Εδώ και κάποιες μέρες ο κούκος δεν ακούστηκε. Που σημαίνει ότι μάλλον ανηφόρισε για τα ορεινά. Θα μου πεις «κούκος στον κάμπο»; Από πού κι ως που; Ασυνήθιστο μεν αλλά συμβαίνει.
Ο συγκεκριμένος μάλιστα- διότι ο ίδιος είναι, το έχει πρόγραμμα τα τελευταία τρία τέσσερα χρόνια. Γυρίζοντας από την Αφρική και για ένα περίπου μήνα, αράζει στην κάπως εκτός σχεδίου αγροαστική γειτονιά και μου …κάνει παρέα!
Είναι ο ‘‘δικός μου κούκος’’ κατά ένα τρόπο. Και το λέω αυτό διότι ρωτώντας τους τριγύρω «αγροαστούς» εισέπραξα απορία. Κανένας δεν τον έχει ακούσει-ή αν τον ακούει δεν τον ξεχωρίζει από τις δεκαοχτούρες.
Επειδή όμως απορία προκαλώ κι εγώ, ενδεχομένως, ασχολούμενος εδώ με τον κούκο (μου), συστήνω αυτοσυγκράτηση. Μη βιάζεστε. Έχω λόγο που το κάνω και μάλιστα σοβαρό.
Ότι στον κόσμο της καθαυτό ορνιθοπανίδας ο κούκος κατέχει θέση περίοπτη σαν φύσει ακαμάτης και απατεώνας, είναι ο λόγος.
Και η σοβαρότητα αυτού, το γεγονός ότι ‘‘ζωντανά’’ με …φύση κούκου απαντώνται και στο ανθρωπόμορφο …ζωικό βασίλειο!
Ας δούμε όμως πως τεκμηριώνεται η θέση «φύσει ακαμάτης και απατεώνας» για τον καθαυτό κούκο.
-Ότι αναπαράγεται γεννώντας τα αυγά του σε ξένες φωλιές, είναι το πρώτο, πολύ γνωστό, τεκμήριο.
-Και το δεύτερο, λιγότερο γνωστό, πως, αποδημώντας προς και από την Αφρική, ενίοτε καβαλικεύει το όρνιο ασπροπάρη-εξ ου και το εν λόγω όρνιο έχει το …παρατσούκλι «κουκάλογο».
Κρατώντας τα ως άνω τεκμήρια για τον καθαυτό κούκο, έρχομαι τώρα στο ανθρωπόμορφο βασίλειο…!
Ότι το ξακουστό αυτό βασίλειο βρίθει από φύσει ακαμάτηδες και απατεώνες είναι τοις πάσι γνωστό. Καθόλου αφύσικο όμως αυτό. Στα πλαίσια της «φυσικής ισορροπίας», να το πω έτσι, είναι αναπόφευκτο.
Το αφύσικο έρχεται όταν το «φύσει» συνδυάζεται με το «θέσει», που είναι η εξουσία και δη η πολιτική.
Εξ αντικειμένου η πολιτική εξουσία επέχει θέση …κούκου! Και τούτο διότι τα ‘‘αυγά’’ της- νόμοι διατάγματα αποφάσεις κτλ-εναποτίθενται και αναγκαστικά επηρεάζουν ‘‘φωλιές’’ πέραν των κομμάτων, ας τις πούμε συνολικά κοινωνικοοικονομικές.
Αναγκαία όμως αυτή η θέση, στα πλαίσια της εξουσιαστικής κανονικότητας αναπόφευκτη, άρα από μόνη της δεν στοιχειοθετεί το αφύσικο.
Το «φύσει και θέσει» φέρνει το αφύσικο. Το οποίο-κλέβοντας από την τσόχα- θα ονομάσω …κούκο διπλό!
Είναι οι περιπτώσεις κατά τις οποίες πολιτικές (π)ορδές φύσει ακαμάτηδων και απατεώνων, αλώνουν την εξουσία, ιππεύοντας σε ψηφοφόρους …όρνια!
Η εντός δημοκρατικών πλαισίων εξουσιαστική κανονικότητα, σ αυτές τις περιπτώσεις περνάει στο ακανόνιστο. ‘‘Γίνεται της (τσιπρο) Περιστέρας’’, να το πω εν συντομία.
Κατάσταση δηλαδή της οποίας επιστέγασμα είναι η πίστη του ‘‘κούκου’’ πως αυτός είναι η Άνοιξη και όλα τα αλλά που συνθέτουν αυτή την εποχή, λέγονται από διαπλεκόμενους των οποίων τα ‘‘αυγά’’ πετιούνται στον ιστορικό καιάδα.
Εξ ου και το …ανοιξιάτικο «ή εμείς ή αυτοί» του …μεγάλου κούκου!
