Της Ζωής Τόλη
Η κωμωδία «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», του Αλέκου Σακελλάριου, παρουσιάζεται στη θερινή σκηνή του θεάτρου Χυτήριο Σημείο Πολιτισμού, σε διασκευή / σκηνοθεσία του ταλαντούχου δίδυμου, Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα.
Ένα θεατρικό δρώμενο, μια από τις πιο δημοφιλείς κλασικές κωμωδίες του πολυτάλαντου Α. Σακελλάριου, αποδίδεται με ένα τρόπο που ταιριάζει στη σημερινή εποχή, χωρίς όμως να αλλάξει ο θεματικός πυρήνας του πρωτότυπου.
Οι αλλαγές που έγιναν προσαρμόστηκαν στα σύγχρονα δεδομένα πάνω σε ένα διαχρονικό ζήτημα, όπως τα αδιέξοδα του γάμου με κυρίαρχο γνώρισμα την αθέτηση της συζυγικής πίστης.
Ένα αφιέρωμα στον αρχιμάστορα της ελληνικής φαρσοκωμωδίας εκατό και πλέον χρόνια από τη γέννησή του. Ένα κλασικό πλέον κείμενο που ακόμα διατηρεί τη δυναμική και τη νεανικότητά του.
Ένας πολύπλευρος άνθρωπος που μας άφησε πίσω μια ασπρόμαυρη Αθήνα που πάντα επιστρέφει στα όνειρά μας (σημείωση των διασκευαστών / σκηνοθετών).
Για πρώτη φορά ανέβηκε το 1955 στο θέατρο Μπουρνέλλη και η κινηματογραφική του μεταφορά έγινε το 1962.
Στο δροσερό κήπο του Χυτήριου το κοινό απολαμβάνει μία αξιοπρόσεκτη θεατρική δουλειά, με πολλά απρόοπτα, παρεξηγήσεις και έξυπνες ατάκες.
Μία ευχάριστη παρουσίαση που ακολουθεί το γαλλικό Boulevard, διανθισμένη με ελληνικό χιούμορ.
Ίντριγκα , συνενοχή, χιούμορ, μπρίο και ζωντάνια χαρακτηρίζουν την έκφραση των ηθοποιών, που δείχνουν πληθωρικότατα την γκάμα του ταλέντου τους.
Τρεις γυναίκες και τέσσερις άνδρες επί σκηνής χαρίζουν απλόχερα γέλιο, υποδυόμενοι τους χαρακτήρες με υποκριτική αυτοτέλεια. Αποτελούν μια δεμένη ομάδα, ικανή να εξελίξει την πλοκή, υφαίνοντας ένα συμπαγή ιστό που ταυτίζεται με τη δομή του έργου.
Όλα αυτά αναπτύσσονται μέσα σε ένα σκηνικό φωτεινό και πολύχρωμο που παραπέμπει στη δεκαετία του ´60. Η Μαρία Φιλίππου σωστά επινόησε αυτή την οπτική, ώστε να θυμίζει εκείνη την εποχή της θεατρικής παραγωγής. Τα καταπληκτικά κοστούμια της Έβελιν Σιούπη, οι υπέροχοι φωτισμοί και η μουσική που επιμελήθηκαν οι σκηνοθέτες παράγουν ένα προϊόν καλαίσθητο και γοητευτικό.
Οι μουσικές συνθέσεις του Μανώλη Χιώτη και οι ερμηνευτικές αποδόσεις τους από την υπέροχη Μαίρη Λίντα κυριαρχούν κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Η σκηνοθετική γραμμή ρεαλιστική, διαχειρίστηκε το υλικό αριστοτεχνικά, ούτως ώστε να παραχθεί μία θεατρική δουλειά γήινη, κομψή και αβανταδόρικη.
Ξαναζωντανεύει η δημοφιλής αυτή κωμωδία και μαζί της ολόκληρη εκείνη η εποχή με όλα τα χαρακτηριστικά της κοινωνικοπολιτικά γνωρίσματα .
Η διασκευή των Ρέππα – Παπαθανασίου αποδείχτηκε στέρεη και πετυχημένη, προσφέροντας στο κοινό ένα λαμπερό θεατρικό έργο με αλέγρα διάθεση, για όλη την οικογένεια.
Ο Μάνος Παπαγιάννης ως Θόδωρος εστιασμένος μέσα στο ρόλο, παίζει έτσι ώστε να σκιτσάρει το χαρακτήρα του ψεύτη και άπιστου συζύγου με τέλειο τρόπο. Πάθος, στιβαρότητα και ένταση ολοκληρώνουν το πορτραίτο αυτού του κωμικοτραγικού προσώπου. Οι ψυχικές διακυμάνσεις και η ακραία συμπεριφορά του, αποτυπώνονται με τέτοια δραματικότητα, ώστε το γέλιο να ρέει άφθονο και ασυγκράτητο.
Τη Φωφώ τη γυναίκα του Θόδωρου υποδύεται η πολύ καλή Δήμητρα Σιγάλα, αριστοκρατική, φινετσάτη, ψύχραιμη και πειθαρχημένη. Ευαίσθητη και δυνατή παράλληλα, τελειοποιεί την περσόνα που ερμηνεύει. Υποψιασμένη για τα ξεπορτίσματά του στήνει ένα παιχνίδι για να τον αναγκάσει να εξομολογηθεί την απάτη του, για τον ψεύτικο Λευτεράκη από την Πάτρα.
Η Αγγελική Δαλιάνη ως Ντόλυ και Βαγγελίτσα ενσαρκώνει τις δύο ηρωίδες με υποκριτική δεινότητα, φρεσκάδα, ρυθμό και πολυμορφία.
Την πληθωρική στην έκφραση Ελένη υποδύεται η εξαιρετική κωμικός Τζένη Διαγούπη, που με το ερμηνευτικό της νάζι, τη χάρη και το κέφι, προκαλεί έντονα εύθυμη διάθεση, κάνοντας τους θεατές να ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Ο Περικλής Λιανός είναι ο Θανάσης, σύζυγος της Ελένης. Παίζει με επιδεξιότητα, συνείδηση και ακρίβεια. Ο ικανός αυτός ηθοποιός αποδεικνύει για άλλη μια φορά το ταλέντο του παρότι ο ρόλος του είναι χρονικά σύντομος.
Ο νεαρός φέρελπις Μάνος Ιωάννου, ως Μπάμπης, σκιαγραφεί το διπλό του ρόλο με σύνεση, εκμεταλλευόμενος την έκταση των υποκριτικών ικανοτήτων του στο θεατρικό σανίδι. Υπηρετεί τη δραματική κορύφωση, όπου κι αν παράγεται, συνεισφέροντας στο τελικό αποτέλεσμα.
Τον Τέλη, τον δεύτερο Λευτεράκη, ερμηνεύει καίρια και συνειδητοποιημένα ο Γιάννης Ρούσσος.
Η διανομή πλήρης και ορθά επιλεγμένη . Όλοι οι ηθοποιοί με την υποκριτική τους σβελτάδα, συμπράττουν σε μία παράσταση εμπλουτισμένη με ένα χείμαρρο καταιγιστικών εικόνων, οι οποίες με τη σειρά τους προωθούν επωφελώς το μύθο της ιστορίας.
«Ο φίλος μου ο Λευτεράκης», μία αξιόλογη καλοκαιρινή πρόταση, τόσο αναγκαία στη ζοφερή σημερινή ελληνική πραγματικότητα.
Μία κωμωδία με άρωμα Ελλάδας, όπως υπογραμμίζει η καλλιτεχνική διευθύντρια του Χυτήριου, Βάσια Παναγοπούλου.
