Η Εθνική είχε την ευκαιρία να κάνει την υπέρβαση στο Eurobasket 2017, όμως λίγο η διαιτησία λίγο η κούραση την άφησε εκτός της διεκδίκησης των μεταλίων .
Η Εθνική του μπάσκετ ήταν, είναι και θα είναι όχι απλά η επίσημη αγαπημένη αλλά πολλά περισσότερα που ξεφεύγουν από κλισέ… Για αυτά που έχει προσφέρει, για τα μηνύματα που στέλνει αλλά και για αυτά που θα μας δώσει στο μέλλον… Η ομάδα έφτασε κοντά στην διεκδίκηση ενός μεταλλίου αλλά τελικά έμεινε από δυνάμεις και έφυγε με ψηλά το κεφάλι. Η Εθνική απέδειξε ότι έχει μέταλλο σύντομα θα είναι η επόμενη μεγάλη δύναμη στο Ευρωπαϊκό μπάσεκτ (σ.σ πρωτααθλητρια) αλλά απέδειξε και κάτι ακόμη, ότι μετά από αυτό το τουρνουά, ακόμη και αυτοί που έχουν επενδύσει στην καταστροφολογία ξέρουν ότι χάνουν τον καιρό τους… Το ελληνικό μπάσκετ είναι πολύ σκληρό για να πεθάνει! Και η μηχανή που πήρε μπρος για τα καλά το 1987 δουλεύει ακόμη 30 ολόκληρα χρόνια μετά… Με πράξεις, όχι στα λόγια….
Μια ομάδα που έχασε τον τον Γιάννη Αντετοκούνμπο έφτασε κοντά στη ζώνη των μεταλλίων και ανέβασε τον πήχη ψηλά.
Η γεύση που μας άφησε η Εθνική στο τελευταίο βράδυ της στην Πόλη μπορεί να είναι πικρή καθώς βρέθηκε κοντά στην πρόκριση, (σ.σ είχε προηγηθεί με 13 πόντους της Ρωσίας), αλλά δεν άντεξε. Ο Κώστας Μίσσας επέλεξε να πορευτεί με τους παίκτες που ουσιαστικά έκαναν τη διαφορά στα ματς με Πολωνία και Λιθουανία. Αλλά δεν πειράζει!
Αυτό που μένει να πούμε είναι ένα ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλα τα παιδιά που φόρεσαν τη φανέλα με το εθνόσημο, πήγαν «σημαδεμένοι» στο Ευρωμπάσκετ και στάθηκαν όρθιοι. Σεβασμός στον Μίσσα και ένα «ευχαριστώ» γιατί πάλεψε κυριολεκτικά με τον χρόνο για να κάνει την Εθνική ΟΜΑΔΑ, παρά το σοκ της απώλειας του Αντετοκούμπο, αγωνιστικά και ψυχολογικά.
Σε κάθε περίπτωση «εμει θα σ’αγαπάμε και μην σε νοιάζει…»
