Της Ζωής Τόλη
Το πολυβραβευμένο μιούζικαλ Cabaret, των Jon Van Druten και Cristopher Isherwood, σε μουσική John Cander και στίχους Fred Ebb, ανεβαίνει στο Παλλάς από το Σάββατο 3/02/2018. Μία φανταχτερή υπερπαραγωγή των Yannis Kent και Panos Katsaridis των Θεατρικών Σκηνών.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, οι Κατερίνα Διδασκάλου, Τάσος Νούσιας, Βασίλης Μπισμπίκης, Ευθύμης Ζησάκης και η Δήμητρα Λημνιού.
Λίγο πριν την πρεμιέρα η Ζωή Τόλη και το Enetpress.gr συνάντησαν τη Δήμητρα Λημνιού και συνομίλησαν μαζί της για την παράσταση και όχι μόνο
– Το Cabaret, είναι ένα έργο εκτός των άλλων με πολιτική βάση, που μιλάει για τη Γερμανία του /30. Πιστεύετε πως υπάρχουν κοινές αναφορές με τη σημερινή γενικευμένη κρίση της ενωμένης Ευρώπης;
Μέσα από τα θεατρικά έργα κάθε εποχής, αυτό που προσωπικά με ενδιαφέρει να παρατηρώ, είναι ο ανθρώπινος παράγοντας. Πώς δηλαδή ο άνθρωπος, αυτό το πλάσμα που έχει μέσα του το μεγαλείο αλλά και όλο το σκοτάδι του κόσμου, αντιδρά και συμπεριφέρεται σε διαφορετικές συνθήκες. Το Cabaret αναφέρεται σε μια μαύρη σελίδα της ιστορίας, όπου μέσα από την οικονομική εξαθλίωση ξεκίνησε μια κόλαση. Όμως η κρίση δεν είναι ποτέ μόνο οικονομική. Γενικά οι αιτίες που υποκινούν τα πράγματα, την ιστορία, τις συνειδήσεις ποτέ δεν εξαντλούνται σε οικονομικούς λόγους.Πάντα υπάρχουν βαθύτερες κρίσεις ..όπως κρίση αξιών. Σε αυτό το σημείο νιώθω ότι το Cabaret και η εποχή στην οποία αναφέρεται, έχει κοινές αναφορές με την εποχή μας…και θα έχει και σε άλλους «κύκλους» της ιστορίας, όσο/αν ο άνθρωπος συνεχίζει να απομακρύνεται από την ουσία της ύπαρξης…
– Πώς νιώθετε, που επιλεγήκατε σε ένα τόσο απαιτητικό μιούζικαλ με μεγάλη ιστορία; Είναι πρόκληση ή παγίδα για μία νέα ανερχόμενη ηθοποιό, όπως εσείς;
Τον τελευταίο καιρό, φλερτάρω με μια απόφαση …ότι ο φόβος δεν μας πάει πουθενά. Μας ακινητοποιεί, είναι σαν τις ενοχές. Οπότε μόνο ως μια πολύ όμορφη και δημιουργική πρόκληση μπορώ να δω αυτήν την εμπειρία, θέλω να βουτήξω και να κερδίσω ό,τι μπορώ περισσότερο, να μάθω και από τα όμορφα και γενναιόδωρα μιας συνεργασίας αλλά και από τα άσχημα. Με σεβασμό και τόλμη προσεγγίζω τα κείμενα που με συγκινούν , αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως είναι ωραίες και οι παγίδες …και τα λάθη!
-Πόσο δύσκολο είναι να μπείτε σε ένα τέτοιο προκλητικό ρόλο, όπως της Fraulein Kost, που σε μια ακραία πολιτική κατάσταση, αποφασίζει να κάνει extreme επιλογές;
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή με δυσκόλεψε η Fraulein Kost καθώς τυχαίνει να είμαι αρκετά μακριά, επαγγελματικά και πολιτικά αλλά και όχι μόνο. Είναι μια γυναίκα που φαίνεται να μην έχει ηθικούς φραγμούς, είναι φιλόδοξη, τάσσεται με αυτόν που φαίνεται να είναι ο νικητής, έλκεται από την δύναμη και την εξουσία και αποφασίζει να επιβιώσει με κάθε κόστος, ακόμα και αν οδηγήσει άλλους στο θάνατο. Επειδή η ταμπέλα του κακού είναι εύκολη και μονοδιάστατη όμως, αυτό που με απασχόλησε αρκετά ήταν τι οδήγησε αυτόν τον χαρακτήρα σε αυτή τη διαδρομή και αυτές τις επιλογές, για να μπορέσω να ταυτιστώ ανθρώπινα και να μην κάνω απλώς ένα θεατρικό σκίτσο χωρίς αναπνοή. Και νομίζω ότι σκάβοντας κάτι βρήκα…
-Με ποιον τρόπο λειτούργησε μέσα σας η «αιρετική» συμπεριφορά αυτού του χαρακτήρα; Η διαχείριση της ελεύθερης σεξουαλικότητας, σας σόκαρε;
Η σεξουαλική ορμή είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, αν σκεφτούμε ότι ο Φρόυντ στήριξε επάνω της ένα μεγάλο κομμάτι της θεωρίας του. Το επάγγελμα που κάνει η Fraulein Kost, είναι ίσως από τα αρχαιότερα, αλλά από μια άλλη πλευρά, κάθε άλλο παρά ελευθερία εμπεριέχει. Η ελευθερία στη σεξουαλικότητα για μένα σημαίνει να διοχετεύεις τον ερωτισμό σου σε όποιον επιλέγει το κορμί, οι αισθήσεις σου, το συναίσθημα σου…και όχι σε όποιον σε πληρώνει …αυτή είναι μια συναλλαγή που γίνεται για άλλους λόγους και όχι ακριβώς από «ελευθερία». Βέβαια σε αυτές τις δουλειές, όπως και σε όποιο επάγγελμα επιλέγει κανείς , υπάρχει με το χρόνο η εξοικείωση και η ευκολία με το αντικείμενο εργασίας. Όταν λοιπόν πρόκειται για τον έρωτα, το αντικείμενο αυτό αποκτά για μένα πολύ ενδιαφέρον…
-Βρίσκετε κοινά σημεία με την «Αθανασία» του Χρήστου Δήμα, στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας, όπου παίζατε τη Σύλια;
Η Σύλια ήταν πραγματικά μια γυναίκα με πολύ ελεύθερη σεξουαλικότητα, δεν δίστασε να κοιμηθεί ακόμα και με τον άντρα της αδερφής της, όταν το ένιωσε. Από αυτή την άποψη δεν υπάρχει κάποιο κοινό σε σχέση με τους δυο χαρακτήρες. Βέβαια οι δύο γυναίκες έχουν κάτι άλλο κοινό που με βοήθησε να τις καταλάβω και να τις δικαιολογήσω μέσα μου… Έχουν βιώσει πολύ βαθιά τον πόνο στο παρελθόν και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που καταφέρνουν να επιβιώνουν με αυτές τις επιλογές…
-Το Cabaret στη σημερινή ελληνική κοινωνία τι μηνύματα νομίζετε ότι περνάει στο κοινό;
Τα μηνύματα πιστεύω θα είναι πολύ προσωπικά ανάλογα με το πού βρίσκεται ο καθένας στην διαδρομή του…Εύχομαι να προβληματίσει πολύ έντονα ανθρώπινα πρώτα και έπειτα κοινωνικά…
