την πράξη ήταν …όπως ‘’η γελάδα το τραίνο’’!
ΥΠΑΡΧΟΥΝ απίστευτα περιστατικά με τα οποία μπορώ να διανθίσω αυτή την αναφορά. Θα σταθώ μόνο σε ένα. Κι αυτό διότι τεκμηριώνει την ατάκα «προπαντός η παρέλαση», που είχα καθιερώσει στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.
ΜΕΤΑΞΥ των «ενισχύσεων» που είχαν στείλει τα επιτελεία ήταν και ένας αντισμήναρχος ονόματι Μέγκουλης-τον ονοματίζω γιατί το …αξίζει!
ΑΥΤΟΣ λοιπόν ο τύπος, λες και τίποτα δεν συνέβαινε, περίμενε πότε θα εμφανιστώ στο κυλικείο για να φάω, προκειμένου να μου πει ότι θέλω κούρεμα. Τι κι αν του έλεγε ο Διοικητής-τέως που επέστεψε επίσης για ενίσχυση-«άσε σε παρακαλώ το παιδί ήσυχο»; Αυτός το βιολί του.
ΑΜΕΤΙ μουχαμέτι το είχε, ώσπου τα κατάφερε. Τελειώνοντας η πολεμική κινητοποίηση με την απόσυρση της ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο, ήρθε κάποια στιγμή περιχαρής να μου πει: «έλα έφερα τον κουρέα»!
Ναι, τον είχε φέρει. Και κουρεύτηκα στην αίθουσα επιχειρήσεων παρακαλώ. Το λες, συνεπώς, και ‘’κούρεμα …πολεμική επιχείρηση’’!
Σημειώσεις:
1.Αφήνω τις συνάφειες με το νυν, στην καθεμιά και στον καθένα. Χρήσιμο να βρεθούν διότι πολλοί πολεμόκαυλοι του καναπέ κυκλοφορούν.
- Επέλεξα τον τίτλο «Αυτόπτης μάρτυρας» εις μνήμην ομώνυμης στήλης της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ που συχνά με φιλοξενούσε.
- Η φωτογραφία είναι της εποχής που αναφέρομαι. Μαζί μου στο χιονισμένο Πήλιο ο παντοτινός ΦΙΛΟΣ Δημήτρης Σεψάκος-ειδικότητα ραντάρ αυτός-με τον οποίο ήμασταν μαζί και στη Συκή. Σ αυτόν αφιερώνω το άρθρο.
