Του Βασίλη Κ. Καλαμαρά
Ο Λευτέρης Ξανθόπουλος επιστρέφει στην (με την) πρώτη ποιητική του συλλογή «Αντίψυχα» (εκδόσεις Μετρονόμος) και την επανακυκλοφορεί σε τρίτη έκδοση.
Εξαντλημένη, εδώ και τριανταπέντε χρόνια, η δεύτερη έκδοσή της (1982), από ένα σημαίνον εκδοτικό εκείνης της εποχής, την «Ανδρομέδα», ζητάει από το κοινό της ποίησης να ξανακοιτάξει το πως πέρασε μισός και βάλε αιώνας. Ποιήματα, τα οποία έχουν την απαρχή της συγγραφής τους στο μακρινό 1965 και εκδομένα, -αφού καρπώθηναν την εύφημο μνεία τού ποιητικού διαγωνισμού της «Πανσπουδαστικής»-ιδίοις αναλώμασι, το 1972.
Διαβάζουμε στον πρόλογο, την σε πρώτο πρόσωπο εξομολόγηση του Λευτέρη Ξανθόπουλου: «Ξαναγυρνώ λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια στα λησμονημένα εντός μου ‘‘Αντίψυχα’’, που περιέχουν μέρος της ποιητικής μου παραγωγής της περιόδου 1965-1971 και διέρχομαι εξαντλητικά το βιβλίο των 44 σελίδων, σχήμα όγδοο, ‘‘Εκ τού τυπογραφείου Μαυρογεώργη-Πουρνατζή, Αβέρωφ 31, σε 250 αντίτυπα’’, ως να επρόκειτο για έργο ενός Άλλου, γνωστού μου μεν, εντελώς αγνώστου μου δε νεαρού ποιητή».
Επιστροφή –καθόλου πισωγύρισμα- στον χρόνο που αναλώθηκε, στη νεότητα που έφυγε, στο γήρας το επερχόμενο και στην ακύρωσή του, αφού η διαχείριση της κληρονομιάς της πρότερης ζωής-πόσα γρήγορα φθάσαμε έως εδώ-, είναι σαν να επαναβιώνεις μία δεύτερη ζωή, την ίδια την ζωή σου. Περασμένη και αξεπέραστη, τελειωμένη και ατελείωτη, ομιλούσα και σιωπηλή, κατακτημένη και ακατάκτητη, θεμελιωμένη και γκρεμισμένη.
Η επανέκδοση του Λευτέρη Ξανθόπουλου δεν μπαίνει στη ζυγαριά των κερδών και των ζημιών, είναι η καινούργια του ατιτλοφόρητη συλλογή της ζωής του, ένα στάσιμο στην έβδομη δεκαετία του βίου του, αυτού τού δημιουργικού ανθρώπου, που γνωρίζει να συνομιλεί, αυτού τού γλυκού χαρακτήρα, αυτής της γεμάτης προσωπικότητας, της γενναιόφρονης και τού υψηλού ήθους.
Όσες και όσοι τον έχουν γνωρίζει μιλάνε για έναν σπουδαίο καλλιτέχνη που δεν κουράστηκε ποτέ να δημιουργεί κι όταν έχει ευνοϊκή την τράπουλα στα χέρια του να την μοιράζει στις ικανές και στους ικανούς. Αναζητήστε την ποιητική συλλογή «Αντίψυχα», αυτόν τον καταλύτη του καθημερινού θανάτου μας.
