Η Στέγη Τεχνών και Γραμμάτων του Ιδρύματος Ωνάση το βράδυ της Παρασκευής άνοιξε τις πόρτες της σε ένα κατάμεστο από την αίθουσα κοινό, και αγκάλιασε τις αναμνήσεις όλων μας, από το θρυλικό Ευρωμπάσκετ του 1987.
Τριάντα χρόνια είναι αυτά. Τα καλύτερά μας χρόνια. Η αίθουσα δονείται από χειροκροτήματα με την είσοδο του «δράκου»-Παναγιώτη Γιαννάκη και του Μέμου Ιωάννου. Μια ρετρό μπασκέτα, η μορφή του πελαργού -σήμα κατατεθέν της διοργάνωσης- και ένας πιτσιρικάς κάνει την εμφάνισή του παίζοντας μπάσκετ.
Ο «Τεό»-Θοδωρής Παπαλουκάς εμφανίζεται αυτοκρατορικά στον κεντρικό παρουσιαστή της εκδήλωσης, το δημοσιογράφο Βασίλη Σκουντή, και εξιστορεί για το πώς ένιωσε όταν φόρεσε για πρώτη φορά την φανέλα με το εθνόσημο στην τεράστια καριέρα του:
«Συγκινήθηκα που είδα τον μικρό. Είδα τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα πόσο τυχεροί είμαστε που το ζήσαμε όλο αυτό. Είναι ό,τι πιο όμορφο και ό,τι καλύτερο μπορείς να ζήσεις. Θα τους πω ευχαριστώ για αυτό που έκαναν για όλους μας για τη χώρα. Για την ποιότητα ζωής που μου πρόσφεραν. Δεν ήταν απλό αθλητικό γεγονός. Ήταν μία αλλαγή που μπήκαμε όλοι σε έναν δρόμο που μπορεί να σε οδηγήσει μόνο ο αθλητισμός».
Όλοι πήραν τη θέση τους πλάι στο παρκέ που είχε στηθεί ειδικά για αυτό το σκοπό, κι άρχισαν να εξιστορούν τις ιστορίες τους ο καθένας τους γεμάτες με νοσταλγία.
Ο Γιαννάκης ανέφερε ότι «Πάντα οφείλω ένα ευχαριστώ ανάμεσα στους ανθρώπους που έχω ζήσει τόσο μεγάλες στιγμές. Που είτε βρεθήκαμε συμπαίκτες, είτε αντίπαλοι στα παρκέ. Δεν νομίζω ότι είναι αποσματικό και τυχαίο. Υπήρχε μία προετοιμασία. Αν την ξεκόψουμε μπορούμε να τη δούμε ως την μεγαλύτερη έκπληξη, ωστόσο θεωρώ πως υπάρχει ατομικά και ομαδικά μία μεγάλη προετοιμασία».
Ο Παπαλουκάς από την πλευρά του τόνισε ότι «Για εμάς ήταν πιο εύκολο. Το είχαμε δει να συμβαίνει. Ήμουν 10 ετών τότε. Προσπαθούσα να το δω από την τηλεόραση γιατί είχαμε το κλασικό σεμεδάκι πάνω στην τηλεόραση. Αυτοί οι άνθρωποι μας το είχαν δείξει. Ο κόουτς που το είχε δει το έργο ήταν δίπλα μας. Εμείς το είδαμε αργότερα, την υπέρβασή μας».
«Όχι δεν νομίζω να υπήρχαν προλήψεις. Ίσως παίζαμε κάποιες φορές τάβλι κι όλοι έλεγαν πως έπρεπε να κερδίζει πάντα ο Γκάλης βέβαια”, είπε ο Γιαννάκης.
«Δεν είναι θέμα μεγαλύτερης ή μικρότερης νίκης. Ίσως ήταν τεχνικά του 2006. Αλλά το 1987 ήταν μεγάλη προίκα που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Πρόσθεσε κάτι στην καθημερινότητα όλων. Έδωσε τη δυνατότητα να πιστέψουν οι μικροί. Έδωσε κίνητρο σε όλο τον κόσμο να πιστέψουν πως μπορεί ακόμα και ομάδες με όχι καλές υποδομές και ιστορία να κατακτήσουν τα πάντα» συμπλήρωσε ο Γιαννάκης.
«Δεν το πιστεύαμε, γιατί ποτέ δεν είχε γίνει κάτι τόσο μεγάλο. Τόσο μεγάλη η συλλογική στήριξη από τη χώρα. Ήταν αδύνατο να μην βγούμε κερδισμένοι», είπε η «αράχνη» Παναγιώτης Φασούλας μέσω βίντεο.
«Το είχαμε δει σαν γιορτή, δεν μας είχαν για φαβορί. Δεν το είχα ξαναδεί στη ζωή μου. Όλος ο κόσμος ενωμένος. Κράτησε μέρες, μήνες. Μας αναγνωρίζει μέχρι και τώρα», συμπλήρωσε ο «μπέμπης»-Φάνης Χριστοδούλου μέσω βίντεο και αυτός από την Πάρο όπου κατοικεί μόνιμα.
«Ήταν δυνατό και σημαντικό για όλους τους Έλληνες», είπε ο Νίκος Φιλίππου μέσω βίντεο από τις ΗΠΑ όπου βρίσκεται.
«Ο πατέρας μου είχε τεράστια ευθύνη σε όλες τις μεταδόσεις των αγώνων στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Πάντα με έπαιρνε δίπλα του σε κάθε ματς. Στον τελικό θυμάμαι ήταν πάρα πολύ αγχωμένος στην περιγραφή» εξιστορεί ο δημοσιογράφος Γιώργος Συρίγος, γιος του αείμνηστου πατριάρχη των τηλεοπτικών μεταδόσεων μπάσκετ, Φίλιππου Συρίγου.
«Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι είχαμε καταφέρει εκείνη την εποχή. Το να βλέπεις 10.000.000 Έλληνες όμως στους δρόμους ήταν κάτι το συγκλονιστικό» είχε αναφέρει ο απόλυτος μύθος, ο γκάνγκστερ Νίκος Γκάλης στον Βαγγέλη Ιωάννου, στην εκπομπή του SPORT DOG, σε απόσπασμα που προβλήθηκε.
«Η ευθύνη που έχεις είναι ότι παίρνεις τη δάδα και πρέπει να την κρατήσεις αναμένει. Η γενιά η δικιά μας πήρε κάτι υψηλό, το κράτησε ψηλά και το παρέδωσε. Σειρά σας τώρα.Τσακωνόμασταν όταν ήμασταν πιτσιρίκια ποιος θα κάνει τον Γκάλη, ποιος τον Χριστοδούλου. Για εμάς η μεγαλύτερη νίκη ήταν το 2006 κόντρα στις ΗΠΑ, γιατί όλοι θυμούνται που την έχουν δει. Έτσι, όπως το 1987.
Επίσης τα τελευταία 15 χρόνια βγάζουμε συνέχεια καλούς προπονητές. Κάναμε ποιοτικές προπονήσεις, σίγουρα παίζει ρόλο και η τεχνολογία. Γκάλης δεν θα ξαναβγεί. Γιαννάκης δεν θα ξαναβγεί. Ιωάννου δεν θα ξαναβγεί. Σπανούλης δεν θα ξαναβγεί. Διαμαντίδης δεν θα ξαναβγεί. Ας ψάξουμε το καινούργιο» ανέφερε στη συνέχεια της συζήτησης ο Παπαλουκάς.
«Η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ του 1987 δεν είναι μόνο το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός στην ιστορία της χώρας μας. Άλλαξε ολόκληρο το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της Ευρώπης τότε» αποφάνθηκε και ο Σκουντής.
«Στη διοργάνωση είχα επιφορτιστεί και εγώ με το ρεπορτάζ της Εθνικής, στα αποδυτήρια. Μετά τον τραυματισμό του Φιλίππου στο πρώτο παιχνίδι με την Ρουμανία, και το πώς έπεσαν από πάνω του οι συμπαίκτες του, καταλάβαμε όλοι μας την ομοψυχία των παιδιών» τόνισε από την πλευρά του ο Σωτηρακόπουλος.
«Τα νέα παιδιά έχουν πολλή τεχνολογία. Πρέπει να γίνουν μαχητικοί, σκληροί με τον εαυτό τους και να κάνουν πράξη τις πληροφορίες που δέχονται», κατέληξε ο Γιαννάκης στο τέλος αυτής της ιστορικής εκδήλωσης.
Το χειροκρότημα του κόσμου ήταν οι μεγαλύτερη αναγνώριση για όλους αυτούς τους ήρωες στα παιδικά μας μάτια, σε μια ιστορική συνάντηση.
