ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ… 14 Μαρτίου
Επιμέλεια: Σταύρος Χρονόπουλος, υπεύθυνος Μarketing «Εκδοτικός Οίκος Historical Quest» (https://www.historical-quest.com/)
14 Μαρτίου 1489
Η Βασίλισσα της Κύπρου, Αικατερίνη Κορνάρο, παραχωρεί το βασίλειο στους Ενετούς. Tο βασίλειο είχε ήδη από καιρό αρχίζει να παρακμάζει, και ήταν φόρου υποτελές κράτος των Μαμελούκων από το 1426. Υπό την Αικατερίνη, που βασίλεψε στην Κύπρο από το 1474 ώς το 1489, το νησί ήταν υπό τον έλεγχο Βενετών εμπόρων, και στις 14 Μαρτίου 1489 αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να παραδώσει τη διοίκηση του νησιού στη Δημοκρατία της Βενετίας. Σύμφωνα με τον Γεώργιο Βουστρώνιο, «…η βασίλισσα έφυγε από τη Λευκωσία για να πάει στη Φαμαγκούστα, για να φύγει [από την Κύπρο]. Και όταν ήταν καβάλα στο άλογο φορώντας ένα μαύρο μεταξένιο μανδύα, με όλες τις κυρίες και τους ιππότες της συνοδείας της […] τα μάτια της, παραπέρα, δεν σταμάτησαν να χύνουν δάκρυα σε όλη τη διαδρομή. Ομοίως και ο κόσμος έχυσε πολλά δάκρυα». Έχοντας εκθρονιστεί, αναγκάστηκε να φύγει από την Κύπρο στις 14 Μαΐου 1489.
Έτσι λοιπόν το τελευταίο σταυροφορικό κράτος, η Κύπρος, έγινε αποικία τη Βενετίας, και ως αποζημίωση επιτράπηκε στην Αικατερίνη να διατηρήσει το τίτλο της βασίλισσας και έγινε το 1489 Κυρία του Άσολο, μιας επαρχίας στο Βένετο της Ιταλίας. Το Άσολο έγινε σύντομα γνωστό ως αυλή που ενθάρρυνε τις τέχνες και τα γράμματα και κυρίως ως η μυθοπλαστική τοποθεσία των πλατωνικών διαλόγων για τον έρωτα του Πιέτρο Μπέμπο, Gli Asolani. Η Αικατερίνη πέθανε στη Βενετία το 1510. Οι όπερες «Catharina Cornaro» (1841) του Φραντς Λάχνερ και «Caterina Cornaro» (1844) του Γκαετάνο Ντονιτσέτι είναι βασισμένες στη ζωή της. Έχουν γίνει πολλά πορτρέτα της Αικατερίνης, και μεταξύ αυτών του Ντίρερ, του Τιτσιάνο, του Μπελίνι και του Τζορτζόνε. Το Κολέγιο Καλών Τεχνών (Ινστιτούτο Κορνάρο) είναι ένας φιλανθρωπικός οργανισμός στη Λάρνακα για την προώθηση της τέχνης και του πολιτισμού, που διασώζει το όνομά της στην Κύπρο. Τον Οκτώβριο του 2011 στην Κύπρο η Διεύθυνση Αρχαιοτήτων Κύπρου ανακοίνωσε ότι θα ανακαινιστεί το θερινό παλάτι της Αικατερίνης Κορνάρο στην Ποταμιά
14 Μαρτίου 1663
Ο Ότο φον Γκέρικε ολοκληρώνει τη συγγραφή του βιβλίου για το Κενό. Ο Ότο φον Γκέρικε (Otto von Guericke, 30 Νοεμβρίου 1602 – 21 Μαΐου 1686) ήταν Γερμανός φυσικός επιστήμονας, εφευρέτης και πολιτικός. Το μεγαλύτερο επιστημονικό του επίτευγμα ήταν η θεμελίωση της Φυσικής του κενού. Ο Γκέρικε γεννήθηκε στο Μαγδεμβούργο της Γερμανίας, πόλη της οποίας διετέλεσε και δήμαρχος από το 1646 ώς το 1676. Το 1650 εφηύρε μια αντλία κενού που την αποτελούσαν ένα έμβολο και ένας κύλινδρος που μπορούσαν να αφαιρέσουν τον αέρα μέσα από δοχεία. Ο Γκέρικε τη χρησιμοποίησε για να διερευνήσει τις ιδιότητες του κενού σε πολλά πειράματα.
Ο Γκέρικε έκανε μία θεαματική επίδειξη των δυνάμεων που μπορεί να ασκήσει η πίεση του αέρα με το πείραμα που είναι γνωστό στην Ιστορία της Επιστήμης ως «Ημισφαίρια του Μαγδεμβούργου». Με τα πειράματά του ο Γκέρικε απέδειξε ότι η υπόθεση του Αριστοτέλους ότι η Φύση «φοβάται το κενό» (horror vacui) ήταν λανθασμένη: έδειξε ότι οι ουσίες δεν «τραβιούνται» από το κενό, αλλά αντίθετα «σπρώχνονται» από την πίεση των περιβαλλόντων ρευστών. O Γκέρικε εφάρμοσε το βαρόμετρο στην πρόγνωση του καιρού, μια σημαντική προσφορά στη Μετεωρολογία. Τα όψιμα έργα του επικεντρώθηκαν στον ηλεκτρισμό, αλλά λίγα πράγματα σώθηκαν από τα αποτελέσματά του. Επινόησε την πρώτη ηλεκτροστατική γεννήτρια (Elektrisiermaschine). Ο Γκέρικε πέθανε στο Αμβούργο σε ηλικία 84 ετών. Ο αστεροειδής 11537 Γκέρικε (11537 Guericke), που ανακαλύφθηκε το 1992, καθώς και το πανεπιστήμιο της γενέτειράς του, φέρουν το όνομά του
14 Μαρτίου 1915
Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: στριμωγμένο στα ανοικτά των ακτών της Χιλής από το βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό και αφού είχε διαφύγει από τη ναυμαχία των νήσων Φόκλαντ, το γερμανικό πολεμικό πλοίο SMS Dresden εγκαταλείπεται και βυθίζεται από το πλήρωμά του
14 Μαρτίου 1951
Πόλεμος της Κορέας: τα στρατεύματα των Ηνωμένων Εθνών ανακαταλαμβάνουν για δεύτερη φορά τη Σεούλ
14 Μαρτίου 1978
Ο ισραηλινός στρατός εισβάλλει και καταλαμβάνει, κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Litani, το Νότιο Λίβανο. Οι συνέπεις αυτής της εισβολής ήταν 1.100 – 2.000 νεκροί Λιβανέζοι και Παλαιστίνιοι, 20 νεκροί Ισραηλινοί, 100.000 – 250.000 πρόσφυγες και υποχώρηση των δυνάμεων της PLO, βόρεια του ποταμού Litani. Επίσης, αναπτύχθηκε, κατά μήκος της μπλε γραμμής, ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ, μετά την αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων
