«Ποτέ δεν διάβασα κανένα αξιομνημόνευτο νέο σε εφημερίδα. Αν  διαβάσουμε για  ένα σπίτι που κάηκε, ένα σκάφος που ναυάγησε, μια αγελάδα που την πάτησε ο Δυτικός Σιδηρόδρομος, ένα σκάφος που ναυάγησε (….) δεν χρειάζεται να ξαναδιαβάσουμε για άλλο.                  

Ένα  αρκεί. Αν γνωρίζεις τη γενική αρχή τι σε νοιάζουν οι μύριες όσες περιπτώσεις και εφαρμογές της;  (………………………………………..)

Όλα τα νέα, όπως λέγονται, είναι κουτσομπολιό. Κι αυτοί που τα συντάσσουν και τα διαβάζουν γριές κυρίες την ώρα του τσαγιού».

Εν έτει 1854, από τον Αμερικανό φιλόσοφο  Χένρι Ντέιβιντ  Θορό (Henry David Thoreau), γράφτηκαν τα παραπάνω. Ευκολονόητο θαρρώ πως, επαγωγικά θεωρούμενα,  ισχύουν σήμερα στο πολλαπλάσιο.

 

Δεν είναι όμως μόνο αυτός ο λόγος που τα ανακαλώ. Είναι και  ο παρεμπίπτων που προκύπτει μέσω της φράσης «αν γνωρίζεις τη γενική αρχή».

 

Μεταβάλλοντας τον ενικό σε πληθυντικό (γενικές αρχές), δίπλα στο, μείζον μεν αναπόφευκτο δε   πρόβλημα της σύγχρονης πλημμυρίδας «κουτσομπολιού», αναδύεται και το συναφές, που για διευκόλυνση θα ονομάσω «άγνοια γενικών αρχών».

 

Για να δώσω παράδειγμα της άγνοιας στην οποία αναφέρομαι, αντλώ από το ίδιο κείμενο του Θορό  («Τίποτε το νεότερο»): «Όπως με τις σχολές μας», γράφει, «έτσι και με τις εκατοντάδες “σύγχρονες βελτιώσεις”, υπάρχει μια ψευδαίσθηση σχετικά μ αυτές (…) Ο διάβολος συνεχίζει να απαιτεί μέχρι τέλους σύνθετο τόκο για το αρχικό του μερίδιο και τις πολυάριθμες επόμενες επενδύσεις του σ αυτές. Οι εφευρέσεις μας», αποφαίνεται, «δεν είναι παρά βελτιωμένα μέσα προς έναν αβελτίωτο σκοπό….».

 

Πρόκειται για γενική αρχή που δεν ισχύει μόνο για τις νέες εφευρέσεις, καλή ώρα  σαν αυτή εδώ (διαδίκτυο). Αφορά και κάθε τι που, ως διεργασία, σχετίζεται με τη ζωή και δη αυτή των ανθρώπων.

 

Ισχύει συνεπώς και για  την πολιτική.  Η οποία στην εποχή μας,  εφόσον τη θέλουμε  με το Π κεφαλαίο, απαιτεί διαρκή εγρήγορση και αντίληψη του κόσμου, σε επίπεδο γενικών αρχών, με φακούς οιονεί πανεπιστημοσύνης.

 

Τέλειες διεργασίες στη ζωή δεν υπάρχουν, όπως και στη φύση άλλωστε. Με δεδομένο συνεπώς πως η εξέλιξη δεν σταματάει, ούτε και οι κάθε είδους ζωικές διεργασίες, ζητούμενο κάθε φορά, σε ο τι περνάει από το ανθρώπινο χέρι, είναι το λιγότερο κακό-για προχωρημένους η λιγότερη εντροπία.

 

Η αρχή των αρχών θα έπρεπε να είναι αυτό το, από καταβολής κόσμου.  Δεδομένο. Και σαν απαράβατη κοινή παραδοχή να κατευθύνει την πολιτική, ιδιαίτερα σε περιόδους ειρήνης. Όμως ούτε καν το διανοούνται οι δήθεν μορφωμένες «γριές κυρίες» της υπό-παρά και μικρό-πολιτικής. Όπως και της ενημέρωσης(;) βεβαίως.

 

Συμβαίνει γι αυτό ενίοτε, οι ούτως ή άλλως, αναπόφευκτοι «σύνθετοι τόκοι» και  επιτόκια που απαιτεί ο «διάολος» από κάθε εξελικτική διεργασία, να φουσκώνουν πέρα από κάθε λογική που διεκδικεί το επίθετο «Ανθρώπινη».

 

Στη δίνη μας τέτοιας κατάστασης-τη λες και «απάνθρωπη» ένεκα της λογικής που ως λόγος διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα άλλα ζώα- βρίσκεται η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια.

 

Δίνη που εξελίχτηκε σε τυφώνα επί συνονθυλεύματος Τσίπρα-Καμένου, αλλά προσοχή. Τα πράγματα δεν θα διορθωθούν και πολύ όταν το τσούρμο παραμεριστεί. Η άγνοια γενικών αρχών που τους ανέδειξε, μαζί με Μιχαλολιάκους και Λεβέντηδες, είναι πρωτίστως, κοινωνική-ου μην και εθνική.

 

Εντάξει τέλειες κοινωνίες δεν υπάρχουν. Στέκονται όμως και πάνε μπροστά εκείνες που-όσον αφορά τις παραδοχές σε επίπεδο γενικών αρχών που διέπουν τον κόσμο-τα μέλη τους,-και δη τα εξέχοντα, διαθέτουν κάποιον ελάχιστο κοινό παρανομαστή.

 

Από αυτή την άποψη  η Ελλάδα έχει ξεπεράσει τον πάτο. Βρίσκεται στον υπό πάτο.

 

Γι αυτό και όποιος υπόσχεται αναστροφή χωρίς να προειδοποιεί για «πόνο και αίμα» σε γριά κυρία’ παραπέμπει.