Tης Ζωής Τόλη
Ξαναζωντάνεψε την περασμένη Δευτέρα ο μύθος και η θυελλώδης παρουσία της θρυλικής Edith Píaf στο Βύρωνα, της καλλιτέχνιδος, που υπήρξε ορόσημο στη γαλλική κουλτούρα του τραγουδιού και κυριάρχησε στο μουσικό θέατρο και τα καμπαρέ του Παρισιού της εποχής της.
“Piaf thw show”, στο θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη, με την εκπληκτική Anne Carrere, σε μία παραγωγή του σκηνοθέτη Gil Marsala (2015, για τα 100 χρόνια από τη γέννηση της Edith Piaf), μας ταξιδεύει στον κόσμο της κορυφαίας Γαλλίδας ερμηνεύτριας με τον πολυκύμαντο βίο, που η αγάπη των Γάλλων την έχει αναγάγει σε εθνικό σύμβολο.
Η παράσταση που βρίσκεται σε παγκόσμια περιοδεία για 3η χρονιά, με ένα εκατομμύριο θεατές σε 30 χώρες και διθυραμβικές κριτικές, ξετυλίγει σε ένα οπτικοακουστικό θέαμα την παράφορη και γοητευτική ζωή του θρυλικού “σπουργιτιού”, της μοναδικής καλλιτέχνιδος, οι μουσικές ρίζες της οποίας βρίσκονται στους ήχους του δρόμου και τους ρυθμούς μιας πόλης με πλούσια παράδοση.
Από τον υπόκοσμο και τα κακόφημα bar της Montmartre ως τη μεγαλοπρεπή σκηνή του Olympia Hall, η υπέροχη αυτή σκηνική μουσική δημιουργία προσκαλεί τους θεατές σε ένα ταξίδι σε μία ολόκληρη εποχή, φιλοτεχνώντας το πορτραίτο μιας ερμηνεύτριας, που έχει περάσει πια στη σφαίρα του μύθου.
Η Edith Giovanna Gassion- πραγματικό όνομα-, ενσαρκώνει ιδανικά την εικόνα του χαρισματικού, ευλογημένου και συνάμα καταραμένου καλλιτέχνη. Κατάθλιψη, αλκοολισμός, συνεχείς ερωτικές απογοητεύσεις και η ανίατη ασθένεια οδήγησαν την καριέρα της σε πρόωρο τέλος, μόλις 47 ετών.
Σήμερα το άστρο της συνεχίζει να εμπνέει νεότερους καλλιτέχνες σε διαφορετικές μορφές τέχνης σε παγκόσμιο επίπεδο. Γνωστότερη περίπτωση είναι η κινηματογραφική βιογραφία με τίτλο “Ζωή σαν τριαντάφυλλο” το 2006, που χάρισε στη Marion Cotillard το όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου.
Η Anne Carrere έχει χριστεί “κληρονόμος” της μουσικής της Piaf και ” η ωραιότερη φωνή”, που τραγούδησε το ρεπερτόριο της μεγάλης ντίβας τα τελευταία πενήντα χρόνια. Δυνατή σκηνική παρουσία, περίλαμπρη, καθώς αφήνει έκθαμβους κοινό και κριτικούς, κάνοντας το NBC να αναφωνήσει: ” Η Α. Carrere κατέκτησε το Broadway!”
Η απαστράπτουσα ερμηνεύτρια πλαισιώνεται από μια καταπληκτική 4μελή ορχήστρα χαρίζοντας στους θεατές υπέροχες στιγμές. “Η εξαίσια σκηνική παρουσία της Anne Carrere φέρνει στο νου την Piaf στις καλύτερες και ταυτόχρονα στις πιο τρυφερές στιγμές της”: Buenos Aires Herald.
Το ταλέντο, το μπρίο, η αέρινη κίνηση και η άνεση πάνω στη σκηνή έδωσαν εικόνα γιορτής και παράλληλα μετέδωσαν με ενθουσιασμό την ομορφιά της μουσικής και τη δύναμη της φωνής αυτής της νέας τραγουδίστριας, αλλά τόσο ικανής και χαρισματικής. Κατάφερε για δύο και πλέον ώρες να ξεσηκώσει τους θεατές, με τα υπέροχα δρώμενα, το υποκριτικό ταλέντο, τη χάρη, την τσαχπινιά και το γαλλικό της ταπεραμέντο.
Μόνη της στη σκηνή με το χαρακτηριστικό μαύρο φόρεμα πέτυχε να αποδώσει την ατμόσφαιρα της εποχής, στις σκηνές του βαριετέ, μετά τις αρχές του 20ού αιώνα, όταν μεσουρανούσε το αξεπέραστο ” μικρό σπουργίτι”( mome Piaf). Πράγματι η έξοχη παρουσία της σπουδαίας performer συγκίνησε, καθώς είναι αυθεντική, πληθωρική μέσα στην απλότητά της, με τη βαθιά, ευαίσθητη και δραματική φωνή, με το αέρινο περπάτημα, την επαγγελματική συνέπεια και προπάντων τη μαγευτική χημεία της με τους φανταστικούς μουσικούς.
Το κόντρα μπάσο με τη συνοδεία του μελωδικού πιάνου και τα ρυθμικά κρουστά με τον ιδιαίτερο ήχο του ακορντεόν, μας έβαλαν μέσα στη γαλλική κουλτούρα αμέσως με την έναρξη της συναυλίας. Το ” παιχνίδι” με τους θεατές και τα έκδηλα δάκρυα στα μάτια, που δείχνουν τη σπάνια εκφραστικότητα και την ταύτισή της με τη μεγάλη ντίβα της Γαλλίας, ήταν το επιστέγασμα της πλήρους επιτυχίας της μουσικής αυτής σκηνικής δημιουργίας.
Φωτισμοί εναρμονισμένοι με τον πυρήνα του θεάματος, σκούρα κοστούμια του “τότε”, παραπέμπουν στη ” mantalite” του γαλλικού λαού, που ταυτίστηκε με τη μικροκαμωμένη Edith, στην καρδιά ενός ταραγμένου αιώνα.
Τέτοιες συναυλίες με ποιότητα, φως και μελαγχολία για τον έρωτα, σκορπίζουν ρίγη στους αποδέκτες, που βιώνουν την περιπέτεια της ζωής και της καριέρας της σπουδαιότερης βεντέτας του γαλλικού τραγουδιού με κατάνυξη και σεβασμό στα όσα πέρασε, αλλά και για την προσφορά της στη μουσική ως η αντιπροσωπευτικότερη καλλιτέχνης της chanson intime.
Το άστρο της εκτοξεύτηκε με τα: ” La vie en rose” το 1946 , που το έγραψε η ίδια και “Non, je ne regrette rien” το 1960. Ακούστηκαν επίσης τα:” Sous le ciel de Paris”, “Les feuilles mortes”, “Padam padam”, “Hymne a l’ amour”, ” Milord”, που το έγραψε ο Ζώρζ Μουστακί και πολλά άλλα της πρώτης περιόδου, αλλά και της δεύτερης που ανήκουν τα πιο γνωστά. Η έκπληξη βέβαια ήταν ότι προς το τέλος τραγούδησε Θεοδωράκη στα γαλλικά με μοναδικά αισθαντικό τρόπο.
Το πάθος, η γλυκειά ένταση της καλής γαλλικής μουσικής με τις αλησμόνητες μελωδίες και η δύναμη της ερμηνείας αποζημίωσαν και τον πιο απαιτητικό θεατή.
Καταπληκτική συναυλία!!!
“Είναι πολύ δύσκολο να υποδυθεί κανείς την Piaf, όμως η Αnne Carrere κερδίζει το στοίχημα, συλλαμβάνοντας σχεδόν κάθε πτυχή της φωνής και του ύφους της” (Times).
