Του Συμεών Σολταρίδη
Τον γνώρισα το έτος 1964 όταν οι γονείς μου με έγραψαν στο γυμνασιακό τμήμα του Ζωγραφείου,στην Πόλη. Πρώτη μέρα του σχολικού έτους 1964-1965. Μπαίνοντας από την κεντρική είσοδο συνάντησα τον Δημήτρη Φραγκόπουλο, τον διευθυντή του Ζωγραφείου Γυμνασίου-Λυκείου.
Στεκόταν στην είσοδο του γραφείου του και παρακολουθούσε όλους τους μαθητές που έμπαιναν. Ψηλός, ευθυτενής, με μία σοβαρότητα που επιβάλλονταν μόνο με την παρουσία του. Αυτό συνεχίστηκε για όλα τα χρόνια της φοίτησης μου στο ιστορικό σχολείο.
Ο Δημήτρης Φραγκόπουλος ήταν η ψυχή και το πνεύμα του σχολείου μας. Δεν χρειάστηκε όμως πολύς χρόνος για να καταλάβουμε πως αυτό το σοβαρό πρόσωπο δεν ήταν και παγερό. Ο άνθρωπος Φραγκόπουλος, ο μεγάλος μας δάσκαλος ήταν ο δεύτερος πατέρας μας. Η στάση του αυτή ήταν διαρκής μέσα και έξω από το Ζωγράφειο για τους μαθητές του, αλλά και για το σύνολο της Ρωμαίικης κοινότητας.
Κατάφερε με την στάση του, τις πράξεις του, την πορεία του στη ζωή στην Πόλη, την ανελλιπή παρουσία του και την ενεργή συμμετοχή του στην Ρωμαίικη πραγματικότητα κατέκτησε εκτός από τον τίτλο του «Δασκάλου» και αυτόν του «Πατέρα».
Τηρητής των Ρωμαίικων ηθών και εθίμων, μεταλαμπαδευτής των γνώσεων, δημιουργός ημερίδων και συνεδρίων που αναφέρονταν στην Πόλη από κοινωνικής, εκπαιδευτικής και πολιτικής πλευράς. Πρόσφερε πολλά. Άφησε όμως και παρακαταθήκες για τις οποίες θα πρέπει να βρεθούν άξιοι συνεχιστές . Ο χαμός ενός «Πατέρα» αφήνει πίσω του το αίσθημα της ορφάνιας. Του είμαι ευγνώμων γιατί μου δίδαξε και μου έδωσε πολλά.
Ιδιαίτερα όταν βρισκόμασταν στο μικρό γραφείο στο σπίτι του με τις ατέλειωτες συζητήσεις, τους προβληματισμούς, τις ανησυχίες που μας διακατείχαν για το παρελθόν και το μέλλον της κοινότητας μας.
Η μνήμη του θα είναι αιώνια γιατί συνυφάνθηκε με την παρουσία της Ρωμαίικης κοινότητας στην Πόλη.
