Η πολύτιμη παρακαταθήκη του Αισώπου, οι περίφημοι μύθοι του έχουν διαπαιδαγωγήσει γενιές και γενιές ανθρώπων. Θα μπορούσαν όμως να παρουσιαστούν σε πολύ μικρά παιδιά, όπως της Α΄ Δημοτικού;
Ναι, απαντά η Μαρία Ρουσοχατζάκη, λογοπαθολόγος και συγγραφέας παιδικών βιβλίων, που διασκεύασε τους μύθους αυτούς, επιλέγοντας τις κατάλληλες προτάσεις και λέξεις ώστε να είναι απολύτως κατάλληλες για την ομαλή εξέλιξη του λόγου και της αφηγηματικής ικανότητας, καταρχήν των πολύ μικρών παιδιών.
Τα διασκευασμένα παραμύθια κυκλοφορούν σε βιβλίο με μια ιδιαίτερα προσεγμένη και χαριτωμένη, δοσμένη με μεράκι εικονογράφηση από την εικαστικό Άννα Χιλετζάκη.
Το παραμύθι – μύθος δεν αφορά απλά στην τέρψη του παιδιού. Αρχικά, αφορά στο να του δώσει το πρώτο κατάλληλο γλωσσικό υλικό, ώστε να μάθει τη μεθοδολογία του να λέει ιστοριούλες, λέει στο Εnetpress η Μαρία Ρουσοχατζάκη και εξηγεί:
Επειδή όλο το παραμύθι ολοκληρώνεται σε είκοσι προτάσεις και η καθεμία αντιπροσωπεύεται πλήρως από μια αντίστοιχη εικόνα, χωρίς περίσσιες πληροφορίες, το μικρό ανυπόμονο παιδί μπορεί να καθίσει να ακούσει όλη την αφήγηση και να επικεντρωθεί στα πρωτεύοντα.
Καθώς επίσης η κάθε πρόταση συμπληρώνεται από την εικόνα της και δίνουν μαζί παράλληλο – ταυτόσημο μήνυμα, το παιδί δεν μπερδεύεται από συχνά «περιττές» πληροφορίες.
Έτσι λοιπόν και το παιδί της Α’ Δημοτικού μπορεί να μιλά για ένα θέμα, με διαδοχή προτάσεων που εξελίσσουν μια πλοκή, χωρίς να χάνεται με «εκτός θέματος» πληροφορίες. Πώς γίνεται αυτό;
Η κ. Ρουσοχατζάκη μάς εξηγεί:
Το παιδί μαθαίνει να αντιγράφει λέξη λέξη, δίνοντας έμφαση στις μικρές και τις μεγάλες λέξεις και το κενό που πρέπει να υπάρχει μεταξύ τους στην πρόταση.
Μετράμε τις λέξεις της πρότασης, γράφουμε τον αριθμό τους, μετράμε τις παύλες της πρότασης που βρίσκεται σε αντιστοιχία στο κάτω μέρος της σελίδας, (η σελίδα κόβεται στα δύο, μισή μισή, πάνω υπάρχει η πρόταση γραμμένη και κάτω η αντιστοιχία σε παύλες), και γράφουμε πάλι τον αριθμό.
Το παιδί πρέπει να έχει λοιπόν ταιριάξει το πάνω μισό της εικόνας με την πρόταση και το κάτω μισό με τις παύλες, που θα αντιγράψει την πρόταση.
Δίνουμε έμφαση στο ότι κάθε λέξη έχει την παύλα της. Αν είναι μεγάλη λέξη, μεγάλη παύλα, αν είναι μικρή λέξη, μικρή παύλα. Όλες οι λέξεις, λέμε, πιάνουν το χώρο τους, μικρό ή μεγάλο, με κενό μπροστά και πίσω. Κάποιες λέξεις είναι μόνο ένα γράμμα ή μια συλλαβή, αλλά παραμένουν λέξεις που θέλουν το χώρο τους και το κενό τους.
Βάζουμε σε κόκκινο κύκλο το κεφαλαίο γράμμα της πρότασης και την τελεία στο τέλος. Τονίζουμε και δείχνουμε τι είναι πρόταση, τι είναι λέξη και ποιες λέξεις μπορεί να είναι και ένα σκέτο γράμμα ή μια σκέτη συλλαβή.
Φτιάχνουμε αντίστοιχα σε ένα χαρτί άλλες απλές προτάσεις με αφορμή την κάθε εικόνα που έχουμε μπροστά μας και κάνουμε το ίδιο.
Αφού το δουλέψουμε αυτό, μπορούμε να σκίσουμε όλα τα φύλλα του βιβλίου, γι’ αυτό και είναι σπιράλ, για να κινούνται εύκολα και να κόβονται εύκολα, (επίσης στη μέση τους έχουν εγκοπή για το μισό/μισό) και τα κολλάμε στη μέση, όπως πρέπει το μισό με το άλλο μισό, με σελοτέιπ.
Πλέον, λοιπόν, δεν έχουμε σελίδες μισές, αλλά ολόκληρες καρτέλες που τις βάζουμε στη σειρά, πέντε πέντε (είκοσι όλες) και ξαναλέμε την ιστορία ή τη διαβάζουμε από την αρχή. Οι καρτέλες είναι σκληρές και χρησιμοποιούνται ως καρτέλες.
Έτσι, το παιδί πρέπει να δουλέψει και τη ροή της ιστορίας, μέσα από μια διαδικασία σειροθέτησης των εικόνων και να κάνει πρακτική στην αναδιήγηση, που τελικά βοηθά και στο «σκέφτομαι και γράφω», με αρχή, μέση και τέλος.
INFO:
Μαρία Ρουσοχατζάκη
Λογοπαθολόγος M.S., C.C.C. – Συγγραφέας Παιδικών Βιβλίων
www.mrous.gr
E-mail : logos@mrous.gr
Facebook : Μαρία Ρουσοχατζάκη (Maria Rousochatzaki)
Youtube: Μαρία Ρουσοχατζάκη
