«Το παρόν σημείωμα είναι το τελευταίο σαν τακτικού αρθρογράφου… και θα το ήθελα διαφορετικό. Όμως οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες. Και θεωρώ ασέβεια να ασχολείται κανείς με τις προσωπικές του ιστορίες, όταν ο τόπος που τον φιλοξένησε κινδυνεύει να βρεθεί εκτός ιστορικού κύκλου».
Του
Πάνου Τσούμα*
ΜΗ ΒΙΑΖΕΣΑΙ αναγνώστη. Η εισαγωγή δεν έχει να κάνει με το Enetpress. Εδώ θα με υποστείς ακόμα.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ την έγραφα, πριν από πέντε χρόνια (17 Φεβ. 2012), αποχαιρετώντας οριστικά το «εμπρός» Ναυπάκτου. «Αγαπούλα βγάλε την κουκούλα» είχε τίτλο το άρθρο και συνέχιζε έτσι:
«Με την ίδια λογική, θεωρώ ασέβεια να σιωπούν, τούτες τις ώρες, όσοι, διά λόγου ή έργου, έχουν εμπλακεί στα δημόσια πράγματα διεκδικώντας θέση στο δημόσιο χώρο και χρόνο.
Ανήκοντας, πιστεύω, σ’ αυτή την κατηγορία, δεν έχω την ψευδαίσθηση πως η όποια παρέμβασή μου μπορεί να αλλάξει τον ρουν της Ιστορίας.
Το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να είμαι συνεπής έναντι όλων εκείνων που με τίμησαν διαβάζοντας τόσα χρόνια όσα έγραφα.
Μπορεί να φαίνεται εγωιστικό, αλλά δεν είναι. Εδώ που φτάσαμε, μας
έφεραν οι υπεκφυγές, οι μισές κουβέντες -και πράξεις-, η πονηρή διάθεση
να τα έχουμε με όλους καλά, να μη δυσαρεστήσουμε κανέναν.
_Στο προκείμενο όμως. Που είναι το δράμα της χώρας και ποια η στάση μου εν όψει εκλογών. Θα μιλήσω καθαρά, αδιαφορώντας αν θα με ακούσουν δέκα Ναυπάκτιοι, ένας, ή κανένας.
Σαφέστατα, πατριώτες, μεταξύ του πολιτικού κουτσαβακισμού που
εκφράζουν οι: Τσίπρας, Λαφαζάνης, Παπαδημούλης και Σία, προτιμώ τον
Αντώνη Σαμαρά. Ο οποίος, θέλω να πιστεύω, κατάλαβε επιτέλους τι σημαίνει «μοναξιά του ηγέτη».
Ωσαύτως έναντι του Κουβέλη -όστις φέρει το παρατσούκλι
«κηδείας»- και των υπόλοιπων της ΔΗΜΑΡ, προτιμώ τους Βενιζέλο – Λοβέρδο, και το όποιο ΠΑΣΟΚ «Μήτσων» τούς απομένει.
Αφήνοντας στον κόσμο της την κουκουέδικη νιρβάνα, διευκρινίζω πως η προτίμηση στα κόμματα που οδήγησαν το καράβι «Ελλάς» στα βράχια μέχρι πρόσφατα δεν ήταν παγιωμένη.
Τα τελευταία όμως γεγονότα δεν αφήνουν καμία αμφιβολία πως οι δήθεν
αντικαθεστωτικές κουστωδίες έχουν τα προσόντα να προσφέρουν
κάτι καλύτερο απ’ ό,τι το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ.
Ίσα ίσα, για κάτι πολύ χειρότερο δείχνουν να είναι ικανές. Και αυτό
ανεξάρτητα από το αν θα χρεοκοπήσει και τυπικά η χώρα.
Αν μη τι άλλο, τα «καθεστωτικά» κόμματα δείχνουν πως κάτι έμαθαν
επιτέλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ κουτσαβακισμός, αντίθετα, και η ΔΗΜΑΡ
πλέρια αοριστία πορεύονται ασύνειδα προσδοκώντας να φάνε από το ψόφιο.
_Διάβασα πρόσφατα, πατριώτες, πως η πρόοδος -άρα και το τι είναι ή όχι
προοδευτικό- δεν είναι κάτι που μπορεί εκ των προτέρων να καθοριστεί.
Εκ των υστέρων αποδεικνύεται αν κάτι είναι προοδευτικό ή όχι.
Το μόνο βέβαιο συνεπώς είναι πως προοδεύουμε πραγματικά μόνο όταν διδασκόμαστε από όσα μας έχουν συμβεί.
Προοδευτικός επομένως είναι όποιος μαθαίνει από τις επιτυχίες ή τις
αποτυχίες του. Και η καραμέλα πως ό,τι αριστερό και προοδευτικό
κράτησε πολύ.
Μάλιστα αυτή η «καραμέλα» δεν είναι άμοιρη ευθυνών για το κατάντημα
της χώρας. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης το να δηλώνεις αριστερός
– προοδευτικός εξασφάλιζε υπεροχή. Αν τέτοιος δεν δήλωνες ήσουν απολογούμενος.
_Κάτι ανάλογο, νομίζω, πάει να συμβεί και τώρα, με το να δηλώνεις
αντιμνημονιακός. Όμως προσοχή. Κρύβει πολλά η αντιμνημονιακή
«κουκούλα». Όπως έκρυβε εκείνη του 1981 -του σοσιαλισμού και της
αλλαγής- και η άλλη της «αντίστασης στη χούντα».
Γι’ αυτό και όπου λάβρος αντιμνημονιακός ας μπαίνει και μια ετικέτα
που να λέει: «αγαπούλα, βγάλε την κουκούλα»!».
ΟΥΤΩΣ είχε λοιπόν το προς Ναυπάκτιους αποχαιρετιστήριο πριν από πέντε χρόνια – κάποιες αφαιρέσεις και φραστικές διορθώσεις ουδόλως επηρεάζουν το νόημα. Και να δούμε εν τάχει προς τι η… ανάσυρση!
Ο παρεμπίπτων λόγος, για να συστηθώ καλύτερα στους πεντέξι, άντε δέκα το πολύ -αν υπάρχουν κι αυτοί-, που εισπράττουν ευχάριστα την εδώ παρουσία μου.
Και ο κυρίως, επειδή οι «κουκούλες» συνεχίζουν επί το έργον και μάλιστα πυρετωδώς. Γεννήματα της τύφλας οι πολιτικές κουκούλες, είναι φυσικό σ’ αυτή να επενδύουν και τυφλά να πορεύονται.
Ίδιον του καθυστερημένου και απροσάρμοστου, του διανοητικά καχεκτικού, ου μην και «βλαμμένου», εκτείνονται σε όλο το πολιτικό φάσμα, κυριαρχούν όμως απόλυτα στα άκρα.
ΟΠΩΣ όλα στην ανθρώπινη ζωή, οι «κουκούλες» έχουν μεν κοινό υπόβαθρο την ιδιωτεία, όσον αφορά την αντίληψη του κόσμου, υπόκεινται όμως σε διαβάθμιση.
Ως «κουκουλοφόρος», για παράδειγμα, έδρασε ο Σαμαράς προκαλώντας εκλογές το 2012, όμως του Τσίπρα η «κουκούλα», που έδρασε ωσαύτως το 2015, μόνο με του Μιχαλολιάκου μπορεί να συγκριθεί ως προς το μέγεθος της μισερής τύφλας -αδιάψευστη απόδειξη η σύμπλευση με τον Καμμένο.
ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ; Μόνο επανάσταση ενάντια στις «κουκούλες» μπορεί να μας σώσει, αλλά δεν το βλέπω.
Αφενός διότι τα καθαυτό πρόσωπα, που είναι ο αντίποδας στους «κουκουλοφόρους», σπανίζουν. Και αφετέρου επειδή τα πρόσωπα δεν αναγνωρίζονται.
Η τυφλή μάζα, πτυχιούχος ή μη, δυστυχώς προτιμά τους τυφλούς της.
Τυφλούς που η λεγόμενη «παιδεία» παράγει αφειδώς.
- Τεχνικός υπ/κός- αξ/κός της Π.Α. (1963-1990 ). Περιφερειακός ανταποκριτής-αρθρογράφος της «Ελευθεροτυπίας» (1991-2011). Δημιουργός-διευθυντής της εφημερίδας «εμπρός» Ναυπάκτου (1998-2011)
