Του Νίνου Φένεκ Μικελίδη
*** 1/2 – Ακόμα κρύβομαι για να καπνίσω
A mon age je me cache encore pour fumer. Γαλλία/Ελλάδα/Αλγερία, 2016. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ραϊάνα. Ηθοποιοί: Χισάμ Αμπάς, Φαντίλα Μπελκέμπλα, Νάντια Κάσι, Νασίμα Μπεντσικού. 90 λεπτά.
Η Ελλάδα είναι συμπαραγωγός, μαζί με την Αλγερία και τη Γαλλία (όπου παραγωγός είναι η Μισέλ Γαβρά, γυναίκα του διάσημου σκηνοθέτη), στη εξαιρετική αυτή ταινία “Στην ηλικία μου ακόμη κρύβομαι για να καπνίσω” της Αλγερινής Ραϊάνα.
Η ιστορία, βασισμένη σε ένα θεατρικό έργο, εκτυλίσσεται σε ένα χαμάμ γυναικών (αξίζει να αναφέρω γυρίστηκε στο Μπέη Χαμάμ της Θεσσαλονίκης), με γυναίκες διαφόρων ηλικιών να μιλούν για διάφορα προσωπικά (μαζί και για τους άντρες και το σεξ), αλλά και για το Κοράνι και τη Βίβλο, άλλοτε με αστεία και γέλιο, άλλοτε με κλάμα κι άλλοτε με καβγάδες, θέματα που βγάζουν στην επιφάνεια την κοινωνική καταπίεση και αποκαλύπτουν την υποδεέστερη θέση που έχει στην αλγερινή κοινωνία η γυναίκα.
Ένα από τα προβλήματα, που ανακαλύπτουμε σταδιακά, είναι πως οι γυναίκες κρύβουν στο χαμάμ μια παντρεμένη, ετοιμόγεννη, έγκυο από άλλον άντρα, γυναίκα, που θα τη φέρει σε σύγκρουση με τους συγγενείς και φανατικούς θρήσκους μουσουλμάνους που μαζεύονται έξω από το χαμάμ, έτοιμους να τη σκοτώσουν.
Την ιστορία αφηγείται μιας 29χρονη γυναίκα, η Σαμία, που θα βρεθεί στο χαμάμ, σε με μοιραία στιγμή, και η οποία, όπως μας εξηγεί, πηγαίνει εκεί, όπως και πολλές άλλες γυναίκες, για να μπορέσει να καπνίσει. Μια ταινία δυνατή, γυρισμένη με φρεσκάδα και με όλες τις γυναίκες έξοχες στους ρόλους τους.
*** Leatherface
ΗΠΑ. 2017. Σκηνοθεσία: Αλεξάντρ Μπουστιγιό, Ζιλιέν Μορί. Σενάριο:
Σεθ Σέργουντ. Ηθοποιοί: Φιν Τζόουνς, Λίλι Τέιλορ, Στίβεν Ντορφ, Νικόλ Άντριους, Βανέσα Γκρας.
Την προϊστορία του Λέδερφεϊς, πριν αυτός μετατραπεί στο “σχιζοφρενή δολοφόνο με το πριόνι” (όπως μας τον παρουσίασε στο καινοτόμο, συναρπαστικό θρίλερ τρόμου του ο Τόουμπ Χούπερ), αφηγούνται, στο δοσμένο με φρενήρη ρυθμό και ανατριχιαστικές σκηνές, πολύ πετυχημένο θρίλερ τρόμου τους, οι Αλεξάντρ Μπουστιγιό και Ζιλιέν Μορί.
Θρίλερ τρόμου όμως που ξεπερνάει τα όρια του τρόμου για να μας δώσει και μιαν εικόνα της ίδιας της Αμερικής, με τη μερίδα εκείνη των φτωχών, καταπιεσμένων, αβοήθητων πολιτών που κλείνονται, συχνά χωρίς ουσιαστικό λόγο, σε ψυχιατρεία και σανατόρια, και τους σαδιστές, ρατσιστές αστυνόμους (που πιο συχνά αθωώνονται παρά τιμωρούνται) που τους κυνηγούν όχι για να επιβάλουν κάποιο νόμο αλλά για να υλοποιήσουν μια προσωπική τους εκδίκηση.
Οι Μπουστιγιό και Μορί έφτιαξαν ένα συναρπαστικό, ιδιαίτερα βίαιο, ρόουντ-μούβι, κάτι ανάμεσα στο “Bloody Mama” του Ρότζερ Κόρμαν (η Λίλι Τέιλορ στο ρόλο της προστατευτικής μάνας της οικογένειας Σόγιερ θυμίζει την μάνα της Σέλεϊ Γουίντερς στην ταινία του Κόρμαν) και τους “Γεννημένους δολοφόνους” του Όλιβερ Στόουν, μόνο που εδω έχουμε πιο ωμές σκηνές, πούμε όμως, πρέπει να τονίσω, δεν είναι ποτέ αδικαιολόγητες.
** 1/2- Ομίχλη τον Αύγουστο
Nebel im August. Γερμανία, 2016. Σκηνοθεσία: Κάι Βέσελ. Σενάριο: Χέλγκερ Κάρστεν Σμιτ. Ηθοποιοί: Ίβο Πίτσκερ, Σεμπάστιαν Κοχ, Τόμας Σούμπερτ. 121 λεπτά.
Τη φρίκη του προγράμματος ευθανασίας των ναζί, μέσα από το δράμα του Ερνστ, ενός αγοριού των Ρομά που εισάγεται σε ένα σανατόριο για ψυχοπαθείς του Δρα Βέρνερ Φάιτχαουζεν (ένας πολύ καλός να Σεμπάστιαν Κοχ), παρουσιάζει στη συγκινητική αυτή ταινία του ο Κάι Βέσελ. Σανατόριο όπου κλείνονται άρρωστα παιδιά και αβοήθητα ηλικιωμένα άτομα με τα οποία οι γιατροί του ναζιστικού καθεστώς τους πειραματίζονται – πρόγραμμα στο οποίο, αξίζει να αναφέρω, δολοφονήθηκαν πάνω από πέντε χιλιάδες παιδιά.
Η ταινία αφηγείται την προσπάθεια του νεαρού Ερνστ (με τον Ίβο Πίτσκερ να ερμηνεύει με ευαισθησία και δύναμη το ρόλο) να ανατρέψει το απάνθρωπο αυτό πρόγραμμα, με τον σκηνοθέτη να παρουσιάζει τις διάφορες φρικτές καταστάσεις μέσα από τα μάτια του αθώου Ερνστ, προσέγγιση όμως που συχνά δεν καταφέρνει να δώσει το μέγεθος της φρίκης του ναζιστικού αυτού προγράμματος, φρίκη την οποία ο σκηνοθέτης προσπαθεί να υποβάλει μέσα από μια πιο “ευγενική” ματιά, όπως μέσα από τη στάση του φαινομενικά ευγενικού “καλού” Δρα Φάιτχαουζεν, ο οποίος δείχνει να συμπονά τα παιδιά κι από την άλλη να είναι έτοιμος να τα εξοντώσει με τον πιο ψυχρό και απάνθρωπο τρόπο.
** 1/2- Στο τέλος του τούνελ
Al final del tunel. Αργεντινή/Ισπανία, 2016. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ροντρίγκο Γκράντε. Ηθοποιοί: Λεονάρντο Σμπαράλια, Πάμπλο Ετσάρι, Κλάρα Λάγκο. 120 λεπτά.
Ένας παραπληγικός τεχνικός των κομπιούτερ, περιορισμένος στο αναπηρικό καροτσάκι του, όταν ανακαλύπτει από το υπόγειο οπου εργάζεται, πως μια συμμορία ετοιμάζεται να ληστέψει τη γειτονική στο σπίτι του τράπεζα, βάζει μπροστά ένα (πολύ επικίνδυνο) σχέδιο για να τους εμποδίσει μέσα από το τούνελ που τον συνδέει με το άντρο των ληστών και την τράπεζα.
Παρά το πρώτο κάπως μακρόσυρτο μέρος (με μια ρομαντική ιστορία που αρχίζει να αναπτύσσεται ανάμεσα στον ήρωα και τη χορεύτρια στην οποία νοικιάζει τη σοφίτα του), το δεύτερο μέρος του αρκετά πρωτότυπου αυτού θρίλερ, αποκτά γοργό ρυθμό και ωραίο σασπένς, με τον παραπληγικό, “σιωπηλό μάρτυρα” (ο Χίτσκοκ αλλά και ο Ταραντίνο δεν είναι μακριά), να αγωνίζεται, μέσα από το τούνελ, όπου εκτυλίσσεται το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, να υλοποιήσει το παράτολμο σχέδιό του.
