«Η εκποίηση  του  έθνους  με  την  υλική  έννοια  θα  συνδυαστεί  και  από την πλήρη  πνευματική  του  στειρότητα…»

«… γεγονός  είναι  ότι  η  νεοελληνική  ιστορία,  έτσι  όπως  τη  γνωρίσαμε   στα  τελευταία  διακόσια  χρόνια,  κλείνει  τον  κύκλος»

«Ασφαλώς τα   τραγικά  και  κωμικά  της  επεισόδια  δεν  τέλειωσαν  ακόμη.  Όμως  χάνεται  η ενότητα  της προβληματικής  της  και  ο  ειδοποιός  της χαρακτήρας».

Προφητείες  τις  λες   κι αυτές.  Που  δεν  είναι  όμως  κάποιου  Παΐσιου ..καστανά!

Έρχονται από τον διεθνούς επιπέδου εκλιπόντα  διανοητή  Παναγιώτη Κονδύλη* (1943-1998),  γράφτηκαν το 1991,  σαν εισαγωγή στην ελληνική έκδοση του βιβλίου του «Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού»  και επανακυκλοφόρησαν αυτόνομα το 2011.

Τίτλος της αυτόνομης έκδοσης «Οι αιτίες της Παρακμής της Σύγχρονης Ελλάδας» και ό τι ακολουθεί άρχεται  από την κατακλείδα του βιβλίου.

Σ έναν  τόπο λοιπόν,  όπου  «το  αστικό  εργασιακό  ήθος  είναι  ουσιαστικά  άγνωστο (…)  και  στον  τομέα  του  πνεύματος  οι  μίμοι  και  οι  γελοτοποιοί  εκπροσωπούνται  με  ποσοστά ιδιαίτερα  υψηλά  στους  κύκλους  των  διανοουμένων,  στα  πανεπιστήμια και  στα μέσα  μαζικής  ενημέρωσης», ας δούμε κάτι από τις ήδη εκπληρούμενες «προφητείες» και  το σκεπτικό πάνω στο οποίο τις στήριξε ο μέγιστος Κονδύλης:

«Η ΥΙΟΘΕΤΗΣΗ  και  η  διάδοση  κεντρικών ιδεών  και  αξιών  της  πολιτισμικής επανάστασης  συνόδευαν  και  στην  Ελλάδα  πριν ακόμη  από  το  1974, προπαντός  όμως  μεταδικτατορικά,  τη  διαμόρφωση  της  εγχώριας  (εξαμβλωματικής)  μαζικής  δημοκρατίας,  επηρεάζοντας  σε  σημαντικό  βαθμό  και  τα  καθημερινά  ήθη  (…).

Ο  ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ  των  πάντων  με τα πάντα, σαν  ουσιώδες  γνώρισμα  του  μαζικοδημοκρατικού  τρόπου  σκέψης,  καθώς  και  οι  ηδονιστικές  αξίες  του  αυθορμητισμού  και  της  αυτοπραγμάτωσης,  όπως  τις διακήρυξε  η  πολιτισμική επανάσταση,  στην  Ελλάδα συμφύρθηκαν   με  τις  πασίγνωστες  επιχώριες  αξίες της  πνευματικής  νωθρότητας,  του  εξυπνακιδισμού  και  της  ημιμάθειας.

Η ΣΥΜΦΥΡΣΗ  αυτή ήταν  η  φυσική  και  βολική  είσοδος του  μεταμοντερνισμού   σ έναν  τόπο  όπου  το  αστικό  εργασιακό  ήθος  είναι  ουσιαστικά  άγνωστο. Όχι  μόνο   στον τομέα  της  υλικής  παραγωγής  αλλά  και  στον  τομέα  του  πνεύματος, όπου  δεν  διαμορφώθηκαν  επιστημονικές  παραδόσεις  με  συνοχή  και  με  μακρόβιους φορείς,  και  όπου  οι  μίμοι  και  οι  γελοτοποιοί  εκπροσωπούνται  με  ποσοστά ιδιαίτερα  υψηλά  στους  κύκλους  των  διανοουμένων,  στα  πανεπιστήμια και  στα μέσα  μαζικής  ενημέρωσης.

ΟΠΩΣ  και  να  χει  η τέτοια  είσοδος  του μεταμοντερνισμού  στις  ελληνικές συνθήκες  αποτελεί  την  ολοκλήρωση,  και  εν  μέρει  την  κορύφωση,  της  κρίσης   όλων  των  θεμελιωδών  δεδομένων  της  ελληνικής  εθνικής  ζωής.

Η  ΕΚΠΟΙΗΣΗ  του  έθνους  με  την  υλική  έννοια  θα  συνδυαστεί  και  από την πλήρη  πνευματική  του  στειρότητα,  αν  η  μεταμοντέρνα  σύμφυρση  των  πάντων  με  τα  πάντα  (…) καταλήξει  συν τοις  άλλοις  σε  συρρίκνωση  ή  εργαλειοποίηση  της γλώσσας,  τέτοια  που  να  μην  μπορεί  πια  να   παραχθεί   το   μόνο ως τώρα    προϊόν – ακριβώς  χάρη  στη  δυναμική  μιας  πολυστρώματης  και παμπάλαιας  γλώσσας- υψηλής  ποιότητας: η  ποίηση.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ  σε  όλα  αυτά  τα φαινόμενα  μπορεί  κάνεις  να  δοκιμάζει  οδύνη  νοιώθοντας  μετέωρος  και  χωρίς  εθνικές  ρίζες.  Ή  μπορεί  και  να  τα  θεωρεί  ασήμαντα,  πιστεύοντας  ότι  πατρίδα  τού  ανθρώπου,  προπαντός  σήμερα,  είναι  ο  κόσμος  κι ότι   την  τροφή  που  δεν  μπορεί  να  του  τη  δώσει  ο  ένας  τόπος  τού την  παρέχει  ένας άλλος.

ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ προσωπική  στάση  κι αν  επιλέξει  ο  καθένας,  γεγονός  είναι  ότι  η  νεοελληνική  ιστορία,  έτσι  όπως  τη  γνωρίσαμε   στα  τελευταία  διακόσια  χρόνια,  κλείνει  τον  κύκλο  της.

ΑΣΦΑΛΩΣ τα   τραγικά  και  κωμικά  της  επεισόδια  δεν  τέλειωσαν  ακόμη.  Όμως  χάνεται  η ενότητα  της προβληματικής  της  και  ο  ειδοποιός  της χαρακτήρας.

Η ΕΛΛΑΔΑ  εντάσσεται  σε πολύ  χαμηλή  θέση  στο  σύστημα  του  διεθνούς  καταμερισμού  υλικής  και  πνευματικής  εργασίας.

Ο ΔΙΚΌΣ ΤΗΣ  μεταμοντερνισμός  συνίσταται  στο  ότι  αποτελεί  μια  στενή  και  παράμερη  λωρίδα  στο  ευρύ  φάσμα  του  μεταμοντερνισμού  άλλων».

*   “Ο Παναγιώτης Κονδύλης, υπήρξε Έλληνας φιλόσοφος, συγγραφέας και μεταφραστής. Έγραψε κυρίως στα γερμανικά και μετέφραζε ο ίδιος τα βιβλία του στα ελληνικά”.  Από  Βικιπαίδεια αυτά. Και εγώ να συμπληρώσω πως, όπως και ο φίλος του Στέλιος Ράμφος, ήταν αριστερογενής μεν «αποδιοπομπαίος» δε-της αγράμματης και ανιστόρητης αριστεράς, που  κυριαρχεί στα καθ ημάς. Ως γνωστόν για την κυρίαρχη αριστερά  η «αριστεία είναι στίγμα» και η «καριέρα χολέρα»!