Της Ζωής Τόλη
“Το παιχνίδι του δολοφόνου”, στο θέατρο Ήβη κάνει τη διαφορά στα θεατρικά φετινά δρώμενα, καθώς οι ταλαντούχοι συγγραφείς Θανάσης Παπαθανασίου και Μιχάλης Ρέππας σκηνοθετούν το πρώτο τους αστυνομικό έργο, αποτίοντας φόρο τιμής στην “παγκόσμια” Άγκαθα Κρίστι και τον “δικό” μας Γιάννη Μαρή.
Μία θεατρική παράσταση δομημένη με τη στόφα του σασπένς, του φόβου και της αδημονίας, περικυκλωμένη από την ασάφεια του μυστηρίου ενός φόνου χωρίς ένοχο. Τα ερωτήματα βασανιστικά και αναπάντητα για την ταυτότητά του καθώς όλοι ως άνθρωποι μπορούν εν δυνάμει να είναι δολοφόνοι.
Η υπόθεση αφορά τον εφοπλιστή Παύλο Μαυρίδη, που βρίσκεται νεκρός στο σπίτι του στην Κηφισιά, στο τέλος της δεκαετίας του ’60. Ο αστυνόμος Στεφανίδης μέσα σε κλίμα καταιγιστικών ανατροπών και κρυμμένες αλήθειες επιχειρεί να λύσει το γρίφο του θανάτου, ανακρίνοντας επτά άτομα του στενού περιβάλλοντος του εκλιπόντος, οι οποίοι και κίνητρο έχουν και ατράνταχτα άλλοθι.
Η έρευνα για την αποκάλυψη του ενόχου κρατάει το κοινό σε αγωνία, καθώς ένα αινιγματικό και ανεξήγητο πέπλο καλύπτει την υπόθεση και όλοι οι εμπλεκόμενοι αλληλοκατηγορούνται βγάζοντας στη φόρα μυστικά και ψέματα, ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Η σκηνοθεσία άρτια, με σφρίγος, που αναδεικνύει την περιπετειώδη γραφή του κειμένου. Αξιοσημείωτο το πικρό χιούμορ που σποραδικά αναφύεται συνοδεύοντας την εξέλιξη της πλοκής.
Οι ήρωες χαρακτηριστικοί στους ρόλους τους, μέσα στο ερμηνευτικό τους κέντρο, αποδίδουν πειστικά και με μαεστρία το όλο αστυνομικό σύμπαν.
Οι γυναίκες της παράστασης εντυπωσιακές, η Ελισάβετ Μουτάφη, η Σύλβια Δελακούρα και η Ευαγγελία Συριοπούλου, υποκριτικά άψογες.
Από τους άνδρες (όλοι τους πολύ καλοί), ξεχώρισε ο έμπειρος και φοβερός στο ρόλο του Αλέξανδρος Αντωνόπουλος και ο Μιχάλης Μαρίνος με τον ιδιαίτερο τρόπο του να παίζει άνετα και ανεπιτήδευτα.
Στο τελικό αποτέλεσμα συνέπραξαν η Παναγιώτα Κοκορού με τα ενδεικτικά για την εποχή σκηνικά, η Έβελυν Σιούπη με τα όμορφα κοστούμια της και ο Χρήστος Τζιόγκας με τους ανεπανάληπτους και ατμοσφαιρικούς φωτισμούς. Για τη μουσική τι να πω, δένει τις σκηνές με εναλλαγές που ταξιδεύουν το θεατή στη Λατινική Αμερική με τα αργεντίνικα τάνγκο, στηρίζοντας το γαϊτανάκι του έρωτα και του θανάτου.
Μία ενδιαφέρουσα θεατρική δουλειά που σέβεται τον εαυτό της, ικανή να καλύψει τους λάτρεις του είδους.
