ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
Το συναρπαστικό, πολύπλοκο πορτρέτο μιας αλλόκοτης, πυρομανούς πανκ γυναίκας
Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
*** ½ Έμα
Ema. Χιλή, 2019. Σκηνοθεσία: Πάμπλο Λαρέν. Σενάριο: Γκιγιέρμο Καλντερόν, Αλεχάντρο Μορένο. Ηθοποιοί: Σαντιάγκο Καμπρέρα, Μαριάνα Ντι Τζιρόλαμο, Γκάελ Γκαρσία Μπερνάλ, Γιοζεφίνα Φίμπελκορν. 102΄
Από τις καλές ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος του περσινού φεστιβάλ Βενετίας ήταν και η «Εμα» του Χιλιανού σκηνοθέτη Πάμπλο Λαρέν («Νερούδα», «Η μυστική λέσχη», «Τόνι Μανέρο»). Μια πρέπει να πω ασυνήθιστη, αλλόκοτη ιστορία γύρω από μια πυρομανή, απρόβλεπτη, αναρχική χορεύτρια που προσπαθεί με διάφορους τρόπους να επανακτήσει τον υιοθετημένο γιο της, Πόλο.
Ο Λαρέν παρακολουθεί τις προσπάθειες της μυστηριώδους, με κοινωνικοπαθητικές τάσεις, Έμας (με εξαίρετη στο ρόλο τη νέα, με ένα εκπληκτικά φωτεινό πρόσωπο, ηθοποιό Μαριάνα Ντι Τζιρόλαμο, να τονίζει την «πανκ» πλευρά της) να χειραγωγεί τα διάφορα πρόσωπα γύρω της, μαζί και τον χορογράφο άντρα της (ένας πολύ καλός Γκάελ Γκαρσία Μπερνάλ), για να μπορέσει να πάρει πίσω τον Πόλο, που οι δυο τους, σε μια στιγμή απόγνωσης, είχαν επιστρέψει στο ορφανοτροφείο.
Με το χορό ως βάση της πλοκής, με την κάμερα σε συνεχή κίνηση και με ένα νευρώδες μοντάζ, με τα τρελά σχέδια της ομάδας των κοριτσιών/χορευτριών, φίλων της Εμας, με σκηνές γεμάτες μια φαντασμαγορική, ονειρική, από την οποία δεν λείπει και μια τρέλα, λάμψη (όπως εκείνη με τα φώτα της κυκλοφορίας να κρέμονται επικίνδυνα πάνω ένα σκοτεινό δρόμο και μια Έμα έτοιμη να βάλει φωτιά στο Σαντιάγο), με σκηνές τολμηρά ερωτικές (με το ομαδικό σεξ να χρησιμοποιείται ως σχόλιο πάνω στη χειραγώγηση), ο Λαρέν μας προσφέρει την πιο τολμηρή, την πιο πολύπλοκη, μαζί και την πιο παράξενη, ταινία του, ταινία που θέτει τα περισσότερα προβλήματα και μας αφήνει με πολλαπλά και αντίξοα συμπεράσματα.
** Απόστρατος
Ελλάδα, 2019. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ζαχαρίας Μαυροειδής. Ηθοποιοί: Μιχάλης Σαράντης, Θανάσης Παπαγεωργίου, Γιώτα Φέστα, Ξένια Καλογεροπούλου. 100΄
Τα κρυμμένα μυστικά μιας οικογένειας στρατιωτικών στον Δήμο του Παπάγου είναι στο επίκεντρο της ελληνικής ταινίας «Απόστρατος», δεύτερης σκηνοθεσίας του Ζαχαρία Μαυροειδή («Ο ξεναγός»). Κεντρικό πρόσωπο, ο 30χρονος Άρης, που μετακομίζει στου Παπάγου, στο σπίτι του νεκρού παππού του, απόστρατου αξιωματικού του Ελληνικού Στρατού. Ενώ προσπαθεί να βρει τρόπους να ξεκινήσει μια επιχείρηση με μηχανές εσπρέσο, θα ξανασμίξει με παλιούς του φίλους και θα γνωρίσει ένα πρώην αγωνιστή με τον κομμουνιστικό στρατό, στενό φίλο του παππού του.
Εκείνο που ξεχωρίζει στην ταινία είναι το πολύ ενδιαφέρον θέμα της, ιδιαίτερα σε ότι αφορά στη σχέση του παππού με τον κομμουνιστή αγωνιστή, σχέση που αρχίζουμε δυστυχώς να τη μαθαίνουμε μόνο προς το τέλος της ταινίας. Κι αυτό εξαιτίας βασικά ενός χαλαρού σεναρίου που καταπιάνεται με παράλληλες μικρές ιστορίες (οι σχέσεις του Άρη με τους παλιούς του φίλους, οι διάφορες άκαρπες προσπάθειες του να βρει τρόπους να πουλήσει τα εσπρέσο μηχανήματα, οι έξοδοι του σε μπαράκια και χορευτικά κέντρα, κλπ. κλπ.), με αποτέλεσμα να περνάει περισσότερη από μια ώρα πριν μπούμε στο κύριο θέμα, εκείνο των κρυμμένων μυστικών της οικογένειας.
Είναι σκηνές όπου ο Μαυροειδής δείχνει να χρησιμοποιεί την κινηματογραφική γλώσσα δημιουργικά, όπως εκείνες της αρχής με τα αγάλματα και τα ηρωικά μνημεία που εκφράζουν τη φυσιογνωμία του Παπάγου, ή τη σκηνή με τον Άρη, ντυμένο με τη στολή του παππού του και το σαλιγκάρι που συναντά στο δρόμο του. Είναι όμως αρκετές άλλες όπου η προσέγγιση παραμένει επίπεδη, χωρίς καμία έμπνευση ή ρυθμό. Στις λιγοστές αρετές της ταινίας, η καλή ερμηνεία του Μιχάλη Σαράντη.
ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
ΣΤΗ ΓΗ ΤΟΥ ΑΓΡΙΟΥ ΜΕΛΙΟΥ Honeyland). Βόρεια Μακεδονία, 2019. Ντοκιμαντέρ. Σκηνοθεσία: Ταμάρα Κοτέφσκα, Λιούμπομιρ Στεφάνοφ. 89΄
Υποψήφιο για το Όσκαρ ντοκιμαντέρ και με τρία βραβεία στο ανεξάρτητο φεστιβάλ του Σάντανς είναι το συναρπαστικό αυτό, δοσμένο με ειλικρίνεια, δύναμη αλλά και εικαστική ομορφιά, ντοκιμαντέρ, από τη Βόρεια Μακεδονία, γύρω από ένα τρόπο ζωής που δυστυχώς εξαφανίζεται. Στο επίκεντρο, ο αγώνας μιας γυναίκας μελισσοκόμου (ίσως της τελευταίας στην Ευρώπη), που αγωνίζεται, στο απομακρυσμένο ορεινό χωριό της, να σώσει τις μέλισσες αλλά και να αντιμετωπίσει τους νομαδικούς, περιστασιακούς μελισσοκόμους, που βάζουν σε κίνδυνο την φυσική ισορροπία με το περιβάλλον και το οικοσύστημα.
ΟΙ ΑΕΡΟΝΑΥΤΕΣ (The Aeronauts). Βρετανία/ΗΠΑ, 2019. Σκηνοθεσία: Τομ Χάρπερ. Σενάριο: Τομ Χάρπερ, Τζακ Θορν. 100’
Το απίστευτο, αν και πραγματικό, ταξίδι με αερόστατο, στη Βικτωριανή Βρετανία, του Τζέιμς Γκλέσερ, ενός σοβαρού επιστήμονα και της Αμέλια Ρέν, μιας τολμηρής, αυθόρμητης αεροπόρου, καταγράφει στην περιπέτειά του αυτή ο σκηνοθέτης Τομ Χάρπερ (γνωστός από διαφορες τηλεοπτικές σειρές, π.χ. «Πόλεμος και Ειρήνη» αλλά και την ταινία «Wild Rose»), ταξίδι που στην πραγματικότητα έκαναν δυο άντρες, με τους σεναριογράφους να αντικαθιστούν τον ένα με μια γυναίκα, για να προσθέσουν και τη ρομαντική πλευρά στην ιστορία. Με διάφορα φλας-μπακ αλλά και με τις περισσότερες σκηνές να καλύπτουν το τολμηρό τους ταξίδι (δοσμένες με σασπένς και μπόλικο ίλιγγο, χάρη στα εξαίρετα εφέ και τους τολμηρούς κασκαντέρ), ο Χάρπερ έφτιαξε ένα διασκεδαστικό, γεμάτο ιλιγγιώδεις σκηνές, θέαμα.
