Του Πάνου Τσούμα*

Μάης του ’68,Μάης του ’18. Πενήντα χρόνια από την επανάσταση θρύλο, που επόμενο ήταν να έχει και τους θρυλικούς της. Εις εξ αυτών, ο κορυφαίος ίσως, είναι ο Γκυ Ντεμπόρ, που οι περισσότεροι εξ ημών τον έμαθαν καθυστερημένα  μέσω του βιβλίου «η κοινωνία του θεάματος».

Επιγραμματικής γραφής το βιβλίο περιλαμβάνει 211, σχετικές με το θέμα, θέσεις του συγγραφέα, ξεκινώντας με τις ακόλουθες δυο:

1Άπασα  η ζωή των κοινωνιών στις οποίες κυριαρχούν οι σύγχρονες συνθήκες παραγωγής προαγγέλεται ως μία απέραντη συσσώρευση θεαμάτων. Ό τι υπήρξε άμεσο βίωμα έχει απομακρυνθεί σε μία αναπαράσταση».

2.. «Οι εικόνες που αποσπάσθηκαν από κάθε όψη της ζωής, συγχωνεύονται σε μια κοινή πορεία όπου η ενότητα αυτής της ζωής δεν είναι δυνατόν πλέον να αποκατασταθεί. Η αποσπασματικά θεωρημένη πραγματικότητα εκτυλίσσεται εντός της ιδίας της, της γενικής ενότητας ως ένας κεχωρισμένος ψευδόκοσμος, αντικείμενο της μοναδικής παρατήρησης. Η εξειδίκευση των εικόνων του κόσμου επανευρίσκεται, ολοκληρωμένη, εντός του κόσμου της αυτονομημένης εικόνας, όπου το ψευδές εξαπάτησε τον ίδιο του τον εαυτό. Το θέαμα, γενικά, ως συγκεκριμένη αντιστροφή της ζωής, είναι η αυτόνομη κίνηση του μη ζώντος».

To  Βιβλίο γράφτηκε το 1967, όταν ακόμα τα ημέτερα εδάφη δεν ήξεραν τι είναι τηλεόραση και εν πολλοίς ούτε κινηματογράφος.

Εντεύθεν της μεταπολίτευσης διαβάστηκε ευρύτερα, αλλά να μείνω στους λόγους για τους οποίους επικαλούμαι τις συγκεκριμένες θέσεις-αφορισμούς .

Έχουν να κάνουν με το νοηματικό φορτίο φράσεων όπως:  «Ό τι υπήρξε άμεσο βίωμα έχει απομακρυνθεί σε μία αναπαράσταση», «αποσπασματικά θεωρημένη πραγματικότητα», «κεχωρισμένος ψευδόκοσμος», «το ψευδές εξαπάτησε τον ίδιο του τον εαυτό», «αυτόνομη κίνηση του μη ζώντος»…

Αποδεχόμενοι τη θεώρηση του μαρξιστή θεωρητικού-προσωπικά δε την απορρίπτω εντελώς-θα πρέπει να δεχτούμε και το συναφές.

 Που είναι ότι στη μετά απ αυτόν εποχή-αυτοκτόνησε το 1994-το νοηματικό φορτίο των εν λόγω φράσεων-αφορισμών, ανταποκρίνεται απείρως περισσότερο στην πραγματικότητα, απ όσο το 1967.

Συνεχίζοντας δε  με την ίδια λογική και ερχόμενοι στους ανθρώπους, ως υποκείμενα  των στρεβλώσεων που συνεπάγονται οι αφορισμοί  Ντεμπόρ, φτάνουμε στην ευκόλως εννοούμενη συνέπεια.

Δηλαδή στο ότι  τα υποκείμενα των στρεβλώσεων, εξ αντικειμένου, έχουν γίνει απείρως περισσότερο φορείς αυτών.

Αν μάλιστα τα υποκείμενα είναι ταυτισμένα με το θέαμα-και πολύ περισσότερο κατασκευάσματα-περσόνες, αυτού, ακόμα χειρότερα.

Έχουμε να κάνουμε τότε με το καθαυτό «ψευδές που εξαπάτησε τον ίδιο του των εαυτό» και  την καθαυτή «αυτόνομη κίνηση του μη ζώντος».

_Το λες και «άσκηση μυαλού» όλο αυτό …σύντροφε! Την οποία συνεχίζοντας σε παραπέμπω στον Τραμπ και τον Τσίπρα.

Είναι ή όχι αμφότεροι κατασκευάσματα-περσόνες του θεάματος;  Κι αν τέτοια υποκείμενα είναι εκφράζουν ή όχι το κατά Ντεμπόρ «ψευδές που εξαπατά ακόμα και τον εαυτό του»;

Εκπροσωπούν ή όχι την «αυτόνομη κίνηση του μη ζώντος»-ιδιαίτερα ο Τσίπρας που πολιτεύεται και ως ζόμπι του εμφύλιου;       

    Όπως είπα όμως …σύντροφε, «άσκηση μυαλού» είναι. Για να σου αποδείξω πως οι ερμηνείες  που πουλάνε οι διαφωτιστές σου περί «Μάη του ‘68» είναι …έπεα πτερόεντα!  Για μυαλά επιπέδου Καρανίκα!

 

 

*  Τεχνικός υπ/κός- αξ/κός της Π.Α.(1963-1990 ). Περιφερειακός ανταποκριτής-αρθρογράφος της «Ελευθεροτυπίας» (1991-2011). Διευθυντής-δημιουργός της εφημερίδας «Εμπρός» Ναυπάκτου (1998-2011)