Tου Βασίλη Κ. Καλαμαρά
Δεν μ’ αρέσει να αυτοβιογραφούμαι, αλλά, όταν αναφέρομαι σε ανθρώπους που γνώρισα ή γνωρίζω από κοντά, το πράττω παραδειγματικά. Εδώ και δύο χρόνια, στο τιμόνι της Διεθνούς ‘Εκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης, βρίσκεται ο 52χρονος γαλλομαθής δημοσιογράφος Μανώλης Πιμπλής. ‘Ενας ήπιων τόνων χαρακτήρας, ο οποίος σε ακούει, όταν συζητάς μαζί του. Σε αντίθεση με ορισμένους του επαγγέλματος, που ακούνε μόνον τον εαυτό τους.
Στο βιογραφικό του μπορούμε να βρούμε: Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1966. Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών αλλά στράφηκε από το 1994 στη δημοσιογραφία. Από τότε μέχρι σήμερα εργάζεται στο πολιτιστικό τμήμα της εφημερίδας “Τα Νέα” -τα τελευταία χρόνια ως υπεύθυνος του ενθέτου για το βιβλίο «Βιβλιοδρόμιο» -και διετέλεσε συμπαρουσιαστής στην τηλεοπτική εκπομπή της ΕΤ1 “Βιβλία στο κουτί”.
Το 1995 είχε εκδώσει μια συλλογή ποιημάτων με τίτλο “Εκποιήματα”. Διήγηματα του έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους (“Ελληνικά εγκλήματα 2”, “Η απουσία του έρωτα”, “Ελληνικά εγκλήματα 4”). ‘Εχει μεταφράσει Εμίλ Ζολά, ‘Αδωνι, Ερίκ Βιγιάρ, Λορ Μαρσάν, Φρανσουά Ρου, Ρασίντ Μπενζίν, Γιασμίνα Ρεζά.
Συνοδοιπόρησε για αρκετά χρόνια στην εφημερίδα «Τα Νέα» του αείμνηστου Χρήστου Δ. Λαμπράκη, με την Μικέλα Χαρτουλάρη-προτού απολυθεί εν μία νυκτί-, μία συνάδελφο, την οποία δεν κρύβω ότι την αγαπώ και την σέβομαι για την εργατικότητά της, την γενναιοδωρία της και την επαγγελματική της αποτελεσματικότητα.
Το πιθανότερο είναι ο Μανώλης Πιμπλής να μαθήτευσε κοντά της, να πείσθηκε για το ήθος που κουβαλούσε, να κατάλαβε τι εστί να είσαι επαγγελματίας δημοσιογράφος του βιβλίου, να συνειδητοποίησε πόσο σημαντικό είναι να μην κλείνεις την πόρτα στα αιτήματα δημιουργών του βιβλίου-όχι αποκλειστικά συγγραφέων.
Ο Μανώλης Πιμπλής κλήθηκε να φέρει εις πέρας μία δύσκολη υπόθεση υπό καθεστώς μνημονιακής επιτήρησης. Με χαμηλό προϋπολογισμό και με ελάχιστο προσωπικό (από το πάλαι ποτέ Εθνικό Κέντρο Βιβλίου) φάνηκε αποτελεσματικός ως προς τη διαχείριση μίας μεγάλης, σε έκταση και σε βάθος, διοργάνωσης. Το εγχείρημά του διαθέτει αξιοπρέπεια χωρίς να κάνει διεθνώς ρεζίλι την χώρα μας με παλληκαρισμούς, γραφικότητες, ελληνοκεντρισμούς, βεβαιότητες και δογματισμούς.
Πήρε στα χέρια έναν θεσμό του που σερνόταν μεταξύ ενός περιφερειακού επαρχιωτισμού και ενός λιγούρικου ευρωκεντρισμού-όταν πέρασε τα πρώτα χρόνια στην αρμοδιότητα του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, και τον έβαλε στο κέντρο της διεθνούς σκηνής του βιβλίου, με συμμαχίες, με συνέργειες, με γέφυρες. Τον παρακολουθώ και θαυμάζω το κουράγιο του.
