Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ αλήθεια καθαυτή δεν είναι μονόχρωμη. Βρίθει αποχρώσεων, ενώ δεν της λείπουν και οι δυσκολονόητες …μουτζούρες!
Η ΜΟΝΟΧΡΩΜΙΑ χαρακτηρίζει την επίσημη ιστορία. Εδώ το έργο δεν επιδέχεται κενά και αντιφάσεις. Επικρατεί ισοπεδωτικά το άσπρο μαύρο, τοποθετώντας εκατέρωθεν καλούς και κακούς.
ΟΠΩΣ το Ευαγγέλιο η επίσημη ιστορία, αποφεύγει τα δυσκολοχώνευτα. Στοχεύοντας στη διαπαιδαγώγηση των πολλών φροντίζει να απλοποιεί τα διδάγματά της, ώστε να καταπίνονται αμάσητα. Νεράκι!
ΘΥΜΑ τοιαύτης λείανσης της ιστορίας, εκ μέρους της επίσημης, είναι, κατά ένα τρόπο, και το έπος του ’40. Παρουσιάζεται ορφανό από γονιό, ενώ δεν είναι.
Χαράλαμπος Κατσιμήτρος ονομαζόταν του έπους ο …γονιός! Χωρίς αυτόν η 28η Οκτωβρίου, τουλάχιστον όπως την ξέρουμε, δεν θα υπήρχε.
«Γεννημένος στρατιώτης» μπορείς να πεις για τον άνθρωπο Κατσιμήτρο . Ερχόμενος από το χωριό Κλειτσός Ευρυτανίας κατατάχθηκε εθελοντής στρατιώτης το 1904.
ΠΈΡΝΟΝΤΑΣ τα γαλόνια στα μέτωπα (βαλκανικοί, Α’ παγκόσμιος, Μικρασιατική Εκστρατεία) βρέθηκε το 1937 υποστράτηγος.
Μ ΑΥΤΟ το βαθμό το1938 τοποθετήθηκε διοικητής στην 8η μεραρχία με έδρα τα Γιάννενα. Η συμβολή του από τη θέση αυτή στις μετέπειτα εξελίξεις, χωρίς άλλο ήταν θεμελιώδης.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μόνο ότι επέβλεψε ο ίδιος την οχύρωση της πρώτης γραμμής άμυνας επικεντρώνοντας στην περιοχή Ελαία-Καλπάκι κατά μήκος του ποταμού Καλαμά.
ΕΙΝΑΙ κυρίως ότι δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή να την εγκαταλείψει εκμεταλλευόμενος τις, από 24-8-1940, σιβυλλικές εκτιμήσεις του Γενικού Επιτελείου: «Αναγνωρίζεται», έλεγαν οι εκτιμήσεις, «η δυσχερής θέσις εις την οποία ευρίσκεται η Μεραρχία. Η Κυβέρνησις δεν αναμένει βεβαίως παρά της Μεραρχίας νίκας, δεδομένης της αριθμητικής υπεροχής του αντιπάλου, αναμένει όμως εκ ταύτης να σώσει την τιμήν των ελληνικών όπλων. Και προς τούτο δύναται ο διοικητής της Μεραρχίας να θέσει τα δυνάμεις αυτής όπως αυτός νομίζει καλύτερον».
ΓΙΝΕΤΑΙ σαφές εδώ πως ο Αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο του δεν πίστευαν στη γραμμή Ελαία-Καλπάκι. Έμμεσα πρότειναν …κάποιες τουφεκιές “για τα μάτια του κόσμου” και μετά τακτική υποχώρηση στη δεύτερη γραμμή άμυνας, που ήταν: Άραχθος-Ζυγός Μετσόβου.
ΜΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ εδώ είναι πως δεν μέτρησαν το γεγονός ότι στη 8η μεραρχία υπηρετούσαν κυρίως ηπειρώτες. Δεν σκέφτηκαν συνεπώς πως εγκαταλείποντας την Ήπειρο στους Ιταλούς και τους Αλβανούς το ηθικό της μεραρχίας θα κατέρρεε, συμπαρασύροντας γενικότερα και αυτό του όλου στρατεύματος, όπως και του λαού. Οπότε και η δεύτερη γραμμή άμυνας θα …πήγαινε περίπατο!
ΠΡΟΦΑΝΩΣ το σκέφτηκε ο Κατσιμήτρος. Γι αυτό και η απάντηση ήταν λακωνική: Προς μεν το Επιτελείο είπε «Μένω Καλπάκι», προς δε τη Μεραρχία «Μάχη μέχρις εσχάτων».
ΣΥΝΕΒΗ έτσι αυτό που, ομολογημένα, είχε φανταστεί. Το Καλπάκι έγινε για τους Ιταλούς ό,τι ο Μαραθώνας για τους Πέρσες.
– ΤΟ ΕΠΟΣ λοιπόν δεν γεννήθηκε ορφανό. Έχει το γονιό του, μόνο που επίσημα δεν αναγνωρίζεται. Αυτό διότι λίγους μήνες αργότερα (Απρίλιος 1941) ο Κατσιμήτρος ορκίστηκε υπουργός στην κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου.
ΣΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ από πέντε μήνες, κάνοντας λόγο για «κυβέρνηση ανδρείκελων», παραιτήθηκε, αλλά φευ… Η συμμετοχή και μόνο ήταν αρκετή για να συμπεριληφθεί αργότερα στον κατάλογο των δοσίλογων, να καταδικαστεί και να φυλακιστεί.
ΕΝΤΕΥΘΕΝ του 1953, τυπικά, έχει πλήρως αποκατασταθεί. Ουσιαστικά όμως “αναπαύεται” στης λήθης τη …χωματερή!
ΟΠΩΣ προανέφερα η επίσημη ιστορία γουστάρει τα διδάγματά της να καταπίνονται …νεράκι! Επενδύοντας στης απλούστευσης το άσπρο μαύρο απωθεί στο περιθώριο τις δύσπεπτες αποχρώσεις. Έστω και αν αυτές έχουν αποβεί καθοριστικές για το εύπεπτο του απλουστευτικού της …διδάγματος!
ΕΙΔΙΚΑ, όταν η “επίσημη …διδακτική” είναι αριστερή, αυτό ισχύει πολύ περισσότερο. Τι κι αν δεν ήταν κρατική η επίσημη αριστερή “διδακτική” στη μεταπολεμική Ελλάδα; Μονοπωλώντας η αριστερά το εντεύθεν του ’40 «έπος» της Εθνικής Αντίστασης, επέβαλε τη δική της απλουστευτική: άσπρο μαύρο με εκατέρωθεν ήρωες προδότες.
ΦΤΑΣΑΜΕ έτσι στο απίστευτο. Στο κοινωνικά αισθητό, όσον αφορά το έπος του ’40, να έχει περίοπτη θέση ο Θανάσης Κλάρας (Βελουχιώτης) και να είναι άφαντος ο Κατσιμήτρος.
ΤΟ ΟΠΟΙΟ, αν το δούμε αναγωγικά, χαρακτηρίζει και τα σημερινά. Όπου το άτακτο του αντάρτη-κατσαπλιά, λαμβάνοντας θέση περίοπτη κοινωνικοπολιτικά, στέλνει στη χωματερή το όποιο, α λα Κατσιμήτρο, τακτικό είχε απομείνει κρατικά, οικονομικά, κοινωνικά…
ΥΓ Οπωσδήποτε η συμμετοχή του Κατσιμήτρου στην κατοχική κυβέρνηση ήταν ατόπημα. Όχι όμως τόσο σοβαρό ώστε να δικαιολογεί της λήθης τη …χωματερή!. Δεν το λέω αυθαίρετα αυτό. Ασπάζομαι τη θέση του Νικόλαου Πλαστήρα. Σαν πρωθυπουργός αυτός, αρχές του1945, επανέφερε τον Κατσιμήτρο στην ενεργό υπηρεσία ζητώντας του να μεταβεί στην Κέρκυρα και να αναδιοργανώσει την 8η Μεραρχία. Υπήρξαν όμως αντιδράσεις και την επόμενη ανακάλεσε.
Σαν πρώην στρατιωτικός ο Πλαστήρας κάτι παραπάνω ήξερε για την αφέλεια που έδειξε ο Κατσιμήτρος. Ιδιοτέλεια πάντως δεν ήταν, ούτε εν τοις πράγμασι προδοσία. Το πιθανότερο είναι να θεώρησε ότι στις πρωτόγνωρες συνθήκες μπορούσε ίσως κάτι ακόμα να προσφέρει. Άβυσσος η ψυχή…
