Με τον Συμεών Σολταρίδη συμπορευτήκαμε στην «Ελευθεροτυπία» για 25 χρόνια. Θυμάμαι τις αποστολές του στα Βαλκάνια και την ταραγμένη Μέση Ανατολή. Πάντα είχε τον τρόπο του και «έβγαζε» τις ειδήσεις εκεί που οι άλλοι δεν τις βλέπανε.
Για 25 χρόνια έδινε μάχες με τα συντηρητικά στοιχεία της Θράκης και ποτέ δεν μάσησε τα λόγια του. Στην ιστορία θα μείνουν οι λυσσαλέες επιθέσεις εναντίον του από τον τότε μητροπολίτη Δαμασκηνό και εθνικιστικά σωματεία.
Στο πέρασμα του χρόνου ολοκλήρωσε το διδακτορικό του για τις μουφτείες της Δυτικής Θράκης, έγραψε βιβλία, εκατοντάδες άρθρα, δίδαξε σε σχολεία και το Δημοκρίτειο, συμμετείχε σε επιτροπές και σε συμβούλια για θέματα μειονοτήτων. Τα τελευταία χρόνια καμαρώνει και για τους δύο εγγονούς του…
Επειδή μαζεύτηκαν πολλά, είπε και ο ίδιος να τα βάλει σε μια τάξη. Γι αυτό κάθισε και μάζεψε όλα τα «πεπραγμένα» του σε ένα βιβλίο με τίτλο «Εγώ και …βαλίτσα μου» και υπότιτλο «Σελίδες αυτοβιογραφίας», εκδόσεις «Ωκεανίδα».
Στις 367 σελίδες του βιβλίου του προσπάθησε να τα χωρέσει …όλα. Από τα παιδικά του χρόνια στο Μέγα Ρεύμα, μέχρι τα τελευταία του άρθρα. Όλο το ζουμί στη μεγάλη αυτή πορεία κρύβεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του, όπου σημειώνει:
«Η ζωή µου για πολλά χρόνια συνδεόταν µε µια βαλίτσα. Από πολύ νωρίς γέµισε µε τα απαραίτητα από τη µάνα µου, για να µε ακολουθήσει σ’ όλη την πορεία της ζωής µου, πιστός σύντροφος και συνοδοιπόρος. Μια βαλίτσα που γέµιζε κι άδειαζε κάθε τόσο, µα πάντα µε περίµενε για τον επόµενο προορισµό. Από το Μέγα Ρεύµα στη Χάλκη κι αποκεί στη Θεσσαλονίκη. Κι αν φάνηκε προς στιγµήν πως στην Κοµοτηνή θα χωρίζανε οι δρόµοι µας, η ζωή ήρθε πολύ γρήγορα να µε οδηγήσει σε νέους δρόµους και καινούριες περιπέτειες.
Μια βαλίτσα γεµάτη εµπειρίες, ανθρώπους, τόπους, συναισθήµατα. Μέσα σ’ αυτήν τη βαλίτσα χώρεσαν οι χαρές και οι επιτυχίες αλλά και η πίκρα, η απογοήτευση, η εκτίµηση και η αποδοχή καθώς και ο κιτρινισµός και η µισαλλοδοξία. Η βαλίτσα µου επιστρατευόταν κάθε φορά γιατί επέλεξα τη δράση και τη συµµετοχή κι όχι την αδράνεια και την αδιαφορία. Μια βαλίτσα που άλλοτε µε βάραινε κι άλλοτε µε απογείωνε. Μια βαλίτσα η ίδια µου η ζωή, που ακόµα κρατά κάποιες γωνιές της άδειες περιµένοντας να τις ζήσω και να τις γεµίσω.
Ένα ταξίδι δεν είναι άλλωστε η ζωή µας; Η δική µου έλαχε να έχει περισσότερες και πιο ενδιαφέρουσες διαδροµές».
Αγαπημένε φίλε Συμεών, κράτα τη βαλίτσα εύκαιρη, οι διαδρομές συνεχίζονται…
