Στην κοινωνιολογική και ψυχολογική μελέτη του «η τεράστια σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω» ο, κατά Θωμά Γκόρπα “αριστερός της δεξιάς”, Ευάγγελος Λεμπέσης γράφει και αυτά:

«Ουδείς άνθρωπος αξίας έχει ανάγκην να γίνει επιτήδειος ή απατεών. Τα επίθετα ταύτα ουδέποτε κατόρθωσαν να «κολλήσουν» εις ανθρώπους πραγματικής αξίας, οι οποίοι, εάν υπήρξαν μισητοί, εχαρακτηρίσθησαν ίσως ως “κακοί”, ως “καταχθόνιοι”, ως “τορπιλληταί”…, ουδέποτε όμως ως επιτήδειοι ή απατεώνες…».

Ζωντανό παράδειγμα της περιγραφής Λεμπέση είναι ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Αρχικά τον μίσησαν οι “δικοί”του μιλώντας για βουλιμικό, αλαζονικό, δεξιό, υπονομευτή, βαλτό από τον Μητσοτάκη…

Στη συνέχεια έγινε καρφί στο μάτι του ζερβόδεξου τσούρμου. Βλέποντας το είδος Βενιζέλου-Στουρνάρα σαν τη μεγαλύτερη απειλή επιβίωσής του, το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ζωώδες ένστικτο αυτοσυντήρησης μετήλθε κάθε μέσο προκειμένου να τον σβήσει πολιτικά.

Παρόλα αυτά ουδείς τόλμησε να τον πει απατεώνα, επιτήδειο ή καιροσκόπο (υποδιαιρέσεις του ηλίθιου κατά τον Λεμπέση). Φυσικά ούτε αμόρφωτο, ή ανεπίδεκτο μαθήσεως.

– Επικαλούμαι τα παραπάνω με αφορμή άρθρο του Βαγγέλη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής.

Ως “συνείδηση” του τόπου και εκείνων που έχουν καταλάβει σε βάθος τι είδος ανθρώπων συγκροτεί πολιτικά-ου μην και …ιατρικά προσθέτω- το ζερβόδεξο συνονθύλευμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ο Βενιζέλος γράφει:

«Θέλει η προσέγγιση αυτή να γίνουμε όλοι λωτοφάγοι. Να ξεχάσουμε τον τρόπο με τον οποίο συγκροτήθηκε και λειτούργησε το εθνικολαϊκιστικό αντιμνημονιακό μέτωπο και τις αξιακές, γνωσιολογικές και ηθικές του επιπτώσεις πάνω στην ελληνική κοινωνία. Να αγνοήσουμε τη βλάβη που έχει υποστεί η χώρα όχι μόνο το πρώτο εξάμηνο του 2015, αλλά όλη αυτή την τριετία. Βλάβη όχι μόνο οικονομική, αλλά θεσμική και εθνική. Θέλει να αγνοήσουμε αυτό που συμβαίνει στη Δικαιοσύνη ή στο υπουργείο Άμυνας ή στη Βουλή εις βάρος των δικαιωμάτων της μειοψηφίας. Να αγνοήσουμε την υποβάθμιση του πανεπιστημίου ή τα παιχνίδια με την τοπική αυτοδιοίκηση και τις επόμενες δημοτικές εκλογές. Να παραβλέψουμε το κυοφορούμενο τέρας του συνταγματικού λαϊκισμού.

Τα νέα σενάρια ως προς το εκλογικό σύστημα και την επόμενη διαδικασία εκλογής ΠτΔ. Όλα αυτά προοιωνίζονται μια πορεία προς τις εκλογές που μοιάζει με παιδική εκδρομή; Παιδική εκδρομή στη λάσπη κατά των βασικών αντιπάλων; Παιδική εκδρομή στα υπόγεια του βαθέως κράτους; Τι καθησυχάζει τους εκφραστές της άποψης περί «κανονικοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως δεν θα έπρεπε να βάζουν το χέρι τους στη φωτιά για το πολιτικό κλίμα και τις θεσμικές συνθήκες υπό τις οποίες θα οδηγηθεί η χώρα στις εκλογές;

Αλλά ας υποθέσουμε ότι όλα θα εξελιχθούν με τον πιο βελούδινο και πολιτισμένο τρόπο. Ένας φιλελεύθερος δημοκράτης που αντιμετωπίζει τον ΣΥΡΙΖΑ ως «κανονικό» ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ποιο αποτέλεσμα επιθυμεί και επιδιώκει για τις επόμενες εκλογές; Ποιας μορφής επιθυμεί και επιδιώκει να είναι η επόμενη κυβέρνηση; Ποιο ρόλο επιθυμεί και επιδιώκει να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ στο πολιτικό σκηνικό;

Το εντυπωσιακότερο είναι ότι η προσέγγιση αυτή μας καλεί να είμαστε τόσο αφελείς, ώστε να εκλάβουμε ως απολύτως αφελείς τον ΣΥΡΙΖΑ και τους συνεταίρους του. Μας καλεί να υποδεχτούμε με μετριοπάθεια, συγκατάβαση και διάθεση συνεργασίας τον ΣΥΡΙΖΑ στον χώρο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, που βρίσκεται σε κάμψη. Αλήθεια, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ να θελήσει να βρει τη νέα ταυτότητά του στην «παρακμάζουσα» ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και όχι στη δυναμική ενός μεταλλασσόμενου ευρωπαϊκού λαϊκισμού που καθίσταται πλέον κυβερνητικός ή εν δυνάμει κυβερνητικός σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες; Γιατί να παραιτηθεί από τη ριζοσπαστική του ταυτότητα και τα αντισυστημικά του ράκη που συντηρεί με τη συστηματική διγλωσσία και τον άνευ όρων και ορίων πολιτικό τυχοδιωκτισμό στον όποιον επιδίδεται;».

Τύποις το άρθρο (ολόκληρο εδώ:https://www.kathimerini.gr/…/ar8ro-toy-eyaggeloy-venizeloy-s…), απαντά στο Νίκο Μαραντζίδη, ουσία όμως, όπως προείπα, εκφράζει τη συνείδηση και εκείνων που τεκμηριωμένα υποστηρίζουν ότι για να έχει ελπίδες ο τόπος πρέπει στις εκλογές που θα έρθουν η ήττα του ζερβόδεξου συνονθυλεύματος να είναι στρατηγικά συντριπτική.

Διαφορετικά οι ελπίδες να δει ο τόπος καλύτερες μέρες θα παραμείνουν φρούδες.

Με τον καρκίνο δεν παίζεις: είτε τον αποδέχεσαι μοιρολατρικά και υποκύπτεις. Είτε τον πολεμάς και όπου βγει.