Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη

Πολύ καλή από κινηματογραφικής πλευράς αποδείχτηκε η χρονιά που πέρασε με εξαιρετικές ταινίες τόσο από Ευρώπη όσο και από Αμερική, και συγκεκριμένα την ανεξάρτητη παραγωγή, μια και η εμπορική πλευρά της περιορίστηκε στα γνωστά μπλοκ-μπάστερ (και τα franchise τους), τις συνηθισμένες περιπέτειες δράσης, χωρίς να ξεχνάμε τις νέες μορφές παραγωγής/διανομής (βλέπε την άνοδο της Netflix) και τα σκάνδαλα για σεξουαλική παρενόχληση (που τρόμαξαν τους, με το βλέμμα στο κέρδος, παραγωγούς ώστε να αντικαταστήσουν βιαστικά, και χωρίς δικαστικές αποφάσσεις, τα «αμαρτωλά» τους αστέρια).

Αντίθετα, από την ανεξάρτητη πλευρά, σκηνοθέτες όπως οι Τζιμ Τζάρμους, Γούντι Άλεν, Ντάρεν Αρονόφσκι, Σον Μπέικερ και Τζέιμς Γκρέι άνοιξαν διόδους επικοινωνίας με σκηνοθέτες όπως ο Φιλανδός Άκι Καουρισμάκι, ο Ρώσος Αντρέι Ζβιαγκίντσεβ και ο Ιταλός Μάρκο Μπελόκιο, ο Χιλιανός Αλεχάντρο Χοντορόφσκι με τη Γιαπωνέζα Ναόμι Καβάζε, ο Βρετανός Τέρενς Ντέιβις με τον Ολλανδό Ρούμπεν Έστλουντ και ο Ιρανός Ασκάρ Φαρχάντι και ο ντοκιμαντερίστας Τζόσουα Οπενχάιμερ με τον Μίκαελ Χάνεκε. Σ’ αυτούς δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους Έλληνες σκηνοθέτες που, παρά τα οικονομικά προβλήματα και όλες τις άλλες αντιξοότητες, συνεχίζουν, με την ίδια θέρμη και ενθουσιασμό να γυρίζουν ταινίες και συχνά να μας εκπλήσσουν.

Ακολουθούν οι δικές μου καλύτερες ταινίες της χρονιάς, στις οποίες μπορείτε να προσθέσετε και τις δικές σας.

 

Από τις ξένες ταινίες:

  1. Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ του Άκι Καουρισμάκι: στο προσφυγικό και στα προβλήματα των μεταναστών επιστρέφει ο Φιλανδός σκηνοθέτης στη δοσμένη με αφοπλιστική λιτότητα και χιούμορ, βραβευμένη με την Αργυρή Άρκτο καλύτερης σκηνοθεσίας του Βερολίνου, ταινία του, μέσα από δυο παράλληλες ιστορίες: εκείνη ενός Σύριου πρόσφυγα που φτάνει παράνομα στη Φιλανδία κι εκείνη ενός μεσήλικα Φιλανδού πλασιέ που αποφασίζει να εγκαταλείψει τη δουλειά και τη γυναίκα του και να αφοσιωθεί στο όνειρό του.

 

  1. ΠΑΤΕΡΣΟΝ του Τζιμ Τζάρμους: επιστροφή του Τζάρμους στον ανεξάρτητο, ποιητικό κινηματογράφο των πρώτων ταινιών του, με την κάμερά του να παρακολουθεί με λεπτομέρεια την καθημερινή, μονότονη ζωή του οδηγού ενός λεωφορείου, ταυτόχρονα ποιητή, στην πόλη Πάτερσον του Νιου Τζέρσι. Μια όμορφη, ποιητική ταινία δοσμένη με απλές, επιλεγμένες όμως με γνώση και φροντίδα, σκηνές, διανθισμένες με το γνωστό χιούμορ του σκηνοθέτη.

 

  1. ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ του Αντρέι Ζβιαγκίντσεβ: η αποξένωση στις σύγχρονες κοινωνίες, ιδιαίτερα στη μετα-κομουνιστική, αφημένη σε ένα ανεξέλεγκτο καπιταλισμό, Ρωσία, που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή, μέσα από την ιστορία ενός αποξενωμένου ζευγαριού, με βασικό πρόβλημα ποιος από τους δυο θα αναλάβει τη φροντίδα ενός 12χρονου γιου που κανένας τους δείχνει να μη θέλει, είναι το κύριο θέμα του συγκλονιστικού αυτού δράματος του Ζβιαγκίντσεβ («Λεβιάθαν»).

  1. Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ της Ίλντικο Ενιέντι: ο έρωτας ανάμεσα σε ένα, κλεισμένο στον εαυτό του, άντρα και μια απόμερη, μοναχική γυναίκα, με φόντο ένα σφαγείο ζώων, έρωτα που η Ενιέντι παραβάλλει με το φανταστικό όνειρο δυο ερωτευμένων ελαφιών, όνειρο που το ζευγάρι βλέπει ταυτόχρονα. Η Ενιέντι αφηγείται με σιγουριά τη βουτηγμένη σε μια μαύρη ατμόσφαιρα, ρομαντική αυτή ιστορία της, με ένα στιλ που συνδυάζει το ρεαλισμό με το λυρισμό, αποσπώντας δυο εξαιρετικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές της, Μορτασάνι Γκέζα και Αλεξάνδρα Μπορμπέλι.

 

  1. ΠΟΙΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ του Αλεχάνδρο Χοδορόφσκι: συνέχεια στην προηγούμενη ημι-αυτοβιογραφική ταινία του («Ο χορός της πραγματικότητας»), ο Χοντορόφσκι παρακολουθεί τον νεαρό Αλεχάντρο, απελευθερωμένο από τις απαιτήσεις της οικογένειάς του (να γίνει γιατρός ή μουσικός), να βρίσκει διεξόδους στις καλλιτεχνικές αναζητήσεις του, κάνοντας παρέα με τους μποέμ καλλιτέχνες (πριν ακόμη γίνουν οι πιο διάσημοι της εποχής τους) της κουβανικής αβάν-γκαρντ της δεκαετίας του 1940: Ενρίκε Λιν, Στέλλα Ντίαζ Βαρίν, Νικάνορ Πάρα. Ελεύθερος από όλα και από όλους, ο Αλεχάντρο θα αναζητήσει μαζί τους τις εσωτερικές αξίες του κόσμου και της ζωής, την ομορφιά της τέχνης και τη δύναμη της φαντασίας, που στον πεζό κόσμο μας έχει εξαφανιστεί για να παραχωρήσει τη θέση της σε μια ανόσια, πεζή, άχαρη, ηλίθια ζωή.

 

 

6. THE FLORIDA PROJECT του Σον Μπέικερ: Η Μούνι, ένα εξάχρονο, πανέξυπνο, ζαβολιάρικο κοριτσάκι περιφέρεται, μαζί με τη μικρή παρέα της, σε μια υποβαθμισμένη περιοχή του Ορλάντο της Φλόριντα (που μοιάζει πολύ με δικές μας παρόμοιες υποβαθμισμένες περιοχές), με φτωχές οικογένειες που που ζουν στριμωγμένες σε άθλια μοτέλ. Ο Σον Μπέικερ (δημιουργός του εκπληκτικού «Tangerine», 2015) δεν κρίνει τα πρόσωπα του, αφήνει τη Μούνι να ζει, κάπως αδιάφορη, στον κόσμο της, να απολαμβάνει την κάθε στιγμή της, ακομη και να βρίσκει κάποια ομορφιά στον άχαρο κόσμο της. Με την κάμερά του, και τα αλά-ντισνεϊκά χρώματα που δημιουργούν την απαιτούμενη αντίστιξη στη νεορεαλιστική θα έλεγα ατμόσφαιρα της ταινίας, να ακολουθεί τη Μούνι και την παρέα της με πάθος, με απίθανη ενέργεια, με ακούραστη επιμονή, καταγράφοντας τις περιπέτειες τους, σαν εκείνες της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων, μόνο που εδώ η χώρα είναι η χώρα της εκμετάλλευσης.

7. ΗΡΕΜΟ ΠΑΘΟΣ του Τέρενς Ντέιβις: Με τη συνηθισμένη, εικαστικά λαμπρή, στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία του, ο Βρετανός σκηνοθέτης («Μακρινές φωνές, ασάλευτος ζωές») αφηγείται την ιστορία της μεγάλης, παραγνωρισμένης δυστυχώς την εποχή της, Αμερικανίδας ποιήτριας Έμιλι Ντίκινσον. Ο Ντέιβις αποφεύγει να ακολουθήσει τον τρόπο αφήγησης μιας βιογραφικής ταινίας, προτιμώντας να εστιάσει το ενδιαφέρον του στη διερεύνηση της ψυχικής, πνευματικής δύναμης της πρωτότυπης αυτής, ποιήτριας και «ήρεμης επαναστάτριας» (με έξοχη ερμηνεία από τη Σίνθια Νίξον), σε σκηνές που συνδυάζει, με ξεχωριστή μαεστρία, με διάφορα ποιήματα της Ντίκινσον. Η ταινία του συναρπάζει με τις στημένες με ξεχωριστή έμπνευση εικόνες της, με την κλειστοφοβική συχνά ατμόσφαιρά τους (η Ντίκινσον παρέμεινε σε όλη της τη ζωή κλεισμένη στο σπίτι της με την οικογένειά της), καθώς και την άνεση με την οποία κινείται ο ρυθμός 7.

 

 

8. ΜΗΤΕΡΑ! του Ντάρεν Αρονόφσκι: Στο τεράστιο, Η εξαιρετική, πρέπει να πω, αυτή ταινία του Αρονόφσκι («Μαύρος κύκνος», «Η πηγή της ζωής», «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο», «Pi») εκτυλίσσεται σ’ ένα τεράστιο, απομονωμένο κάπου στην εξοχή, σπίτι, όπου καταφεύγει το ζευγάρι της ταινίας, πατρικό σπίτι του άντρα, που κάποτε είχε καεί από πυρκαγιά κι από το οποίο αυτό κατάφερε να σώσει μόνο ένα παράξενο, ακριβό κόσμημα, αρχίζουν να εισβάλλουν διάφορα άτομα. Μια εισβολή που φέρνει αναπόφευκτα στο νου την ταινία «Ο εξολοθρευτής άγγελος» του Μπουνιουέλ. Ο Αρονόφσκι έφτιαξε μιαν αλληγορία για την κατάσταση του πλανήτη μας σε μια εποχή που οι άνθρωποι, αντί να αναγνωρίσουν τις ομοιότητές τους και την ανάγκη αλληλεγγύης σε μια δύσκολη για όλη την ανθρωπότητα εποχή, συνεχίζουν τους εξοντωτικούς πολέμους, χτίζοντας ταυτόχρονα διαχωριστικά τείχη.

9. WONDER WHEEL Γούντι Άλεν: Μια ιστορία έρωτα και απιστίας με φόντο το Κόνεϊ Άιλαντ, με το όνειρο και τη φυγή που προσφέρουν τα πάρκα ψυχαγωγίας, μεταφορά για την  ίδια την Αμερική της τότε περιόδου, εκείνης του άπιαστου, απατηλού αμερικανικού ονείρου (μεταφορά, αξίζει να προσθέσω, και για τον ίδιο τον αμερικανικό κινηματογράφο της τότε εποχής). Μεταφορά που συνεχίζεται και στη σκηνή με τον περίπατο του Μίκι με την Τζίνι σε πανέμορφους, γεμάτους λουλούδια και φυτά, Κινέζικους Κήπους, που τονίζουν την αίσθηση ενός ανεκπλήρωτου παράδεισου. Με τον Γούντι Άλεν να μας προσφέρει ένα ακόμη υπέροχο, μαζι και θλιμμένο, γαϊτανάκι στη μνήμη αλλά και στα θέματα που τον απασχολούν (και τον στοιχειώνουν) από την εποχή του «Νευρικού εραστή».

10. ΑΙΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ και ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ του Μαρκο Μπελόκιο: στην πρώτη ταινία, μέσα από δυο διαφορετικές ιστορίες να εκτυλίσσονται στο Μπόμπιο, πόλη όπου μεγάλωσε ο σκηνοθέτης, με την πρώτη να εκτυλίσσεται τον 17ο αιώνα και τη δεύτερη στις μέρες μας, ο Μπελόκιο βρίσκει την ευκαιρία να καταπιαστεί με τον καθολικισμό, την υποκρισία, τη δίψα για εξουσία αλλά και την αληθινή πίστη, μαζί με την παγκοσμιοποίηση και τις όχι πάντα θετικές αλλαγές στη σημερινή ιταλική (και όχι μόνο) κοινωνία. Στα «Όνειρα γλυκά», ένας διάσημος δημοσιογράφος ξαναζεί μια τραυματική παιδική εμπειρία, σε μια ταινία βασισμένη στο αυτοβιογραφικό μπεστ-σέλερ μυθιστόρημα του Μάσιμο Γκραμελίνι, που συνδυάζει αρμονικά και εύστοχα το παραμύθι με την πραγματικότητα.

11.Η ΧΑΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ Ζ του Τζέιμς Γκρέι: την αληθινή ιστορία ενός Βρετανού εξερευνητή, αρχαιολόγου και αξιωματικού του πυροβολικού, που χάθηκε στον Αμαζόνιο ενώ έψαχνε για τη χαμένη πόλη του Ζ, στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, αφηγείται στην όμορφη, μαγευτική, ταυτόχρονα, θλιμμένη περιπέτειά του, ο Τζέιμς Γκρέι («Η νύχτα μας ανήκει»), με βάση το μπεστ-σέλερ του Ντέιβιντ Γκραμ, φέρνοντας στο νου τον Τζόζεφ Κόνραντ αλλά και σκηνοθέτες όπως ο Τέρενς Μάλικ και ο Βέρνετ Χέρτσοκ. Η πόλη του Ζ, για άλλους του Ελντοράντο, είναι το MacGuffin που ο Γκρέι χρησιμοποιεί για να βάλει τον αριστοκράτη ήρωά του στο παθιασμένο του ταξίδι σε αναζήτηση ενός άπιαστου ονείρου, ταξίδι σε μια Ιθάκη στην οποία θα αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή του. Ο Γκρέι έφτιαξε μια ταινία, την καλύτερη μέχρι στιγμής της καριέρας του, που ο τρόπος της αφήγησης, η εμμονή του στο θέμα της, ο έξοχος, δοσμένος με άνεση ρυθμός της, και το γεμάτο πάθος και ευρηματικότητα στιλ της, δείχνουν πως εξακολουθεί να υπάρχει ένας αληθινά ζωντανός κινηματογράφος που έχει ακόμη πολλά να μας προσφέρει και να μας γοητεύει.

12. ΤΟ ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ των Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν: Με το θέμα της ενοχής, μέσα από την έρευνα μιας νεαρής γιατρού να ανακαλύψει την ταυτότητα ενός άγνωστου κοριτσιού που αρχικά αρνήθηκε να βοηθήσει και που στη συνέχεια βρέθηκε νεκρό, καταπιάνονται στην ταινία τους αυτή οι αδερφοί Νταρντέν. Το δίδυμο των σκηνοθετών αφηγείται την έρευνα μέσα από λιτές σκηνές, ακολουθώντας, με ένα με άνεση ρυθμό, την ηρωίδα στις διάφορες προσπάθειές της να ανακαλύψει κάτι για το νεκρό κορίτσι, για το θάνατο του οποίου αισθάνεται ενοχή.

13. ΓΛΥΚΟ ΦΑΣΟΛΙ της Ναόμι Καβάζε: η Γιαπωνέζα σκηνοθέτρια φτιάχνει το όμορφο, συγκινητικό πορτρέτο μιας συμπαθητικής γριούλας (έξοχη ερμηνεία από τη βετεράνο ηθοποιό Κίριν Κίκι), πρώην θύμα της λέπρας, που μαθαίνει σ’ ένα αρτοποιό την αληθινή τέχνη του φτιαξίματος ενός είδους γιαπωνέζικης κρέπας (του «ντοραγιάκι»). Μια ωδή στον φυσικό τρόπο μαγειρέματος (οι σκηνές του φτιαξίματος του ντοραγιάκι είναι πραγματική απόλαυση) και μέσο, για τη σκηνοθέτρια, να μας μιλήσει για τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και την ίδια τη ζωή.

 

14. Ο ΕΜΠΟΡΑΚΟΣ του Ασκάρ Φαρχάντι: με το νεορεαλιστικό στιλ που χαρακτηρίζει ολόκληρο το έργο του, τη φορά αυτή με μια δόση θρίλερ, ο Ιρανός σκηνοθέτης (Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας για το «Ένας χωρισμός»), μέσα από την ιστορία ενός ζευγαριού που αναγκάζεται να εγκαταλείψει το ετοιμόρροπο διαμέρισμά του για να μετακομίσουν στο διαμέρισμα που τους προσφέρει ένας συνάδελφος (και το οποίο μόλις έχει εγκαταλείψει μια μυστηριώδης γυναίκα) επιστρέφει στα γνωστά του θέματα: προσωπικά και άλλα προβλήματα που απασχολούν το άτομο και που το φέρνουν αντιμέτωπο όχι μόνο με την κοινωνία στην οποία ζει αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό του.

15. HAPPYEND του Μίκαελ Χάνεκε: σε μια πόλη κοντά σε καταυλισμό μεταναστών, τα μέλη μιας μεγαλοαστικής οικογένειας, που ζει σ’ ένα μοντέρνο, επηρεασμένο από τη σύγχρονη τεχνολογία, κόσμο, δείχνουν να μην γνωρίζουν πως δίπλα τους ζουν άτομα βασανισμένα, πεινασμένα, εγκαταλειμμένα στην τύχη τους, από διάφορες κυβερνήσεις και τις κοινωνίες τους. Ο Χάνεκε έφτιαξε μια αλληγορία, δοσμένη με ένα εξαιρετικά οργανωμένο ρυθμό και λεπτή ειρωνεία, γύρω από μια ξοφλημένη αστική κοινωνία, που φέρνει στο νου ταινίες του, όπως «Το βίντεο του Μπένι». «71 κομμάτια μιας τυχαίας χρονολογίας» και «Άγνωστος κωδικός», μόνο που εδώ, πίσω από κάθε σκηνή, υποβόσκει η κοινωνικο-πολιτική πραγματικότητα της σημερινής Ευρώπης.

16.ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ του Ρούμπεν Έστλουντ: Με ήρωα το διευθυντή μιας υπερμοντέρνας γκαλερί (το Square του τίτλου, είναι ένα τετράγωνο, κεντρικό έκθεμα μιας νέας έκθεσης, μέσα στο οποίο μπορεί να σταθεί κάποιος και να αισθάνεται πως δεν είναι πια μόνος αλλά ένα είδος ασύλου εμπιστοσύνης και φροντίδας για τον άλλο), που γίνεται στόχος ενός «κόλπου», όπου του κλέβουν το πορτοφόλι και το κινητό του, ο Όστλουντ έφτιαξε μια, διάρκειας σχεδόν δυόμιση ωρών, διασκεδαστική, ευρηματική, με σατιρική διάθεση, κωμωδία, γύρω από τις ανισότητες μιας δημοκρατικής, φιλελεύθερης κοινωνίας. Οι σκηνές που ο ήρωας προσπαθεί να βρει το κινητό του καθώς και εκείνες των εγκαινίων της έκθεσης με έναν άντρα να μιμείται τον γορίλα και να τρομοκρατεί τους καλεσμένους, είναι από τις πιο απολαυστικές της ταινίας), που σταδιακά μετατρέπεται σε προσωπικό δράμα.

 

Μια ξεχωριστή θέση αξίζει στα ντοκιμαντέρ και συγκεκριμένα τρεις συγκλονιστικές ταινίες:

1 & 2. Η ΠΡΑΞΗ ΤΟΥ ΦΟΝΟΥ και Η ΟΨΗ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ του Τζόσουα Οπενχάιμερ: δυο συγκλονιστικά, πολιτικά ντοκιμαντέρ του Όπενχάιμερ, γύρω από τη φρικτή γενοκτονία που διεξήχθη σε τεράστια κλίμακα στην υπό δικτατορικό καθεστώς Ινδονησία του Σουκάρνο, το 1965-66 (δολοφονήθηκαν περισσότερα από ένα εκατομμύριο άτομα), με το δεύτερο να παρουσιάζεται μέσα από την έρευνα ενός οφθαλμίατρου. Γενοκτονία που έγινε από παραστρατιωτικούς αλλά και χωρικούς που πίστευαν, σύμφωνα με την κυβερνητική προπαγάνδα, πως έτσι έσωζαν την πατρίδα τους από τον κομμουνισμό και την αναρχία.

 

  1. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΝΕΓΡΟΣ ΣΟΥ του Ραούλ Πεκ: διείσδυση στις σκέψεις και γενικά το μυαλό το συγγραφέα Τζέιμς Μπόλντουιν, ενός μεγάλου, πολιτικά στρατευμένου συγγραφέα, είναι το εξαιρετικό αυτό, πολυβραβευμένο, υποψήφιο για Όσκαρ, ντοκιμαντέρ του Ραούλ Πεκ. Διείσδυση ταυτόχρονα στην «άλλη» Αμερική, Αμερική των Αφροαμερικανών, της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, της αληθινής πολιτικής στάσης μιας Αμερικής που θεωρητικά υπερασπιζόταν την ελευθερία της έκφρασης, της ισότητας και της ανεξαρτησίας των κρατών ενώ στην πραγματικότητα υποστήριζε καταπιεστικά καθεστώτα, μιας Αμερικής ιδωμένης μέσα από τα μάτια ενός Αφροαμερικανού.

 

 

Από τις ελληνικές ταινίες:

  1. ΓΡΑΜΜΕΣ (LINES) του Βασίλη Μαζωμένου: με επίκεντρο τη Γραμμή Ζωής, ένα κέντρο ψυχολογικής υποστήριξης, που χρησιμοποιούν απεγνωσμένα άτομα για να ξεπεράσουν τα κοινωνικά αλλά και ψυχολογικά προβλήματά τους, ο Μαζωμένος εστιάζεται σε εφτά διαφορετικούς ανθρώπους που έχουν φτάσει στα όριά τους. Η ταινία κινείται σε μια μαύρη ατμόσφαιρα, με τον Μαζωμένο να καταγράφει με έξοχα στιλιζαρισμένες εικόνες την κόλαση που αντιμετωπίζουν τα, από διάφορα κοινωνικά στρώματα, πρόσωπά του, παγιδευμένα σε μια ζωή που η λιτότητα, η φτώχεια και η ανεργία τους στα οποία έχουν οδηγηθεί από τα μνημόνια και που τους έχουν οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο. Από το πρώτο κιόλας επεισόδιο (από τα καλύτερα της ταινίας) βλέπει κανείς πως ο σκηνοθέτης ξέρει να χρησιμοποιεί, με τον καλύτερο και πιο ευρηματικό τρόπο, όλα τα μέσα που του προσφέρει το μέσο: την εικόνα, τον ήχο, τους φωτισμούς αλλά και τα διάφορα εκείνα τα στοιχεία που αντλεί από τις υπόλοιπες τέχνες, είτε αυτή είναι η ζωγραφική είτε η ποίηση είτε η μουσική.

 

  1. VILLAGE POTEMKIN του Δομήνικου Ιγνατιάδη: ντοκιμαντέρ γυρισμένο από «μέσα», από ένα δηλαδή πρώην χρήστη ουσιών, παρουσιάζει, μέσα από εκμυστηρεύσεις πρώην χρηστών, το καθημερινό δράμα τους και τον με αμέτρητες δυσκολίες και εμπόδια, αγώνα τους για απεξάρτηση. Ένα σπαραχτικό, δοσμένο με ειλικρίνεια, ανθρωπιά, συγκίνηση, χρονικό, στο οποίο συμμετάσχει, με την ίδια πάντα ειλικρίνεια και δύναμη ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

 

  1. ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ του Γιάννη Σακαρίδη: μια δοσμένη σε βάθος και με σαφήνεια έρευνα πάνω στα διάφορα προβλήματα των προσώπων που ζουν σε μια πολυκατοικία της Πλατείας Αμερικής (ενός άνεργου ρατσιστή, ενός καλλιτέχνη του τατουάζ, ενός φωτογράφου, μιας Αφρικανής, ενός περαστικού Σύριου και της 10χρονης κόρης του που προσπαθούν να πάνε στη Γερμανία), αναπτύσσοντας με ένα σωστά επεξεργασμένο ρυθμό (και με πολύ καλή μουσική επιλογή) τις διάφορες καταστάσεις (την εκμετάλλευση των μεταναστών, τις δυσκολίες της μετακίνησής τους από τους διακινητές), εστιάζοντας πάντα στην ανθρώπινη πλευρά των προβλημάτων.

 

  1. Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ της Ελίνας Ψύκου: την εικόνα μιας «άγνωστης» Ελλάδας, εκείνης των μεταναστών και της καθημερινής, θλιβερής συχνά, χωρίς διέξοδο, ζωής τους, αποπειράται να δώσει η σκηνοθέτρια μέσα από τη σχέση ανάμεσα στον 11χρονο Μίσα με την αποξενωμένη μητέρα του, όταν αυτός καταφθάνει το καλοκαίρι του 2004 (περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων) από τη Ρωσία στην Ελλάδα. Η συνάντησή του με ένα καινούριο πατέρα, στο πρόσωπο ενός ηλικιωμένου άντρα που η μητέρα του έχει παντρευτεί, καθώς κι εκείνη με ένα νεαρό Ουκρανό, που προσπαθεί να τον μυήσει στη δική του επικίνδυνη ζωή, θα οδηγήσουν τον Μίσα στην αναζήτηση φυγής στα παραμύθια.

5. PARK της Σοφίας Έξαρχου: νεαρά παιδιά, παγιδευμένα σε μια κοινωνία που δεν νοιάζεται γι’ αυτά και που δεν δείχνει να τους προσφέρει καμιά διέξοδο ή έστω κάποιο νόημα στη ζωή τους. Η Έξαρχου σίγουρα είχε στο νου το έργο του Λάρι Κλαρκ , με το χωρίς διέξοδο, εγκαταλειμμένο στη μοίρα τους, τμήμα της σύγχρονης αμερικανικής νεολαίας που παρουσιάζει σε ταινίες όπως το «Kids» και το «Ken Park». Τα παιδιά που μας παρουσιάζει βρίσκονται σε μια παρόμοια κατάσταση, εγκαταλειμμένα, απροστάτευτα, χωρίς δουλειά, ανήμπορα να καταλάβουν τον κόσμο γύρω τους και που προσπαθούν να καλύψουν την ανία και τα αδιέξοδά τους σε διάφορα, συχνά σκληρά και οδυνηρά, παιχνίδια.

 

6. ΑΦΤΕΡΛΩΒ του Στέργιου Πάσχου: η διακοπή αλλά και ένα νέο ξεκίνημα σε μια ερωτική σχέση είναι στο επίκεντρο της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του Στέργιου Πάσχου. Η σύνθεση των πλάνων, τα ωραία τράβελινγκ, οι αναφορές στη βουβή κωμωδία και η χρήση της μουσικής, δείχνουν σκηνοθέτη που γνωρίζει την κινηματογραφική γλώσσα, ο εξυπνακίστικος όμως (αποτυχημένη προσπάθεια μίμησης των ταινιών του Γκοντάρ, όπου όμως αυτά είχαν κάποιο νόημα), διάλογος του μεγαλύτερου μέρους του σεναρίου, η καθόλου πειστική αποσπασματικότητα και η προσπάθεια μίμησης των ταινιών του Γκοντάρ, δυστυχώς δημιουργούν χάσμα στο ρυθμό.