Τρόπον τινά η ανάμνηση είναι και ολίγον μουντιαλική. Συνάμα όμως και ενδεικτική της ανέκαθεν ελλαδιστανικής, ‘’μουσταλευριάς’’ που εμφανίζεται ως περηφάνια εθνική και υπόσταση κρατική.
ΕΝ ΑΡΧH το μουντιαλικό της ανάμνησης, που θα το περιγράψω εν τάχει. Περασμένοι χρόνοι 48 λοιπόν και στα γήπεδα του Μεξικού διεξάγεται το ομώνυμο μουντιάλ, για πολλούς το καλύτερο και θεαματικότερο, που θα μείνει για πάντα αξεπέραστο.
ΚΑΤΑ σύμπτωση η αφεντιά μου την περίοδο της διεξαγωγής (31 Μαΐου 21 Ιουνίου)βρίσκεται αρχικά στη Γερμανία (προκριματικός γύρος), μετά στην Αθήνα (προ.. και ημι.. τελικοί) και ύστερα (τελικός) στην Καστοριά.
ΠΟΙΟYΣ αγώνες είδα στη Γερμανία δεν θυμάμαι. Από την Αθήνα μου έχουν μείνει τα παιχνίδια Γερμανία-Αγγλία και Ιταλία-Γερμανία , ενώ από την Καστοριά όχι τόσο ο καθαυτό αγώνας Βραζιλίας-Ιταλίας, αλλά η προσπάθεια να δεις κάτι από …αγώνα!
ΚΑΙ ΤΟYΤΟ διότι η λήψη στη μοναδική τηλεόραση (Ναυτικός Όμιλος) ερχόταν από Γιουγκοσλαβία και χρειαζόταν πολύ φαντασία για να καταλάβεις τι ακριβώς έβλεπες- ένεκα η γλώσσα, να ακούσεις ούτε συζήτηση.
_ΑΥΤA με τα μουντιαλικά της ανάμνησης-για να μαθαίνουν και της αστακομακαρονάδας τα μωρά-και να έρθω τώρα στη …μουσταλευριά!
ΩΣ ΓΕYΣΗ και απόλαυση, το παραδοσιακό γλύκισμα, καμία σχέση με τη εδώ μουχλιασμένη εκδοχή . Το ακριβώς αντίθετο μπορώ να πω, αλλά έτσι μου βγήκε η ρίμα.
ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ και σ αυτό θα είμαι τηλεγραφικός.
#Βρέθηκα από το Βίτσι στη Γερμανία για εκπαίδευση σε μηχανήματα επικοινωνίας εδάφους-αέρος νέας τεχνολογίας.
#Τα μηχανήματα θα έρχονταν μόνο για το Βίτσι και τον Ίσμαρο, άρα το μέσον ήταν για να μην πας. (Προσωπικά από μέσον να …φάνε και οι κότες! ). Επιπλέον δεν είχε οικονομικό ενδιαφέρον καθότι η διάρκεια ήταν μόνο 25 μέρες.
#Ως εκ τούτων η ζήτηση ήταν κάτω από το μηδέν! Οπότε και το σκεπτικό του επιτελείου-αν είχε ποτέ τέτοιο πράγμα, …άντε να τελειώνουμε!
# Οι έξι που προκριθήκαμε-λέμε τώρα, περάσαμε προπαίδευση-να την κάνει ο θεός, στο Καβούρι, η οποία στο τέλος είχε και τεστ.
#Αν, εκτός εμού, το πέρασε και άλλος δεν θυμάμαι. Μόνο που αυτό δεν είχε καμία επίπτωση. Πήγαμε και οι έξι στο χωριό Έντερμπρουκ, όπου, με τη σειρά του, το εκεί σχολείο μας υπέβαλε σε δικό του εισαγωγικό τεστ.
#Σε σχέση με την προπαίδευση) οι ερωτήσεις, όσο και η μέρα με τη νύχτα! Για πρώτη φορά ένοιωσα την ξεφτίλα. Όχι τόσο για μένα, αλλά γι αυτό που, υποτίθεται, εκπροσωπούσα. Τον τόπο μου.
#Τι είδους εκπαίδευση έγινε, ποίο το αποτέλεσμα και πόση ακόμα ντροπή προέκυψε, το αφήνω στου καθένα τη φαντασία.
#Επέστρεψα, γι αυτό, εντελώς μπαρουτιασμένος. Τα είπα ‘‘ένα χεράκι’’ με τους επιτελείς στο ΓΕΑ αλλά …σιγά τα ωά!
ΣΑΝ ΖΥΜΗ προσφέρω την ανάμνηση. Ζύμη που φουσκώνοντας σου φτιάχνει την αεί μουχλιασμένη ‘‘μουσταλευριά’’, ταψιά της οποίας έρχονται από το πριν, αυγαταίνουν στο νυν και στρώνονται για το μετά.
ΔΎΣΚΟΛΟ, έως αδύνατο, να υπολογίσει κάποιος της ως άνω ‘’ζύμης’’ το φούσκωμα που εκτείνεται σε όλα τα δημοσιο…κρατικότροφα …ελλαδιστανά! Το κατανοώ απόλυτα. Ούτε κι εγώ μπορούσα, όταν βρέθηκα ενώπιόν της νοιώθοντας την ξεφτίλα και τη ντροπή, να κάνω την αναγωγή.
ΟΜΩΣ και λίγο στο νόημα αν κάποιος μπει, μπορεί να γίνει αρχή: Αρχή να ντρέπεται, όταν αναίσθητοι ‘’επιτελείς’ τον πουλάνε περήφανο για να τον συμμαζέψουν γελοίο και ξεφτελισμένο, προσφέροντάς του κόκαλα, όπως σ ανέστιο σκυλί!
