Τελευταία μέρα του διαγωνιστικού τμήματος του φεστιβάλ σήμερα, με τα προγνωστικά ήδη να κυκλοφορούν τόσο στα έντυπα όσο και στις κουβέντες των δημοσιογράφων στα γειτονικά καφέ και τους διαδρόμους του Μεγάρου.
Το μεγάλο φαβορί παραμένει η ρώσικη ταινία «Loveless» («Χωρίς αγάπη»), το συγκλονιστικό οικογενειακό δράμα του Σεργκέι Σβιαγκίντσεβ, που είδαμε τις πρώτες μέρες του φεστιβάλ, και που το ακολουθούν οι ταινίες «Το τετράγωνο» του Σουηδού Ρούμπεν Οστλουντ και η αμερικανική «Wonderstruck» του Τοντ Χέινς, ενώ, για ένα από τα υπόλοιπα σημαντικά βραβεία (Μέγα Βραβείο, Σκηνοθεσίας, Ειδικό Βραβείο της επιτροπής και βραβείο σεναρίου) πρώτες στην κορφή βρίσκονται οι ταινίες «120 χτυπήματα της καρδιάς το λεπτό» του Γάλλου Ρομπέν Καμπίλο, «Η επόμενη μέρα» του Νοτιοκορεάτη Χονγκ Σανγκ-Σου, «Happy Day» του Αυστριακού Μίκαελ Χάνεκε και «You Were Never Really Here» της Λιν Ράμσεϊ.
Στα φαβορί για κάποιο βραβείο, παρόλο που στο μεγαλύτερο τμήμα της κριτικής δεν άρεσε, φαίνεται να προστέθηκε και η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Η σφαγή του ιερού ελαφιού», από τη στιγμή που άρχισε να κυκλοφορεί πλατιά πως η ταινία άρεσε ιδιαίτερα στον πρόεδρο της επιτροπής, Πέδρο Αλμοδόβαρ (ο οποίος, όπως λέγεται, τη χειροκροτούσε για πέντε ολόκληρα λεπτά). Ακόμη, φαβορί για τα βραβεία ερμηνείας είναι, από πλευράς ανδρικού ρόλου, οι Βενσάν Λεντόν («Ροντέν»), Λουί Γκαρέλ («Redoutable») και Κόλιν Φαρέλ («The Beguiled»), και από γυναικείας πλευράς οι Αγιάμε Μισάκι («Radiance»), Μαριάνα Σπίβακ («Loveless») και Νικόλ Κίντμαν («The Beguiled», ίσως και για το «Ιερό ελάφι»).
Η τελευταία από τις 19 ταινίες του διαγωνιστικού ήταν η αγγλικής ταινία «You Were Never Really Here» («Στην πραγματικότητα δεν ήσουν ποτέ εδώ») της Λιν Ράμσεϊ, με πρωταγωνιστή τον Γιοακίν Φίνιξ, που είδαμε σήμερα το πρωί. Η Σκοτσέζα σκηνοθέτρια Ράμσεϊ, που έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το 1999 με την πρώτη της ταινία, «Ratcatcher» στο τμήμα
«Ένα κάποιο βλέμμα» των Κανών, επέλεξε τη φορά αυτή να μας μιλήσει μέσα από ένα ωμό γκανγστερικό θρίλερ, βουτηγμένο στην ατμόσφαιρα του φιλμ νουάρ, με πρωταγωνιστή έναν επαγγελματία εκτελεστή (ένας εξαιρετικός Γιοακίμ Φίνιξ), που έχει αναλάβει την προστασία ενός έφηβου κοριτσιού. Οταν το κορίτσι απάγεται από γκάνγκστερ, θα έρθει αντιμέτωπος με αδίστακτους δολοφόνους αλλά και πανίσχυρους πολιτικούς.
Με σκηνές όμορφα στημένες, με πλάνα που αποφεύγουν να παρουσιάσουν την ωμότητα άμεσα αλλά δείχνουν μόνο τα αποτελέσματά της, δημιουργώντας την ίδια φρικιαστική ατμόσφαιρα, με ένα έξοχα οργανωμένο μοντάζ, με ένα ξέφρενο ρυθμό που δεν σου αφήνει να πάρεις ανάσα, και όταν το κορίτσι απάγεται, η Ράμσεϊ κατάφερε, στο 87λεπτο θρίλερ της, να φτιάξει μια ταινία, άσκησης ύφους, που θυμίζει (χωρίς να αντιγράφει) τις ταινίες του Χίτσκοκ.
Ο Ρόμαν Πολάνσκι, αλλά και ο Κρόνενμπεργκ και ο Χίτσκοκ έρχονται στο νου βλέποντας το ψυχολογικό θρίλερ του Γάλλου Φρανσουά Οζόν, «L’amant double» («Ο διπλός εραστής»). Η ηρωίδα, η Χλόη (Μαρίν Βαχτ), μια ελκυστική γυναίκα με ψυχοσωματικούς πόνους στην κοιλιά αναζητά τη θεραπεία σε ένα ψυχολόγο (Ζερεμί Ρενιέ), τον οποίο στη συνέχεια θα ερωτευτεί. Στη σχέση τους αρχίζουν να εισβάλλουν επικίνδυνες ερωτικές φαντασιώσεις, με τον Οζόν («Νέα και όμορφη», «Σατανικοί εραστές») να φτιάχνει, όπως και σε προηγούμενες ταινίες του, μερικές τολμηρές ερωτικές σκηνές που αγγίζουν τα όρια του ελεαφρού πορνό, ενώ στην πλοκή εμφανίζεται και ένας κρυφός δίδυμος αδερφός του ψυχίατρου. Πέρα όμως από τις τολμηρές ερωτικές σκηνές, ο Οζόν ξέρει να κρατάει το σασπένς και να δημιουργεί σευνεχείς ανατροπές (μέχρι και στα τελευταία πλάνα), ενώ ελέγχει με σιγουριά το ρυθμό.
Θρίλερ αγωνίας και μυστηρίου είναι η ταινία «Βασισμένη σε αληθινή ιστορία» του Ρόμαν Πολάνσκι, που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού. Ταινία στο στιλ των παλιότερων, και καλύτερων, ταινιών του σκηνοθέτη, όπως ανάφερε και ο ίδιος, στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε την προβολή της («Η νύχτα των δολοφόνων», «Αποστροφή», «το μωρό της Ροζμαρί»), με ηρωίδα μια διάσημη συγγραφέα, τη Ντελφίν (Εμανουέλ Σενιέ), που ενώ υπογράφει για τους θαυμαστές της, το τελευταίο, πετυχημένο βιβλίο της, αρχίζει να περνάει κρίση δημιουργίας.
Η ξαφνική γνωριμία και φιλία της με μια παράξενη γυναίκα, την Ελ (Εύα Γκριν), θα την πείσει, για ένα σύντομο διάστημα, πως έχει βρει τον άνθρωπο που την καταλαβαίνει, σταδιακά όμως τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται περίεργα με την Ελ να καθοδηγεί την Ντελφίν και να αλλάζει την πορεία της ζωής της.
Πέρα από τις δικές του αναφορές σε παλιότερες ταινίες του, στο στιλ και τη θεματική έρχεται στο νου και ο Χίτσκοκ (ιδιαίτερα το «Νοτόριους»), με τον Πολάνσκι να δημιουργεί, με τη βοήθεια της υποβλητικής μουσικής του ελληνικής καταγωγής συνθέτη, Αλεξάντρ Ντεπλά, την απειλητική, ονειρική ατμόσφαιρα, που απαιτεί η ιστορία, μπλέκοντας αρμονικά και με δεξιοτεχνία την πραγματικότητα με τη φαντασία. Σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες που μας έχει προσφέρει πρόσφατα ο Πολωνός αυτός σκηνοθέτης.
