Καθίστε. Εκεί, είπε στον κύριο που έκανε βόλτες γύρω, γύρω, ψάχνοντας κάπου να καθίσει.

Που να καθίσω; Εδώ; Στον καναπέ με τα ντοσιέ; Δε γίνεται.

Γιατί;

Εδώ έχω γράψει σχεδόν όσα στραβά και ανάποδα, όσα κακά έχω κάνει. Βρωμάνε. Αν καθίσω, θα βρωμήσω περισσότερο.

Γέλασε! Ολοι έχουμε κάνει αναποδιές, και  έχουμε στενοχωρήσει ανθρώπους. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, χωρίς, βέβαια, να το θέλουμε, να έχουμε βλάψει. Αν σας πει κάποιος, πως είναι τέλειος να φύγετε μακριά.

Δεν καταλάβατε! Βλέπετε αυτό το ντοσιέ; Εδώ έχω γράψει για εκείνη, τη παράξενη. Την παλαβή, που την περιποιήθηκα για καλά!

Της πρότεινα  να επανασυνδέσουμε τη σχέση μας. Ελειπα στο εξωτερικό. Την  κάλεσα, όταν γύρισα, και της έκανα πρόταση. Όχι μού είπε δε θέλω. Πρόσεξε, της απάντησα γιατί  έχω δύναμη και μπορώ να σε βλάψω:

Για ποιο λόγο να τη βλάψετε;

Έκανα όσα μπορούσα στην ίδια και σε διπλανούς της ανθρώπους. Δεν την άφησα σε χλωρό κλαρί, και αν δεν αρρώσταινα τόσο πολύ, θα είχε και άλλα, γιατί μου αρνήθηκε αυτό που ήθελα, και της ζήτησα; Εμένα δε μου αρνιόταν κανένας. Ότι ήθελα το άρπαζα, και όποιος με εμπόδιζε, το μετάνιωνε.

Μάθαιναν τι κάνατε;

Δε νομίζω, οι άνθρωποι μου δεν τολμούσαν. Αν έβγαζαν κουβέντα…

Αυτά γιατί τα κάνατε;

Περιμένετε. Βλέπετε αυτό το μεγάλο, το παραγεμισμένο ντοσιέ; Αυτό είναι για μερικούς και μερικές στη δουλειά μου. Ο ένας ήταν στενός συνεργάτης μου, αλλά ήθελε να κάνει αυτό που νόμιζε σωστό. Τον εξουθένωσα. Δεν τον άφησα να πιάσει δουλειά αλλού, να δημιουργήσει τις σαχλαμάρες του. Όσα προσπαθούσε να φτιάξει, αν δεν τα κατέστρεφα, τα εμπόδισα, και στην καλύτερη περίπτωση, έκανε τα μισά, όσα για να τον θεωρούν λίγο και σαχλαμάρα.

Άρχισε να γελάει δυνατά. Το χαιρόμουνα, Γελούσαμε με κάτι άλλους. Μια φορά τον τσάκωσα που έξυνε τη μύτη του. Τον φωτογράφησα και έκαναν κόπιες για άλλους. Μια άλλη φορά έκανα μοντάζ κάτι φωτό και στον περιποιήθηκα. Κάναμε μεγάλο καλαμπούρι.

Αμ, ο άλλος ο εξυπνάκιας; Χρώσταγε στις τράπεζες. Του έκλεψα τα γράμματα και έδινα σε δικό μου άνθρωπο, άσχετο, να του τηλεφωνεί και να τον πιέζει. Ψέματα. Αλλά εκείνος έτρεμε. Μια φορά, μάλιστα μου ζήτησε να μεσολαβήσω.

Ο Μ. ήταν άλλο νούμερο. Τον είχε σε πολύ εκτίμηση το αφεντικό μου. Μέχρι που τον καλούσε και στο σπίτι του. Έβαλα τους ανθρώπους μου και έφτασαν στα αυτιά του αφεντικού τα χειρότερα. Μερικά ήταν αλήθεια. Από αυτά που κάνει και πιο αγαθός, η κάτι περισσότερο. Αυτό, όμως που τρόμαξε το αφεντικό ήταν η σκευωρία που σκαρφίστηκα. Τον κατηγόρησα πως είναι επικίνδυνος.

Άκακο πλάσμα, θρήσκος και οικογενειάρχης, αλλά το παρουσίασα τρομερό. Τόσο που κάτι σα να κατάλαβε, τελευταία, και άρχισε να ψάχνει ποιός έκανε τη βρωμιά, αλλά δε θα βρει άκρη. Μια καλοστημένη σκευωρία. Το αφεντικό τον κράτησε μακριά. Ούτε που τον ξανακάλεσε στο σπίτι του. Καλούσε εμένα..Τα κατάφερνα. Αμα δε συμμορφωνόντουσαν έπιανε τους διπλανούς τους. Φταίγανε δε φταίγανε.

Δηλαδή κάνατε κακό και σε αθώους για να εκδικηθείτε όσους θεωρούσατε για σας κακούς;

Ε, βέβαια; Δύσκολο είναι;

Και τώρα;

Τώρα βρωμάω τόσο, που δε με αντέχω. Μου λες να κάτσω. Που να κάτσω; Κανείς δε θα με ήθελε δίπλα του.

Τα ντοσιέ είναι γεμάτα με αυτά τα πράγματα;

Ναι. Όλα!

Να τα πετάξτε, αφού λέτε, ότι βρωμάνε και ούτε να καθίστε θέλετε!

Αν πετάξω αυτά αδειάζω ολόκληρη τη ζωή μου. Έχω την αρρώστια μου. Αμα αδειάσω και ότι έζησα, δεν θα αντέξω.

Μετανιώνατε;

Όχι. Ποτέ. Άλλωστε, κανένας δε θα με ήθελε μετανιωμένο. Με το φόβο τους κράταγα. Αμα έδειχνα ανθρωπάκι της μετάνοιας θα φεύγανε. Διαφυγές.

Ξέρετε, ποτέ δεν είναι αργά. Αν θέλετε, και τώρα, μπορείτε να αλλάξετε τη ζωή σας. Οι άνθρωποι που θα φύγουν γιατί αλλάξατε, ας φύγουν. Θα έρθουν άλλοι. Άνθρωποι της μετάνοιας, άνθρωποι της αγάπης για το συνάνθρωπο, άνθρωποι της ανοχής.

Τι, να μάθουν αυτά που έκανα, να μάθουν, έστω και αυτά, τα λίγα, που εμπιστεύτηκα σε σας; Το λιγότερο είναι να εξαφανιστούν.

Μπα, μην το λέτε. Όσοι δε δείξουν ανοχή, θα χαρούν, γιατί, ενδεχομένως τα δικά τους είναι λιγότερο τρομερά από τα δικά σας καμώματα. Ξέρετε. Ο καλός του χειρότερου.

Αλλά υπάρχει και η καλή πλευρά. Να τρομάξουν με όσα μάθουν ότι κάνατε, και βλέποντας σας, έτσι, που δε σας χωράει ο τόπος, που δεν έχετε  τόπο να σταθείτε, και έτσι άρρωστο, να μη τολμήσουν  οι ίδιοι στη ζωή τους να πειράξουν άνθρωπο.

Όσο για τα ντοσιέ που βρωμάνε, αδειάστε τα. Να τα γεμίζετε με όμορφα έργα που μοσχοβολούν.