«Η Ελλάδα τελείωσε πια. Η Ελλάδα των σκοτεινών επών και των ανόητων «εθνικών γιορτών» τελείωσε αμετάκλητα-και έπρεπε ήδη να έχει τελειώσει προ πολλού. Κράτησε υπέρ το δέον εις βάρος του ελληνισμού (…)
Γιατί ετούτη η Ελλάδα των ‘’επών’’ προϋπέθετε εις μέγαν βαθμό την ευτέλεια των προσώπων, και η Ελλάδα ως ‘’εθνική κυριαρχία’’ συναρμολογημένη από τα πέρατα της οικουμένης ευρέθηκε αναγκαστικά με πλεονάζον το είδος (…)
Αυτή η Ελλάδα τελείωσε πια. Κανένας δεν την τελείωσε αλλά η ίδια η ιστορία…».
Από άρθρο του Γεράσιμο Κακλαμάνη (1940-2003)* το εράνισμα. Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο «Λευκαδίτικο λόγο» το 1995 και αναδημοσίευσαν τα «ΛΕΥΚΑΔΙΤΙΚΑ ΝΕΑ» το 2012.
Εν είδη προλογίσματος-αμπάριζας, στο άρθρο αυτό, ο ασύμβατος με τα επικρατούντα πρότυπα αφήγησης της νεοελληνικής ιστορίας λευκαδίτης συγγραφέας, επιστράτευσε ανάλογη τοποθέτηση του Θοδ. Αγγελόπουλου στην ταινία «Το βλέμμα του Οδυσσέα».
Από τη σκηνή, συγκεκριμένα, όπου ο ταξιτζής Θαν. Βέγγος λέει στον Αλβανό επιβάτη: «Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα. Και πεθαίνουμε…. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο...».
Αν ο λόγος του Αγγελόπουλου ηχεί μια φορά κραυγή απελπισίας, του ασύμβατου Κακλαμάνη ηχεί στο πολλαπλάσιο.
Γηγενής σκέψη αναμφισβήτητα, καθόλου όμως αποκομμένη από του κόσμου τον παλμό, αυτή του Κακλαμάνη, ενταφιάστηκε από το εκδοτικό κατεστημένο όπου, μεταπολεμικά, κυριάρχησαν η κομουνίζουσα …προοδευτικούρα και ο λάτιν …οριενταλισμός!
Υπερβολικός, ενδεχομένως, σε κάποιες περιπτώσεις ο επτανήσιος διανοητής αλλά όχι ανερμάτιστος. Αν μη τι άλλο η σκέψη του συνιστά «προζύμι» προβληματισμού.
Προσωπικά έμαθα γι αυτόν διαβάζοντας το βιβλίο «Έθνος και παράδοση» του Θεοδ. Ζιάκα. Εκ των υστέρων έψαξα για περισσότερα. Καθότι όμως βιβλία του δεν βρίσκεις πια στην αγορά, μένω στον ηπειρώτη Ζιάκα-όνομα παραδοσιακό της Πίνδου.
Όστις, στο προαναφερθέν βιβλίο, συστήνοντας τον Κακλαμάνη γράφει: « ‘Υποδυόμαστε τους ‘’Ευρωπαίους’’ μόνο για λόγους παραταξιακών υπολογισμών. Δεν είμαστε ‘’Ευρωπαίοι’’ και ούτε σκοπεύουμε να γίνουμε. Αυτό λέει και υποδεικνύει χρόνια τώρα, ένας από του οξυδερκέστερους νέους στοχαστές μας: ο Επτανήσιος Γεράσιμος Κακλαμάνης. Δεν είναι πολύ γνωστός γιατί, μεταξύ των όσων λέει, υπάρχουν πολύ πικρές αλήθειες που δεν συμφέρει να ακούγονται…»
Εκφραστής της δυτικής παράδοσης στην Ελλάδα, κατά τον Ζιάκα, ο Κακλαμάνης, στέκεται εμφατικά και στην αντίφαση ανάμεσα σε Ελλαδισμό και Ελληνισμό.
«Ελληνισμός υπήρξε «πολιτιστικό ένζυμο» που μεγαλουργούσε διαπηδώντας τα κρατικά και εθνικά όρια, αλλά το τσιμεντάραμε μέσα στο πολτισμοκτόνο νεοελλαδικό κράτος. Καιρός λοιπόν να απαλλαγούμε από το κράτος αυτό, χαρίζοντας το έδαφός του στην ανθρωπότητα. Να ποια είναι η «τελική πρόταση» του Γερ. Κακλαμάνη», γράφει ο Ζιάκας.
Η υπερβολή, ως έκφραση απελπισίας μπορείς να πεις. Απελπισίας για τον τόπο που, ενώ υπήρξε γεωδυναμικό κέντρο του δυτικού πολιτισμού, τελεί ‘’υπό κατοχή’’ ανελλήνιστων ελλαδι(σταν)ών.
*Περισσότερα εδώ https://www.drasivrilissia.gr/themata/parousiash.aspx?sxID=2933
